หวานใจประธานเย็นชา นิยาย บท 11

กู้หยุนเจ๋อมองหมอที่สวมชุดผ่าตัดที่อยู่ตรงหน้า เธอดูเด็กมาก ใบหน้างดงามอ่อนเยาว์ ผิวพรรณผุดผ่อง แค่ยืนอยู่เฉยๆ ก็สวยกว่าพวกเน็ตไอดอลที่ใช้แอพแต่งรูปที่เขาเคยมีความสัมพันธ์ด้วยเสียอีก

ช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน

เขามองสำรวจเธอหัวจรดปลายเท้า เสิ่นเยว่ซีที่ถูกเขาที่จ้องมองอย่างเปิดเผยจนรู้สึกอึดอัด จนต้องหลีกเลี่ยงอย่างขยะแขยง

กู้หยุนเจ๋อเห็นป้ายชื่อที่ติดอยู่ด้านหน้าของเธอพอดี

“เสิ่นเยว่ซี！”

เขาอ่านชื่อนี้ออกมา แววตายิ่งลุกวาว “คุณคือเสิ่นเยว่ซีของตระกูลเสิ่น? เสิ่นจื่อเสวียนเป็นพี่คุณ?”

“ฉันจะเป็นใครแล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณ ตอนนี้ฉันเป็นแค่หมอ เรื่องที่แจ้งคุณเมื่อกี้คุณฟังเข้าใจหรือยัง ฉันยังมีคนไข้คนอื่นรออยู่”

ขณะที่เสิ่นเยว่ซีกำลังจะจากไป จู่ๆข้อมือของเธอก็ผู้ชายคนนี้คว้าเอาไว้ ข้างหูดังขึ้นด้วยเสียงของเขา

“เสิ่นเยว่ซี ฉันเป็นน้องชาย(ลูกพี่ลูกน้อง)ของกู้หยุนเซิน ชื่อกู้หยุนเจ๋อ เจอกันครั้งแรก คิดไม่ถึงว่าคุณจะสวยขนาดนี้！”

การที่ถูกกู้หยุนเจ๋อจับข้อมือเอาไว้ ทำหเสิ่นเยว่ซีรู้สึกเหมือนถูกงูพิษพันข้อมือ มันเย็นและน่าขยะแขยง

เธอมาอยู่บ้านตระกูลกู้เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้ว เข้าใจสถานการณ์ของตระกูลกู้พอสมควรแล้ว เธอรู้ว่าอารองของกู้หยุนเซินกำลังจ้องจะตะครุบบริษัท ส่วนกู้หยุนเจ๋อซึ่งเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของอารอง เกเรตั้งแต่เด็ก เมื่อโตมาก็สำมะเลเทเมา ขึ้นชื่อในด้านไม่เอาถ่าน

หลังจากฟังเขาแนะนำตัวแล้ว เสิ่นเยว่ซีรีบสะบัดมือเขาออกทันที แววตาเต็มไปด้วยความระวัง “พูดก็พูด ไม่ต้องมาแตะเนื้อต้องตัว”

กู้หยุนเจ๋อจ้องมองเธออย่างหื่นกาม ปลายนิ้วเหมือนกับว่ายังหลงเหลือความรู้สึกที่นุ่มลื่น

“เสิ่นเยว่ซี ขอบคุณที่ช่วยชีวิตแฟนผม เพื่อเป็นการขอบคุณ คืนนี้เลิกงานให้ผมส่งคุณกลับบ้านนะ!”

“ไม่ต้อง หากมีเวลาเยอะ ก็เอาไปดูแลแฟนคุณเถอะ!”

เสิ่นเยว่ซีถลึงตาใส่เขา แล้วหอบแฟ้มคุณไข้เดินจากไป

ถลึงตายังสวยขนาดนี้เลย!

กู้หยุนเจ๋อที่มองหลังเธออยู่ แววตาเต็มไปด้วยความอยากได้ เดิมเห็นหน้าตาของเสิ่นเยว่ซี เขาก็ถูกใจเป็นอย่างมาก ตอนนี้มารู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงของกู้หยุนเซิน ยิ่งทำให้ความสนใจของเขาเพิ่มเป็นร้อยเท่า

ตั้งแต่เด็กกู้หยุนเซินไม่ว่าด้านไหนก็เหนือกว่าเขา ในสายตาคนอื่น กู้หยุนเซินก็เหมือนเมฆที่อยู่บนท้องฟ้า ส่วนเขากู้หยุนเจ๋อก็เหมือนดินที่เกาะไม่ติดกำแพง

ขอเพียงสามารถมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงของกู้หยุนเซิน สวมเขาให้เขา ชาตินี้ก็คุ้มค่าแล้ว！

กู้หยุนเจ๋อยิ่งคิดยิ่งตื่นเต้น วิ่งตามไปยังทางที่เสิ่นซีเยว่เดินไป

“คุณกำลังทำอะไรน่ะ?” เสิ่นเยว่ซีที่สะพายกระเป๋าอยู่ หันไปมองเขาอย่างเอือมระอา

กู้หยุนเจ๋อเดินตามเขามาหนึ่งวันแล้ว เลิกงานก็ยังขับรถตามหลังเธออีก ตอนนี้ใกล้ถึงหน้าบ้านตระกูลกู้แล้ว เขายังคงเดินตามอยู่ด้านหลังของเธอ

กู้หยุนเจ๋อลูบแก้มของเขาอย่างไม่กล้าเชื่อ เมื่อเขารู้สึกตัว ใบหน้าเต็มไปด้วยความชั่วร้าย

ผู้หญิงที่สมควรตายคนนี้ รอให้กู้หยุนเซินเบื่อเธอแล้ว เขาจะย่ำยีเธอให้ตาย！

เสิ่นเยว่ซีเลิกงานไม่ถือว่าเร็ว กู้หยุนเซินทานข้าวเย็นเสร็จแล้ว เธอกลัวกู้หยุนเซินจะร้อนใจ ก็ขึ้นไปที่ห้องโดยไม่ได้ทานข้าวเย็น

ไฟในห้องนอนปิดอยู่ กู้หยุนเซินได้ลงมาจากรถเข็น และนั่งพิงอยู่บนเตียงแล้ว

ทำไมถึงพักผ่อนแต่หัวค่ำเลย เสิ่นเยว่ซีที่มีความสงสัย เปิดไฟ หลังจากล้างมือแล้ว กำลังจะช่วยเขานวดขา

“ขอโทษค่ะ ฉันกลับมาช้าไปหน่อย”

กู้หยุนเซินไม่ได้ตอบเขา ตาที่หลับอยู่ได้ลืมขึ้นมา ดวงตาที่เรียวยาวฉายแววเย็นเยือก เย็นชาและไร้ร่องรอยของอารมณ์

การเคลื่อนไหวของเสิ่นเยว่ซีหยุดนิ่ง ถูกเขาจ้องมองจนตกใจกลัว เธอเปิดผ้าห่มออก มือกำลังจะไปจับที่ขาของเขา

ทันใดนั้นไหล่ถูกเขาจับเอาไว้ แล้วผลักออกไป

เธอที่ยังไม่ทันตั้งตัว คนทั้งคนได้ตกลงไปบนพื้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ “เป็น…….เป็นอะไร?”

“ผมรังเกียจ！”