กลางดึก เย่เฉินขับรถยนต์พาอิโตะ นานาโกะ มุ่งหน้าวิ่งไประหว่างทางกลับสู่โตเกียว
ผ่านไปครึ่งทาง เฉินจื๋อข่ายโทรหาเย่เฉิน สอบถามเขาว่าเขาทำงานเสร็จหรือยังและจะกลับโอซาก้าเมื่อไหร่
เย่เฉินบอกเขาว่าตนไม่สามารถย้อนกลับไปได้ชั่วขณะ คาดว่าน่าจะกลับไปในตอนกลางวันของวันพรุ่งนี้
เฉินจื๋อข่ายไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเย่เฉิน แต่เขารู้ว่าเย่เฉินทรงพลังอย่างมาก ในญี่ปุ่นไม่สมควรที่จะมีใครสามารถข่มขู่เขาได้ ดังนั้นเขาจึงวางใจขึ้นมา
อิโตะ นานาโกะที่นั่งอยู่ข้างคนขับ ตอนตลอดทางมีท่าทีร้อนรนอย่างมาก ถึงแม้นางาฮิโกะ อิโตะจะพูดทางโทรศัพท์ว่าเขาไม่เป็นอันตรายแล้ว แต่อิโตะ นานาโกะก็ยังคงกังวลอยู่บ้าง
กว่าสามชั่วโมงต่อมา เย่เฉินก็ขับรถกลับมาที่โตเกียวและหยุดที่หน้าประตูของโรงพยาบาลที่ดีที่สุดในโตเกียว โรงพยาบาลในเครือของมหาวิทยาลัยโตเกียว
โรงพยาบาลแห่งนี้ เป็นโรงพยาบาลอันดับสูงสุดในโลกของญี่ปุ่น เป็นตัวแทนในการแสดงถึงระดับการแพทย์ที่สูงที่สุดในญี่ปุ่น
หลังจากที่รถหยุดนิ่ง อิโตะ นานาโกะก็แทบรอไม่ไหวที่จะเปิดประตูลงจากรถ แต่ก่อนจะลงจากรถ เธอก็หันมามองที่เย่เฉิน และเอ่ยปากถามว่า "เย่เฉินซัง คุณอยากจะขึ้นไปกับฉันไหมคะ?"
เย่เฉินเอ่ยอย่างอึดอัดอยู่บ้าง "พ่อของเธออาจจะไม่อยากเจอฉันหรอกมั้ง?”
อิโตะ นานาโกะพูดอย่างจริงจังว่า “เย่เฉินซัง คุณช่วยชีวิตฉันไว้ ต่อให้เป็นเรื่องเข้าใจผิดและขัดแย้งครั้งใหญ่กว่านี้ ฉันเชื่อว่าพ่อของฉันจะต้องไม่ถือสาเอาความแน่!”
เย่เฉินคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้น “ได้ อย่างนั้นฉันไปเธอก็แล้วกัน”
อันที่จริง ความคิดของเย่เฉินนั้นเรียบง่ายอย่างมาก ยังไงเสียนางาฮิโกะ อิโตะก็เป็นพ่อของอิโตะ นานาโกะ หากสภาพร่างกายของเขามีปัญหาใหญ่จริงๆ บางทีตัวเขาเองอาจจะพอช่วยได้บ้าง
เมื่อทั้งสองมาที่ชั้นผู้ป่วยหนักพิเศษ ก็พบว่าตั้งแต่ลิฟต์เปิดออกจนกระทั่งถึงโถงพักผ่อน ทางเดิน ทุกที่ล้วนเต็มไปด้วยคนยืนอยู่
ในหมู่คน ส่วนใหญ่เกินกว่าครึ่งเป็นสมาชิกของตระกูลอิโตะ ส่วนกลุ่มที่เหลือคือสมาชิกของทีมปฏิบัติการพิเศษที่ถูกส่งมาโดยกรมตำรวจนครบาลโตเกียว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน