ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1030

เสียงครวญครางของชิโปโตะเบาลงอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ได้มีเสียงของคนที่สำเนียงแข็งๆ รับสาย

“คุณเย่ ผมว่าเราควรคุยกันหน่อยนะครับ!”

สำหรับคนบางคนนั้น อยากใช้สำเนียงมาปกปิดชาติกำเนิดของตัวเองมันก็เป็นเรื่องที่ยากเหมือนกัน เพราะต่อให้คนหยิงจะฝึกสำเนียงให้ดียังไงมันก็ยังมีเอกลักษณ์ของมันอยู่ดี

“คนหยิง?” เย่เทียนหรี่ตา แล้วนึกถึงโคจิ กาโต้เป็นคนแรก

“หึหึ คุณเย่เป็นคนที่ฉลาดจริงๆ ผมชอบคบหากับคนฉลาด แบบนี้มันจะสามารถตัดเรื่องยุ่งยากออกไปได้มากเลย คุณว่าจริงมั้ยครับ?”

“จะพูดเรื่องไร้สาระไปก็ไม่มีความหมายแล้ว! คนอยู่ไหน?”

“ถูกใจ!” อีกฝ่ายหัวเราะออกมา “คนที่ติดตามผม พวกเขาจะพาคุณมานี่เอง!”

“อ้อ จริงด้วย ระหว่างนี้อาจทำให้คุณเย่อ่อนแรง แต่ก็ขอให้คุณอย่าถือสามากเลยนะครับ!” อีกฝ่ายหัวเราะได้สะใจมากทำท่าเหมือนคนที่ฉลาดมาก เหมือนชัยชนะอยู่ในกำมือแล้ว

“หวังว่าหลังจากที่เจอกันแล้วคุณจะมีคำตอบที่ผมพอใจนะ!”

เย่เทียนพูดอย่างไม่ชอบใจ แต่อีกฝ่ายกลับตัดสายไปเลย ราวกับไม่มีอารมณ์จะคุยกับเขาสักนิด

“คุณเย่ เชิญครับ!”

ถึงคนพวกนี้จะมีร่างกายที่กำยำทุกคน แต่ก็ไม่ได้แสดงพฤติกรรมที่เสียมารยาทอะไรออกมา โค้งคำนับให้เย่เทียนจากนั้นค่อยพาเขาจากไป

ตอนแรกที่เย่เทียนถูกล้อมยังมีคนเยอะแยะที่มุงดู แต่พอเห็นพฤติกรรมของพวกนั้นแล้วพวกเขาก็มองเย่เทียนด้วยสายตาที่สงสัย นี่มันคนของตระกูลใหญ่ตระกูลไหนจากทางตะวันออกกัน? จึงได้รับการดูแลถึงขนาดนี้!

ธิดางูก็ตามหลังเย่เทียนไปเหมือนกันถึงคนพวกนั้นจะไม่ได้รับคำสั่งว่าจะให้จัดการกับธิดางูยังไง แต่พากลับไปอีกคนไม่แน่ก็อาจจะทำให้เจ้านายพอใจก็ได้ แถมยังเป็นผู้หญิงด้วย…..

“ต้องให้ฉันจัดการมั้ยคะ?” ธิดางูแนบมาที่ข้างลำตัวของเย่เทียนแล้วถามอย่างสนิทสนม

ถึงธิดางูจะเป็นคนที่สวยมาก การแต่งหน้าก็ทำให้ดุดีเป็นพิเศษ แต่พอรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายได้เข้ามาใกล้ หลังคอของเขาก็รู้สึกเย็นวาบขึ้นมา….เนื่องจากธิดางูชอบสถานที่ที่อับชื้น แค่ไม่โดนตัวคนอื่นก็จะไม่รู้สึกเท่านั้น

“ชิโปโตะเป็นลูกน้องที่ใช้ได้เลย ผมจึงไม่มีทางที่จะไม่ช่วย แค่เสียดายที่ลากคุณเข้ามาเอี่ยวด้วยเท่านั้น!” เย่เทียนมองเธอทีหนึ่ง จากนั้นก็หรี่ตาแล้วพูดไป

ตอนนี้เขากับธิดางูอยู่ในรถที่รอบๆ ถูกปิดด้วยม่านดำ นอกจากรับรู้ถึงรถที่กำลังวิ่งก็มองไม่เห็นอะไรอีกเลย และไม่รู้ว่าคนพวกนี้จะพาเขาไปไหน

ธิดางูยักไหล่ หมุนฝ่ามือ แล้วก็ได้มีงูสีฟ้าเขียวยาวเท่านิ้วมือตัวหนึ่งปรากฏออกมากลางฝ่ามือของเธอ จากนั้นก็ถูกเธอโยกไว้ข้างๆ “ที่ฉันมาในครั้งนี้ก็ไม่ได้มาเพื่อพักร้อน เครื่องสำอางมันแพงจะตาย ฉันต้องหารายได้เสริมบ้างสิ!”

พอเย่เทียนได้ยินอย่างนั้นก็อดขำออกมาไม่ได้ “รอเสร็จเรื่องคราวนี้ก่อน ฉันจะซื้อให้เธอสิบชุด รับรองว่ามีแต่ของที่แพงที่สุดทั้งนั้น!”

“งั้นฉันจะขอรับมันไว้ก็แล้วกัน!” ธิดางูพิงไปที่เบาะแล้วหลับตาลง ระหว่างทางที่ขรุขระนี่เธอเองก็ต้องพักผ่อนเหมือนกันเพื่อรับมือกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

เย่เทียนก็ไม่ได้คิดมากเหมือนกัน และได้หลับไปอย่างเบลอๆ เหมือนกัน แต่ในตอนที่รถหยุด เขากับธิดางูก็ลืมตาขึ้นมาทันที หันมาสบตากัน จากนั้นประตูรถก็ถูกเปิดออก

ที่นี่คือโรงจอดรถขนาดใหญ่ที่ถูกทิ้งร้างแห่งหนึ่ง ข้างในนั้นเต็มไปด้วยฝุ่น กระจกรอบๆ โรงจอดก็หายไปเยอะ จึงพอมองเห็นพื้นที่รกร้างที่อยู่ข้างนอก