หวานใจประธานเย็นชา นิยาย บท 4

เช้าวันต่อมา กู้หยุนเซินและเสิ่นเยว่ซีเดินทางไปบ้านตระกูลเสิ่น

บนรถ เสิ่นเยว่ซีเจ็บปวดไปทั้งตัว

เพื่อไม่ให้คนนอกสงสัย เธอปูพื้นนอนในห้องของกู้หยุนเซิน พื้นทั้งเย็นทั้งแข็ง เธอนอนไม่หลับทั้งคืน

แต่เมื่อคิดว่าเดี๋ยวจะไปบ้านตระกูลเสิ่น เธอก็พยายามทำตัวให้มีชีวิตชีวา สายตาของเธอเย็นชา

ประเดี๋ยวเธอต้องทักทายคุณพ่อและพี่สาวของตัวเองให้ดี!

ในไม่ช้าก็มาถึงบ้านตระกูลเสิ่น

ทันทีที่เสิ่นเยว่ซีเข็นรถเข็นของกู้หยุนเซินลงมาจากรถ ก็เห็นเสิ่นมู่เจียงพ่อแม่ลูกมายืนต้อนรับอยู่หน้าประตู

“ซีซี หยุนเซิน พวกเธอกลับมาแล้ว” เสิ่นมู่เจียงยิ้มแล้วเดินเข้ามา “สีหน้าของหยุนเซินไม่เลวเลยทีเดียว ดีขึ้นมากแล้วใช่ไหม”

กู้หยุนเซินเก็บความเย็นชาก่อนหน้านี้เอาไว้ เขายิ้มอย่างอ่อนโยน “คุณหมอบอกว่าอุบัติเหตุครั้งก่อน ขาของผมได้รับผลกระทบอย่างรุนแรง ยังต้องพักฟื้นอีกนาน ไม่รู้ว่าต่อไปจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้รึเปล่า”

สีหน้าของเสิ่นมู่เจียงมีความเป็นห่วง “แล้วทำไมถึงไม่พักผ่อนอยู่ที่บ้าน รอให้หายดีแล้วค่อยมาก็ได้”

“ต้องขอบคุณวาสนาของซีซี ผมถึงฟื้นขึ้นมา วันนี้เป็นวันกลับตระกูลเดิมของซีซี ผมจะให้เธอกลับมาคนเดียวได้ยังไง”

พูดจบกู้หยุนเซินก็จับมือเสิ่นเยว่ซี และมองเธอด้วยสายตาที่อ่อนโยนและเอ็นดูเธอ

ตาสองชั้นของเขาลึกมาก เมื่อดวงตาของเขามีรอยยิ้ม เขามักจะทำให้ผู้คนรู้สึกหลงไหล

เสิ่นเยว่ซีรู้ว่าเขากำลังเล่นละคร เธอตกใจไปสองสามวินาที จากนั้นก็ยิ้มหวานแล้วพูดว่า “หยุนเซินบอกว่าเป็นห่วงฉัน ฉันห้ามเขาตั้งหลายครั้ง เขาก็ไม่ฟังค่ะ“

เสิ่นมู่เจียงหลบหน้าเสิ่นเยว่ซี เพราะเขารู้สึกผิดจึงไม่กล้ามองหน้าเธอ ตอนนี้เห็นพวกเขาสองคนสนิทสนมกันแบบนี้ เขาก็รู้สึกโล่งใจ

เมื่อพวกเขาสามคนทักทายกัน เสิ่นจื่อเสวียนที่ยืนอยู่ข้างหลังเห็นสายตาที่รักและเอ็นดูเสิ่นเยว่ซีของกู้หยุนเซิน เธอกัดฟันด้วยความโมโห

วันนี้เธออุสาแต่งหน้าแต่งตัวสวย แต่ตั้งแต่ลงจากรถจนถึงตอนนี้ ในสายตาของกู้หยุนเซินมีแค่เสิ่นเยว่ซี เขาไม่มองเธอเลยแม้แต่น้อย

ตอนที่เธอหมั้นกับกู้หยุนเซิน เขายังไม่เคยสนิทสนมกับเธอขนาดนี้ แต่ลูกสาวนอกสมรสอย่าเสิ่นเยว่ซีกลับได้ครอบครองสิ่งนี้

กวนฉิงสังเกตเห็นท่าทีของลูกสาวตัวเอง เธอรีบจับมือเสิ่นจื่อเสวียนแล้วขยิบตาให้เธอ บอกให้เธอใจเย็นๆ

พวกเขาเดินเข้าไปข้างในบ้าน เสิ่นเยว่ซีถูกเรียกให้ไปช่วยชงชาในห้องครัว

“เสิ่นเยว่ซี ฉันเป็นคนทำให้เธอมีงานแต่งครั้งนี้ เธอไปบอกกู้หยุนเซินเดี๋ยวนี้เลยว่าเธอจะหย่ากับเขา”

เสิ่นจื่อเสวียนเย่อหยิ่งมาตลอด เคยชินกับการกลั่นแกล้งเสิ่นเยว่ซี เธอจึงพูดประโยคนี้ได้อย่างหน้าตาย

เสิ่นเยว่ซียิ้มมุมปาก บนใบหน้าที่ขาวราวกับหยกมีรอยยิ้มเยาะเย้ย

“เสิ่นจื่อเสวียน เธอคิดว่าฉันยังเป็นเสิ่นเยว่ซีที่ยอมให้เธอรังแก และไม่กล้าพูดอะไรเหมือนเมื่อก่อนอย่างนั้นเหรอ อย่าลืมนะว่าตอนนี้ฉันไม่ใช่ลูกสาวนอกสมรสที่ต้องเอาแต่พึ่งพาคนอื่นอีกต่อไปแล้ว ฉันเป็นภรรยาของของกู้หยุนเซิน ฉันมีตระกูลกู้อยู่ข้างหลัง”

“เธออยากให้ฉันแต่งงานแทนฉันก็ต้องแต่งงานแทน อยากให้ฉันหย่าฉันก็ต้องหย่า เธอเห็นตระกูลกู้ เห็นกู้หยุนเซินเป็นอะไร”

เสิ่นจื่อเสวียนตกใจกับท่าทีของเสิ่นเยว่ซี เมื่อคิดว่าตัวเองหวาดกลัวเธอ เธอก็หน้าแดงทันที

“เสิ่นเยว่ซี เธอภูมิใจอะไร อย่าคิดว่าเธอแต่งงานเข้าไปอยู่ในตระกูลกู้แล้วเธอจะอวดดีกับฉันได้ ถึงแม้ว่ากู้หยุนเซินจะฟิ้นแล้ว แต่เขาก็เป็นแค่คนพิการ !”

ราวกับกำลังปลอบใจตัวเอง เสิ่นจื่อเสวียนพูดเหลวไหลขึ้นเรื่องๆ “ฉันเป็นลูกสาวคนเดียวของตระกูลเสิ่น เป็นคนสืบทอดเสิ่นซื่อ กรุ๊ปคนต่อไป ฉันไม่มีทางสนใจคนพิการคนนั้น คงมีแค่ลูกสาวนอกสมรสอย่างเธอที่เห็นเขาเป็นสมบัติล้ำค่า ... “

เธอกำลังพูดอย่างภาคภูมิใจ แต่กลับเห็นว่าเสิ่นเยว่ซีมองตรงไปข้างหลังตัวเอง เธอเงียบแล้วหันกลับไปมอง เห็นรถเข็นของกู้หยุนเซิน สีหน้าของเธอซีดลงทันที