หวานใจประธานเย็นชา นิยาย บท 28

 ในงานประมูลเสนอราคา กู้หยุนเซินนั่งอยู่บนเวที เขาเอาแต่ก้มหน้ามองดูวิดีโอในโทรศัพท์อยู่ตลอด ผู้จัดการแผนกที่อยู่ข้างๆ ยังกลัวจนใจเต้นรัวและสงสัยว่าได้ทำอะไรบกพร่องตรงไหนหรือเปล่า

    ไม่เช่นนั้นเพราะเหตุใดกู้หยุนเซินถึงมีท่าทีที่ดูขมขื่นและเต็มไปด้วยความไม่พอใจแบบนี้  เขาเข้ามาในบริษัทเป็นเวลาหลายปีขนาดนี้เคยเห็นกู้หยุนเซินวางแผนกลยุทธ์ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเย็นชา แต่กลับไม่เคยเห็นเขามีท่าทีแบบนี้มาก่อน

    “ดิ๊งด่อง”

    โทรศัพท์มือถือส่งเสียงดังขึ้น กู้หยุนเซินก้มหน้าลงดูทันที ก็เห็นกล่องสนทนาของเขากับเสิ่นเยว่ซี 

    เธอตอบกลับมาแล้ว！

    กู้หยุนเซินมองไปที่กระต่ายน้อยน่ารักที่มีดวงตาแวววับบนหน้าจอ มุมปากของเขาก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้น มันเต็มไปด้วยความหลงใหลรักใคร่ 

    กระต่ายน้อยตัวนี้เหมือนเธอจริงๆ ความน่ารักก็เช่นกัน

    จนผู้จัดการที่อยู่ข้างๆ เอ่ยเตือนเขาเบาๆ กู้หยุนเซินจึงได้ละสายตาจากหน้าจอและวางโทรศัพท์ลง ใบหน้าของเขาเย็นชาราวกับน้ำค้างแข็ง ทั้งเคร่งขรึมทั้งน่าหวาดหวั่น

    “เริ่มกันได้เลย！”

    การประมูลเสนอราคาเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการ เสิ่นมู่เจียงนั่งอยู่ด้านล่างเวที เขามีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความมั่นใจว่าตนจะเอาชนะได้อย่างแน่นอน  

    ไม่รู้เลยแม้แต่น้อยว่าตนกำลังจะเผชิญกับอะไรขึ้นต่อไป 

    ……

    ถึงแม้ว่าเสิ่นเยว่ซีจะปวดระบมไปทั้งตัว แต่เธอก็ไม่ได้นอนเฉยๆ อยู่บนเตียง เธอกำลังเตรียมของให้แม่ของเธออย่างแข็งขัน พวกเธอสองคนแม่ลูกไม่ได้เจอกันมาเป็นสิบปีแล้ว และเธอก็ไม่รู้ว่าแม่ของเธอจะจำเธอได้หรือไม่ 

    เมื่อกำลังจะเสร็จสิ้นการประมูล เสิ่นเยว่ซีหยุดสิ่งที่เธอทำอยู่และเปิดโทรศัพท์ ในขณะที่เสียงเรียกเข้าดังขึ้นอย่างบ้าคลั่ง 

    เป็นเสิ่นมู่เจียง！

    เขามากล่าวว่าของเธอแล้ว！ 

    เสิ่นเยว่ซีหัวเราะเสียงเย็น ทันทีที่กดรับสายโทรศัพท์ เสียงร้องคำรามมาจากอีกด้านหนึ่งก็ดังขึ้น จนทำให้แก้วหูของเธอแสบไปหมด

    “เสิ่นเยว่ซี แกกล้าดียังไงมาเล่นตุกติกกับฉัน ไหนแกบอกว่าแกคุยกับกู้หยุนเซินเรียบร้อยแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมเสิ่นซื่อ กรุ๊ปถึงไม่ชนะการประมูล ฉันก็ขานออกไปหมดแล้ว ทำไมสุดท้ายฝ่ายชนะการประมูลถึงเป็นตระกูลเวิน”

    เสิ่นมู่เจียงกระหืดกระหอบ  เขาโกรธจนอยากจะฆ่าเสิ่นเยว่ซีเสียขณะที่อยู่ในสาย 

    เสิ่นเยว่ซีดึงโทรศัพท์ออก หลังจากที่เขาระบายจนหมดแล้ว จึงดึงโทรศัพท์กลับอีกครั้งและกล่าวอย่างช้าๆ “พ่อ ฉันแค่บอกว่าฉันพูดถึงเรื่องนี้กับกู้หยุนเซินแล้วแค่นั้นเอง แต่ไม่ได้บอกว่ากู้หยุนเซินตอบตกลงสักหน่อย พ่อเข้าใจผิดเอง จะมาโทษฉันได้อย่างไร”

    เสิ่นมู่เจียงชะงักไปครู่หนึ่ง และเมื่อนึกย้อนกลับไปถึงสิ่งที่เธอพูดเมื่อเช้านี้ เธอไม่ได้บอกว่าเสิ่นซื่อ กรุ๊ปจะชนะการประมูลอย่างแน่นอนจริงๆ ด้วย 

    ให้ตายเถอะ เขาถูกเสิ่นเยว่ซีเล่นงานเข้าให้แล้ว！

    สีหน้าของเสิ่นมู่เจียงอึมครึม ความอ่อนโยนและการเสแสร้งทั้งหมดบนใบหน้าของเขาพลันหายไป เขาดูน่าหวาดกลัวอย่างมาก

    “เสิ่นเยว่ซี แกลืมไปแล้วหรือว่าแม่ของแกยังอยู่ในมือของฉัน ในเมื่อแกกล้าเล่นตุกติกกับฉัน หลังจากนี้ฉันจะสั่งให้คนหยุดยาของแม่แก ตอนนี้แม่ของแกป่วยร้ายแรงขนาดนั้น ถ้าหยุดยาล่ะก็ แกรู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น？”

    กล่าวมาถึงตรงนี้ เขาก็หัวเราะออกมาอย่างชั่วร้าย “ถ้าแม่แกตาย ก็เป็นเพราะแกนั่นแหละที่ฆ่า”

    เสิ่นเยว่ซีกำโทรศัพท์พลางฟังคำพูดบ้า ๆ ของเขา ในใจรู้สึกยินดีอย่างยิ่ง โชคดีที่ตนเองเลือกไปหากู้หยุนเซินและไม่ได้เลือกที่จะทำงานให้กับเสิ่นมู่เจียง 

    คนเห็นแก่ตัว เจ้าเล่ห์เพทุบาย มืดดำและไร้ซึ่งความปรานีอย่างเขารังแต่จะทำให้คุณค่าที่เหลืออยู่ของเธอสลายไป อย่างไรเขาก็จะไม่มีวันปล่อยพวกเธอสองแม่ลูกไปง่ายๆ

    “ตามใจ เสิ่นมู่เจียง ฉันไม่ได้ติดหนี้อะไรพ่อ ตั้งแต่นี้ไปก็ถือว่าฉันไม่ได้เป็นลูกสาวคุณ และฉันก็จะถือว่าคุณไม่ได้เป็นพ่อของฉันเหมือนกัน”

    “ยัยลูกสาวตัวดี……”

    เสิ่นเยว่ซีกล่าวจบแล้วก็ไม่คิดที่จะสนใจเขาอีก  เธอวางสายทันที และบล็อกหมายเลขโทรศัพท์ของเขาเอาไว้

    คำที่เธอเรียกเขาว่าพ่อ มันทำให้เธอรู้สึกขยะแขยงเต็มทน เธอเพียงต้องการที่จะตัดสัมพันธ์กับเขาและอยู่ห่างจากเขา 

    ทางด้านของเสิ่นมู่เจียง 

    ไม่ทันที่เขาจะได้กล่าวจบ โทรศัพท์ก็ถูกเสิ่นเยว่ซีตัดสาย เขาโกรธมากจนควันออกหูที่ได้ยินเสียงวางสายจากอีกฝ่าย 

    เป็นอย่างนี้ได้อย่างไรกัน เสิ่นเยว่ซีไม่ได้สนใจแม่ของตนเองมากที่สุดอย่างนั้นหรือ？ทำไมเมื่อครู่ถึงได้มีความรู้สึกมาดมั่นขนาดนั้น？

    หลังจากความรู้สึกโกรธได้ผ่านไป ยิ่งเสิ่นมู่เจียงคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกผิดปกติมากขึ้นเท่านั้น เขามีลางสังหรณ์ใจไม่ดี ดังนั้นจึงรีบขับรถไปที่บ้านพักคนชราซึ่งแม่ของเสิ่นเยว่ซีพักอยู่

    บ้านพักคนชราแห่งนี้เปิดขึ้นอย่างลับๆ โดยตระกูลเสิ่น ไม่ค่อยมีใครรู้เรื่องนี้นัก เขาขังแม่ของเสิ่นเยว่ซีไว้ที่นี่เป็นเวลากว่าสิบปีและไม่มีใครคนไหนรู้เรื่องนี้เลย 

    ปกติแล้วเขามีความมั่นใจอย่างมากว่าเสิ่นเยว่ซีจะไม่มีทางหาที่นี่เจอแน่นอน แต่ตอนนี้กลับไม่แน่ใจเสียแล้ว 

    เสิ่นเยว่ซีนิ่งสงบเกินไป นี่มันผิดปกติมาก！

    ทันทีที่เขาลงจากรถ ผู้ดูแลที่ได้ทราบข่าวล่วงหน้าแล้ว จึงไปต้อนรับเขาที่หน้าประตูบ้านพัก “ประธานเสิ่น ทำไมท่านถึงมาที่นี่ด้วยตัวเองล่ะครับ？”

    “เจียงหยุนล่ะ？เธอเป็นยังไงบ้าง！”เสิ่นมู่เจียงไม่มีเวลาจะมากล่าวทักทาย ดังนั้นเขาจึงถามออกไปอย่างตรงประเด็น 

    ผู้ดูแลตะลึงงัน “ เมื่อเช้านี้ท่านส่งคนมารับตัวเธอออกไปไม่ใช่เหรอครับ？”

    “ฉันไปสั่งตอนไหน…ให้ตายเถอะ！”เสิ่นมู่เจียงกล่าวได้เพียงครึ่งประโยค ก็นึกถึงบางสิ่งขึ้นมาได้ ทันใดนั้นความโกรธก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา เขาก็ชกไปที่ลำต้นของต้นไม้ที่อยู่ใกล้เคียงอย่างรุนแรง