หวานใจประธานเย็นชา นิยาย บท 15

อ่อนแอและน่าสงสารแต่มีเสน่ห์โดยธรรมชาติ!

ในที่สุดกู้หยุนเซินก็อดใจไม่ไหวแล้ว เสียงของเขาแหบแห้ง และดวงตาของเขาหรี่ลง “คุณอย่าเสียใจนะ！”

ทั้งสองกลิ้งไปบนเตียงใหญ่ ถอดเสื้อผ้าออกทั้งหมด ก่อนจะลงมือปฏิบัติกู้หยุนเซินจับมือเธอแล้วถามซ้ำอีกครั้ง “เสิ่นเยว่ซี ผมเป็นใคร”

เสิ่นเยว่ซีไม่ได้สิ่งที่ต้องการ ทรมานจนตาหยี ใบหน้าเลือนรางที่อยู่ตรงหน้า ริมฝีปากแดงของเธอก็ขยับ ได้พูดความในใจออกมาทั้งหมด “คุณคือกู้หยุนเซิน กู้หยุนเซินที่ฉันชอบมากที่สุด”

กู้หยุนเซินตกใจ อดไม่ได้ที่จะโน้มตัวไปจูบเธอ เป็นจูบที่อ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ แต่กลับแฝงไว้ด้วยความดุดัน ปิดกั้นเสียงที่อยู่ในลำคอของเธอ

นิ้วทั้งสิบผัวพันกัน จากความรุนแรงค่อยๆกลายเป็นความอ่อนโยน

เวลาผ่านไปนานมาก ความร้อนก็ค่อยๆลดลง เสิ่นเยว่ซีที่สติคืนกลับมา เธอลุกขึ้นจากเตียงทันที ความเจ็บปวดและความรู้สึกไม่สบายในร่างกายทำให้ต้องสูดลมหายใจเข้า

เธอที่ก้มหน้าอยู่มองดูสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นชินโดยรอบ ในห้องรกรุงรัง บวกกับผ้าปูที่นอนสีขาวราวกับหิมะเปื้อนไปด้วยสีสดที่แยงตา มันเป็นร่องรอยที่บ่งบอกให้เธอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

แววตาของเสิ่นเยว่ซีมึนงง เธอกับกู้หยุนซีมีความสัมพันธ์กันจริงๆเหรอ!

มันเป็นสิ่งที่เธอคิดไม่ถึง!

กู้หยุนเซินจะคิดอย่างไรกับเธอ เขาจะคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงไม่มีความละอายใจ และเป็นผู้หญิงชั่วที่คิดวางแผนขึ้นเตียงกับเขาหรือเปล่า

เสิ่นเยว่ซีถอนหายใจไปหนึ่งที แล้วมุดตัวเข้าไปในผ้าห่มอีกครั้ง เธอรู้สึกว่าเธอรู้สึกละอายใจที่ต้องเผชิญหน้ากับเขา ต่อไปเธอจะอยู่กับกู้หยุนเซินยังไง

กำลังแกล้งตายอยู่ใต้ผ้าห่ม ทันใดนั้นก็มีเสียงขวดแตกในห้องน้ำดังออกมา

เธอลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว และรีบวิ่งไปโดยไม่คำนึงถึงความเจ็บปวดในร่างกายของเธอ

ขาของกู้หยุนเซินไม่สะดวก เสียงเมื่อกี้ คือเสียงที่เขาลื่นล้มในห้องน้ำหรือเปล่า?

ประตูห้องน้ำเปิดแง้มไว้ เธอไม่มีเวลาที่จะมาเคาะประตู จึงผลักประตูแล้วเข้าไปเลย

เสิ่นเยว่ซีเงยหน้าขึ้นมอง เพราะห้องน้ำเต็มไปด้วยไอร้อนเพราะเพิ่งผ่านการใช้งาน

มองผ่านไอน้ำที่ขุ่นมัว เห็นกู้หยุนเซินที่ร่างกายท่อนล่างพันรอบด้วยผ้าขนหนู กำลังยืนอยู่ตรงหน้าอ่างล้างหน้า มือถือเศษแก้วด้วยใบหน้าที่ขมวดคิ้ว

หยดน้ำร่วงหล่นลงมาจากผมที่เปียกชื้น ใบหน้าหล่อเหลาและมีเสน่ห์ เมื่อได้ยินเสียงคนเข้ามา เขาก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาสีเข้มเฉียบคมและลุ่มลึก

“คุณ…….” ดวงตาของเสิ่นเยว่ซีนิ่งงัน เธอชี้ไปที่ขาของเขาอย่างไม่กล้าเชื่อ กู้หยุนเซิน คุณสามารถยืนขึ้นได้แล้วเหรอ?!!!"

กู้หยุนเซินมองไปยังผู้หญิงที่มึนงงตรงประตู มุมปากก็โค้งขึ้น เขาก้าวขาเพื่อจะเดินไปหาเธอ

เธออธิบายอย่างตื่นตระหนก เกรงว่ากู้หยุนเจ๋อจะไม่เชื่อเธอ ใบหน้ายังมีความระมัดระวัง

สายตาของกู้หยุนเซินลุ่มลึก “ผมรู้ เรื่องนี้ให้เป็นหน้าที่ของผม ผมไม่มีทางปล่อยกู้หยุนเจ๋ออย่างแน่นอน”

เสิ่นเยว่ซีที่ได้ยินคำพูดนี้ ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก หันหน้าไปก็เห็นกู้หยุนเซินกำลังจ้องมองเธอด้วยสายตาที่ร้อนแรง หัวใจเธอเต้นรัว “เป็น……..เป็นอะไร?”

กู้หยุนเซินสูดลมหายใจเข้า “คุณยังจำได้มั้ย ตอนนั้นคุณพูดอะไร?”

“ฉัน…….ฉันพูดอะไรเหรอ?” ความทรงจำของเสิ่นเยว่ซียังหยุดอยู่ในห้องวีไอพี ความทรงจำนอกเหนือจากนั้นมันค่อนข้างจะเลือนราง เธอจำไม่ได้เลยว่าตัวเองพูดอะไรกับเขา

มองเข้าไปในดวงตาของเขา หัวใจของเสิ่นเยว่ซีเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอพูดอะไรที่น่ากลัวหรือเปล่า?

กู้หยุนเซินที่เล่นนิ้วมือที่เรียวยาวของเธอ ยิ้มๆ “คุณบอกว่า…..คุณชอบผม!”

ใบหน้าของเสิ่นเยว่ซีแดงก่ำ เธอไม่คาดคิดว่าเธอจะพูดสิ่งที่อยู่ในใจของเธอออกมา

ตอนนี้สารภาพรักก็ทำไปแล้ว ยังมีอะไรกันแล้วด้วย ลงเรือไปแล้วจะย้อนกลับไม่ได้แล้ว

หัวใจของเธอจมลง เธอหายใจเข้าลึกๆ แล้วดวงตาที่กลมโตก็จับจ้องไปที่กู้หยุนเจ๋อ