หวางเฟยอัปลักษณ์พลิกชีวิต นิยาย บท 5

“ท่านอ๋อง ดูท่าหวางเฟยจะไม่ได้โกหก บางทีนางอาจแก้พิษในร่างของท่านได้จริงๆ!” เจียงเทารู้สึกดีใจเป็นล้นพ้น

จูเก่อซิวกล่าวอย่างตกตะลึงว่า "ยาเม็ดนี้ได้มาจากหวางเฟยหรือ”

"อืม นางเป็นคนมอบให้" เจียงอู๋วั่งเขม่นตามองพลางกล่าว "แล้วนางยังมองออกว่าของที่อยู่ในร่างเปิ่นหวางคือผงสลายใจ ทั้งยังรู้สภาพร่างกายที่เปิ่นหวางเป็นอยู่ในตอนนี้อีกด้วย"

“เช่นนั้นหวางเฟยจะต้องกำลังเก็บงำความสามารถอยู่เป็นแน่! ยอดเยี่ยมยิ่งนัก พิษบนร่างท่านมีทางแก้แล้ว!” เจียงเทากล่าวอย่างมีความสุข

“เป็นไปได้หรือไม่ว่านางจะเป็นสายลับของแคว้นศัตรู” จูเก่อซิวถาม

"ไม่น่าเป็นไปได้"

เจียงเทากล่าวว่า "ท่านอ๋อง ข้าน้อยเคยสืบ หวางเฟยไม่เคยก้าวขาออกจากประตูเรือน และไม่เคยติดต่อกับคนแคว้นอื่นใดเลย กระทั่งว่าเหตุใดนางจึงรู้วิชาแพทย์และรู้วิชายุทธ ข้าน้อยก็ไร้ความสามารถ สืบหาไม่พบขอรับ"

"อย่างนั้นรอหลังจากนางนำใบสั่งยามาส่ง จูเก่อก็สนทนากับนางดูสักครั้ง ลองสืบดูอย่างละเอียดทีเถอะ" หลังเจียงอู๋วั่งพูดจบ เขาก็เอาเม็ดยาใส่ปาก

เพียงชั่วพริบตานั้น ลมปราณสดชื่นสายหนึ่งก็ไหลผ่านจากลำคอไปยังแขนขาทั้งสี่และกระดูกทั่วร่าง เมื่อพินิจดูอย่างละเอียดจะพบได้อย่างชัดเจนว่าฤทธิ์ยากำลังบรรเทาพิษร้ายที่อยู่ในเส้นเอ็นให้จางลง ทำให้เขารู้สึกเย็นสบายไปทั้งตัว

ยานี้ ไม่เลวจริงๆ

ยามนี้ มีเสียงรายงานดังขึ้นมาจากนอกประตู "ทูลท่านอ๋อง หวางเฟยขอเข้าพบพ่ะย่ะค่ะ"

เจียงอู๋วั่งกล่าวเสียงเรียบ "ให้นางเข้ามา"

เจียงเทารีบเดินขึ้นหน้าไปเปิดประตูทันที ก่อนจะเชิญซ่งหวานหว่านเข้ามาในห้องหนังสือ ส่วนเสี่ยวชิงกับเฉาเย่าถูกกันไว้ที่หน้าประตู และไล่ให้กลับไปก่อน

“ท่านอ๋อง นี่คือใบสั่งยาเพื่อแก้พิษให้ท่าน”

ซ่งหวานหว่านส่งใบสั่งยาให้เจียงอู๋วั่ง แล้วกล่าวว่า "หญ้าเยว่หานที่อยู่ในนั้นล้ำค่าหายากเป็นพิเศษ มีเฉพาะบนเกาะทางทะเลเหนือสามารถงอกออกมาได้เพียงหนึ่งหรือสองต้นเท่านั้น ท่านอ๋องลองส่งคนไปค้นหามันดูสักเที่ยว ตัวยาสุดท้ายยังมี'หญ้าเจ็ดใบ' และ 'ยอดภูเขาหิมะ' อย่างละชนิด และเป็นตัวยาที่ข้าต้องการ ขอท่านอ๋องโปรดช่วยข้าค้นหามันไปพร้อมกันด้วยเพคะ”

เจียงอู๋วั่งมีฐานะตำแหน่งสูงส่ง การให้เขาช่วยค้นหา  ย่อมง่ายกว่าให้ซ่งหวานหว่านไปค้นหามันด้วยตัวเอง

“แล้วก็ตัวยาเหล่านี้จะต้องหาให้ครบภายในสองเดือน เพราะเม็ดยาแก้พิษของข้าสามารถระงับพิษของท่านอ๋องได้เพียงสองเดือน ในช่วงสองเดือนนี้ไม่อนุญาตให้ท่านอ๋องใช้กำลังภายในใดๆ ทั้งสิ้น หากอีกสองเดือนให้หลังไม่สามารถปรุงยาแก้พิษออกมาได้ พิษในร่างของท่านอ๋อง ก็จะไม่มียาใดรักษาได้อีก"

"อะไรนะ!" เจียงเทาพลันตระหนกวูบ มองไปทางเจียงอู๋วั่งอย่างเต็มไปด้วยความกังวล

สีหน้าของเจียงอู๋วั่งกลับสงบนิ่งเป็นอย่างมาก รับใบสั่งยามาด้วยแววตาไร้คลื่นอารมณ์

เมื่อเปิดออกดู ตัวอักษรอันสวยงามเพริศพริ้งก็เข้าสู่ครรลองสายตา ทำให้เขาประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง ยิ่งไปกว่านั้นตัวอักษรนี้ยังบางกว่าตัวอักษรพู่กันทั่วไป ดูคล้ายกับว่าไม่ได้ใช้พู่กันเขียนออกมาอย่างไรอย่างนั้น

แต่เขาก็ไม่ได้ถามมาก ตรวจดูตัวยาที่จำเป็นในนั้นต่อไป

"หวางเฟย ท่านต้องการ 'หญ้าเจ็ดใบ' และ 'ยอดภูเขาหิมะ' ไปทำอะไร ตัวยาสองชนิดนี้ล้ำค่าไม่น้อยไปกว่า 'หญ้าเยว่หาน' เลยนะพ่ะย่ะค่ะ ต่อให้มีทองพันชั่งก็ยากจะซื้อหามาได้ " จูเก่อซิวมองดูใบสั่งยา พลางถามออกมาด้วยความสงสัย

"แก้พิษ" ซ่งหวานหว่านพูด "แก้พิษที่อยู่บนร่างข้าเอง"

“หวางเฟย ท่านเองก็ถูกพิษด้วยหรือ” จูเก่อซิวถามด้วยความประหลาดใจ “ข้าขอจับชีพจรท่านได้หรือไม่”

“ได้” ซ่งหวานหว่านยื่นมือขวาที่ขาวผ่องราวกับหยกออกมา

ท่านหมอจูเก่อจับชีพจรของนาง หลังพินิจดูอย่างถี่ถ้วนคราหนึ่ง หัวคิ้วก็ขมวดแน่น “หวางเฟย ท่านถูกพิษจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ น่าเสียดายที่้ข้าไร้ความสามารถ ไม่อาจชี้ชัดได้ว่าเป็นพิษชนิดใด”

“หือ?” ซ่งหวานหว่านมองเขาด้วยความแปลกใจ คิดไม่ถึงว่าจะยังมีคนในโลกนี้ที่สามารถตรวจจับพิษของนางได้ด้วยการแตะชีพจร

ดูเหมือนว่าวิชาแพทย์ของท่านหมอจูเก่อท่านนี้ จะโดดเด่นพอสมควรทีเดียว

"สารพิษในร่างข้ากัดกร่อนมานานมากแล้ว ซ้ำยังเป็นพิษที่ติดตัวข้าตั้งแต่คลอดออกมาจากครรภ์มารดา สารพิษนี้เรียกว่า 'พิษแมงมุม' เป็นพิษร้ายแรงหาใดเทียบ ผู้ที่วางยากลัวว่าร่างกายข้าจะทนรับไม่ไหว จึงวางในปริมาณน้อยหลายครั้งเป็นเวลานาน จนแทรกซึมไปทั่วร่างกายข้า ไม่เห็นแม้แต่ร่องรอย ด้วยเหตุนี้อาการของโรคจึงปรากฏบนใบหน้าข้า เป็นรอยด่างดำขนาดใหญ่เช่นนี้"

ทันทีที่คำอธิบายนี้หลุดออกมา จูเก่อซิวพลันถึงบางอ้อในบัดดล "ที่แท้เป็นเช่นนี้! หวางเฟย ข้ามีคำถามมากมายเกี่ยวกับด้านวิชาแพทย์ จะขอคำชี้แนะจากหวางเฟยได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ"

“ท่านกล่าวเช่นนี้เกรงใจเกินไปแล้ว ไม่มีชี้แนะไม่ชี้แนะอะไรทั้งนั้น ถือเสียว่าเป็นการแลกเปลี่ยนความรู้กันดีกว่า”

พอจูเก่อซิวได้ยินเช่นนี้ก็ดีใจ รีบถามปัญหาที่ติดอยู่ในใจเพราะแก้ไม่ตกเสียทีออกมามากมาย ใครจะรู้ว่าซ่งหวานหว่านถึงกับสามารถอธิบายแต่ละอย่างออกมาได้อย่างง่ายดาย