หวางเฟยอัปลักษณ์พลิกชีวิต นิยาย บท 32

ซ่งหวานหว่านพันแผลให้ตัวเองอย่างลวกๆ จากนั้นก็กระโดดขึ้นรถม้าแล้วนั่งลงข้างกายน่าหลันไท่เฟย

ขณะที่น่าหลันไท่เฟยมองซ่งหวานหว่าน นัยน์ตาก็มีทั้งความตกตะลึง งุนงงสงสัย อีกทั้งยังมีความรักใคร่สงสารปะปนกันอยู่ในนั้น ทำไมนางถึงรู้สึกว่าลูกสะใภ้คนนี้ทำอะไรเป็นหมดทุกอย่างเลยนะ

ซ่งหวานหว่านเหนื่อยสายตัวแทบขาด พอขึ้นบนรถม้าได้ก็ทักทายน่าหลันไท่เฟยแล้วพิงรถม้าด้านหนึ่งหลับไป

ยามกลับถึงจวนจ้านอ๋อง ก็เป็นเวลาพลบค่ำแล้ว ซ่งหวานหว่านอยู่เป็นเพื่อนทานมื้อเย็นกับน่าหลันไท่เฟยเสร็จ ก็กลับเรือนฮ่วนซี

เพิ่งจะกลับมาถึงเรือนฮ่วนซี ก็ได้ยินเสียงของวิเศษถังถังดังขึ้นมาในหัวสมอง “เจ้านาย เจ้านายที่รัก”

“ถังถังลูกรัก มีอะไรหรือ” ซ่งหวานหว่านใช้ความคิดตอบกลับ

“เจ้านาย ท่านไม่ได้สังเกตเรื่องช่องมิติเลยหรือ ช่องมิติเลื่อนระดับแล้วนะ”

“จริงหรือ? สองวันมานี้ข้ายุ่งมาก เลยไม่ได้สนใจ ตอนนี้เลื่อนระดับแล้วทำอะไรได้บ้าง”

“จริงแท้แน่นอน ช่องมิติสามารถเลี้ยงสัตว์และปลูกพืชสมุนไพรได้แล้ว แถมพื้นที่ยังกว้างขึ้นไม่น้อยเลย ยังมีบิ๊กเซอร์ไพรซ์อีกอย่าง เจ้านายลองเดาดูสิว่าคืออะไร”

ซ่งหวานหว่านเข้าสู่ช่องมิติผ่านทางความคิด ตรวจสอบดูอย่างละเอียดคราหนึ่ง นอกจากความสามารถเหล่านั้นที่ถังถังพูดถึงแล้ว ก็ไม่มีพบสิ่งใดที่พิเศษอีก จึงได้แต่ขอความช่วยเหลือจากถังถัง “ถังถังลูกรัก อย่าอุบไว้สิ รีบบอกข้าเร็วว่าบิ๊กเซอร์ไพรส์คืออะไร” 

“วันนี้ท่านมีเลือดหยดโดนแหวนไม่ใช่หรือ”

“ดูเหมือนจะมีเรื่องเช่นนี้อยู่ วันนี้ข้ามีเรื่องต่อสู้ได้รับบาดเจ็บที่แขนมา”

“อ๊ะ! ได้รับบาดเจ็บหนักหรือไม่?”

“ไม่หนัก แค่แผลภายนอกเล็กน้อย แล้วมันเกี่ยวอะไรกับบิ๊กเซอร์ไพรส์กัน”

“พอแหวนดูดกลืนเลือดของท่านเข้าไปแล้ว ช่องมิติก็เพิ่มความสามารถในการก็อปปี้อย่างไร้ขีดจำกัดให้ท่านโดยอัตโนมัติ เท่ากับว่าหากท่านต้องการก็อปปี้สิ่งของใดก็วางไว้ในช่องมิตินี้ พอท่านหยิบออกไปต่อไปของก็จะปรากฏขึ้นเองโดยอัตโนมัติ ส่วนของที่ไม่อยากก็อปปี้ก็วางไว้ในช่องมิติธรรมดา หนูเลยเอาของเหล่านั้นที่ท่านนำติดตัวมาด้วยจากชาติก่อนวางใว้ในช่องมิตินี้ทั้งหมดแล้ว เป็นอย่างไร นี่มันบิ๊กเซอร์ไพรซ์ไหม”

“จริงหรือ? เซอร์ไพรส์นี้มันใหญ่เกินไปแล้ว ถังถังลูกรัก ข้ารักเจ้าที่สุดเลย!” ซ่งหวานหว่านดีใจจนแทบกระโดดตัวลอย

“เจ้านาย ท่านรีบหาสัตว์เลี้ยงมาให้หนูเร็วเข้า หนูเบื่อจะตายอยู่แล้ว”

“ไหนเจ้ารับปากว่าจะช่วยสร้างคฤหาสน์หลังโตให้ข้าไม่ใช่หรือ เจ้ามีเรื่องให้ทำตั้งมากมายขนาดนั้น มีอะไรให้น่าเบื่อกัน”

“เจ้านาย มีคำกล่าวหนึ่งท่านไม่เคยได้ยินเหรอ ผู้หญิงเก่งทำกับข้าวไม่ได้หากไม่มีข้าว*! ท่านไม่มีวัสดุอะไรให้หนูสักอย่าง แล้วหนูจะสร้างคฤหาสน์อย่างไร”(ผู้หญิงเก่งทำกับข้าวไม่ได้หากไม่มีข้าว หมายถึง หากขาดปัจจัยในการทำสิ่งต่างๆ ก็ยากที่จะทำสิ่งนั้นสำเร็จ)

“ตกลง ข้าจะหาวัสดุมาให้เจ้า เจ้าอยากเลี้ยงสัตว์อะไร”

“หนูอยากเลี้ยงตัวเพียงพอนหรือจิ้งจอกน้อย”

“ถังถังลูกรัก เจ้าเลือกเลี้ยงลูกหมาลูกแมวอะไรแบบนี้ไม่ได้หรือ ข้าจะไปหาเพียงพอนกับจิ้งจอกให้เจ้าได้จากที่ไหนกัน”

“หนูไม่เอา เลี้ยงสัตว์เลเวลต่ำพวกนั้น มันจะฉุดให้หนูตกต่ำลงไปด้วย ไม่สนุกเลย”

“อย่างนั้นก็ค่อยๆ รอไปนะ ข้าหาเจอเมื่อไหร่ ก็จะมอบให้เจ้าเมื่อนั้น”

“เจ้านาย ตอนนี้ท่านสามารถเข้ามาในช่องมิติได้แล้วนะ ท่านอยากจะเข้ามาดูหน่อยไหม”

“ได้เลย! ข้าจะเข้าไปดูเดี๋ยวนี้”

พอคิดได้ดังนั้นก็ลงมือทันที พริบตาต่อมาซ่งหวานหว่านก็หายตัวไปจากห้อง แล้วมาปรากฏตัวอยู่ข้างถังถังในช่องมิติ

ถังถังกอดต้นขานางแน่น หน้าตาเหมือนกับเจ้าหมูน้อย

ซ่งหวานหว่านมองสำรวจไปทั่วทั้งช่องมิติ พื้นที่ในช่องมิติช่างกว้างขวางจริงๆ คะเนจากสายตาน่าจะประมาณหลายพันตารางเมตรเห็นจะได้

“เจ้านาย อยากให้หนูพาท่านไปเยี่ยมชมบ้านหนูไหม”

“ได้สิ! ไปกัน ไปดูคอกหมูน้อยของเจ้ากัน”

“หม่อมฉันถวายพระพรน่าหลันไท่เฟย ถวายบังคมท่านอ๋องเพคะ”

“ท่านแม่ยายไม่ต้องมากพิธี ล้วนเป็นครอบครัวเดียวกัน มานั่งนี่เร็วเข้า ต่อไปนะ พิธีการพวกนี้ก็เลี่ยงไปเถิด”

“ขอบพระทัยพระนางไท่เฟยเพคะ” เซี่ยซื่อค้อมเอวขอบคุณ ซ่งหวานหว่านยืนขึ้นเพื่อประคองเซี่ยซื่อนั่งลง

ซ่งหวานหว่านเพิ่งจะนั่งลง เสียงของเจียงอู๋วั่งก็ดังขึ้นว่า “ร้านค้าที่เจ้าต้องการข้าให้พ่อบ้านจัดการให้แล้ว หากเจ้าอยากไปดูก็ให้พ่อบ้านพาเจ้าไป ส่วนบ้านที่ตรอกตะวันออกก็เก็บกวาดเรียบร้อยแล้วเช่นกัน ฮูหยินอยากย้ายก็ย้ายก็ย้ายไปอยู่ได้ทุกเมื่อ”

“ขอบพระทัยท่านอ๋องเพคะ” ซ่งหวานหว่านกับเซี่ยซื่อกล่าวขึ้นพร้อมกัน

“ท่านแม่ยาย พักอยู่ที่จวนอ๋องนี่ก็ดีอยู่แล้ว ไฉนถึงต้องย้ายออกไปด้วยเล่า เราเองเพิ่งจะกลับมา ท่านยังไม่อาจย้ายออกไปได้ หากให้คนนอกรู้เข้าคงนึกว่าเราไม่ยอมให้ท่านอยู่” น่าหลันไท่เฟยกล่าวกับเซี่ยซื่อด้วยรอยยิ้มนุ่มนวล

“พระนางไท่เฟยเพคะ หม่อมฉันมารบกวนที่จวนอ๋องหลายวันแล้ว จะพักอยู่ที่จวนอ๋องตลอดเวลาก็ใช่ที่ อีกอย่าง หม่อมฉันก็สามารถมาเยี่ยมพระนางได้ทุกเมื่อเช่นกันเพคะ”

“เราเพิ่งกลับมา ยังอยากคุยกับเจ้าอีกมากมาย พักอยู่อีกสักหลายวันค่อยย้ายก็ยังไม่สาย”

“ถ้าอย่างนั้นหม่อมฉันก็ทำตามพระประสงค์เพคะ”

“หว่านเอ๋อร์ เจ้าอยากได้ร้านค้าไปทำอะไร” น่าหลันไท่เฟยหันหน้ามามองซ่งหวานหว่าน

“เสด็จแม่ สะใภ้อยากเปิดโรงหมอเพคะ”

“ดีสิ ขอเพียงหว่านเอ๋อร์ชอบ เจ้าอยากทำอะไรก็ลงมือทำได้เลย เราสนับสนุนเจ้า”

“ขอบพะทัยเสด็จแม่ที่ทรงส่งเสริม” ซ่งหวานหว่านคิดไม่ถึงจริงๆ ขนาดนางต้องการโผล่หน้าออกไปข้างนอก น่าหลันไท่เฟยก็ยังสนับสนุนนาง

“รีบกินเข้าเถิด ประเดี๋ยวจะเย็นหมด” น่าหลันไท่เฟยส่งเสียงกล่าว ก่อนจะหยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วคีบอาหารให้เซี่ยซื่อ

ภายในใจเซี่ยซื่อรู้สึกปลื้มปิติเป็นอย่างมาก บุตรสาวได้แต่งงานกับคนที่ดี แม่สามียังรู้เหตุรู้ผลอีกด้วย