หวานใจประธานเย็นชา นิยาย บท 29

    “เสิ่นเยว่ซี คุณหมายความว่ายังไง？”

    ดวงตาของอู๋จิ้งหย่าเบิกกว้างด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “ฉันมีน้ำใจให้หยุนเซินพาคุณไปส่งโรงพยาบาล คุณกลับมาไล่ฉันลงจากรถอย่างนั้นเหรอ”

    “หยุนเซิน คุณดูสิ！”เธอหันหน้าไปฟ้องกู้หยุนเซินเหมือนเด็ก 

    เสิ่นเยว่ซีมองดูท่าทีเสแสร้งของเธอด้วยสีหน้าทนไม่ไหว “ไม่ต้องดูใครทั้งนั้นแหละ！คุณเพิ่งพูดเองไม่ใช่เหรอว่ากู้หยุนเซินทำเรื่องใหญ่ให้เป็นเรื่องเล็ก？ฉันเห็นแล้วแผลบนนิ้วของคุณไม่กี่นาทีเดี๋ยวก็หาย ดังนั้นอย่าใช้ทรัพยากรทางการแพทย์ของชาติไปอย่างเปล่าประโยชน์”

    ขณะที่เธอกล่าว เธอก็พลางก้มหน้าลงคุ้ยหาของในกระเป๋าใบเล็กของเธอ แล้วโยนพลาสเตอร์พันแผลเข้าไปในอ้อมแขนของอู๋จิ้งหย่า “อันนี้ฉันให้คุณ คุณเอาไปแล้วก็ลงจากรถได้แล้ว！”

    โชคดีด้วยอาชีพทางการเป็นแพทย์ของเธอ จึงพกพลาสเตอร์ติดแผลไว้ในกระเป๋าตลอด มีประโยชน์จริงๆ เชียว！

    อู๋จิ้งหย่าชูพลาสเตอร์ติดแผลขึ้น เธอโกรธจนหน้าอกของเธอกระเพื่อมขึ้นลงไม่หยุด “เสิ่นเยว่ซี คุณ……”

    “ทำไม จะต้องให้ฉันติดให้คุณด้วยไหม？”เสิ่นเยว่ซีเงยสายตาอันแหลมคมขึ้นมอง เธออยู่กับกู้หยุนเซินมานานขนาดนี้แล้ว เธอเลียนแบบสายตาของเขามาเหมือนมากเสียจนทำให้อู๋จิ้งหย่ารู้สึกกลัว

    เสิ่นเยว่ซีไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับเธอ ดังนั้นเธอจึงมองไปที่กู้หยุนเซินอย่างไร้อารมณ์ “ถ้าคุณมีใจที่อยากจะไปส่งฉันจริงๆ ก็อย่าทำเรื่องแบบนี้ให้ฉันรังเกียจ ฉันไม่มีเวลาแล้ว เสียเวลา！”

    หลังจากกล่าวจบ เธอก็กำลังจะหันหลังกลับจากไป 

    ก่อนที่จะก้าวออกไปไกล เธอก็ถูกกู้หยุนเซินเรียกเอาไว้ “คุณรอก่อน ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล！”

    เสิ่นเยว่ซีหันหน้าไปเห็นว่าอู๋จิ้งหย่าลงจากรถด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ และเมื่อเห็นว่าเธอมองมา รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอทันที 

    “ซีซี เมื่อกี้นี้ฉันนั่งตรงนั้นไปแล้ว ไม่รู้ว่าคุณจะรังเกียจมั้ย”

    เสิ่นเยว่ซีเหลือบสายตามองท่าทีทำเป็นแอ๊บของเธอ เสิ่นเยว่ซีก็โก้งริมฝีปากขึ้นยิ้ม “มันจะเป็นอะไรไป？ผู้ชายที่ฉันเคยใช้ คุณเองก็ยังอยากได้เลยไม่ใช่เหรอ ！”

    “คุณ！”อู๋จิ้งหย่าอารมณ์เสีย รอยยิ้มที่เธอเพิ่งยกสูงขึ้นก็พังทลายลงอีกครั้ง 

    “ขึ้นมา！”กู้หยุนเซินตบที่นั่งข้างๆ เขาเบาๆ อยู่สองครั้ง การเคลื่อนไหวของเขาเป็นไปอย่างสบายๆ และเป็นไปตามธรรมชาติ ราวกับว่าในตอนนี้ไม่มีแล้วความรู้สึกอึดอัดในใจ

    เสิ่นเยว่ซีก็ไม่ได้เอะอะโวยวายอะไร เธอเข้าไปในรถเรียบร้อยแล้วปิดประตูเสียงดังปัง จากนั้นก็บอกคนขับให้ออกรถทันที

    รถยนต์เคลื่อนออกไปจากอู๋จิ้งหย่าอย่างรวดเร็ว 

    เสิ่นเยว่ซีขยับเข้าใกล้ประตูรถมากที่สุดโดยทิ้งระยะห่างระหว่างทั้งสองคนไว้มาก แตกต่างจากอู๋จิ้งหย่าที่ต้องการเกาะติดกู้หยุนเซินในเมื่อครู่ 

    กู้หยุนเซินเห็นว่าเธอกระตือรือร้นที่จะอยู่ให้ห่างจากเขา ก็ขมวดคิ้วด้วยสีหน้าไม่พอใจ 

    เสิ่นเยว่ซีบังเอิญไปเห็นสีหน้าของเขา เธอคิดว่าเขาไม่พอใจที่ตนเองไล่อู๋จิ้งหย่าลงจากรถ เธอรู้สึกไม่สบายใจ  เม้มริมฝีปากและอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกไป “นี่คุณชอบเธอขนาดนั้นเลยเหรอ？”

    “หืม？”กู้หยุนเซินหันมามองด้วยแววตาเย็นชาของเขา ซึ่งทำให้เสิ่นเยว่ซียิ่งเศร้าและหวาดกลัวขึ้นมา 

    ทันใดนั้นเธอเองก็อยากที่จะเอ่ยถามอะไรอีก จึงเปลี่ยนเรื่องทันที “เสิ่นมู่เจียงเดาออกแน่นอนว่าเป็นคุณที่ช่วยแม่ของฉันออกมา มันจะทำให้คุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่า？ฉันรู้ว่าเขาเป็นคนโหดร้ายไร้ซึ่งความปรานี และชอบเล่นงานคนข้างหลัง”

    “ไม่มีทาง！”กู้หยุนเซินนั่งในท่าสบายๆ มือขวาวางอยู่บนพนักอย่างเป็นธรรมชาติ และระยะห่างระหว่างคนทั้งสองก็แคบลงจนแทบจะมองไม่ออก 

    “เรื่องนี้มันเป็นเรื่องผิดกฎหมายอยู่แล้ว ยังไงเขาก็ไม่กล้าแพร่งพรายออกไป ดังนั้นคุณไม่ต้องกังวลว่าคนอื่นจะรู้ ผมเป็นคนทำลายเขา เขาต้องเพ็งเล็งเป้าหมายมาที่ผมอย่างแน่นอน แต่จากสถานการณ์ในตอนนี้ของเสิ่นซื่อ กรุ๊ปแล้ว เขาทำอะไรผมไม่ได้หรอก！”

    ขณะที่เขากล่าวคำพูดนี้ออกไป สายตาของเขาก็เต็มไปด้วยความมั่นใจและเจือไปด้วยความเย่อหยิ่ง 

    วันนี้ถูกพาตัวออกมาจากบ้านพักคนชรานั้น เธอคิดว่าตัวเองแค่เปลี่ยนที่ตายเท่านั้น ไม่คาดคิดเลยว่าจะมีเรื่องที่คาดไม่ถึงเช่นนี้เกิดขึ้น 

    เธอได้พบกับลูกสาวของตนเอง ซีซีเติบโตขึ้นแล้ว และงดงามขึ้นมาก 

    “แม่คะ หนูขอโทษ หนูมันไร้ประโยชน์ ที่ทำให้แม่ต้องตกอยู่ในที่บ้าๆ นั้นเป็นเวลากว่าสิบปีเต็ม” เสิ่นเยว่ซีเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกผิด 

    เจียงหยุนยิ้มอย่างอ่อนโยน “มันไม่ใช่ความผิดของซีซี ลูกยังเด็กมากนักจะไปสู้กับไอ้สารเลวอย่างเสิ่นมู่เจียงได้อย่างไรกัน！”

    เธอถูกทรมานมาเป็นเวลากว่าสิบปี เนื่องจากอาการเจ็บป่วยในระยะยาว ใบหน้าของเธอจึงซีดขาวไร้สีเลือด เธอดูต่างจากคนในวัยเดียวกัน มีเพียงใบหน้าเท่านั้นที่สามารถมองเห็นรูปลักษณ์ที่อ่อนเยาว์ในอดีตของเธอได้

    เมื่อเสิ่นเยว่ซีเห็นเธอในสภาพเช่นนี้ ก็รู้สึกขมขื่นในหัวใจ มากไปกว่านั้นคือความเกลียดชังในตัวเสิ่นมู่เจียง เธออยากจะหั่นเขาออกเป็นชิ้นๆ 

    ไอ้สารเลวแบบนั้นเป็นพ่อของเธอได้อย่างไรกัน！

    เมื่อกู้หยุนเซินเห็นแม่ลูกพูดคุยกันอย่างใกล้ชิด รู้สึกเจ็บปวดและรู้สึกไม่พอใจอย่างมาก 

    เสิ่นเยว่ซีไม่เคยทำตัวออดอ้อนต่อหน้าเขา และไม่เคยที่จะพึ่งพาเขาขนาดนี้เลย

    เขาคิดว่าเสิ่นเยว่ซีจะเป็นคนขี้อายและเก็บตัว แต่พอเห็นเธอขณะที่อยู่กับแม่ของเธอในตอนนี้ เขากลับพบว่าเสิ่นเยว่ซีเองก็เป็นหญิงสาวที่น่าทะนุถนอม ที่ชอบทำตัวออดอ้อน เพราะเธอรู้ว่าแม่รักเธอ และจะยอมเธอ

    เจียงหยุนกอดเธอเอาไว้พลางพูดคุยกับเสิ่นเยว่ซี ทันใดนั้นเธอก็เห็นชายร่างสูงที่ตามเธอมาด้วย เธอชะงักไปชั่วขณะ “คนนี้คือ？”

    “เขาคือ…” เสิ่นเยว่ซีพูดถึงตรงนี้แล้วก็อดไม่ได้จะขมวดคิ้ว เธอไม่รู้ว่าจะแนะนำตัวเขาว่าอย่างไรดี 

    กู้หยุนเซินจัดชุดสูทให้เข้าที่ แล้วเดินก้าวไปข้างหน้า รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าเย็นชา “คุณแม่ครับ นี่เป็นครั้งแรกที่เราพบกัน ผมกู้หยุนเซิน เป็นสามีของซีซีครับ！”