หวานใจประธานเย็นชา นิยาย บท 14

กู้หยุนเจ๋อตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ ชี้ไปทางเสิ่นเยว่ซีด้วยใบหน้าที่ซีดเผือด แล้วโยนความผิดไปให้กับเธอทั้งหมด

กู้หยุนเซินยิ้มหยัน ใบหน้าเคร่งขรึม หลังจากที่เขาคุยงานกับหุ้นส่วนเสร็จ กำลังจะกลับ พบว่าประตูของห้องวีไอพีนี้แง้มอยู่เล็กน้อย เขานั้นเห็นเหตุการณ์ในห้องอย่างชัดเจน

เขาเห็นกับตาว่ากู้หยุนเจ๋อทับอยู่บนร่างเธอแล้วกระชากฉีกเสื้อผ้าเธอ ได้ยินเสียงเธอที่เรียกชื่อตัวเองอย่างสิ้นหวัง วินาทีนั้น หัวใจของเขาเหมือนถูกควักออกมา อยากที่จะจัดการกับฆ่าไอ้เดรัจฉานตัวนี้ทันที

“กู้หยุนเจ๋อ หลายปีมานี้นายโตแต่ตัว สมองไม่ได้โตตามด้วยใช่มั้ย? คนของฉันนายยังกล้าแตะ?！”

กู้หยุนเซินยกคางขึ้นอย่างเย็นชาไปหนึ่งที บอดี้การ์ดที่อยู่ข้างหลังก็กรูกันเข้ามา จับหัวของกู้หยุนเจ๋อกดลงไปที่พื้น

จากนั้น ก็มองไปยังเสิ่นเยว่ซีที่สวมชุดที่ฉีกขาด ใบหน้าเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ใบหน้าเล็กของเธอบวมแดง ดูแล้วน่าอนาถ ทำให้คนสงสารจับใจ

“มือข้างไหนที่ตบคุณ！”

เสิ่นเยว่ซีอึ้งไปเล็กน้อย กู้หยุนเซินจะเอาคืนหน้าให้เธอ?

โดยปกติเธอมักจะแสดงท่าทางที่อ่อนแอ ก็เพราะว่าคนรอบตัวไม่มีใครให้ช่วยเหลือเธอ การที่เธอแสดงความอ่อนแอมันสามารถปกป้องตัวเองได้ดีกว่าที่จะไปปะทะกับคนอื่น แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอเป็นคนขี้ขลาด

ด้วยความลำเอียงที่แสดงออกมาอย่างเปิดเผยของกู้หยุนเซิน เธอยืดตัวให้ตรง ชี้ไปที่มือขวาของกู้หยุนเจ๋อ และพูดอย่างเสียงดัง “ข้างนี้！”

กู้หยุนเซินพยักหน้า แล้วปล่อยให้รถเข็นกลิ้งไปทางกู้หยุนเจ๋อ

กู้หยุนเจ๋อรู้โดยสัญตญาณว่าเขาอยากจะทำอะไร กลัวจนตัวสั่น “กู้หยุนเซิน นายแน่ใจเหรอ จะเพราะผู้หญิงคนนี้แล้ว จะทำแบบนี้กับฉัน？ฉันเป็นคนของตระกูลกู้ เป็นน้องชายของนายนะ！”

เมื่อรถเข็นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ กู้หยุนเจ๋อตะโกนพูดจนเสียงแตก “กู้หยุนเซิน นายกล้าทำร้ายฉัน พ่อฉันไม่มีทางปล่อยนายแน่”

ดวงตาของกู้หยุนเซินไม่แยแส ไม่สะทกสะท้าน และรถเข็นก็ได้กลิ้งไปทับมือขวาของเขาอย่างไร้ความปรานี

“！”อ้า

เสียงร้องที่เจ็บปวดดังก้องไปทั่วท้องฟ้า

กู้หยุนเจ๋อดวงตาแดงก่ำใช้ฝ่ามืออีกข้างรองรับนิ้วมือที่ปวกเปียกของเขาเอาไว้ เขาเจ็บจนใบหน้านองไปด้วยน้ำตา

“ครั้งนี้เป็นเพียงการสั่งสอนเล็กๆน้อยๆ หากครั้งต่อไปนายยังกล้าแตะต้องเธออีก มันจะง่ายแค่มือหักข้างเดียว！”

กู้หยุนเซินมองเขาอย่างเย็นชา ราวกับกำลังดูมดตัวหนึ่ง

พูดจบ เขาก็พาเสิ่นเยว่ซีไปจากห้องวีไอพี

กู้หยุนเจ๋อมองตามหลังของทั้งสองคน แววตามากไปด้วยความอาฆาตแค้น

สักวันหนึ่ง ต้องมีสักวันที่ฉันจะเหยียบกู้หยุนเซินไว้ใต้ฝ่าเท้า

ความคับแค้นใจในวันนี้ ต้องให้เขาชดใช้หนึ่งร้อยเท่า！

……………………………………………………………………

เสิ่นเยว่ซีที่เดินอยู่หลังรถเข็นของกู้หยุนเซิน คิดถึงเรื่องเมื่อกี้ ในใจยังคงมีความกลัว

เธอคิดว่าเธอกำลังจะตกลงไปในนรกแล้ว แต่จู่ๆกู้หยุนเซินก็ปรากฏตัวมาช่วยเธออย่างไม่คาดคิด

ตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ การดำรงอยู่ของกู้หยุนเซินเป็นเหมือนผู้ช่วยชีวิตของเธอมาโดยตลอด ขอเพียงเขาอยู่เคียงข้างเธอ ความกลัวและความวิตกกังวลทั้งหมดในใจของเธอจะถูกกำจัดออกไป

“คุณอยู่นิ่งๆหน่อย！” เธอเอาร่างทั้งร่างไปแนบอยู่บนตัวเขา ร่างกายโชยไปด้วยกลิ่นหอมจางๆ หน้าผากของกู้หยุนเซินเริ่มมีเม็ดเหงื่อแล้ว อดใจไม่ได้จนต้องก้มหน้าไปจูบปากของเธอ

หลังจากจูบ กู้หยุนเซินก็อึ้งไปเลย เขานั้นควบคุมตนเองได้ดีมาโดยตลอด แต่เขากลับเผลอใจครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่ออยู่ต่อหน้าเสิ่นเยว่ซี เธอเป็นเหมือนกับยาพิษ ซึ่งทำให้เขาอยากจะเข้าใกล้เธอ โดยไม่สามารถควบคุมพฤติกรรมของตัวเอง

ห้องถูกเตรียมเสร็จอย่างรวดเร็ว กู้หยุนเซินกับเสิ่นเยว่ซีถูกส่งตัวเข้าไปข้างใน

เมื่อประตูถูกล็อกแล้ว กู้หยุนเซินก็ไม่แกล้งอีกต่อไป แขนที่แข็งแรงได้อุ้มผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขน เข้าไปในห้องน้ำโดยตรง

อ่างน้ำถูกปล่อยเต็มไปด้วยน้ำเย็น เขาที่อุ้มเธออยู่ก้าวเท้าเข้าไปข้างในโดยตรง เสิ่นเยว่ซีที่แช่ในน้ำเย็น หนาวจนตัวสั่น คนทั้งคนได้หดตัวอยู่ในอ้อมแขนของกู้หยุนเซิน แขนที่ขาวนวลคล้องอยู่บนคอของเขา

“อย่าดื้อ เดี๋ยวก็หายแล้ว!”

กู้หยุนเซินพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน ตบหลังของเธอเบาๆอย่างปลอบโยน

“กู้หยุนเซิน……ฉันทรมาน น้ำเย็นมาก ฉันหนาวมากจริงๆ แต่ก็ยังรู้สึกไม่สบายตัว ฉันทรมาน………..”

ใบหน้าเล็กๆของเสิ่นเยว่ซีย่นเป็นก้อน รู้สึกว่าไฟในร่างกายของเธอกำลังจะระเบิดออก เธอจึงกอดคอของกู้หยุนเซินไว้แน่นและขอร้องซ้ำแล้วซ้ำอีก

ลูกกระเดือกของกู้หยุนเซินกลิ้งไหวอย่างรุนแรง แต่เขาก็ไม่สามารถทำได้ ตอนนี้เสิ่นเยว่ซีอยู่ในสภาวะที่สติไม่สมบูรณ์ ถ้าเขามีอะไรกับเธอตอนนี้ มันไม่ยุติธรรมกับเธอ เขาทำได้เพียงจูบเสิ่นเยว่ซีซ้ำแล้วซ้ำเล่า สาปแช่งกู้หยุนเจ๋ออย่างแรงในใจของเขา .

กู้หยุนเจ๋อที่สมควรตาย ก็ไม่รู้ว่าเขาทำอะไรกับเธอ ทำไมปฏิกิริยาถึงได้รุนแรงขนาดนี้

เมื่อเห็นว่าน้ำในอ่างอาบน้ำอุ่นขึ้น อุณหภูมิในร่างกายของเสิ่นเยว่ซียังไม่ลดลง และตัวยังร้อนอยู่มาก

“กู้หยุนเซิน ฉันรู้สึกว่าฉันกำลังจะตายแล้ว มันทรมานจะตายอยู่แล้ว ช่วยฉันด้วย ได้โปรดช่วยฉันด้วย！” ใบหน้าแดงระเรื่อ มองเขาอย่างขอร้อง ผมที่เปียกชุ่มเกาะอยู่ข้างแก้ม ยิ่งทำให้ดูน่าสงสารไร้ที่พึ่งเข้าไปอีก