ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1006

“ฉันบอกแล้วไงว่าเลิกเป็นทาสได้แล้ว ตอนนี้อยู่ในสถานการณ์ตอนไหนเธอรู้ไหม?” เย่เทียนพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

“เอ่อ ถูก” สติของช่ายเหมยเป่าก็กลับมาอีกครั้ง และจับมือ เจียงเสี่ยวหานเอาไว้ “ตอนนี้เธอตามพวกเรามาได้เลย พวกเราจะปกป้องเธอเอง!”

มุมปากของเย่เทียนกระตุกเล็กน้อย เขาไม่เข้าใจช่ายเหมยเป่ามากขึ้นเรื่อย ๆ นี่คือฟ้ากำหนดระดับปลายนั้นเหรอ? นี่คือสาวน้อยที่ไล่ตามดาราต่างหาก!

“โอเค!” หรืออาจเป็นเพราะเคยเห็นทักษะการต่อสู้ของเย่เทียนมาก่อน เจียงเสี่ยวหานก็เลยหยุดร้องไห้ เสียงราวกับยุงแล้วพยักหน้าเล็กน้อย

“โอเค เราไปกันเถอะ!” เย่เทียนยิ้มอย่างขมขื่น โดยไม่แม้แต่จะมองเจียงเสี่ยวหาน เขาเปิดประตูโดยตรง มองไปรอบ เห็นว่าไม่มี แล้วจึงเดินออกไป

ช่ายเหมยเป่ารีบนำคอมพิวเตอร์ออกมา เมื่อผ่านผู้ก่อการร้ายที่ล้มลงกับพื้น ก็เอาปืนพกเก็บเสียง ไว้กับตัวเอง มืออีกข้างหนึ่งจับแขน เจียงเสี่ยวหานไว้ และรีบเดินตามเย่เทียนไปอย่างรวดเร็ว

เพียงแต่ทั้งสองไม่ได้สังเกตว่า เจียงเสี่ยวหาน ซึ่งกำลังเดินอยู่ด้านหลัง มองดูแผ่นหลังที่ไม่ค่อยดีนักของ เย่เทียน ดวงตาของเธอหนุนเวียงไปมา ไม่มีใครไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

แม้จะเป็นเพียงครั้งแรกที่พวกเขาพบกัน เจียงเสี่ยวหาน ก็รู้ว่าเย่เทียนนั้นแข็งแกร่งมากเพียงใด แต่หลังจากที่ได้เห็นการโจมตีของเย่เทียน เธอก็รู้ว่าชายผู้นี้น่ากลัวเพียงใด ในความเห็นของเธอความแข็งแกร่งแบบนี้ได้มาถึงระดับที่เหลือเชื่อแล้ว!

หลังจากที่เดินจากห้องมา นี่เป็นครั้งที่สี่แล้วที่ทั้งสามคนเจอผู้ก่อการร้ายแบบตื่นตัว ผู้ก่อการร้ายเหล่านี้ล้วนติดอาวุธด้วยปืนกลมือ แต่ทุกครั้งที่ทั้งสองฝ่ายเผชิญหน้า ผู้ก่อการร้ายไม่ได้มีโอกาสตอบโต้ใดๆ เลยสักครั้ง พวกมันทั้งหมดถูกเข็มเงินในมือของเย่เทียนยิงเข้าที่คอ จากนั้นก็ล้มลงอย่างไม่เต็มใจ ตายในกระบวนการเดียว!

มีเย่เทียนอยู่ด้วย ทั้งสามคนก็มาถึงห้องขับเรือด้านล่างของเรือเรือสำราญ

“เป็นอะไร? ทำอะไรอยู่ห้ะ เข้าไปข้างใน!” เมื่อเห็นเย่เทียนหยุดเดิน ช่ายเหมยเป่าเร่งเร้าด้วยเสียงต่ำ

“บัดซบ ไอ้พวกนี้มันโหดเหี้ยมจริงๆ!” เย่เทียนด่าออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ เขามีตาที่มองทะลุได้ เขารู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้นภายในห้องโดยสาร มีผู้ก่อการร้ายไม่มากในห้องขับเรือ มีเพียงสี่คนเท่านั้น แต่ทุกคนมีอาวุธกันหมด และยังมีหลายคนใส่เครื่องแบบเต็มตัวนั่งยอง ๆไว้ และยังมีศพอยู่บนพื้น ดูก็รู้ก็ว่าเป็นลูกเรือของเรือสำราญ

นอกจากนี้ วัตถุระเบิดทุกชนิดยังกระจัดกระจายอยู่ในห้องโดยสาร หากจุดชนวน จะต้องสร้างรูขนาดใหญ่ขึ้นอย่างแน่นอน และเรือสำราญก็จะจมลงอย่างแน่นอน!

“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?” ช่ายเหมยเป่าถาม

“บัดซบ มีระเบิดอยู่ในนั้น แม้ว่าจะมีเพียงสี่คนอยู่ในนั้น แต่มีคนหนึ่งที่ยืนอยู่หลังเครื่องระเบิด ฉันไม่แน่ใจว่าจะฆ่าเขาได้เพียงกระบวนเดียวหรือไม่ ถ้าเขาจุดชนวนระเบิด ทุกคนในเรือลำนี้ก็จะสิ้นชีวิตกันหมด!” เย่เทียนยิ้มอย่างขมขื่น .

หลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง เย่เทียนยังไม่รอช่ายเหมยเป่าตอบกลับ เย่เทียนก็กลับมาตอบสนองอีกครั้ง "โอ๊ะ ตลอดทั้งทางคือฉันจัดการพวกนั้นหมด เกือบลืมเธอไปแล้ว ดังนั้น สามตัวทางซ้ายให้เธอจัดการ และด้านขวาที่ควบคุมระเบิดฉันจะเป็นคนจัดการเอง”

“ตกลง เอาตามที่นายว่า” ช่ายเหมยเป่า ยิ้มและตอบโดยตรง อย่างไรก็ตาม เธอไม่มีดวงตาที่มองทะลุได้เหมือนเย่เทียน เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นภายใน ช่ายเหมยเป่าได้มอบคอมพิวเตอร์ให้กับเธอในขณะที่เธอกำลังพูดอยู่ เจียงเสี่ยวหานให้เธอช่วยถือมันไว้ก่อน

เจียงเสี่ยวหานตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งเมื่อทั้งสองคนพูดแบบนั้น โดยไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น

เพียงแต่ทั้งสองคนไม่ได้คิดที่จะอธิบาย ขณะที่พวกเขาเดินไป พวกเขาก็เดินไปที่ประตูห้องขับเรือเบา ๆ เย่เทียนพยักหน้าไปทางช่ายเหมยเป่า แล้วเตะคนเฝ้าประตูโดยตรงด้วยการเตะอย่างแรง

ขณะที่ประตูถูกเปิดออก ผู้ก่อการร้ายทั้งสี่ในห้องก็ตกตะลึงเช่นกัน แต่ในเวลานี้ ร่างสองร่างก็พุ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว