หวานใจประธานเย็นชา นิยาย บท 43

เสิ่นเยว่ซีกลับมาทำงานยุ่งหัวหมุนทุกวัน เมื่อมีเวลาก็ไปดูแลแม่ ไม่แม้แต่จะนึกถึงเรื่องอื่นได้

ตอนกู้หยุนเซินมาถึง เธอยังคงสวมชุดกาวน์อยู่ ใบหน้าของเขานิ่งอึ้งอยู่กับที่

เขาสวมชุดสูทสั่งตัดเข้ารูป รูปร่างสูงใหญ่ที่ดูสง่าอย่างมาก ใบหน้าเย็นชาดึงดูดคน ดวงตาลุ่มลึกที่ทำให้คนตะลึง

มองดูเธอที่ช็อกไร้สติ กู้หยุนเซินพูดอย่างหมดหนทาง : “คงไม่ใช่ว่าเธอลืมงานวันเกิดของผู้กรรมการเฉินแล้วใช่ไหม!”

เสิ่นเยว่ซีถึงมีสติกลับมา รู้สึกใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว : “ขอโทษจริงๆ ฉัน………ฉันยุ่งมาก เผลอลืมไปแล้ว”

“งานเลี้ยงเริ่มตอนหนึ่งทุ่มตรง พวกเรายังพอมีเวลาเตรียมตัวอีกสามชั่วโมง ฉันนัดสตูดิโอไว้แล้ว ให้เธอไปแต่งหน้าทำผมก่อน”

กู้หยุนเซินเงยหน้ามามองนาฬิกาข้อมือ และลากข้อมือของเสิ่นเยว่ซีมุ่งตรงไปข้างนอก

“เดี๋ยว ฉันยังไม่เปลี่ยนชุดเลย………” เสิ่นเยว่ซีตกใจ

กู้หยุนเซินไม่ได้หยุดฝีเท้าลง : “ไปเปลี่ยนชุดที่นั้น”

ยี่สิบนาทีผ่านไป ทั้งสองมาถึงสตูดิโอของKevin

เสิ่นเยว่ซีมองดูการตกแต่งที่อลังการของสตูดิโอจนอ้าปากค้าง สตูดิโอนี้เธอเคยเห็นแค่ในทีวีเท่านั้น เป็นสตูดิโอที่พวกดาราชอบมากัน

อาจารย์Kevinเป็นสไตลิสต์อันดับต้นๆของโลก เหล่าดาราบ้านรวยต่างอยากให้เขาออกแบบชุดให้ตัวเอง แต่แม้แต่หน้าพวกเขายังไม่เคยเห็น

กู้หยุนเซินพาเธอเข้ามาในทางที่คุ้นเคยลากเธอเข้าไป เหมือนว่าเคยมานับครั้งไม่ถ้วน

เพิ่งเข้ามาก็มีร่างสูงผอมเดินเข้ามาต้อนรับด้วยชุดแฟชั่น น้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธ : “กู้หยุนเซิน ทำไมนายเพิ่มมาเอาตอนนี้ ฉันรอนายที่นี้เกือบจะครึ่งชั่วโมงเต็ม นายรู้หรือเปล่าเวลาฉันนั้นมีค่าแค่ไหน”

ครึ่งตัวของเสิ่นเยว่ซีที่แอบอยู่หลังกู้หยุนเซินชะโงกหัวออกมา

KEVINรูปร่างสูงผอม ใบหน้าบอบบาง ยากจะแยกออกว่าเป็นบุรุษหรือสตรี มองแว็บแรกก็เป็นแฟชั่นนิสต้ามืออาชีพ

เพียงแต่ตอนนี้ใบหน้าของเขามีแต่ความโกรธ สายตาคมมองจ้องแรงมาที่ทั้งสองครั้งหนึ่ง

เสิ่นเยว่ซีค่อยๆก้มหัวขอโทษ : “ขอโทษ เป็นเพราะฉันถึงทำให้ล่าช้า ขอโทษด้วย!”

เธอยังคงสวมชุดกาวน์อยู่ บนตัวมีกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อของโรงพยาบาล ไม่ได้เข้ากับสตูดิโอที่ดูอลังการสักนิด

KEVINปิดจมูกมองไปทางเธอ มือเชยคางของเธอขึ้นมาดู ร่างสูงใหญ่ของกู้หยุนเซินกันหน้าเสิ่นเยว่ซี “เพี้ยะ”เสียงดังเอามือของเขาออกไป

น้ำเสียงเย็นชาต่ำพูด : “ยังยื่นมาอีกฉันจะตัดแขนนายทิ้ง!”

KEVINมองภาพที่เขาปกป้องเสิ่นเยว่ซีไว้ข้างกายอย่างผู้รับใช้ที่ซื่อสัตย์ ลูบมือของตัวเองที่มีรอยแดงเม้มปากพูด : “เงยหน้าขึ้นมา ฉันจะดูหน้าตาเป็นยังไง”

เสิ่นเยว่ซีได้ยินก็เงยคางหยกเล็กขึ้นมา

ใบหน้าเล็กของเธอใหญ่เท่าฝ่ามือเขา ใบหน้าที่ดูงดงาม ดวงตาอัลมอนด์ชุ่มชื่นเป็นประกาย จมูกเล็กตรงได้รูป ริมฝีปากอมชมพู ใบหน้าไม่มีร่องรอยการแต่งหน้า ดูบริสุทธิ์แท้จริง

แว็บแรกที่Kevinเห็นก็รู้สึกตื่นเต้น เหมือนกับพบของล้ำค่าเมื่อร้อยปีก่อน เดินวนรอบตัวเธอจากนั่นรีบสั่งพนักงานให้เตรียมเครื่องสำอางให้พร้อม

“ซีซีนะ มากับฉัน ฉันให้คนพาเธอไปบำรุงผิวก่อน หลังจากนั้นค่อยมาแต่งหน้าทำผม!”

น้ำเสียงต่างจากที่โมโหเมื่อกี้อย่างมาก ตอนนี้น้ำเสียงของเขาหวานเยิ้มเหมือนน้ำผึ้ง เมื่อเสิ่นเยว่ซีได้ยินก็ขนลุกไปทั้งตัว

บำรุงผิวตั้งแต่หัวจรดเท้า ความเหนื่อยล้าจากการทำงานทั้งวันทลายหายไป ดูมีชีวิตชีวา ผิวขาวเป็นประกายมากกว่าก่อนหน้านี้

เสิ่นเยว่ซีนั่งบนเก้าอี้ Kevinมองหน้าเธออยู่นานถึงจะเริ่มแต่งแต้มใบหน้าของเธอ