หยิ่งนักลองมารักกันหน่อยไหม [Yaoi] นิยาย บท 19

ตอนที่18

#หยิ่งนักลองมารักกันหน่อยไหม

..ครืดดครืดดครืดด!!!.. เสียงโทรศัพท์ดังสั่นเพราะมีคนโทรเข้านานนับสิบสาย ปลุกภูให้รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาโดยที่สภาพยังคงงัวเงีย เอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์ของตัวเองโดยที่แขนอีกข้างยังคงมีคินนอนซุกอยู่ เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ปาเข้าไปเกือบเช้าเพราะงั้นคงไม่แปลกเลยถ้าพวกเขาทั้งสองจะมีสภาพเหนื่อยกันขนาดนี้

“ฮัลโหล มีอะไรวะ” ภูถามไปทั้งที่ตายังไม่ลืม

[มึงอยู่ไหนทำไมยังไม่มาอีก ได้เวลารถออกแล้วนะ] เสียงของเพื่อนสนิทอย่างแบงค์ดังถามมา

“แล้ววันนี้กูต้องไปไหน?”

[เอ้าไอ่สัส!ไปเก็บตัวที่กระบี่ไง!]

“........!!” ถึงขั้นตื่นเต็มตา สะดุ้งตกใจจนคินลืมตาพร้อมเงยหน้ามองอย่างสงสัยว่ามีอะไร ภูกระชับกอดคนในอ้อมแขนซึ่งคินไม่ได้พูดอะไรแต่ก็มองว่าภูกำลังคุยโทรศัพท์กับใครอยู่

[สรุปยังไงเนี่ยไอ้ภู มึงจะมาไหม]

“คงไม่ทันว่ะ”

[อะไรของมึงเนี่ย แล้ว...]

“เออเดี๋ยวกูขับรถตามไปทีหลัง”

[งั้นมึงแวะรับไอ้คินมาด้วยแล้วกัน แม่งก็หายหัวเงียบเลย]

“เออๆโทษทีนะมึง เดี๋ยวกูจะรีบตามไป” ตอนนี้แบงค์ตัดสายไปแล้วส่วนภูหน้าเครียดเพราะลืมสนิทเลยว่าวันนี้มีธุระสำคัญอะไรที่ต้องทำ รู้สึกเหมือนไร้ความรับผิดชอบ เป็นถึงกัปตันทีมแต่ทำตัวแบบนี้ คาดว่าไปถึงน่าจะโดนโค๊ชด่าชุดใหญ่แน่

“เราไปกระบี่ไม่ทันใช่ไหมครับ”

“อืม”

“.......” คินไม่กล้าถามต่อเพราะดูเหมือนภูจะอารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่ นึกโทษตัวเองในใจเพราะเมื่อคืนถ้าเขาไม่เริ่มก็คงจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วถ้าเกิดว่าภูจะโกรธกันก็คงไม่แปลก มองคนตัวสูงที่ลุกออกจากเตียงเพื่อไปยืนคุยโทรศัพท์ที่ระเบียงห้อง คินมีสีหน้าที่ดูหงอย เด็กหนุ่มพาตัวเองลุกขึ้นนั่งเพื่อที่จะได้เข้าไปอาบน้ำ

“ซี้ดดด” แต่เขาหลุดเสียงร้องด้วยความเจ็บ เบ้หน้าทันทีที่จะก้าวขาลงเตียง นั่งต่ออยู่สักก่อนจะกลั้นใจพาตัวเองเดินเข้าไปในห้องน้ำจนได้ เมื่อคืนภูไม่ได้ใส่ถุงยางด้วยอ่ะนั่นเลยทำให้ยังมีคราบอะไรพวกนั้นค้างอยู่ ตอนอาบน้ำก็โคตรเจ็บเลย รู้สึกเพลียมากด้วย ทั้งที่ก็เป็นนักกีฬาออกกำลังกายบ่อยมากแต่กิจกรรมเมื่อคืนยังทำเขาปวดทั้งตัว

“แถมยังโดนพี่ภูโกรธอีก...” พึมพำกับตัวเองเสียงเบา เดินหน้าซึมออกมาหลังอาบน้ำเสร็จ

..หมับ.. แต่ระหว่างที่เดินหน้าเศร้าคินกลับถูกกอดจากด้านหลัง

..ฟอดดด... พร้อมแรงหอมแก้มฟอดใหญ่ที่ทำคินต้องหันมองหน้าภู

“อรุณสวัสดิ์ครับ”

“ไม่ได้โกรธกันหรอ”

“หืม” ภูครางสงสัยกลับมาเมื่อเห็นว่าคินมีสีหน้าเหมือนคนรู้สึกผิด

“ก็ที่ผมเป็นต้นเหตุทำให้พวกเราไปไม่ทันอ่ะ”

“ไม่โกรธ จะโกรธทำไม...น่ารักขนาดนี้โกรธไม่ได้” ประโยคนี้ที่ทำให้คินต้องเม้มปากกลั้นยิ้ม มองคนที่ทำเสียงเล็กเสียงน้อยคุยกับเขา ปกติภูเคยเป็นแบบนี้ที่ไหน อะไรไปตีหัวพี่มันให้กล้าอ้อนเขาได้ขนาดนี้กันนะ

“ก็ปกติพี่ชอบโกรธผมอ่ะ”

“ต่อไปไม่โกรธแล้ว”

“พูดจริงนะ”

“ครับ” ภูรับคำและคินส่งยิ้มให้แต่ก่อนจะยืดเยื้อไปกว่านี้คินรีบไล่คนพี่ให้ไปอาบน้ำเพราะไม่ว่ายังไงวันนี้ตัวของพวกเขาก็ต้องไปถึงกระบี่ให้ได้ ระหว่างรอภูอาบน้ำคินก็จัดการเก็บเสื้อผ้าของอีกคนใส่กระเป๋าเดินทางให้ จัดกระเป๋าให้ภูเสร็จก็เดินเข้าไปในครัวเพื่อหาอะไรทานรองท้อง คาดว่าเช้านี้คงไม่พ้นขนมปังปิ้งและนมสด

“ห้ามหล่อเกินหน้าเกินนะ กูไม่ชอบ” ตอนนี้ยืนแต่งตัวด้วยกันหลังจากทานข้าวเสร็จแล้วและภูนั่งเฝ้า

“ทำไมอ่ะ ผมก็อยากหล่อบ้างไม่ได้หรอ”

“ไม่เอาคนมองเยอะ ไม่ชอบให้ใครมาสนใจมึงเลยนะ” พูดหน้าเครียดจนคินต้องหลุดหัวเราะ คินเดินเข้าไปจุ๊บเหม่งคนขี้งอน

“ไม่หล่อครับ หล่อกับพี่คนเดียวพอเคป่ะ”

“ดีมาก” คราวนี้ภูหอมแก้มของคินบ้าง กว่าจะแต่งตัวกันเสร็จก็ยืนอ้อนกันไปมาจนแทบจะจัดอีกยกแต่คินห้ามเอาไว้ก่อนเพราะไม่งั้นคงจะได้ไปกระบี่พรุ่งนี้แน่ ตอนนี้เสร็จกันเรียบร้อย ภูมีหน้าที่ถือกระเป๋าทั้งของตัวเองและของคิน ลงมายังชั้นจอดรถและแน่นอนว่าต้องเอารถของคินไป

..ปึก.. เข้ามานั่งในรถได้คินหาว

“จะนอนแล้วตื่นอีกทีกระบี่เลย”

“อ้าวแล้วกูอ่ะ อย่าทิ้งกูเหงาดิ”

“ล้อเล่นหรอกหน่า ต้องอยู่คุยเป็นเพื่อนพี่อยู่แล้วสิ” ไม่พูดเปล่าแต่หันไปยิ้มให้ภูด้วย โดนเขกหน้าผากมาทีซึ่งคินยู่หน้าใส่จนโดนภูขยับหน้าเข้ามากัดปาก จูบกันอยู่พักใหญ่จนปากของคินช้ำไปหมด ผลักภูออกด้วยใบหน้าแดงจัดและอีกคนยิ้มร้ายส่งมาให้ ตอนนี้ขับรถออกมาแล้วที่สำคัญรถในเมืองตอนนี้ติดมาก

“หลุดออกจากกรุงเทพได้ก็สบายและ” คินบ่น แถมยังต้องคอยปรามเวลาที่ภูเริ่มหัวร้อนกับรถบนถนน

“เอาแว่นให้หน่อย” แดดเริ่มส่องหน้าแล้วภูพูดบอกคนที่นั่งข้างกัน

“หล่ออ่ะ” หลังจากใส่แว่นกันแดดให้ภูแล้วก็ถึงเวลานั่งชื่นชม โน้มตัวเข้าไปหอมแก้มของคนขับแถมยังยกโทรศัพท์ขึ้นถ่ายวิดีโอเอาไว้ด้วย แต่คินตั้งclose friendsไว้แค่กับภู ดังนั้นคนที่จะเห็นสตอรี่ไอจีนี้ของเขาก็จะมีแค่ภูนี่แหละ

“หลังแข่งเสร็จกูพาไปกินข้าวกับพ่อแม่กูเอาไหม เขานัดกันกินข้าวพอดี ไปปะ”

“หลังแข่งหรอ” คินภามเพื่อความแน่ใจและภูพยักหน้ารับ

“แล้วพี่จะบอกพ่อพี่ว่ายังไงอ่ะ ถ้าเขาถามว่าผมคือใคร”

“เป็นอะไรมาคะคุณหนูหน้าตาหงุดหงิดเชียว”

“เจอไอ้พวกกวนประสาทน่ะสิป้า อุตสาห์กะจะมาพักผ่อนซักหน่อย” แต่เสียงแบบนี้ และคนตรงหน้า...

“โธ่ใครกล้าทำอะไรคุณหนูของป้าคะ งั้นขึ้นไปนอนพักไหมคะ ป้าบอกคุณท่านให้เตรียมห้องหรูให้คุณหนูเลยนะ”

“ห้องที่ดีที่สุดในโรงแรมเราใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ ป้าจัดห้องให้คุณหนูใหม่โดยเฉพาะเลย” แล้วก็ชัดเจน ตอนนี้ชัดเจนแล้วว่าแบงค์เพิ่งไปกวนประสาทไอ้ลูกเจ้าของโรงแรมมา ไม่ได้ตกใจอะไรพอจะรู้อยู่แล้วว่าเอิร์ธน่ะมีเงิน แต่ตกใจก็ตรงที่ ทำไมจะต้องมาเป็นโรงแรมที่เขาพักวะ

แล้วแถมพอเขาแอบเดินตามอีกคน

ปรากฏว่า อยู่ห้องข้างกันกับเขาด้วย....

“เวร รู้งี้นอนรวมกับคนอื่นดีกว่าไม่น่ามาเปิดห้องใหม่เลยว่ะ” แบงค์บ่นในทันทีที่เข้ามานั่งในห้องของตัวเอง แต่คิดเอาไว้แล้วหละว่าจะพยายามทำตัวแบบไม่ให้เอิร์ธเห็นว่าเขาน่ะอยู่ห้องข้างกันกับอีกคน เพราะไม่งั้น...

..ก็อกๆๆ!!.. เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น

ตอนแรกแบงค์คิดว่าคงเป็นเพื่อนร่วมชมรมถึงได้เดินไปเปิดให้

แต่ภาพตรงหน้า...

“รีโมทแอร์ห้องผมมันไปไหนไม่รู้อ่ะ ขอยืมหน่อ...ไอ้เหี้ยแบงค์!!” ท้ายประโยคตะโกนลั่นจนแบงค์ขมวดคิ้ว ทั้งที่คนที่เดินมาเคาะประตูห้องของเขาคือเอิร์ธเองแท้ๆ เจอแบบนี้แบงค์เลยกอดอกแล้วยืนมองหน้า

“ทำไม มึงมีอะไร”

“......” สีหน้าของเอิร์ธเลิ่กลั่ก คือชั้นนี้มันแพงอ่ะแล้วเหมือนทั้งชั้นมีแค่ห้องเขากับแบงค์เองมั้ง จะให้โทรบอกแม่บ้านก็น่าจะนานกว่าจะมาถึงแถมตอนนี้ก็ร้อนจนตับจะแล่บแล้ว

“ขอยืมรีโมทแอร์หน่อย” คงจะต้องขอความช่วยเหลือจากแบงค์อีกครั้ง....

“กูต้องให้ดีปะ”

“ก็แค่ยืมแปปเดียวเองเดี๋ยวเอามาคืน”

“แลกกับอะไร?” แบงค์แกล้งกวนประสาทและเอิร์ธชักสีหน้า

“เออไม่เอาแล้วก็ได้ว้อยยย!” โดนเอิร์ธตะคอกมาก่อนที่อีกคนจะเดินตึงตังกลับห้องตัวเองไป คนที่ยืนกอดอกมองหลุดหัวเราะ

แต่แล้วแบงค์ชะงัก เพราะรู้สึกว่าวันนี้จะหัวเราะเพราะเอิร์ธเยอะเกินไปแล้วนะ

พักนี้ทำไมเจอกันบ่อยจังวะ....

# # # # # # # #

นั่นสิ๊ทำไมเจอกันบ่อยน้าา