ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1074

ขณะที่ออนนีฮานต่อสู้กับแม่ม่ายดำ เขารู้ว่าเรื่องราวไปในทิศทางที่เขาไม่สามารถควบคุมได้แล้ว แม่ม่ายดำนั้นแข็งแกร่งมาก ซึ่งแสดงให้เห็นว่าสิ่งที่แม่ม่ายดำและคนอื่น ๆ พูดนั้นอาจเป็นเรื่องจริง!

ตอนนี้เชคอฟคลายความกังวลแล้ว ซึ่งทำให้เขารู้สึกว่ายิ่งอยู่ยิ่งกล้าหาญมากขึ้น เขาเงยหน้าขึ้นและหัวเราะ แล้วตะโกนว่า “พวกเรา! ฆ่าค้างคาวพวกนี้ซะ กองกำลังเสริมของพวกเรามาแล้ว! โจมตี!”

เสียงของเชคอฟดังก้องอยู่ในพื้นที่ว่างเปล่านี้ แล้วมนุษย์หมาป่าที่มีบาดแผลนองเลือดอยู่บนร่างกายพวกนั้นก็เริ่มโหมดการเปลี่ยนแปลงตนเองทีละคน ทุกคนต่างพุ่งออกไปด้านนอกอย่างบ้าคลั่ง โดยไม่เกรงกลัวความตาย

แวมไพร์ถูกพวกมนุษย์หมาป่าโจมตีอย่างดุเดือดรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ ๆ มนุษย์หมาป่าเหล่านี้ก็คึกคักขึ้นมา!

“บัดซบ! กองกำลังเสริมที่ออนนีฮานเคยบอกว่าจะมาช่วยเหลือ แล้วตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ไหน?!”

“ตอนนี้พวกเรากำลังต่อสู้เพียงลำพัง! หัวหน้าเผ่า พวกเรายืนหยัดไม่ไหวแล้ว มนุษย์หมาป่าพวกนี้เหมือนเป็นบ้าไปแล้ว พวกเขาไม่ให้พวกเรามีโอกาสต่อต้านเลย! โอ๊ย!”

เมื่อพูดถึงการต่อสู้ระหว่างมนุษย์หมาป่ากับแวมไพร์ ซึ่งแวมไพร์นั้นมีอัตราการชนะสูงกว่า กล่าวตามตรงแวมไพร์พวกนี้ก็เหมือนจอมขมังเวทย์ ขอเพียงแค่อยู่ห่างในระยะที่กำหนด สำหรับพวกเขาแล้วมันจะเป็นประโยชน์มาก

แต่ตอนนี้พวกเขากำลังโจมตีปราสาทของมนุษย์หมาป่า การต่อสู้แบบระยะสั้นจึงเป็นสิ่งจำเป็น ขณะนี้มนุษย์หมาป่าได้เปรียบจากความคุ้นชินกับภูมิประเทศ และมีวิธีการต่อสู้แบบระยะประชิดที่แข็งแกร่ง ประกอบกับความเศร้าโศกของพวกเขา ดังนั้นความเสียหายที่พวกเขาก่อขึ้นนั้นเป็นเรื่องที่สามารถจินตนาการได้

โดยเฉพาะตอนนี้ เมื่อพวกเขารู้ว่าตนเองมีกำลังเสริม เดิมทีเหล่ามนุษย์หมาป่านั้นอ่อนล้าแล้ว ตอนนี้พวกเขาฮึดสู้ขึ้นมา และโจมตีแวมไพร์อีกครั้ง

ไม่รู้ว่าใครเป็นคนนำก่อน ความคิดเห็นของแวมไพร์เริ่มแตกแยก และเริ่มล่าถอยไปทีละคน

“หนีเร็ว! พวกนี้มันบ้าไปแล้ว!”

“บัดซบ ถ้าพวกเรายังไม่หนีอีก พวกเราจะถูกมนุษย์หมาป่าสับเป็นชิ้น ๆ ไป! รีบถอย!”

เดิมทีเผ่าที่ไม่พอใจกับการวางแผนของออนนีฮาน ได้หลบหนีไปก่อนทันที เมื่อเป็นเช่นนั้น ภายใต้แรงกดดันนี้ ทำให้แวมไพร์สายตรงของออนนีฮานได้รับความเดือดร้อนเป็นอย่างมาก

ทำให้สติของออนนีฮานเกือบจะพังทลาย!

“ไม่ มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้!”

“แล้วมันควรเป็นอย่างไร?” เสียงเย็นชาดังขึ้น จากนั้นศีรษะที่หุ้มเกราะก็ถูกโยนออกมา กลิ้งมาอยู่ที่เท้าของเขา

มันคือหัวของดัฟเฟล และตอนนี้ลวดลายปีกสีทองที่สลักไว้ ดูแล้วเต็มไปด้วยความถากถาง

“เป็นไปไม่ได้!” สีหน้าของออนนีฮานเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ หมวกเกราะนี้ไม่สามารถปลอมแปลงได้ และประกอบการเสริมกำลังที่เขาตั้งตารอยังมาไม่ถึงอีก ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงมองภาพนี้ด้วยความตกใจเท่านั้น

“ค้างคาวน้อย อยู่ที่นี่เถอะ!” เมื่อแม่ม่ายดำเห็นออนนีฮานอยู่ในภวังค์ เธอจึงพ่นลมหายใจเบา ๆ จากนั้นก็เหวี่ยงแส้ยาวสีดำที่อยู่ในมือออกไป มัดตัวออนนีฮานไว้ทันที

ออนนีฮานไม่สามารถนั่งรอความตายได้ เขาเหลือบมองคนที่อยู่ที่นี่ โดยเฉพาะกำลังเสริมที่มีใบหน้าแบบชาวตะวันออก ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพวกเขาต้องมีความสัมพันธ์ที่ดีกับเย่เทียนอย่างแน่นอน

เช่นนั้น ทำให้เขารู้สึกโกรธแค้นเย่เทียนมากยิ่งขึ้นไปอีก

“ผมจะจำหน้าพวกคุณไว้! ถ้าวันนี้ไม่สามารถล้างแค้นได้ ผมออนนีฮานจะไม่ยอมรามืออย่างเด็ดขาด!”

“อืม?” เมื่อได้ยินคำพูดของเขาแล้ว หัวหน้าอดขมวดคิ้วไม่ได้ ต้องบอกว่าอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้แล้วผู้ชายคนนี้ยังกล้าข่มขู่อีก เป็นการรนหาความตายจริง ๆ!

ต้องรู้ว่าสิ่งที่เกลียดที่สุดคือการถูกคนอื่นคุกคาม!