ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1705
กลางดึก เย่เฉินขับรถยนต์พาอิโตะ นานาโกะ มุ่งหน้าวิ่งไประหว่างทางกลับสู่โตเกียว
ผ่านไปครึ่งทาง เฉินจื๋อข่ายโทรหาเย่เฉิน สอบถามเขาว่าเขาทำงานเสร็จหรือยังและจะกลับโอซาก้าเมื่อไหร่
เย่เฉินบอกเขาว่าตนไม่สามารถย้อนกลับไปได้ชั่วขณะ คาดว่าน่าจะกลับไปในตอนกลางวันของวันพรุ่งนี้
เฉินจื๋อข่ายไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเย่เฉิน แต่เขารู้ว่าเย่เฉินทรงพลังอย่างมาก ในญี่ปุ่นไม่สมควรที่จะมีใครสามารถข่มขู่เขาได้ ดังนั้นเขาจึงวางใจขึ้นมา
อิโตะ นานาโกะที่นั่งอยู่ข้างคนขับ ตอนตลอดทางมีท่าทีร้อนรนอย่างมาก ถึงแม้นางาฮิโกะ อิโตะจะพูดทางโทรศัพท์ว่าเขาไม่เป็นอันตรายแล้ว แต่อิโตะ นานาโกะก็ยังคงกังวลอยู่บ้าง
กว่าสามชั่วโมงต่อมา เย่เฉินก็ขับรถกลับมาที่โตเกียวและหยุดที่หน้าประตูของโรงพยาบาลที่ดีที่สุดในโตเกียว โรงพยาบาลในเครือของมหาวิทยาลัยโตเกียว
โรงพยาบาลแห่งนี้ เป็นโรงพยาบาลอันดับสูงสุดในโลกของญี่ปุ่น เป็นตัวแทนในการแสดงถึงระดับการแพทย์ที่สูงที่สุดในญี่ปุ่น
หลังจากที่รถหยุดนิ่ง อิโตะ นานาโกะก็แทบรอไม่ไหวที่จะเปิดประตูลงจากรถ แต่ก่อนจะลงจากรถ เธอก็หันมามองที่เย่เฉิน และเอ่ยปากถามว่า "เย่เฉินซัง คุณอยากจะขึ้นไปกับฉันไหมคะ?"
เย่เฉินเอ่ยอย่างอึดอัดอยู่บ้าง "พ่อของเธออาจจะไม่อยากเจอฉันหรอกมั้ง?”
อิโตะ นานาโกะพูดอย่างจริงจังว่า “เย่เฉินซัง คุณช่วยชีวิตฉันไว้ ต่อให้เป็นเรื่องเข้าใจผิดและขัดแย้งครั้งใหญ่กว่านี้ ฉันเชื่อว่าพ่อของฉันจะต้องไม่ถือสาเอาความแน่!”
เย่เฉินคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้น “ได้ อย่างนั้นฉันไปเธอก็แล้วกัน”
อันที่จริง ความคิดของเย่เฉินนั้นเรียบง่ายอย่างมาก ยังไงเสียนางาฮิโกะ อิโตะก็เป็นพ่อของอิโตะ นานาโกะ หากสภาพร่างกายของเขามีปัญหาใหญ่จริงๆ บางทีตัวเขาเองอาจจะพอช่วยได้บ้าง
เมื่อทั้งสองมาที่ชั้นผู้ป่วยหนักพิเศษ ก็พบว่าตั้งแต่ลิฟต์เปิดออกจนกระทั่งถึงโถงพักผ่อน ทางเดิน ทุกที่ล้วนเต็มไปด้วยคนยืนอยู่
ในหมู่คน ส่วนใหญ่เกินกว่าครึ่งเป็นสมาชิกของตระกูลอิโตะ ส่วนกลุ่มที่เหลือคือสมาชิกของทีมปฏิบัติการพิเศษที่ถูกส่งมาโดยกรมตำรวจนครบาลโตเกียว
เมื่อได้ยินว่าพ่อของเธอถูกตัดขาทั้งสองข้าง ในใจของเธอก็เกิดความเจ็บปวดขึ้นมาทันที
เธอรู้จักอุปนิสัยของพ่อเป็นอย่างดี ตลอดมาแข็งแกร่ง มั่นคงและหนักแน่น ให้คนเช่นหากชีวิตที่เหลือได้แต่ต้องนั่งอยู่บนรถเข็นนี่ถือเป็นโจมตีอันหนักหน่วงอย่างยิ่งเรื่องหนึ่ง
นี่ก็เหมือนกับอาจารย์ผู้มีพระคุณของตนยามาโมโตะ คาซึกิ ที่เรียนศิลปะการต่อสู้มาตลอดทั้งชีวิต แต่กลับไม่เคยคิดเลยว่า เขาจะต้องกลายมาเป็นคนพิการเพราะประเมินความแข็งแกร่งของเย่เฉินต่ำไป จากเดิมที่เป็นปรมาจารย์ด้านศิลปะการต่อสู้ ได้แต่ต้องนอนอยู่บนเตียงข้ามผ่านคืนวันไปอย่างยากลำบาก การโจมตีแบบนี้ เรียกได้ว่าถึงชีวิต
ในเวลานี้เย่เฉินอดขมวดคิ้วขึ้นไม่ได้
โชคแบบนี้ของนางาฮิโกะ อิโตะนี้ ไม่รู้จะถือว่าดีหรือร้ายกันแน่
ถ้าบอกว่าเขาโชคร้าย แต่เขาก็ยังโชคดีที่รอดชีวิตมาได้ ไม่อย่างนั้น ตอนนี้เกรงว่าคงได้อยู่คนละโลกกับอิโตะ นานาโกะไปแล้ว
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน
พาหลิวหม่านฉงชมมหาลัย ไรมันเกี่ยวไรกับการปรับแต่งแล้วสรรหาเพราะเย่เฉิน เย่เฉินไม่ได้สร้างมหาลัยสะหน่อย หรือเป้นเพราะที่ ที่เย่เฉินเคยมาเรียนหรอ...
สมน้ำหน้าไอฉางควน เหมาะกับหม่าหลันดี ขี้โม้เหมือนกัน ว่าคนที่มีความสามารถว่ากระจอกเหมือนกัน หลงตัวเองเหมือนกัน พูดมาได้ไงมึงกับหานเหมยชิงเป้นคู่ฟ้าประทาน 5555 สมล่ะที่คบกังหม่าหลันได้...
ทั้งที่เป็นผู้ชาย แรงเยอะกว่า ตัวใหญ่ก็ว่า แต่กลัวกับอีหม่าหลันพูดขู่แค่นี้เนี่ยน่ะ ไม่น่าเกิดเป็นผู้ชายเลยมึงไอเชียวฉางควน กูคิดว่าเป็นตุ๊ด ปากบอกรอเหมยชิงมานาน อยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ อยากจะมีเพศสัมพันธ์อยากจะอยู่กับเหมยชิง อยากแต่งงานกะเหมยชิงอีกครั้ง ทั้งที่เหมยชิงยอมกลับมาหาเพื่อมึง แต่มึงกลับไม่กล้าทำไรกะอีหม่าหลันสักอย่าฃ แค่หม่าหลันพูดขู่ว่าจะไปหาเรื่องเหมยชิง แทนที่จะให้เหมยชิงจ้างบอดีการ์ดมา อีหม่าก้ทำไรไม่ได้ล่ะ หรือไอฉางควนปกป้อง สู้กันจริงๆหม่าหลันก้สู้คงไม่ได้หรอก ทำมึงกลับกลัวหัวหด ชาตินี้ก้คงไม่ได้อยุ่กับคนรักหรอก ฝันไปเถอะมึง กระจอก...
ไม่ใช่ว่าข้อมูลของเย่เฉิน ตอนตั้งแต่9ขวบจนถึงปัจุบัน ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่ลบไปแล้วไม่ใช่หรอหรือเก้บซ่อนไว้ ถ้า้ป้นอย่างงี้ แสดงว่าองกรพั้วชิงก้สามารถหาได้เช่นกันดิ ถ้างั้น ไม่ใช่ว่าถังซื่อไห่มันลบออกข้อมูลตอนเด้กของพระเอกออกไปหรอกหรอ -.-"...
พูดมาได้ไงไม่ได้หวังเกินตัว แต่อยากมีลูกกะเย่เฉิน ถึงกับขนาดที่ว่าจะแอบมีความสัมพันกับพระเอกตอนหลับ แบบนี้ไม่ได้เรียกหวังเกินตัวเลยงั้นอ่าดิ 555 ผมชอบอ่านเรื่องโรงแมนติกน่ะ เพราะมันพอดี แต่เรื่องนี้อ่านแล้วไม่ฟินอ่ะ เรื่องความรักชายหญิง เพราะมันลุกหนักเกินไปจน จนไม่มีให้ลุ้นอาะ...
ไม่เข้าใจจริง ว่าทำไมต้องให้พระเอกชดเชย หรือชดใช้ความรักให้หญิงสาวพวกนี้ ถ้าเป้นกุ้ซิวอี้พอยอมรับได้เพราะ เป้นคู่หมั่นพระเอก แต่พวกที่เข้ามาหาพระเอก พระเอกก้แค่ช่วยไปเท่านั้น ให้จะได้สะดวกต่อการทำงานร่วมกัน ไม่ได้ช่วยเพราะรัก แต่พวกหล่อนกับบอกให้ชดใช้ ทั้งที่ที่พวกหล่อนมารักพระเอกแท้ๆ แต่กลับจะให้พระเอกชดใช้เนี่ยน่ะ...
เฮเลน่า แม่งก่น่ารังเกียจเกิ้น...
เฮเลน่ามึงก้ฝันกลางวันเกิ้น ถามหน่อยสู้ไรกับนานาโกะหรือกู้ซิวอิ้วอีกได้บ้าง เรื่องนี้ผู้หญิงแม่งก้มโนเก่งเกิน คิดว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกับพระเอก 555...
แล้วตู้ไหชิง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไอซูเต้าขอแต่งงานหรอ ไม่รู้คนเขียน หรือคนแปลที่แปลมั่ว ซูเต้า ไม่เคยขอใครแต่งงาน แล้วไห่ชิงนั้นไม่ได้เรียกว่าขอแต่งงานหรอกหรอ 555...
พระเอกมันเป้นห่วงความรุ้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น ไม่อยากให้เศร้าใจมากขนาดนี้น ทำไมไม่แต่งงานกับนานาโกะไปเลยล่ะ ขัดใจ ถ้าเป้นครอบครัวอื่นอยากยกความดีความชอบให้ลูกสาวอีกฝ่ายก้ไมาแปลก แต่ครอบครัวนานาโกะยังไงต่อให้ไม่ยกความดีความชอบให้นานาโกะ พ่อนานาโกะก้รักนานาโกะมากอยุ่ล่ะ แคร์ความรู้สึกนานาโกะมากขนาดนั้น แต่งงานไปนานาโกะไปเลย ได้จบๆ 555...