หยิ่งนักลองมารักกันหน่อยไหม [Yaoi] นิยาย บท 17

ตอนที่16

#หยิ่งนักลองมารักกันหน่อยไหม

คงจะเป็นการทะเลาะกันที่ทำให้เข้าใจอะไรหลายออย่างในตัวของกันและกันมากขึ้น มีหนึ่งสิ่งที่น่าพึงพอใจนั่นคือภูดูจะใจเย็นกับการขับรถรวมไปถึงมีน้ำใจกับเพื่อนร่วมถนนมากกว่าเดิมหลายเท่า สาเหตุคงเพราะมีคินคอยบอกอยู่หลายครั้งว่าให้ระวังหรือไม่ก็ให้ขับช้าลงกว่านี้ จนพอผ่านมาไม่กี่วันภูก็เริ่มจะคุ้นชินกับการขับรถที่ไม่จำเป็นจะต้องรีบร้อนตลอดเวลา กิจกรรมหลังเลิกเรียนของพวกเขามักจะไม่พ้นการออกไปหาอะไรทาน อย่างเดินตลาดหรือไม่ก็เดินห้างก่อนเมือตกดึกจะกลับมาที่ห้องของภู ถ้าเกิดวันไหนคินไม่มีการบ้านหรือว่าจะต้องขอเวลาส่วนตัวสำหรับการอ่านหนังสือ ในคืนนั้นคนอายุน้อยกว่าก็จะนอนค้างที่ห้องของภู เหมือนอย่างในวันนี้ที่คินเอาหนังสือมาอ่านที่ห้องของภูด้วย พออ่านจนเสร็จก็กลับมานอนกกกันบนเตียงเพื่อดูหนังเหมือนอย่างในทุกวัน

“พี่ภูดูหนังสิ พี่เล่นแต่เกมทำไม” เสียงถามดังมาจากเจ้าเด็กตัวขาวที่คิ้วขมวดมุ่น

“ก็ดูด้วยเล่นเกมด้วยไง ไมได้หรอ”

“ไม่ได้ ไม่สนใจกันเลย” คำตอบของคินยังคงน่ารักและนั่นทำให้ภูอดจะเผยรอยิย้มออกมาไม่ได้

“โอเคงั้นรอจบตานี้เดี๋ยวกูดูหนังด้วย”

“ได้” คินคือเด็กมีเหตุผล บางครั้งแอบงอแงแต่ใครอีกคนมักจะเข้าใจเสมอว่าถ้าเกิดภูบอกว่ารอเกมนี้จบก่อนแล้วจะไปทำนั่นนี่ ถ้าเป็นคนอื่นคงงี่เง่าว่าให้หยุดเล่นเกมเดี๋ยวนี้แต่สำหรับคินคือเข้าใจว่าเกมออนไลน์มันหยุดกะทันหันไม่ได้ แถมไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่จะต้องเอามาทะเลาะกันซักหน่อย จริงไหมหละ

“ไหน ถึงไหนละ” แถมพอเล่นเกมจบภูก็ยอมทำตามสิ่งที่ตัวเองพูด

“นี่ไง พระเอกจะเจอนางเอกแล้วเนี่ยพี่รีบมาดูสิ”

“โหหห น่าตื่นเต้นจังเลย” ประโยคเชิงล้อเลียนดังขึ้นและคินใช้มือเขกหน้าผากของภูไปที เอาเข้าจริงการที่ภูจะเล่นเกมแล้วไม่ดูหนังกับเขาด้วยไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ว่าคินแค่อยากจะโดนภูกอดนี่หน่า

..หมับ.. แอร์ในห้องมันก็หนาว ก็ต้องนอนกอดกันน่ะถูกแล้วไง

“พรุ่งนี้กูจะไปกินข้าวกับพ่อ” กระทั่งประโยคนี้ดังมาจากภู คินรีบมองหน้าอีกคนด้วยรอยยิ้ม

“พูดจริงหรอครับ”

“อืม ก็เขาชวนอ่ะ...แล้วมึงก็เป็นคนบอกให้กูทำตัวกับเขาดีๆไม่ใช่หรอ”

“ก็ใช่ไง ผมไม่อยากให้พี่ทะเลาะกับพ่อ” ได้รับรอยยิ้มและแรงลูบหัวจากภูกลับมา

“ไปด้วยกันเปล่า”

“ไปไม่ได้พรุ่งนี้ผมมีสอบตอนหกโมงเย็นพี่ก็รู้” น้ำเสียงเสียดายดังมาจากคิน เขาเองก็อยากจะเจอพ่อของภูเหมือนกันแต่ว่าก็ไม่สามารถทำได้เพราะยังไงเรื่องเรียนก็สำคัญ อีกอย่างไว้สนิทกับภูมากกว่านี้แล้วค่อยไปเจอพ่อของอีกคนคงจะดีกว่า

“รอสนิทกันมากกว่านี้ค่อยไปเจอพ่อพี่” คินพูดในสิ่งที่คิดและภูมองมา

“สนิทมากกว่านี้?”

“อื้ม” คินพยักหน้ารับก่อนจะต้องขมวดคิ้วกับรอยยิ้มที่ภูส่งมา ดูไม่น่าไว้วางใจ...

“งั้นเรามาสนิทกันให้มากกว่านี้ดีมะ” ทั้งน้ำเสียงและท่าทางของภูดูเจ้าเล่ห์มากถึงมากที่สุด คินขยับตัวถอยห่าง ชี้หน้าคาดโทษคนที่กำลังหัวเราะสะใจที่ได้แกล้ง เห็นมาห้องอีกคนถี่ขนาดนี้แต่เอาเข้าจริงคินก็ยังไม่ได้กล้าถึงขั้นจะทำแบบนั้นกับภูหรอกนะ แค่จูบกันยังไม่เคยเลย....

“เลิกทำหน้าแบบนั้นได้ละกูแค่แซวเล่น มานี่มา” เมื่อภูพูดประโยคนี้มาคินก็ยอมจะขยับตัวกลับเข้าไปหา

..หมับ.. ภูรีบคว้าตัวคนอายุน้อยกว่าเข้ากอด ก้มหน้ามองคนในอ้อมแขน

“แค่หอมแก้มได้ปะ” ก่อนส่งคำถามที่ทำให้คินนิ่งคิดอีกครั้ง

“กูหอมแก้มมึงได้ไหม” โดนถามซ้ำมาอีกคินถึงได้พยักหน้ารับ

ได้รับรอยยิ้มของภูมา

...ฟอดด...! พร้อมปลายจมูกโด่งที่กดฝังลงบนแก้มของเขา เกิดความเงียบขึ้นระหว่างคนทั้งสอง ภูซุกหน้าหลับตาลงระหว่างช่วงแก้มนิ่ม เพียงไม่นานนักลมหายใจของคนตัวสูงสม่ำเสมอและนั่นหมายถึงภูได้หลับไปแล้ว ส่วนคินยังคงนอนดูหนังโดยที่มีภูนอนกอดอยู่แบบนี้ เด็กหนุ่มเม้มปากขมวดคิ้วคิดกับตัวเองนิดหน่อย

ถ้าพูดถึงเรื่องอย่างว่าน่ะ ที่จริงเขาก็แอบคิดนะว่าอยากจะทำ

แต่ว่ามันก็กลัวอ่ะ

งั้นถ้าเกิดตอนไหนที่อยากทำมาก จะบอกพี่ภูก็แล้วกัน...

.............................

พักนี้ไปไหนมาไหนคนเดียวบ่อยเพราะพอซ้อมเสร็จภูมักจะหายหัวรีบกลับบ้านจนจากปกติที่มักจะไปดื่มเหล้าหรือไม่ก็ไปทำเรื่องไร้สาระด้วยกันต่อก็กลับกลายเป็นว่าปัจจุบันเป็นแบงค์ที่ต้องทำมันคนเดียว อย่างเช่นในวันนี้ที่นั่งอยู่ในร้านอาหารญี่ปุ่นตามลำพัง ที่จริงไปไหนมาไหนคนเดียวไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่ติดอยู่อย่างเดียวก็คือสงสัยว่าภูจะรีบกลับห้องอะไรนักหนานี่สิ แอบซุกเด็กไว้งั้นหรอ...

แต่ระหว่างนี้ที่นั่งทานข้าวสายตาของแบงค์เผลอมองไปด้านนอกอย่างไม่มีอะไรทำ

แล้วนั่น....

“ไอ้เอิร์ธ” หลุดพึมพำออกมากับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่เบื่อขั้นสุด ภาพตรงหน้าที่เห็นคือชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งที่นั่งอยู่ในร้านขนมหวาน มีแก้วชานมไข่มุกกับขนมเค้กที่วางอยู่ด้านหน้า แล้วประเด็นคือเอิร์ธน่ะนั่งหันข้างคงไม่ได้สนใจมาหันมองจนเจอเขาแน่ จะมีแค่แบงค์นี่สิที่ปลายสายตาสุดอยู่ที่เอิร์ธพอดี ซวยชะมัดเลยให้ตายเถอะ แต่แล้วเรื่องบันเทิงก็เกิดขึ้นเมื่อสาวสวยคนหนึ่งเดินตรงเข้าไปหาเอิร์ธ คนนั้นคือแนทแฟนเก่าของภูเพื่อนสนิทเขาเอง

“โห” ถึงขั้นหลุดส่งเสียงร้องด้วยรอยยิ้มขบขันเมื่อพบว่าสิ่งที่แม่สาวสวยทำคือการหยิบแก้วชานมสาดใส่หน้าของเอิร์ธ

“......!” แต่แบงค์เบิกตากว้างตกใจเมื่อภาพที่เห็นคือเอิรธ์ที่ทำท่าเหมือนจะต่อยผู้หญิง เขารีบวิ่งออกมาจากร้านหลังจากวางเงินทิ้งไว้บนโต๊ะ ถึงแม้แนมจะทิ้งภูไปแบบใจร้ายมากแต่ถึงอย่างนั้นผู้หญิงก็คือผู้หญิง ร้ายยังไงก็ไม่ควรจะโดนผู้ชายทำร้ายสิ

“เห้ยมึงจะทำอะไร!” แบงค์ตะโกนห้าม คว้าตัวของแนทมาไว้ที่ด้านหลังของตัวเอง

“ไม่ใช่เรื่องของมึงอย่าเสือก”

“แต่คนที่มึงจะต่อยเนี่ยผู้หญิงนะเว้ย”

“ก็เอาน้ำมาสาดกูก่อนนี่” เอิร์ธพูดสวนมา ตอนนี้คนอื่นเริ่มเข้ามาช่วยห้ามและนั่นทำให้แบงค์เลือกที่จะคว้าตัวของแนทออกมาให้ห่างเอิร์ธไว้ก่อน ถึงแม้เขาจะโดนตะโกนไล่หลังว่าเดี๋ยวได้เจอดีแน่ยุ่งไม่เข้าเรื่องนัก

“ขอบคุณที่เข้ามาช่วยแนทไว้นะ” พวกเขารู้จักกันอยู่แล้วและเธอขอบคุณ

“ไม่เป็นไร แล้วทำไมถึงเอาน้ำเข้าไปสาดไอ้เอิร์ธมันหละ”

“ก็เอิร์ธมาหลอกแนทอะ พอได้แล้วก็จะทิ้ง” คำตอบของเธอที่แบงค์เกือบจะหลุดหัวเราะสมเพช ตอนคบกับภูน่ะใครอีกคนปฏิบัติกับแนทยังกับเธอเป็นเจ้าหญิง ให้ใจทุกอย่างแต่เธอยังเลือกจะทิ้งเพื่อนเขาเพื่อไปหาผู้ชายอีกคน

“แบงค์มากับใครมาคนเดียวหรอ”

“อืม”

“แนทก็มาคนเดียวเหมือนกัน ตอนนี้ก็ดึกแล้วแท็กซี่เดี๋ยวนี้ก็น่ากลัวเนอะ เห็นออกข่าวข่มขืนแทบทุกวัน”

“.........” แบงค์กำลังยืนรอฟังว่าเธอจะพูดอะไรต่อ

“ไปส่งแนทที่คอนโดหน่อยสิ ได้ไหมอะ” แล้วก็ใช่ตามที่คิดเลย

“น้าเขาก็คุยดี ใจดี”

“งั้นต่อไปก็ไม่ต้องเครียดแล้วเนอะ “

“คงงั้น” ถึงแม้จะต้องใช้เวลาปรับตัวแต่ภูคิดว่าอีกไม่นานทุกอย่างคงจะเข้าที่เข้าทาง ตั้งแต่ที่มีคินสิ่งที่ภูรับรู้ได้ชัดเจนก็คือเหมือนว่าเขากลับไปเป็นตัวเองในอดีตอีกครั้ง ภูในตอนนั้นที่มีความสุขกับการใช้ชีวิต บางครั้งการมีใครซักคนคอยรับฟังทุกเรื่องของเราอย่างไม่คิดเบื่อมันก็ดีเหมือนกัน ขนาดแค่เขาอยากกินกาแฟปั่นแต่ไปแล้วเจอว่าร้านปิด เรื่องไร้สาระแบบนี้เล่าให้คินฟังอีกคนก็ยังนั่งฟังด้วยใบหน้าตั้งใจเลย บางทีชีวิตคนเราก็คงต้องการแค่นี้แหละมั้ง...

“ฝนรินแล้วทำไงดี” คินบ่นเมื่อพบว่าฝนชักเริ่มจะเม็ดใหญ่มากขึ้น

“รู้งี้เอารถมึงมาดีกว่า ไม่น่าเลยว่ะ” แถมจากตอนแรกที่ภูคิดว่าจะขับฝ่าจนถึงหอพัก

..ซ่าา!!.. แต่เหมือนจะไม่ไหวจนสุดท้ายก็ต้องจอดหลบอยู่ใต้สะพาน ยืนหลบมุมอยู่หลังเสาต้นใหญ่เพราะอีกฝั่งฝนสาดจนเปียก หันไปมองคินพบว่ารายนั้นกำลังกอดตัวเองอยู่

“โทษทีนะ ไม่คิดว่าจะตก”

“ไม่เป็นไรครับก็สนุกดีออกนี่” คินมองโลกในแง่ดีเสมอและภูยิ้มกลับไปให้อีกคน ตอนแรกก็สนุกตามที่คินบอกจริงนั่นแหละแต่ในตอนนี้ฝนแรงกว่าเดิมแล้วสาดพวกเขาจนยืนตัวติดกันเป็นตังเม เปียกแทบทั้งตัวแต่ฝนแรงขนาดนี้ถ้าเลือกจะขับฝ่าไปมีหวังได้รถล้มแน่ เลยทำได้แค่ยืนอยู่ที่เดิม ภูเลยตัดสินใจคว้ามือของคินมาจับไว้ซะเลยเมื่อเห็นว่าน้องดูท่าจะเริ่มหนาว

“ลูกหมาตกน้ำ” ภูยังอดไม่ได้ที่จะแซวอีกคนซึ่งคินย่นจมูกใส่ ไม่มีอะไรทำจนเลือกที่จะยืนมองหน้ากัน

ภูเช็ดหยดน้ำตามหน้าของคินออกให้ จังหวะที่คินเม้มปากในตอนที่ปลายนิ้วโป้งของเขาสัมผัสกลีบปากอีกคนพอดี

ภูยังคงค้างนิ้วไว้ที่เดิม แต่สิ่งที่เคลื่อนไหวคือริมฝีปากของคินที่ขยับเม้มเข้าที่ปลายนิ้วของภูอีกครั้ง

“.........” จังหวะของตัวเองใจเต้นรัว อุณหภูมิในตัวชักพุ่งสูง

“อืมม” สุดท้ายแล้วไม่รู้ว่าเป็นใครที่กดแนบริมฝีปากเข้าหากันก่อน บดขยี้ดูดดึงกลีบเนื้อนิ่มของกันและกัน ขยับตัวเข้าชิดจนแผ่นหลังของภูดันติดกับเสาของสะพาน รู้ตัวอีกทีในตอนนี้แขนสองข้างของภูก็กอดรัดตัวของคินเสียแล้ว เนื้อตัวทีเปียกแนบเบียดหากันบวกกับเสื้อผ้าแล้วสภาพอากาศตอนนี้ด้วยแล้ว

แต่ไม่ใช่ที่ตรงนี้สิ ตรงนี้ไม่ได้...

ผละออกจากกันอ้อยอิ่ง คินก้มหน้ามองพื้นก่อนพึมพำประโยคแผ่วเบา

“อยากทำอ่ะพี่ภู”

“หะ” ภูถึงขั้นร้องหะ

“แต่ว่าเราอยู่ข้างนอก ทำไม่ได้” หัวใจของภูเหมือนจะระเบิด อยากให้คินได้เห็นว่าสายตาของตัวเองในตอนนี้มันเชื้อเชิญแค่ไหน ภูคงจะต้องโทษตัวเองแล้วหละที่พักหลังมานี้เขาชอบคลอเคลียแล้วพูดถึงเรื่องอย่างว่าเสียจนคินคงจะหมกมุ่นกับมันเหมือนกัน ที่จริงตอนที่กอดก่ายกับคินบนเตียงน่ะไม่ใช่ว่าไม่มีอารมณ์นะ เขาน่ะมีอารมณ์จริงแต่ทำเหมือนว่าแค่แกล้งอีกคนเท่านั้น

“กลับห้องไหม” ภูถามไปและยิ่งคินพยักหน้ารับกลับมาแบบนี้

“ฝนเริ่มเบาแล้ว ตากกลับเลยไหมหละ”

“อื้ม” แล้วคินเปิดทางให้ขนาดนี้แล้ว...

ทั้งน้ำเสียง ทั้งสายตา...

ยังจะรออะไรอีกรีบกลับห้องสิครับ!

# # # # # # # #

แก๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกก