หวานใจประธานเย็นชา นิยาย บท 10

แสงจันทร์ที่หนาวเย็นสาดส่องผ่านหน้าต่าง กระทบลงบนใบหน้าที่ขาวราวกับหิมะของเสิ่นเยว่ซี เผยให้เห็นภาพลวงตาที่ดูเหมือนความฝัน

กู้หยุนเซินคุกเข่าลงมองเธอ ใช้นิ้วที่ขาวเรียวลูบไล้ใบหน้าของเธอเบาๆ นึกถึงท่าทีปกป้องตัวเองของเธอในวันนี้ ในสายตาของเขาก็มีความอ่อนโยนที่เขาไม่เคยสังเกตเห็น

ผ่านไปไม่นาน เขาใช้มือล้วงข้างล่างคอและขาของเธออย่างระมัดระวัง จากนั้นก็ออกแรงอุ้มเธอขึ้นมา

เสิ่นเยว่ซียังนอนหลับสนิท ใบหน้าเล็กๆของเธอแนบตรงหน้าอกที่แน่นและกว้างของกู้หยุนเซิน เธอพึมพำเบาๆ “กู้หยุนเซิน ขาของคุณ ... “

แม้แต่ฝันยังฝันถึงขาของเขา...

กู้หยุนเซินยิ้มมุมปาก

วันที่เขาฟื้น ขาของเขาขยับไม่ได้จริงๆ แต่พอร่างกายของเขาค่อยๆฟื้นตัว ขาของเขาก็เริ่มมีความรู้สึก เดิมทีขาของเขาอ่อนแรง แต่หลังจากที่วันนี้เธอนวดกดจุดให้เขา เขารู้สึกว่าขาของตัวเองมีแรงขึ้น เพิ่งจะลองยืน ก็ยืนได้จริงๆ

เห็นได้ชัดว่าเพื่อที่ทำให้ขาขอเขากลับมาหายดี เธอใช้ความพยายามไปไม่น้อย ดูเหมือนว่าต่อไปต้องดีกับเธอให้มากกว่านี้

กู้หยุนเซินอุ้มผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนของตัวเอง จากนั้นก็เดินไปที่เตียง...

วันต่อมา เสิ่นเยว่ซีตื่นขึ้นมา เธอเห็นว่าตอนเองนอนอยู่บนเตียงของกู้หยุนเซิน ห่มผ้าห่มผืนเดียวกับเขา เธอก็ตกใจ

“ฉัน... ฉันมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง”

เธอรู้ว่ากู้หยุนเซินรักสะอาดแค่ไหน กลัวตัวเองจะถูกรังเกียจ เธอจึงกลิ้งลงมาจากเตียงของเขา

กู้หยุนเซินค่อยๆลุกขึ้นนั่ง เขามองเธอ “เมื่อคืนคุณละเมอ ถ้าไม่ใช่เพราะขาของผมไม่สะดวก ผมคงเตะคุณลงจากเตียงไปแล้ว”

ได้ยินแบบนี้ สีหน้าของเสิ่นเยว่ซีเต็มไปด้วยความสงสัย เธอจำไม่ได้ว่าเธอมีนิสัยชอบนอนละเมอ

เมื่อเวลาผ่านไป ทุกวันที่เสิ่นเยว่ซีตื่นขึ้นมา เธอมักจะเห็นว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงของเขาตลอด เธอจึงเชื่อในคำพูดของกู้หยุนเซิน เห็นว่าเขาไม่ได้รังเกียจตัวเอง เธอจึงรู้สึกละอายใจ และดูแลเขาอย่างระมัดระวังมากขึ้น

ตอนกินข้าว จู่ๆก็มีข้อความเด้งเข้ามาในโทรศัพท์ของเสิ่นเยว่ซี เห็นเนื้อหาของข้อความ เธอถึงได้รู้ว่า ตัวเองขอลาหยุดโรงพยาบาลหนึ่งเดือน ตอนนี้มันเลยหนึ่งเดือนแล้ว

เธอปรึกษาเรื่องที่จะกลับไปทำงานที่โรงพยาบาลกับกู้หยุนเซินอย่างระมัดระวัง

มองสีหน้าของกู้หยุนเซินไม่ออก เสิ่นเยว่ซีรู้สึกไม่สบายใจ

การเป็นสูตินรีแพทย์ที่ดีคือความฝันของเธอ เธอได้เข้าไปทำงานในโรงพยาบาลที่ดีที่สุดในเมืองจิ้น เธอไม่อยากหยุดอยู่แค่นี้

เธอกลัวว่ากู้หยุนเซินจะไม่ตอบตกลง

กู้หยุนเซินกินข้าวเสร็จ เขาเช็ดมุมปากตัวเองด้วยท่าทีที่สง่างาม จากนั้นก็ตอบว่า “ผมเคยบอกแล้วว่า ตระกูลกู้มีคนรับใช้มากมาย คุณไม่จำเป็นต้องดูแลผมตลอดเวลา... ผมไม่ชอบให้คนอื่นแตะต้องขาของผม แค่คุณกลับมานวดขาให้ผมตอนกลางคืน เวลาที่เหลือ คุณอยากจะทำอะไรก็ทำ!”

เขาตอบตกลง!