ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1706
หากจะบอกว่าเขาโชคดี อันที่จริงหากเขาตัดขาช้าไปกว่านี้อีกสักไม่กี่ชั่วโมง ขอแค่ขาของเขายังอยู่กับตัว ยาอายุวัฒนะของตนก็จะสามารถรักษาเขาได้
แต่ถ้าถูกตัดออกไปแล้ว ยาอายุวัฒนะก็ไร้ประโยชน์
แม้ว่ายาอายุวัฒนะจะยอดเยี่ยมอย่างมาก แต่มันก็ไม่ได้มีผลทำให้แขนขาที่ขาดด้วนไปของผู้คนงอกขึ้นมาใหม่
นอกจากนี้ นางาฮิโกะ อิโตะเพิ่งได้รับบาดเจ็บในคืนนี้ การตัดขาล่าช้าออกไปอีกไม่กี่ชั่วโมงนั้นไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรมากนัก
ท้ายที่สุดแล้ว เนื้อเยื่อของขาที่เสียหายยังไงก็ต้องใช้เวลากว่าจะเกิดการสลายตัวและติดเชื้อขึ้นมา หากแพทย์ช่วยในการรักษาอาการอักเสบเอาไว้ การยื้อเอาไว้อีกสักไม่กี่ชั่วโมงนั้นยังคงทำได้อยู่
ถ้านางาฮิโกะ อิโตะลังเลสักเล็กน้อย และคิดเกี่ยวกับมันสักหน่อย บางทีก็อาจชะลอเวลาจนกระทั่งตนและนานาโกะมาถึงได้
อย่างไรก็ตาม ที่ไม่คาดคิดก็คือ เขาจะเด็ดเดี่ยวขนาดนี้และตัดขาออกไปทันที
เย่เฉินคาดว่า เป็นเพราะโรงพยาบาลรู้สึกว่า ขาของนางาฮิโกะ อิโตะไม่มีประโยชน์ที่จะรักษาเอาไว้อีก ดังนั้นถึงได้ถึงได้ตัดสินใจผ่าตัดขาออกไป
เรื่องนี้บอกได้แค่ว่าโชคของนางาฮิโกะ อิโตะนั้นไม่ค่อยดีนัก
ในเวลานี้ อิโตะ นานาโกะที่อยู่ข้างๆ เย่เฉิน ด้านหนึ่งน้ำตาไหลนอง ด้านหนึ่งร้องไห้ถามว่า “คุณป้า คุณพ่อเขา...สภาพของเขายังดีอยู่หรือไม่? เขาโกรธเป็นพิเศษหรือว่าหดหู่ใจเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ?"
เอมิ อีโตะดึงมือของอิโตะ นานาโกะ อย่างอ่อนโยน จากนั้นจึงเอ่ยยิ้มน้อยๆ "ครั้งนี้พ่อของเธอมองได้อย่างปรุโปร่งอย่างยิ่ง เขาเป็นคนบอกกับฉันเองว่าการมีชีวิตรอดมาได้ถือเป็นของขวัญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแล้ว แม้ว่าเขาจะกลายเป็นคนพิการในอนาคตก็ไม่เป็นไร"
พูดไป เอมิ อีโตะก็ถอนหายใจอีกครั้ง "อันที่จริง สิ่งที่พ่อของเธอกลัวมากที่สุด ไม่ใช่การบาดเจ็บพิการ หรือการสูญเสียชีวิต แต่เขากลัวว่าเส้นทางแห่งชีวิตในอนาคตนั้นเขาจะไม่สามารถเดินร่วมทางไปกับเธอได้ ครั้งนี้รอดตายมาได้ เธอไม่รู้หรอกว่าเขาดีใจมากแค่ไหน! นี่คือความรักของบิดาที่ดุจดั่งขุนเขา!”
อิโตะ นานาโกะ ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้อีกต่อไป เธอเข้าไปกอดเอมิ อีโตะทันทีและร้องไห้ดังออกมา
ทันทีที่สิ้นเสียงลง เธอก็รีบโค้งคำนับเก้าสิบองศาให้เขาทันทีเป็นเวลาสามถึงห้าวินาที
เย่เฉินเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจอะไร "คุณเกรงใจเกินไปแล้ว ผมกับนานาโกะเป็นเพื่อนกัน เรื่องพวกนี้เป็นสิ่งที่เพื่อนควรทำให้กัน”
ในเวลานี้เอง มีแพทย์คนหนึ่งวิ่งเข้ามาและบอกกับเอมิ อีโตะว่า “ผู้ป่วยตื่นแล้วและอยากเห็นคนในครอบครัว คุณอิโตะ โปรดตามผมมา”
เอมิ อีโตะรีบพูดกับอิโตะ นานาโกะว่า "นานาโกะ พวกเราไปดูพ่อของเธอพร้อมกันเถอะ"
อิโตะ นานาโกะพยักหน้าอย่างแรงและถามเย่เฉินทันที "เย่เฉินซัง คุณจะไปด้วยไหมคะ?"
เย่เฉินยิ้มน้อยๆ ในใจคิดว่าในเมื่อนางาฮิโกะ อิโตะถูกตัดขาออกไปแล้ว แบบนั้นตนเองก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว ดังนั้นเขาจึงเอ่ยขึ้น "นานาโกะ ฉันไม่ไปดีกว่า หลีกเลี่ยงไม่ให้คุณอิโตะโมโหขึ้นมาพอเห็นฉันเข้า จะได้ไม่กระทบต่อการฟื้นตัวของเขา"
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...