หยิ่งนักลองมารักกันหน่อยไหม [Yaoi] นิยาย บท 18

ตอนที่17

#หยิ่งนักลองมารักกันหน่อยไหม

…กึก… เสียงประตูห้องที่ถูกกดล็อคคือเสียงที่ดังก้องภายในความเงียบ ชายหนุ่มสองคนที่ตัวเปียกโชกกำลังยืนนิ่งโดยมีระยะห่างพอสมควรที่คนทั้งสองยืนห่างกัน คินก้มสายตามองพื้น จนลองแอบเงยหน้ามองภูถึงได้พบว่าอีกคนกำลังมองมาที่เขา เม้มปากกับตัวเองนิดหน่อย ยอมรับว่าตื่นเต้นมากเมื่อนึกไปถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดในไม่กี่นาทีถัดไป

รับรู้ได้ถึงการที่ภูเดินเข้ามาใกล้

ลมหายใจติดขัดเมื่อใครอีกคนยืนอยู่ต่อหน้า

“จูบนะ” ตอนขี่รถกลับมาภูเงียบใส่ทั้งทาง แต่พอมาถึงห้องดันพูดคำนี้กับคินเป็นคำแรกเสียอย่างงั้น

“พี่จะทำอะไรพี่ก็ทำเลยสิ ผมก็ไม่ได้ห้ามอยู่แล้วนะ” ภูยืนนิ่ง สบถในใจด้วยคำหยาบเพราะตอนนี้ยอมรับว่าเขาหัวใจเต้นแรงจนเหมือนแทบจะหลุดออกมา คินพูดประโยคเหมือนตัวเองเก่งมากทั้งที่สีหน้าของน้องมันตอนนี้คือแดงจัดเพราะความเขิน เออแต่อย่าว่าแต่คินเลยเพราะภูนอนกับใครต่อใครมาตั้งเยอะแยะ ยังไม่เคยมีอาการแบบนี้เลยเหมือนกัน

นี่แบบ

ยังกับย้อนไปตอนเริ่มแตกหนุ่มแล้วเรียนรู้เรื่องเซกส์ครั้งแรกเลยแหะ

…หมับ… รั้งเอวของคินเข้ามาหา ใช้มือเกลี่ยตามปอยผมที่หล่นปรกดวงหน้า เคยคิดอยู่เหมือนกันว่าคินหน้าตาดีมาก ยิ่งพอมองในระยะที่ใกล้แบบนี้ยิ่งเหมือนว่าตัวเขาไม่น่าจะจับต้องอีกคนได้เลยด้วยซ้ำ ผิวขาวที่เนียนและนุ่มมากกว่าที่คิดไว้ ริมฝีปากที่ได้จูบแค่ครั้งเดียวแต่กลับติดใจในความอ่อนนุ่มของมัน สายตาของภูเริ่มเปลี่ยน เมื่ออารมณ์เริ่มพุ่งสูงอีกครั้งท่าทีเจ้าเล่ห์ของเขาในการเล่นบทเสมือนเป็นหมาป่าที่กำลังขย้ำลูกแกะน้อย

หลายต่อหลายคนหลงใหลมัน ทุกคนต่างชอบอะไรที่ดูอันตรายทั้งนั้น

แต่เหมือนจะเว้นคินเอาไว้คน เพราะในตอนนี้ชักจะเริ่มมีความรู้สึกกังวลและกลัวเข้ามา

“……….” คินเกรงแน่นเมื่อใครอีกคนกดซุกหน้าลงไซร้ซอกคอ ภูดูเชี่ยวชาญกับเรื่องพรรคนี้ ทั้งมือที่ลุ่มล่ามและส่วนล่างที่เบียดเข้าหาเขา คินเผลอหลุดครางแต่ภูเร้าร้อนเกินจำเป็นหรือเปล่า นี่ครั้งแรกที่เขาจะมีอะไรกับผู้ชายนะ!

“พี่ภู ผม….”

“หืม” น้ำเสียงที่กระเส่าชัดเจนและริมฝีปากหยักที่ผละเข้ามาไล่จูบตามแนวแก้มของคิน

“ผมว่าไปอาบน้ำดีกว่าเดี๋ยวเราจะไม่สบายกันนะ”

“……….”

“คือว่า ผมอยากจะนอนแล้วมากกว่า” ไม่พูดเปล่าแต่คินดันอีกคนออกและภูชะงักนิ่ง สายตาเหมือนผิดหวังที่ภูส่งมากำลังทำคินรู้สึกผิดแต่จะทำยังไงได้อ่ะก็เขาไม่ได้รู้สึกอยากจะทำมันแล้วนี่ สุดท้ายก็เป็นภูที่เดินหนีออกไป

บรรยากาศภายในห้องตอนนี้แย่มาก

แย่มากกว่าตอนที่ทะเลาะกันตอนนั้นอีกอ่ะ…

“กอดมั้งสิ” ในตอนที่นอนคินพูดประโยคนี้เหมือนในทุกคืน

“ไม่อ่ะกูร้อน” แต่สิ่งที่ได้กลับมาดันไม่เหมือนเดิม และคินไม่ได้เซ้าซี้ ทำเพียงนอนเงียบมองภูที่ตะแคงหันหลังให้

โดนโกรธอีกแล้ว…

………………………..

พรุ่งนี้ก็ต้องไปเก็บตัวที่กระบี่แล้วเพราะอาทิตย์หน้าก็แข่ง ช่วงนี้พวกเขาเข้าชมรมกันเป็นว่าเล่นเพราะซ้อมกันหนักมากจนแทบไม่มีเวลาทำอย่างอื่น ในด้านของภูไม่ได้เย็นชาใส่คินเสียทีเดียวแต่ก็แค่สังเกตได้ชัดว่าอีกคนไม่เหมือนเดิม ตามง้ออยู่สองวันได้แล้วนะตอนนี้เข้าวันที่สาม คนอะไรไม่รู้งอนเก่งมาก

“พี่ภู คืนนี้ผมไปค้างห้องพี่นะแล้วพรุ่งนี้เรามาชมรมพร้อมกัน”

“ทำไมมึงไม่นอนห้องตัวเอง ไม่เก็บกระเป๋าหรือไง”

“เก็บมาแล้ว” คินชี้ไปยังรถของตัวเองที่มีกระเป๋าเดินทางอยู่ด้านหลัง

“แต่กูอยากนอนคนเดียว”

“อะไรอ่ะ ยังโกรธกันไม่หายอีกหรอ หลายวันแล้วนะ” ตามง้อจนเริ่มเหนื่อยแต่ถึงอย่างนั้นคินไม่ได้นึกจะโกรธภูกลับเลย เขาเข้าใจอีกคนนะ คิดดูสมมุตมีคนมาให้ท่าคุณแล้วจู่ๆดันบอกกลางทางว่าไม่อยากทำแล้ว คือเป็นใครก็โกรธอ่ะ

แต่จะทำไงได้ ก็คินกลัวนี่

คิดว่าอย่างภูจะยอมให้เขาเป็นฝ่ายเสียบปะหละ ฝันไปเหอะไม่มีทาง

“เห้ยเดินตามมาทำไม”

“ก็จะไปนอนห้องพี่” รอบนี้ต้องดื้อบ้างแล้วไม่งั้นชาตินี้ได้ตึงใส่กันทั้งชาติแน่

“ใครบอกจะให้มึงนอน”

“ไม่สน ห้องพี่ก็เหมือนห้องผม”

“มึงนี่มัน” ไม่ต้องรอให้ภูพูดจบประโยคคินก็จัดการตรงไปที่รถของตัวเอง ขับตามภูไปยังห้องของอีกคนและถึงแม้ภูจะขับหนีแต่คิดว่าแค่นี้คินจะไปไม่ถูกหรือไง โถ เขานอนห้องพี่มันบ่อยกว่านอนห้องตัวเองอีกเหอะ

…ปัง!... เข้ามาในห้องคินเผลอปิดประตูเสียงดัง ตั้งแต่วันนั้นเขาเพิ่งจะได้มาห้องพี่มันนี่แหละ

เพราะว่า กลับไปนอนห้องตัวเองเพราะเตรียมใจอยู่ไงว่าแบบ

จะง้อแบบไหนอ่ะ

“ไหนเคยคุยกันแล้วว่าถ้าโกรธกันเรื่องอะไรก็จะต้องคุยกันให้เคลีย” เดินไปนั่งข้างคนที่อยู่บนเตียงและภูมองกลับมา

“กูไม่ได้โกรธ”

“งั้นแล้วทำไมต้องไม่นอนกอดผม ต้องไม่ให้ผมมานอนด้วย”

“เอ้าก็มึงกลัวไม่ใช่หรือไง แล้วมาอ่อยกูทุกวันนี่ถ้ากูทนไม่ไหวข่มขืนมึงขึ้นมาจะทำไง”

“พี่ก็ทนให้ไหวสิ ผมอยากอยู่ด้วยไม่ได้หรือไง” คินถามกลับไป เขาขมวดและภูถอนหายใจกลับมา