หวานใจประธานเย็นชา นิยาย บท 7

เสิ่นเยว่ซีงงไปหมด เธอมองกวนฉิงด้วยความตกใจ

เธอโตมากับคุณเม่ของตัวเอง เมื่อเธออายุสิบสอง จู่ๆแม่ของเธอก็หายตัวไป จากนั้นคนของตระกูลเสิ่นก็รับเธอกลับมา เธอถึงได้รู้ว่าตัวเองเป็นลูกนอกสมรสของตระกูลเสิ่น

สิบปีแล้ว เธอตามหาแม่มาสิบปีแล้ว แต่เธอก็ไม่รู้ว่าแม่ของเธอหายไปไหน

พวกเขามองดูเธอตามหาแม่ของเธอราวกับแมลงวันหัวขาดมาเป็นสิบปี แต่ตอนนี้กลับมาบอกเธอว่า แม่ของเธออยู่ในเงื้อมมือของตระกูลเสิ่น

เสิ่นเยว่ซียิ่งคิดก็ยิ่งแค้น เธอโมโหจนฟันสั่น

ในตอนนี้เอง จู่ๆเสิ่นมู่เจียงก็พูดว่า “ไม่ต้องห่วง แม่ของเธออยู่ในที่ที่ปลอดภัย แต่ว่าตอนนี้เธอไม่สบาย มีตระกูลเสิ่นคอยจ่ายค่ารักษาให้ตลอด แค่เธอรับปากว่าจะยอมช่วยตระกูลเสิ่น ฉันจะให้เธอเจอกับแม่ของเธอ!”

พูดจบ เขาก็หยิบวิดีโอแม่ของเสิ่นเยว่ซีที่กำลังรักษาตัวอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลออกมา

ในความทรงจำของเสิ่นเยว่ซี แม่ของเธอเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนและสวยงาม แต่ผู้หญิงที่อยู่ในวิดีโอนั้นผอมบางและซีดเซียว นอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลเงียบๆ ถ้าไม่มีโครงร่างที่คุ้นเคย เธอคงจำไม่ได้ว่านี่คือแม่ของตัวเอง

นิ้วของเสิ่นเยว่ซีซีดขาว เธอทั้งเสียใจและโมโห “คุณรู้ตั้งแต่แรกว่าแม่ของหนูอยู่ที่ไหน รู้ว่าเธอไม่สบายแต่กลับไม่บอกหนู คุณพ่อวางแผนที่จะใช้คุณแม่มาขู่หนูใช่ไหม”

“เยว่ซี ฉันไม่มีทางเลือก!” สายตาของเสิ่นมู่เจียงเต็มไปด้วยความพอใจ เขาแสร้งทำท่าทีถอนหายใจ

“ตระกูลกู้อยากยกเลิกโปรเจกต์ที่ร่วมมือกับตระกูลเลิ่น ตอนนี้โปรเจกต์ที่ตระกูลเสิ่นสามารถทำกำไรได้ล้วนแต่ต้องการการสนับสนุนจากตระกูลกู้ ถ้ายกเลิกกะทันหัน ตระกูลเสิ่นก็จะล้มละลาย”

“เสิ่นเยว่ซี แม่ของเธอมีชีวิตมาจนถึงทุกวันนี้ได้ ล้วนแต่เป็นเพราะมีตระกูลเสิ่นคอยช่วยเหลือเรื่องค่ารักษาพยาบาล ถ้าตระกูลเสิ่นล้มละลาย ไม่ใช่แค่เราที่พ่ายแพ้ แม่ของเธอก็จะตาย เธอป็นคนฉลาด คงรู้ใช่ไหมว่าควรเลือกยังไง!”

เสิ่นเยว่ซีก้มหน้าลงและกำหมัดแน่น เงียบไปพักหนึ่งแล้วพูดว่า “ได้ ฉันจะช่วย!”

ในสวนหลังบ้านตระกูลเสิ่น กู้หยุนเซินนั่งอยู่บนรถเข็น เอนหลังพิงเก้าอี้แล้วเงยหน้ามองท้องฟ้า ไม่มีท่าทีเย็นชาเหมือนเมื่อก่อน เขาดูขี้เกียจและผ่อนคลอาย

เสิ่นจื่อเสวียนแอบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ มองใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาด้วยสายตาที่หลงใหล

ตอนที่เธอรู้ว่าตัวเองหมั้นกับเขา เธอดีใจมาก แต่คงต้องโทษอุบัติเหตุครั้งนั้น ถ้าไม่ใช่เพราะอุบัติเหตุครั้งนั้น คนที่ได้เป็นคุณนายของตระกูลกู้ก็คือเธอ ไม่ใช่ยัยเสิ่นเยว่ซี

ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น เธอใช้เล็บจิกเปลือกต้นไม้จนทำให้เกิดเสียงดัง

กู้หยุนเซินขมวดคิ้วแล้วหันไปมองด้วยสายตาที่เฉียบแหลม “ใครอยู่ตรงนั้น”

เห็นว่าตัวเองถูกจับได้ เสิ่นจื่อเสวียนจัดกระโปรงตัวเองแล้วเดินออกมาจากหลังต้นไม้

เธอเม้มริมฝีปาก ทำสีหน้าเขินอาย “พี่หยุนเซิน ฉันเองค่ะ!”

“พี่หยุนเซิน?” กู้หยุนเซินหลับตาลง เคาะที่จับรถเข็นสองครั้ง “ผมจำได้ว่าเมื่อกี้คุณเรียกผมว่า 'คนพิการ'...”

เสิ่นจื่อเสวียนหน้าซีด ทำสีหน้าไร้เดียงสาและน่าสงสาร “พี่หยุนเซิน เสิ่นเยว่ซีจงใจยั่วโมโหฉัน ฉันเลยพูดไม่คิด... พี่ก็รู้ว่าฉันชอบพี่มาตลอด อยากแต่งงานกับพี่มาตลอด ถ้าไม่ใช่เพราะเสิ่นเยว่ซี ภรรยาของพี่ก็ต้องเป็นฉัน”

เธอพูดพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้กู้หยุนเซิน ยื่นนิ้วไปทางใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา

ในสายตาของกู้หยุนเซินมีความรังเกียจ เขาขยับรถเข็นหลบมือเธอ

“คุณหนูเสิ่น ตอนนี้ผมเป็นน้องเขยของคุณ!”