หวางเฟยอัปลักษณ์พลิกชีวิต นิยาย บท 19

“หวางเฟย ท่านชอบดอกไม้พวกนั้นหรือพ่ะย่ะค่ะ ต้องการให้กระหม่อมไปเด็ดให้ท่านหรือไม่” ท่าทีที่เจียงเทาแสดงออกมานั้นเรียกได้ว่าประจบสอพลอทีเดียว

“ไม่ต้อง ข้าจะไปเด็ดเอง” ซ่งหวานหว่านกล่าว “ข้าขอยืมใช้กระบี่ของเจ้าหน่อย”

เจียงเทาชักกระบี่พกที่อยู่ข้างเอวออกมาให้อย่างไม่ลังเล พร้อมกับกล่าวว่า “หวางเฟย นี่เป็นกระบี่ที่ดี นายท่านเป็นคนมอบให้กระหม่อมด้วยตัวเอง…”

เขายังพูดไม่ทันจบ ซ่งหวานหว่านก็ถือกระบี่เดินไปตรงหน้าดอกไม้เล็กฝอยเหล่านั้นแล้ว

ทันใดนั้น นางก็เงื้อกระบี่แทงลงไปที่พื้น หักเหง้าของมันออกมาพร้อมกับมีดินและรากติดมาด้วย

เจียงเทา “…”

ไม่นะ! นั่นเป็นกระบี่ล้ำค่าของเขาเชียวนะ! เอามาใช้เป็นจอบขุดดอกไม้ป่าได้อย่างไร? !

หัวใจของเจียงเทาแตกเป็นเสี่ยงๆ ไปแล้ว

ซ่งหวานหว่านขุดดอกไม้บนพื้นออกมาทั้งหมดอย่างรวดเร็วและง่ายดาย

ครั้นเจียงอู๋วั่งเห็นเช่นนี้ ก็ออกคำสั่งว่า “ไปช่วย”

เจียงเทาถึงค่อยได้สติคืนมา ข่มความปวดใจเอาไว้แล้วเดินขึ้นหน้ากล่าวว่า “หวางเฟย กระหม่อมช่วยเก็บขึ้นมาให้ท่าน”

“อืม เก็บระวังๆ ด้วยล่ะ พวกนี้คือหญ้าเจ็ดใบ มีค่าควรเมือง”

ซ่งหวานหว่านเกือบสำลักความสุขตายเสียแล้ว ก่อนหน้านี้ยังกลุ้มใจเพราะไม่มีหญ้าเจ็ดใบอยู่เลย คิดไม่ถึงว่าหุบเขาที่ไม่สะดุดตาลูกนี้ ถึงกับมีขนาดใหญ่โตเช่นนี้ 

เพียงไม่นานพวกเขาก็เก็บหญ้าเจ็ดใบทั้งหมดเสร็จ ซ้ำในบริเวณใกล้เคียงยังขุดตัวยาสมุนไพรอื่นๆ ได้อีกหลายชนิด จากนั้นถึงค่อยขึ้นรถม้าอย่างอาลัยอาวรณ์

“ช่างโชคดีจริง ๆ หลังข้ากลับไปข้าจะถอนดอกไม้ใบหญ้าเหล่านั้นที่อยู่ในเรือนทิ้งแล้วปลูกสมุนไพรเหล่านี้แทน“

ซ่งหวานหว่านพูดอย่างเปี่ยมสุข กล่าวจบก็เหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ จึงพลันตระหนกวาบ

นางปิดปากฉับ มองไปทางเจียงอู๋วั่งอย่างระมัดระวัง หรี่ตามองสีหน้าของเขา

นางช่างใจใหญ่เหลือเกิน ถึงกับลั่นวาจาว่าจะขุดสวนดอกไม้ของราชาปีศาจเลือดเย็นผู้นี้

สีหน้าซ่งหวานหว่านแปรเปลี่ยนเป็นหวาดกลัวสุดขีด

เจียงอู๋วั่งเห็นท่าทางหวาดกลัวปนน่ารักของนาง ก็กลั้นหัวเราะไว้ไม่ไหว มุมปากกระตุกโค้งขึ้นมาเป็นรอยยิ้ม

ซ่งหวานหว่านพลันเปลี่ยนเป็นแข็งทื่อราวกับรูปปั้น

สวรรค์ เจียงอู๋วั่งยิ้มแล้ว นี่เป็นครั้งแรกที่นางเห็นเขายิ้มเช่นนี้

ไม่ได้ ห้ามไปมอง มันงดงามเย้ายวนเกินไป เลือดกำเดาจะไหล!

นางเบนสายตาไปมองทางอื่นไม่กล้ามองเขาอีก น้ำเสียงเข้มลึกเจือแววทุ้มเย็นสายนั้น ดังอยู่เหนือศีรษะ “เจ้าอยากปลูกก็ปลูกเถิด เรื่องในลานเรือน ให้เจ้าเป็นผู้ดูแล”

ซ่งหวานหว่าน “!!!”

เชี่ย! ชายงามกำลังฆ่าข้า!

คนทั้งสองนั่งอยู่ในรถม้ามุ่งหน้ากลับจวนจ้านอ๋องโดยไม่พูดอะไรเลยตลอดทางด้วยท่าทีแปลกไป

ถึงเวลาทานมื้อเย็นพอดี ซ่งหวานหว่านจึงทานอาหารเย็นพร้อมกับเจียงอู๋วั่งอีกครั้ง

หลังจากนั้น พ่อบ้านก็ได้รับคำสั่งให้พาบ่าวรับใช้ไปถอนดอกไม้ใบหญ้าภายในเรือนฮ่วนซีออกจนเกลี้ยงเกลา แล้วปลูกสมุนไพรที่ซ่งหวานหว่านต้องการปลูกลงไปใหม่

ครั้นเห็นหญ้าเจ็ดใบปลูกอยู่เต็มสวน ซ่งหวานหว่านก็อารมณ์เบิกบาน

หลังอาบน้ำชำระกายเสร็จ นางก็บำเพ็ญฌานเป็นเวลาสองชั่วยามตามปกติ จากนั้นก็เอนศีรษะแล้วหลับไป

นอนหลับสนิทไปอีกหนึ่งคืน

วันรุ่งขึ้น

พ่อบ้านมารายงานแต่เช้าตรู่ “หวางเฟย ท่านโหวซ่งบิดาของท่านมาพ่ะย่ะค่ะ กำลังรออยู่ที่โถงส่วนหน้า”

“ได้ ข้ารู้แล้ว”

เพียงไม่นาน หลังซ่งหวานหว่านแต่งกายเรียบร้อยก็มายังโถงส่วนหน้า

“หว่านเอ๋อร์ พ่อนำหนังสือหย่ามาแล้ว พร้อมกับตั๋วเงินสองแสนตำลึง เจ้าว่าเจ้ามอบเลือดให้ข้าได้หรือยัง”

“อะไรนะ จวนโหวออกจะใหญ่โต ทรัพย์สินครึ่งหนึ่งมีแค่ตั๋วเงินสองแสนตำลึงเองหรือ ท่านพ่อเห็นข้าเป็นคนโง่หรือไร”

“หว่านเอ๋อร์ เป็นพ่อไม่ดีเอง เจ้าฟังที่พ่อพูดก่อน คราวก่อนเพราะอารมณ์โกรธ พ่อจึงพูดบางคำที่ไม่ควรพูดออกไป พ่อต้องขอโทษลูกด้วย อย่างไรเสียพวกเราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน ตอนนี้ซุนอี๋เหนียงของเจ้าตรวจเจอว่ากำลังตั้งครรภ์ พ่อไม่มีทางเลือก จึงหยิบออกมาได้เพียงสองแสนตำลึง

“สองแสนตำลึงไม่พอ อย่างน้อยต้องสามแสนตำลึง ท่านพ่อ ทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของจวนโหวไม่ใช่แค่สามแสนตำลึง หากต้องการเลือดข้า ก็เอาเงินสามแสนตำลึงกับหนังสือหย่ามาแลก”

“ได้ สามแสนตำลึงก็สามแสนตำลึง!” ซ่งเว่ยหลิงกัดฟันกล่าว “นี่คือหนังสือหย่า เจ้าลองดูสิ”

ซ่งหวานหว่านรับไป พิศดูอย่างละเอียดสองสามรอบ หลังแน่ใจว่าไม่มีอะไรผิดพลาดค่อยเก็บกลับไป