หวางเฟยอัปลักษณ์พลิกชีวิต นิยาย บท 35

ซ่งหวานหว่านคุยไปพลางเดินเที่ยวไปพลางเป็นเพื่อนน่าหลันไท่เฟย แม้ว่านางจะสนใจของทานเล่นข้างทางเหล่านั้นมากก็ตาม แต่เนื่องจากมาเป็นเพื่อนน่าหลันไท่เฟย จึงได้แต่ข่มใจไม่หันหน้าไปมองอาหารดึงดูดใจเหล่านั้น

“หว่านเอ๋อร์ ด้านหน้ามีร้านขายเครื่องประดับ พวกเราลองไปดูกัน เลือกเครื่องประดับให้เจ้าสักหน่อย เราเห็นเจ้าไม่สวมเครื่องประดับอะไรเลย” น่าหลันไท่เฟยกล่าวพลางชี้ไปที่ร้านค้าร้านหนึ่งตรงด้านหน้า

“ขอบพระทัยเสด็จแม่ แต่หว่านเอ๋อร์ไม่ชอบเครื่องประดับเงินทองเหล่านั้น สวมไว้บนตัวกลับจะเป็นภาระเสียมากกว่าเพคะ”

“มีเด็กสาวคนใดบ้างที่ไม่ชอบเครื่องประดับ ไปๆๆ ไปดูกันเถอะ” น่าหลันไท่เฟยไม่ยอมให้มีข้ออ้างใดๆ ลากซ่งหวานหว่านเข้าไปในร้านขายเครื่องประดับทันที

ซ่งหวานหว่านไม่ได้สนใจเครื่องประดับเหล่านี้จริงๆ แต่ไม่อาจปฏิเสธความหวังดีของน่าหลันไท่เฟยได้ จึงได้แต่เดินตามไปร้านขายเครื่องประดับด้วยความเบื่อหน่าย

น่าหลันไท่เฟยมีสายตาที่แหลมคมเป็นอย่างมาก นางเลือกเครื่องประดับศีรษะที่ดูสดใสสง่างามทว่าไม่ลืมความหรูหราสูงศักดิ์ให้ซ่งหวานหว่านชุดหนึ่ง ขนาดซ่งหวานหว่านดูแล้วก็ยังชอบ

หลังเดินเตร่อยู่ในร้านขายเครื่องประดับเสร็จ น่าหลันไท่เฟยก็เสนอให้ไปโรงน้ำชาเพื่อพักดื่มชาเปยเซียงสักครู่ ซ่งหวานหว่านจึงตกปากรับคำ

ทว่าเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ขอทานหน้าตามอมแมม ผมเผ้ากระเซอะกระเซิง สวมเสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งคนหนึ่งก็เดินเข้ามาชน ซ่งหวานหว่านหัวใจกระตุกวูบ สังเกตถึงความอันตรายได้อย่างรวดเร็ว นางดึงน่าหลันไท่เฟยหลบไปด้านข้างทันที

ฮวาอิ่งสายตาว่องไวมือไม้คล่องแคล่ว คว้าจับมือขวาของขอทานที่ถือมีดสั้นเอาไว้ แล้วยกเท้าถีบไปที่ท้องของขอทานทันที ขอทานตัวงอเป็นกุ้ง ถูกฮวาอิ่งถีบจนกระเด็นออกไป

และในเวลานี้เอง ชายร่างใหญ่สวมชุดดำปิดหน้าจำนวนสิบกว่าคนก็กระโดดลงมาจากหลังคา ล้อมคนทั้งสามเอาไว้

ผู้คนต่างตกใจจนหนีเตลิดไปทั่วสี่ทิศ เพียงไม่กี่อึดใจ บนถนนสายหลักก็เงียบสงัดอย่างน่ากลัว แม้แต่เสียงเข็มตกก็ยังได้ยิน

“พวกเจ้าเป็นใคร กล้าดีอย่างไรมาขวางทางฆ่าคนกลางวันแสกๆ” น่าหลันไท่เฟยเอ่ยปากถาม

“ฆ่า! อย่าให้เหลือรอดแม้แต่คนเดียว” หนึ่งในนักฆ่าชุดดำสวมหน้ากากออกคำสั่ง

ซ่งหวานหว่านหยิบมีดสั้นที่ใช้ในกองทัพออกมาจากแหวนอวกาศ และฮวาอิ่งที่คุ้มกันน่าหลันไท่เฟยอยู่ตรงกลาง

ตามคำสั่งของคนชุดดำสวมหน้ากาก นักฆ่าชุดดำในมือถือกระบี่ยาวสิบกว่าคนก็กระโจนกันเข้ามา ซ่งหวานหว่านดึงน่าหลันไท่เฟยหลบซ้ายทีขวาที กอปรกับมีดที่สั้นเกินไปจึงกินแรงในการรับมือเป็นอย่างมาก

“ฮวาอิ่งคุ้มกันไท่เฟยให้ดี ข้าจะจัดการพวกเขาเอง” ซ่งหวานหว่านขณะพูดก็ผลักน่าหลันไท่เฟยไปที่ข้างกายฮวาอิ่ง

“เจ้าค่ะ นายหญิง” ฮวาอิ่งรับตัวน่าหลันไท่เฟยไว้ พลางคุ้มกันไว้ข้างหลัง 

ซ่งหวานหว่านเก็บมีดสั้นกลับเข้าไปในแหวนอวกาศ ก่อนจะหยิบปืนพกกึ่งอัตโนมัติรุ่น QSZ-92 ออกมากระบอกหนึ่ง นางขึ้นลำปืนแล้วเล็งปืนไปที่ศีรษะของนักฆ่าชุดดำแล้วยิงไปหนึ่งนัด

เกิดเสียง ‘ปัง’ ดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงนักฆ่าชุดดำล้มลงกับพื้น บนหน้าผากปรากฏรูเลือดขึ้นมารูหนึ่ง นักฆ่าชุดดำที่เหลือถูกเสียงปืนทำเอาตกใจจนชะงักไป ซ่งหวานหว่านจึงยิงออกไปอีกสองนัดอย่างรวดเร็ว นักฆ่าชุดดำอีกสองคนก็ล้มลงกับพื้น

“ถอย ถอยเร็ว!” หัวหน้านักฆ่าชุดดำรีบสั่งให้ถอย จากนั้นก็กระโดดขึ้นไปบนหลังคา แล้วหายลับไปจากสายตาของทุกคนอย่างรวดเร็ว

เมื่อนักฆ่าคนอื่นๆ ได้ยินคำสั่งให้ล่าถอย ก็หมุนกายหนีเตลิดไปทุกทิศทุกทาง ซ่งหวานหว่านเล็งไปที่นักฆ่าชุดดำอีกครั้ง พร้อมกับเหนี่ยวไกปืนและ ‘ปัง’ นักฆ่าชุดดำถูกยิงทะลุท้ายทอยไปอีกคน บอกลาโลกใบนี้ไปตลอดกาล

ซ่งหวานหว่านเก็บปืนกลับไป แล้วหยิบมีดผ่าตัดออกมาจากช่องมิติ ก่อนจะเดินไปนั่งยองๆ ที่หน้าศพของนักฆ่าชุดดำ แล้วเอาลูกกระสุนออกมาอย่างคล่องแคล่วว่องไว

เมื่อเอากระสุนออกจากศพทั้งสี่หมดแล้ว ก็เก็บเข้าไปในแหวนอวกาศ ถึงค่อยถอยกลับมาอยู่ข้างกายน่าหลันไท่เฟย พลางถามอย่างเป็นห่วง “เสด็จแม่ ท่านไม่เป็นไรนะเพคะ ถูกทำให้ตกใจหรือไม่”

“แม่ไม่เป็นไร มีเจ้าอยู่แม่ถึงไม่กังวัลอย่างไรล่ะ! จริงสิ อาวุธลับสีดำมันวาวอะไรนั่นของเจ้า ช่างร้ายกาจยิ่ง”

“เสด็จแม่ นั่นเรียกว่าปืนเพคะ เป็นอาวุธร้อน ไม่ใช่อาวุธลับ”

“อาวุธร้อนคืออะไร”

“อาวุธร้อนเรียกอีกอย่างว่าอาวุธปืน พูดง่ายๆ ก็คืออาวุธที่สามารถปล่อยควันและลุกไหม้ได้ อย่างเช่นดาบกระบี่จะเรียกว่าอาวุธเย็น”

“อ้อ ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ นักฆ่าพวกนี้มาจากไหนกัน เหตุใดถึงได้โจมตีพวกเรา”

“ไท่เฟยเพคะ พวกนี้ก็คือนักฆ่าวิญญาณโลหิตเช่นเดียวกับที่พบเมื่อตอนกลับมาจากเขาอู่ไถครั้งก่อน” ฮวาอิ่งตอบน่าหลันไท่เฟย

ครั้นซ่งหวานหว่านได้ยินว่าเป็นนักฆ่าวิญญาณโลหิตอีกแล้ว โทสะก็พลันลุกขึ้นสูงสามจั้ง

มารดามันเถอะ ไม่จบไม่สิ้นนักใช่หรือไม่

“เสด็จแม่ พวกเรากลับกันเถิดเพคะ!”