ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน นิยาย บท 1709

นางาฮิโกะ อิโตะถอนหายใจและเอ่ยขอโทษด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเสียใจ "ก่อนหน้านี้เรื่องที่เคยทำให้คุณเย่ขุ่นเคือง หวังว่าคุณเย่จะไม่ถือสา!"

เย่เฉินเองก็ใจกว้างเช่นกัน เขายิ้มน้อยๆและเอ่ยว่า “คุณอิโตะเกรงใจแล้ว ความเข้าใจผิดก่อนหน้านี้นับแต่นี้ไปถือว่าผ่านพ้นไปแล้ว ไม่จำเป็นต้องพูดถึงมันอีก”

ความหมายอีกแบบของคำที่เย่เฉินเพิ่งจะเอ่ยไปก็คือ ความเข้าใจผิดไม่จำเป็นต้องเอ่ยถึงอีก เรื่องเงิน4.5พันล้านดอลลาร์ก็อย่าได้พูดถึงอีกเช่นกัน

แม้ว่าเขาจะไม่ได้ขาดแคลนเงิน แต่ในเมื่อเงินเข้ากระเป๋าเขาไปแล้ว เขาเองก็ไม่อยากจะคายมันออกมาง่ายๆ

ไม่ใช่ว่าเขาต้องการแบล็กเมล์เงินของนางาฮิโกะ อิโตะ กุญแจสำคัญก็คือถึงแม้ว่าเงินจะถูกคายออกมา ก็ไม่อาจจะเอามันออกมาได้ที่นี่อย่างง่ายๆ

อย่างน้อยที่สุด เงินนี้หากอิโตะ นานาโกะต้องการมันในอนาคตตนก็จะนำมันออกมาและมอบมันให้กับเธอ

แต่ว่านี่อาจจะต้องรอหลังจากที่อิโตะ นานาโกะสืบทอดตระกูลอิโตะไปแล้ว

นางาฮิโกะ อิโตะเองก็ทันคนเช่นกัน เมื่อเขาได้ยินคำพูดนี้ก็เข้าใจว่าเย่เฉินหมายถึงอะไร

4.5พันล้านดอลลาร์ถือเป็นเงินจำนวนมหาศาลจริง แต่เมื่อเย่เฉินไม่ต้องการให้ เขาเองก็ไม่เหมาะที่จะไปไล่บี้ให้เย่เฉินคืนมันมา

ท้ายที่สุดแล้ว เย่เฉินก็ช่วยชีวิตลูกสาวของตนเอาไว้ อีกทั้งยังทำให้เธอหายดีอย่างสมบูรณ์ นี่ถือเป็นบุญคุณอันใหญ่หลวงจริงๆ

ไม่อย่างนั้น ต่อให้ลูกสาวของตนไม่ได้เจอกับอันตราย แต่ชั่วชีวิตที่เหลือก็ไม่อาจหลีกหนีไปจากรถเข็นและความทรมานจากอาการเจ็บป่วยได้

ดังนั้น นางาฮิโกะ อิโตะเองก็มีจิตสำนึกที่จะไม่พูดถึงเรื่องเงิน 4.5 พันล้านดอลลาร์เช่นกัน แต่ถามขึ้นด้วยความสงสัยอย่างยิ่ง "คุณเย่ คุณเข้าไปช่วยเหลือนานาโกะโดยบังเอิญได้อย่างไร?"

เย่เฉินตอบตามความจริง "เดิมทีผมไปที่โอซาก้าเพื่อเข้าควบคุมสายการผลิตของบริษัทผลิตยาโคบายาและได้ยินมาว่าคุณหนูนานาโกะอยู่ในเกียวโต อีกทั้งยังใช้เวลาขับรถเพียง 40 นาทีจากโอซาก้าไปยังเกียวโต ดังนั้นก็เลยอยากไปพบเธอสักหน่อย คิดไม่ถึงว่าจะเจอเข้ากับนินจาของตระกูลฟูจิบายาชิ ดังนั้นจึงยื่นมือเข้าช่วยเหลือ”

พูดไป เย่เฉินก็อดถอนหายใจออกมาไม่ได้ “นี่ถือเป็นความประจวบเหมาะจริงๆ ถ้าหากผมไปช้ากว่านี้อีกสักหน่อย เกรงว่าคงไร้กำลังที่จะช่วยเหลือแล้ว”