หวางเฟยอัปลักษณ์พลิกชีวิต นิยาย บท 18

“นายท่าน! พวกข้าน้อยเพิ่งไปที่เรือนหวางเฟยมาขอรับ ฮวาอิ่งไม่เป็นไร เพียงถูกยาชาเท่านั้น ผ่านไปหนึ่งชั่วยามก็หายแล้ว”

“ไปที่เรือนหวางเฟย? ดึกดื่นค่อนคืน ไปด้วยเรื่องอันใด”

เจียงเทาไม่กล้าโกหก เขาอธิบายเรื่องราวอย่างชัดเจน ทั้งยังเอาแก๊สน้ำตาที่อยู่ในมือยื่นไปตรงหน้าเจียงอู๋วั่ง

“นายท่าน นี่ก็คือของที่หวางเฟยมอบให้ข้า มันเรียกว่า ‘แก๊สน้ำตา’ ขอรับ”

“แก๊สน้ำตา...” เจียงอู๋วั่งรับมันไป “เปิ่นหวังจะนำกลับไปดูก่อน พรุ่งนี้เจ้าค่อยมารับไป”

“ขอรับ นายท่าน”

เจียงอู๋วั่งกลับไปยังเรือนนอน ถือแก๊สน้ำตาศึกษาดูอยู่นาน แต่ก็ไม่มีความคืบหน้าใด

โชคดีที่เขารู้ว่าแหวนสลักที่อยู่ตรงนั้นไม่อาจแตะต้องได้ คราวก่อนซ่งหวานหว่านก็ดึงสลักออกก่อนค่อยโยนเข้าไป ถึงมีผลลัพธ์อันน่าทึ่ง

เขาไม่ต้องการปล่อยผลลัพธ์อันน่าทึ่งนั่นออกมาในห้องนอนของตัวเอง

ไม่มีอะไรให้น่าค้นหามากนัก ด้วยเหตุนี้เขาจึงวางแก๊สน้ำตาลง แล้วขึ้นเตียงพักผ่อน

กาลเวลาค่อยๆ ผ่านไปอย่างรวดเร็ว 

พริบตา ซ่งหวานหว่านก็ ‘แต่งเข้า’ จวนจ้านอ๋องเป็นเวลาเกือบครึ่งเดือนแล้ว

กำหนดการในตอนเที่ยงของทุกวันยังคงเหมือนเดิม เข้าวังหลวงรักษาอาการประชวรให้ฮ่องเต้  จากนั้นค่อยไปตำหนักฉางเล่อตรวจครรภ์ให้หรงเฟย

ส่วนเรื่องที่นางเคยทุบตีรัชทายาทก่อนหน้านี้ ฝ่าบาทกลับไม่เคยตรัสถึง อาจเป็นเพราะรู้สึกว่ารัชทายาทผู้ยิ่งใหญ่แห่งแคว้น ถึงกับถูกสตรีผู้หนึ่งทุบตี อันที่จริงช่างเป็นเรื่องน่าอับอายสุดแสน 

ในเมื่อฮ่องเต้ไม่เอ่ยถึง ซ่งหวานหว่านย่อมยินดีให้เป็นเช่นนั้น

หลังกลับจากวังหลวง เพิ่งจะกลับถึงจวนจ้านอ๋อง เจียงเทาก็เดินเข้ามาหา

“หวางเฟย ท่านกลับมาได้เสียที โปรดตามกระหม่อมมาพ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋องทรงให้มาตาม”

“หือ? เขามีเรื่องอะไร?”

“คือว่า... ท่านพบท่านอ๋องก็จะรู้เอง”

“ตกลง เจ้านำทางเถอะ”

ซ่งหวานหว่านเดินตามเจียงเทามายังห้องหนังสือของเจียงอู๋วั่ง นางย่อกายลงเล็กน้อยพลางกล่าวว่า “ถวายบังคมท่านอ๋อง”

“ตามสบาย ยอดภูเขาหิมะและหญ้าเจ็ดใบที่เจ้าต้องการหาได้ครบแล้ว เจ้าลองดูว่าพอหรือไม่” เจียงอู๋วั่งกล่าวเสียงเรียบ

ครั้นซ่งหวานหว่านได้ยิน ก็มองไปที่ตัวยาสมุนไพรสองห่อนั้น พลันดีอกดีใจขึ้นมาทันที “พอแล้วๆ ขอบพระทัยท่านอ๋อง” 

“อ้อ? แล้วเจ้าเตรียมจะตอบแทนข้าอย่างไร” เจียงอู๋วั่งลากเสียงถาม

ซ่งหวานหว่าน “???”

หืม? เวลานี้เขาไม่ใช่ควรพูดว่า ไม่เป็นไร ไม่ต้องขอบใจหรอกหรือ

ไฉนถึงไม่ทำตามแบบเดิมกันนะ

ซ่งหวานหว่านถามหยั่งเชิงว่า “เช่นนั้นท่านอ๋องหวังให้ข้าตอบแทนอะไรหรือ”

เจียงอู๋วั่งมองนาง ก่อนจะเหยียดยิ้มกล่าวว่า “ได้ยินว่าเจ้าต้องการคุยเรื่องระเบิดกับเจียงเทา? ไม่สู้เจ้ามาคุยกับเปิ่นหวังโดยตรงเลยเป็นอย่างไร”

ครั้นซ่งหวานหว่านได้ยิน อารมณ์พลันหดหู่

ทั้งหมดเป็นเพราะปากของนางแท้ๆ เชียว! อยู่ดีไม่ว่าดีมาเอ่ยถึงระเบิดทำไมกัน

คราวนี้ดีเลย ถูกจับจ้องอีกแล้ว

“ท่านอ๋อง อันที่จริงระเบิดไม่ค่อยแตกต่างกับพลุดอกไม้ไฟเท่าไหร่นัก เพียงแต่อานุภาพมีความแตกต่างกันเล็กน้อยเท่านั้น ไม่มีอะไรลึกลับ” ซ่งหวานหว่านกล่าวพร้อมกับหัวเราะฮ่าๆ

“แตกต่างกันเล็กน้อย? แตกต่างอย่างไร” เจียงอู๋วั่งหวู่สืบสาวไต่ความถึงแก่นแท้

“ก็... แบบว่า... พลานุภาพในการสังหารเหนือกว่าร้อยเท่ากระมัง ก็ประมาณนี้แหละ…”

“อะไรนะ!” เจียงอู๋วั่งตกใจขึ้นมาฉับพลัน “ถึงกับมีของวิเศษเช่นนี้ด้วยหรือ”

กล่าวจบ เขาก็ปรายตามองซ่งหวานหว่านคราหนึ่ง “นี่คือแตกต่างกันเล็กน้อยหรือ”

“แค่กๆ...” ซ่งหวานหว่านไออย่างกระอักกระอ่วน

...

“หากระเบิดที่เจ้าว่ามาสามารถคิดค้นออกมาได้ แล้วนำไปใช้ในสนามรบ ไม่เท่ากับเกิดปรากฏการณ์พลิกฟ้าคว่ำแผ่นดินเลยหรือ” เจียงอู๋วั่งสายตายาวไกล ชั่วประเดี๋ยวเดียวก็จับจุดสำคัญได้

ครั้นเผชิญหน้ากับสายตาอันเฉียบแหลมของเขา ซ่งหวานหว่านก็ไม่กล้าปิดบังอีก กล่าวตามตรงว่า “ถูกต้อง ระเบิดที่พลานุภาพสูงกว่านี้หน่อย สามารถระเบิดคนกลุ่มใหญ่ให้ตายได้”

ในยุคที่ใช้อาวุธเย็น*เช่นนี้ ระเบิดแทบจะเป็นอาวุธทำลายล้าง(อาวุธเย็นคืออาวุธที่ไม่เกี่ยวข้องกับไฟหรือการระเบิดอันเป็นผลมาจากการใช้ดินปืนหรือวัตถุระเบิดอื่นๆ)

“เพียงแต่...ข้ารู้แค่ว่าการสร้างระเบิดต้องใช้วัตถุดิบอะไรบ้าง แต่ไม่รู้ว่าสัดส่วนควรใช้ประมาณไหน”

การทำระเบิดในยุคปัจจุบันเป็นสิ่งผิดกฎหมาย นางเป็นพลเมืองดีที่ปฏิบัติตามกฎหมาย ย่อมไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้

“ต้องใช้วัตถุดิบอะไรบ้าง” เจียงอู๋วั่งถาม

“กำมะถัน ดินประสิว แล้วก็...” ซ่งหวานหว่านร่ายชื่อออกมายาวเหยียด

“ดี” เจียงอู๋วั่งลอบจดจำทุกอย่างไว้ในใจอย่างเงียบๆ พลางกล่าวต่อ “เปิ่นหวังจะจัดเตรียมของเหล่านี้เอง แล้วค่อยเชิญช่างฝีมือที่เก่งที่สุดมาศึกษาร่วมกับเจ้า  ทดลองไปเรื่อยๆ ต้องมีสักวันที่ทำออกมาได้ จริงสิ ตอนนี้ในตัวเจ้ามีระเบิดหรือไม่ สามารถแสดงพลานุภาพของระเบิดให้เปิ่นหวังได้เปิดหูเปิดตาสักหน่อยได้หรือไม่”

“หา?” ซ่งหวานหว่านงงงวย

ไฉนราชาปีศาจเลือดเย็นผู้ยิ่งใหญ่ถึงมีความอยากรู้อยากเห็นมากถึงเพียงนี้กันนะ?