หวางเฟยอัปลักษณ์พลิกชีวิต นิยาย บท 23

หลังจากนั้นซ่งหวานหว่านก็หยิบชุดเครื่องมือที่ใช้สำหรับการผ่าตัดออกมาจากช่องมิติ ก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างรวดเร็ว “ฮูหยิน ท่านเป็นไส้ติ่งอักเสบเฉียบพลัน ต้องได้รับการผ่าตัดเล็ก ท่านไม่ต้องกังวล เชื่อในตัวข้าก็พอ ประเดี๋ยวเดียวก็หายแล้ว”

ฮูหยินท่านแม่ทัพเจ็บจนวิงเวียนตาลาย พยักหน้าด้วยความยากลำบาก

ทันทีหลังจากนั้นซ่งหวานหว่านก็ฉีดยาสลบให้นาง ปล่อยให้นางหลับไป จากนั้นค่อยเริ่มลงมือผ่าตัด

ราวๆ ครึ่งชั่วยามให้หลัง นายหญิงก็ผ่าตัดเสร็จสิ้น

หลังฆ่าเชื้อเครื่องมือเสร็จก็เก็บกลับเข้าไปในแหวนอวกาศ  ก่อนที่นายหญิงจะเปิดประตูออกมาใหม่อีกครั้ง

เห็นเพียงชายฉกรรจ์อายุราวๆ สามสิบกว่าคนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าประตู รูปร่างสูงตระหง่านตั้งตรงราวกับต้นสน บุคลิกเคร่งขรึมสมชายชาตรี บนใบหน้าหล่อเหลากล้าแกร่งเต็มไปด้วยความเคร่งเครียดและกังวล

พอเห็นนางเปิดประตู นัยน์ตาเย็นชาราวกับดวงดาวอันหนาวเหน็บคู่นั้น ก็พุ่งเข้าใส่นางอย่างรวดเร็ว ในดวงตาฉายแวววิตกกังวล

“ท่านหมอ ฮูหยินของข้าเป็นอย่างไรบ้าง”

“การผ่าตัดเป็นไปด้วยดี ตอนนี้ฮูหยินปลอดภัยแล้ว นางกำลังหลับอยู่ ตอนเย็นก็น่าจะฟื้นแล้ว”

“ขอบคุณท่านมาก! บุญคุณที่ท่านช่วยชีวิต ข้าจะจดจำไปชั่วชีวิต จะต้องหาทางตอบแทนท่านแน่นอน! วันหลังผู้แซ่เซียวค่อยมาขอบคุณท่านด้วยตัวเองอีกครั้ง ตอนนี้ข้าขอไปเยี่ยมฮูหยินของข้าก่อน!”

กล่าวจบ เขาก็จะเข้ามาทันที

ครั้นซ่งหวานหว่านเห็นเช่นนี้ ก็รีบห้ามเขาไว้

“ตอนนี้ท่านยังเข้าไปไม่ได้ หากต้องการเข้าไป ท่านต้องไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนถึงจะอนุญาต”

“เหตุใดถึงเข้าไปไม่ได้ ฮูหยินข้าไม่เป็นไรจริงๆ หรือ” แม่ทัพเซียวร้อนใจ ไหนเลยจะเข้าใจเหตุผลที่ไม่ยอมให้คนเข้าไป

“เอ่อ ท่านอย่าเข้าใจผิด ฮูหยินของท่านไม่เป็นไรแล้วจริงๆ ท่านเร่งรุดเดินทางมา บนร่างเต็มไปด้วยฝุ่นละออง ฮูหยินท่านเพิ่งจะผ่าตัดเสร็จ ท่านเข้าไปทั้งอย่างนี้จะทำให้นางติดเชื้อได้”

แม่ทัพเซียวฟังจนมึนงง อะไรคือผ่าตัดติดเชื้อเขาไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่เข้าใจได้ว่าหากเขาเข้าไปทั้งอย่างนี้จะไม่เป็นผลดีต่อภรรยา

เซี่ยเหวินซานเดินขึ้นหน้ามากล่าวว่า “ข้าจะพาท่านไปอาบน้ำเปลี่ยนชุด อาบน้ำเสร็จค่อยมาเยี่ยมฮูหยินของท่านก็ยังไม่สาย”

“ตกลง ขอบคุณเจ้า!” แม่ทัพเซียวหมุนกายตามเซี่ยเหวินซานจากไป

ยามแม่ทัพเซียวอาบน้ำเสร็จแล้วกลับมาอีกทีนั้น ฮูหยินของเขาก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว

ครั้นเห็นว่าฮูหยินไม่เป็นไรแล้วจริงๆ เซียวเส้าเฟิงก็คุกเข่าข้างหนึ่งลงกับพื้น พลางกล่าวด้วยความซาบซึ้ง “ขอบคุณท่านที่ช่วยชีวิตฮูหยินข้า ไม่ทราบว่าแม่นางมีชื่อว่าอะไร หากวันหน้ามีความจำเป็นต้องการใช้ข้า ขอแม่นางเอ่ยปากมาได้เลย ถึงตายหมื่นครั้งก็ไม่เลิกรา”

“แม่ทัพเซียวกล่าวหนักไปแล้ว รีบลุกขึ้นมาเถิดเจ้าค่ะ ข้าชื่อซ่งหวานหว่าน แค่เรื่องง่ายๆ เหมือนปอกกล้วยเข้าปากเท่านั้น ท่านไม่ต้องขอบคุณ”

“ท่านคือจ้านหวางเฟย?”

“ถูกต้อง”

“ข้าแม่ทัพถวายบังคมหวางเฟย” แม่ทัพเซียวคุกเข่าข้างหนึ่งลงกับพื้นอีกครั้ง

“ตามสบาย ตอนนี้ฮูหยินของท่านยังไม่อาจเคลื่อนไหวได้ ก็อยู่พักที่จวนสกุลเซี่ยสักคืนหนึ่งเถอะ! คอยระวังความร้อนในร่างกายฮูหยินของท่านตลอดเวลา หากมีอาการตัวร้อน ให้รีบส่งคนมาบอกข้าทันที”

“นี่คือยาแก้ปวด อีกสองชั่วยามยาชาหมดฤทธิ์ถึงจะปวดแผล สามารถนำยาแก้ปวดให้นางกินได้หนึ่งเม็ด แต่ไม่อาจกินมากได้” ซ่งหวานหว่านส่งยาแก้ปวดให้แม่ทัพเซียว

“พ่ะย่ะค่ะ ขอบพระทัยหวางเฟย”

ฮูหยินแม่ทัพก็กล่าวคำขอบคุณอย่างอ่อนแรงเช่นกัน “หวางเฟย วันนี้ขอบคุณท่านมากจริงๆ บุญคุณที่ท่านช่วยชีวิต วันหลังข้าต้องหาทางตอบแทนแน่”

“ฮูหยินไม่ต้องเกรงใจ ท่านพักผ่อนให้มากๆ พรุ่งข้าค่อยมาเยี่ยมท่านใหม่”

ซ่งหวานหว่านทิ้งยาแก้อักเสบให้แม่ทัพเซียวอีกเล็กน้อย หลังบอกวิธีทานยากับเขาเสร็จถึงค่อยจากไป

“พี่สาว คิดไม่ถึงว่าท่านจะเป็นวรยุทธด้วย เท่เป็นบ้าเลย สอนข้าบ้างสิขอรับ” ซ่งหวานหว่านกลับมายังห้องโถง แต่ไม่มีใครอยู่แล้ว มีเพียงเซี่ยเจิ้นญาติผู้น้องตัวน้อยที่ยังรอนางอยู่

“เจ้าอยากเรียนจริงหรือ การเรียนวรยุทธลำบากมากนะ”

“ข้าไม่กลัวลำบาก พี่สาว ท่านพี่ก็สอนข้าหน่อยเถิด!”

“งั้นก็ตกลง เจ้าไปตามฮวาอิ่งมาให้ข้า”

“ตกลง”

ฮวาอิ่งคอยอยู่ข้างกายเซี่ยซื่อตลอดเวลา จนกระทั่งเซี่ยเจิ้นไปหานาง นางถึงได้ตามเซี่ยเจิ้นมาพบหน้าซ่งหวานหว่าน

“นายหญิง ท่านอยากพบข้าหรือเจ้าคะ”