หวานใจประธานเย็นชา นิยาย บท 6

“ผมชอบเยว่ซี ผมไม่สนใจว่าจะมีสินสอดรึเปล่า แต่คนอื่นจะคิดยังไง... ถ้าคนอื่นรู้ว่า งานแต่งงานของลูกสาวตระกูลเสิ่นเรียบง่ายขนาดนี้ มันคงจะทำลายชื่อเสียงของประธานเสิ่น!”

เขาพูดขนาดนี้แล้ว เสิ่นมู่เจียงคงต้องตอบตกลงเท่านั้น ภายใต้การบีบบังคับของกู้หยุนเซิน เขาเซ็นชื่อลงใน

เมื่อเขียนชื่อของเสิ่นเยว่ซีเสร็จเรียบร้อย เสิ่นมู่เจียงก็รู้สึกตาลาย หาข้ออ้างออกไปจากห้องรับแขกกับกวนฉิงสองแม่ลูก

กู้หยุนเซินดูว่าเอกสารไม่มีปัญหาอะไร เขาโยนมันลงในอ้อมแขนของเสิ่นเยว่ซี “เก็บไว้ให้ดี นี่คือที่พึ่งของคุณในอนาคต”

เสิ่นเยว่ซีรีบรับมันเอาไว้ “นี่... ของสำคัญขนาดนี้ ทำไมคุณถึงเอาให้ฉันละคะ”

ตอนนี้เธอสับสน กู้หยุนเซินรังเกียจเธอมากไม่ใช่เหรอ ทำไมเขาถึงทำเรื่องพวกนี้เพื่อเธอ?

“ผมไม่ได้สนใจหุ้นของตระกูลเสิ่น” กู้หยุนเซินถือถ้วยชาขึ้นมาอย่างไม่สะทกสะท้าน

มองดูใบหน้าที่หล่อเหลาของเขา เสิ่นเยว่ซีรู้สึกอุ่นใจ ในสายตาของเธอมีรอยยิ้ม

อีกทางฝั่งหนึ่ง พ่อแม่ลูกตระกูลเสิ่นสามคนกลับอารมณ์ไม่ดี

ทันทีที่เสิ่นมู่เจียงออกมา ก็ถูกกวนฉิงดึงแขนเสื้อ “คุณหมายความว่าอะไร ทำไมคุณถึงยอมเอาหุ้นให้เสิ่นเยว่ซีฟรีๆ ต่อไปจื่อเสวียนจะทำยังไง”

“ผมไม่มีทางเลือก!” สีหน้าของเสิ่นมู่เจียงมืดมน “กู้หยุนเซินบีบบังคับผมขนาดนั้น ผมจะปฏิเสธเขาได้ยังไง ถ้าคนอื่นรู้ว่าเยว่ซีแต่งงานแต่กลับไม่มีสินสอดสักสตางค์ ตระกูลเสิ่นเสียชื่อเสียง แล้วต่อไปใครยังจะกล้าแต่งงานกับจื่อเสวียน”

ได้ยินแบบนี้ กวนฉิงก็พูดไม่ออก เธอเกลียดเสิ่นเยว่ซีมากขึ้นเรื่อยๆ

ยัยเสิ่นเยว่ซีต้องไปพูดอะไรแน่นอน ถึงได้ทำให้กู้หยุนเซินมากดดันตระกูลเสิ่น

เธอไม่มีทางปล่อยเสิ่นเยว่ซีไปแน่นอน!

“เฮ้ จื่อเสวียนล่ะ?”

กวนฉิงหันหน้ากลับมา เห็นว่าเสิ่นจื่อเสวียนที่เดินตามหลังตัวเองมาหายไปไหนไม่รู้

กวนฉิงไปจัดอาหารกลางวัน เสิ่นมู่เจียงจึงกลับไปห้องรับแขกคนเดียว เห็นเสิ่นเยว่ซีนั่งอยู่บนโซฟาคนเดียว เขาจึงถามว่า “กู้หยุนเซินล่ะ?”

“เขาได้ยินว่าดอกไม้ต้นไม้ในสวนหลังบ้านของเราอุดมสมบูรณ์ จึงออกไปเดินเล่น หนูมีเรื่องอยากจะถามคุณพ่อเป็นการส่วนตัวพอดี”

เสิ่นเยว่ซีจับชายเสื้อของตัวเองแล้วมองเขา

“ทำไมคุณพ่อถึงหลอกหนู”

ดวงตาของเธอสดใส ไม่ปกปิดความรู้สึกของตัวเองเลยแม้แต่น้อย

เสิ่นมู่เจียงละอายใจและรำคาญ “หลอกอะไร พูดซะไม่น่าฟัง กู้หยุนเซินเพียบพร้อมขนาดนั้น ผู้หญิงตระกูลใหญ่ตระกูลโตในเมืองจิ้นยังไม่ได้แต่งงานกับเขา ฉันหางานแต่งงานครั้งนี้ให้เธอ เธอควรจะดีใจสิ”

“งานแต่งงานที่ดีขนาดนี้ ทำไมถึงไม่ให้เสิ่นจื่อเสวียนไปแต่ง คนที่หมั้นกับกู้หยุนเซินคือเสิ่นจื่อเสวียนไม่ใช่เหรอคะ”

เสิ่นเยว่ซีพูดเสียงดังขึ้น พูดเสียงดังฟังชัดทุกคำ

เห็นลูกสาวที่รู้ความมาตลอดตระโกนถามตัวเองแบบนี้ เสิ่นมู่เจียงจึงโมโห “ลูกสาวของฉันจะแต่งงานกับเจ้าชายนิทราได้ยังไง”

“ตระกูลเสิ่นเลี้ยงดูเธอมาเป็นสิบปี ให้อาหาร ให้น้ำ ให้เธอได้เรียนหนังสือ บุญคุณพวกนี้ เธอบอกว่าจะไม่สนใจก็ไม่สนใจอย่างนั้นเหรอ”

“บุญคุณที่เลี้ยงดูมาเป็นสิบปี เหอะ คงมีแค่คุณพ่อที่กล้าพูด!”

เสิ่นเยว่ซีก้มหน้าลง มองดูแขนของตัวเองที่ถูกจับจนเป็นรอย มันเริ่มบวมแดงอย่างน่าเกลียด

“หนูถูกพากลับมาบ้านตระกูลเสิ่นตอนอายุสิบสอง หลายปีที่ผ่านมา คุณพ่อเคยถามหนูบ้างไหม เสิ่นจื่อเสวียนเจอเรื่องอะไรไม่พอใจก็มาโมโหใส่หนู ตบตีหนู วันที่คุณพ่อไม่อยู่ที่บ้าน แม้แต่กินข้าวหนูยังไม่ได้ไปนั่งบนโต๊ะ ได้กินแต่ของเย็น คุณพ่อไปดูห้องที่หนูอยู่บนชั้นสองสิคะ แม้แต่ห้องของคนรับใช้ก็ยังเทียบไม่ได้”

เธอสีหน้าเฉยเมย พูดราวกับเป็นเรื่องของคนอื่น

“หลังจากอายุสิบหก ป้ากวนบอกหนูว่า ตระกูลเสิ่นไม่เลี้ยงใครฟรีๆ ตั้งแต่นั้นมา หนูไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะกินข้าวของที่บ้าน นอกจากไปโรงเรียนแล้วหนูยังต้องทำงานพาร์ทไทม์หาค่าเทอม ไม่เคยพักเลยสักวัน ถ้าไม่ใช่เพราะหนูกลัวคนอื่นนินทา หนูคงไล่พวกเธอสองเเม่ลูกออกไปตั้งนานแล้ว”

เธอเงยหน้าขึ้น มองดูสีหน้าที่ตกใจของเสิ่นมู่เจียง จากนั้นก็หัวเราะเยาะ “เรื่องพวกนี้คุณพ่อไม่เคยรู้ ในสายตาของคุณพ่อมีแต่ภรรยาและลูกสาวสุดที่รัก ชีวิตของลูกสาวนอกสมรสอย่างหนู คุณพ่อไม่เคยสนใจ แล้วทำไมคุณพ่อถึงคิดว่าหนูจะสนใจตระกูลเสิ่น!”

“หนูอยาให้ตระกูลเสิ่นล้มละลายมากกว่ากู้หยุนเซินด้วยซ้ำ!”

“เธอ...เธอ...” เสิ่นมู่เจียงโมโหจนหน้าแดง เขาทำท่าทีราวกับอยากจะบีบคอเธอให้ตาย

กวนฉิงเดินออกมาจากห้องครัว รีบลูบหน้าอกเขาให้เขาใจเย็นลง “คุณจะพูดอะไรกับยัยนี่ตั้งมากมายคะ เธอก็เป็นแค่หมาป่าที่เลี้ยงไม่เชื่อง”

พูดจบ เธอก็มองเสิ่นเยว่ซีด้วยสีหน้าที่ชั่วร้าย “เสิ่นเยว่ซี แม่ของเธออยู่ในเงื้อมมือของเรา แค่เธอยอมช่วยตระกูลเสิ่น ฉันจะให้เธอได้เจอกับแม่ของเธอ”

“อะไรนะ?”