ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1706

หากจะบอกว่าเขาโชคดี อันที่จริงหากเขาตัดขาช้าไปกว่านี้อีกสักไม่กี่ชั่วโมง ขอแค่ขาของเขายังอยู่กับตัว ยาอายุวัฒนะของตนก็จะสามารถรักษาเขาได้

แต่ถ้าถูกตัดออกไปแล้ว ยาอายุวัฒนะก็ไร้ประโยชน์

แม้ว่ายาอายุวัฒนะจะยอดเยี่ยมอย่างมาก แต่มันก็ไม่ได้มีผลทำให้แขนขาที่ขาดด้วนไปของผู้คนงอกขึ้นมาใหม่

นอกจากนี้ นางาฮิโกะ อิโตะเพิ่งได้รับบาดเจ็บในคืนนี้ การตัดขาล่าช้าออกไปอีกไม่กี่ชั่วโมงนั้นไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรมากนัก

ท้ายที่สุดแล้ว เนื้อเยื่อของขาที่เสียหายยังไงก็ต้องใช้เวลากว่าจะเกิดการสลายตัวและติดเชื้อขึ้นมา หากแพทย์ช่วยในการรักษาอาการอักเสบเอาไว้ การยื้อเอาไว้อีกสักไม่กี่ชั่วโมงนั้นยังคงทำได้อยู่

ถ้านางาฮิโกะ อิโตะลังเลสักเล็กน้อย และคิดเกี่ยวกับมันสักหน่อย บางทีก็อาจชะลอเวลาจนกระทั่งตนและนานาโกะมาถึงได้

อย่างไรก็ตาม ที่ไม่คาดคิดก็คือ เขาจะเด็ดเดี่ยวขนาดนี้และตัดขาออกไปทันที

เย่เฉินคาดว่า เป็นเพราะโรงพยาบาลรู้สึกว่า ขาของนางาฮิโกะ อิโตะไม่มีประโยชน์ที่จะรักษาเอาไว้อีก ดังนั้นถึงได้ถึงได้ตัดสินใจผ่าตัดขาออกไป

เรื่องนี้บอกได้แค่ว่าโชคของนางาฮิโกะ อิโตะนั้นไม่ค่อยดีนัก

ในเวลานี้ อิโตะ นานาโกะที่อยู่ข้างๆ เย่เฉิน ด้านหนึ่งน้ำตาไหลนอง ด้านหนึ่งร้องไห้ถามว่า “คุณป้า คุณพ่อเขา...สภาพของเขายังดีอยู่หรือไม่? เขาโกรธเป็นพิเศษหรือว่าหดหู่ใจเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ?"

เอมิ อีโตะดึงมือของอิโตะ นานาโกะ อย่างอ่อนโยน จากนั้นจึงเอ่ยยิ้มน้อยๆ "ครั้งนี้พ่อของเธอมองได้อย่างปรุโปร่งอย่างยิ่ง เขาเป็นคนบอกกับฉันเองว่าการมีชีวิตรอดมาได้ถือเป็นของขวัญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแล้ว แม้ว่าเขาจะกลายเป็นคนพิการในอนาคตก็ไม่เป็นไร"

พูดไป เอมิ อีโตะก็ถอนหายใจอีกครั้ง "อันที่จริง สิ่งที่พ่อของเธอกลัวมากที่สุด ไม่ใช่การบาดเจ็บพิการ หรือการสูญเสียชีวิต แต่เขากลัวว่าเส้นทางแห่งชีวิตในอนาคตนั้นเขาจะไม่สามารถเดินร่วมทางไปกับเธอได้ ครั้งนี้รอดตายมาได้ เธอไม่รู้หรอกว่าเขาดีใจมากแค่ไหน! นี่คือความรักของบิดาที่ดุจดั่งขุนเขา!”

อิโตะ นานาโกะ ไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้อีกต่อไป เธอเข้าไปกอดเอมิ อีโตะทันทีและร้องไห้ดังออกมา