ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1091

“นานาโกะคุณนี่ช่างอารมณ์ขันจริงๆ เลยนะครับ!” กานโนเซน นากะพูดไปยิ้มไป เพื่อปิดบังอาการเขินอายของตัวเอง

แต่การปกปิดของเขากลับถูกนานาโกะใช้คำพูดทำลายในคำเดียว “ฉันเป็นคนที่ไม่มีอารมณ์ขัน!”

อาย! อายตัวเท่าบ้าน ถึงเย่เทียนจะถูกกำหนดให้เป็นศัตรูกับอีกฝ่ายแล้ว และเย่เทียนก็อดที่จะเห็นใจอีกฝ่ายไม่ได้

นิ้วของนานาโกะกระตุกอีกครั้ง หลังจากที่หันมองเย่เทียนครั้งหนึ่งถึงตัดสินใจเก็บดาบกลับไป จากนั้นก็นั่งกลับไปที่โซฟาโดยที่ไม่พูดอะไรสักคำ หลับตาทั้งสองข้าง ไม่ถามเรื่องโลกภายนอก

ผู้หญิงแบบนี้ไม่เหมาะที่จะแต่งเข้าบ้าน! แต่สำหรับพวกที่จิตใจไม่ปกติถ้าได้เก็บเกี่ยวหัวใจของนานาโกะไป มันก็อาจจะทำให้มีความสุขมากก็ได้

กานโนเซน นากะสังเกตเห็นเย่เทียนตั้งนานแล้ว แต่เขาไม่อยากไปคุยกับเย่เทียนทั้งอย่างนี้ เพราะมันจะทำให้เขาต้องลดตัวลง

แต่หลังจากที่นานาโกะส่งสายตาให้เย่เทียน กานโนเซน นากะก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

“นึกไม่ถึงว่านานาโกะจะมีเพื่อนอยู่ที่นี่ด้วย! สวัสดีครับ ผมเป็นคู่หมั้นของนานาโกะ กานโนเซน นากะครับ!”

โอ้ว? น่าสนใจนี่! มาถึงก็แสดงจุดยืนเลยเหรอ? แถมยังข่มขู่เขาด้วย? เย่เทียนอดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้

แต่หลังจากที่กานโนเซน นากะแนะนำตัวเองไปแบบนั้น เขาก็สัมผัสถึงรังสีที่เยือกเย็นพุ่งเข้ามา ไม่รู้ว่านานาโกะลืมตาตั้งแต่เมื่อไหร่ แถมยังจ้องเขม็งมาที่เขาด้วย!

“หึหึ เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้พบคุณกานโนะ! ผมเป็นครูฝึกของนานาโกะ ยินดีที่ได้พบครับ!”

“เสแสร้ง!” พอเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเย่เทียน นานาโกะก็ทำเสียงฮึดฮัดเบาๆ จากนั้นก็พูดดูถูกไปคำหนึ่ง

และด้วยคำพูดคำนี้จึงทำให้กานโนเซน นากะรู้สึกโล่งอก จากนั้นก็แอบหัวเราะตัวเองอยู่ในใจ วันนี้เขาเป็นอะไรไปเนี่ย? รู้สึกหึงคนที่ไม่รู้จักเนี่ยนะ? สไตล์อย่างนานาโกะจะไปชอบคนอย่างเย่เทียนได้ยังไง!

เขาเองยังใจกว้างไม่พอนะเนี่ย! แต่พอนึกถึงรูปโฉมของนานาโกะ กานโนเซน นากะก็รู้สึกร้อนรุ่มขึ้นมา

อย่างคิดว่ากานโนเซน นากะดูเป็นสุภาพบุรุษ พอเขารู้ฐานะของเย่เทียนก็ไม่มีอารมณ์จะคุยต่อ แต่กลับมองข้ามเย่เทียนแล้วไปถามทุกข์สุข นานาโกะแทน

ส่วนเย่เทียนก็ไม่ได้สำนึกแต่อย่างใด นั่งยิ้มอยู่ข้างๆ ไม่ไปไหน

กานโนเซน นากะถึงกับจุก หันมองเย่เทียนที่กำลังยิ้มแย้ม คำรามออกมาในใจ!

หันกลับมาแล้วลุกขึ้นพูด “นี่ก็ดึกแล้วผมไม่รบกวนนานาโกะดีกว่า! สหายคนนี้ให้ผมไปส่งมั้ยครับ?”

“ไม่ต้อง! คุณเย่เทียนพักอยู่ที่นี่!” นานาโกะพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ชอบใจ

เย่เทียนรู้สึกว่าสายตาที่กานโนเซน นากะมองมาราวกับจะกินเขาให้ได้! แต่ดีที่เขาสามารถความคุมสีหน้าได้อย่างรวดเร็ว แล้วเค้นรอยยิ้มที่ไม่น่าดูออกมา “ถ้าเป็นแบบนี้ก็แสดงว่าผมพูดมากเกินไป! แต่ข้างนอกนี่คนชั่วมันเยอะ ถ้าอยากฝึกวิชาผมหาให้คุณสักคนดีมั้ยครับ?”

“เรื่องของฉันคุณไม่ต้องยุ่ง!” ตอนนี้นานาโกะอยากชักดาบออกมาฟันเขาให้ขาดเป็นสองท่อนเลย แล้วจะไปไว้หน้าเขาได้ยังไง? สำหรับเธอแล้ว ทุกคำแนะนำของกานโนเซน นากะเธอต้องปฏิเสธให้หมด! ไม่ว่าอะไรที่กานโนเซน นากะไม่ชอบ เธอก็จะทำ!

ด้วยเหตุนี้ เย่เทียนจึงเป็นฝ่ายที่รับเคราะห์ไป!

กานโนเซน นากะโกรธจนตัวสั่น ทำเอาเย่เทียนแอบขำอยู่ในใจ พูดได้แค่ว่าพี่ชายคนนี้ดวงซวยไปหน่อย!

พอเห็นหน้าอกของกานโนเซน นากะกระเพื่อมอย่างแรง เย่เทียนก็รู้สึกอารมณ์ดีมาก

เห็นได้ชัดว่าหมอนี่กังวลตำแหน่งของเขาที่อยู่ในใจนานาโกะมาก ถ้าเป็นคนทั่วไปคงยอมไปแล้ว เพราะใครมันจะไปยอมตายโดยที่ไม่ทันได้ใช้เงินที่หามาล่ะ

แต่กานโนเซน นากะกลับนึกไม่ถึงว่ารังสีที่เขาภูมิใจหนักหนากลับข่มขู่เย่เทียนไม่ได้เลย ไม่อย่างนั้นเย่เทียนจะยังกวนประสาทเขาอยู่อย่างนี้ได้ยังไง?

ในที่สุดตอนนี้กานโนเซน นากะก็เข้าใจแล้วว่า เขาเจอกับไอ้คนโง่เง่าไร้สมองเข้าแล้วจริงๆ!

“เอาเงินไป! ขอแค่คุณยอมไปจากนานาโกะ เงินพวกนี้ก็จะเป็นของคุณ!” กานโนเซน นากะเอาเช็กออกมาอย่างเซ็นชื่อขอตัวเองลงไป จากนั้นก็ยื่นให้เย่เทียน

เย่เทียนก้มลงไปมอง และอดเบะปากในใจไม่ได้ แม้งเอ๊ย แค่ร้อยล้าน แถมยังเป็นเงินเยนด้วย จ้ากับผีสิ? ตอนแรกยังนึกว่าไอ้หนูอย่างแกจะเป็นลูกเศรษฐีที่เห็นเงินทองเป็นแค่กองขี้ซะอีก ตอนนี้ดูแล้วก็เป็นแค่ไอ้ขี้งกเท่านั้น!

แน่นอนว่ายุ่งถึงจะตัวเล็กแต่มันก็เป็นเนื้อ! เย่เทียนจึงตามน้ำยื่นมือไปรับเช็กแล้วเก็บเข้าไปในอกเสื้อ

“ไปเก็บข้าของออกมา! ที่ของนานาโกะไม่ควรมีคนอย่างคุณอยู่!” สายตาของกานโนเซน นากะมีแต่ความดูถูก จ้องมองเย่เทียนด้วยท่าทางที่สูงส่ง

เย่เทียนยักคิ้ว “ผมบอกเมื่อไหร่ครับว่าจะย้ายออก?”

มือของกานโนเซน นากะกระตุกทันที หายใจเข้าลึกๆ แล้วรู้ม่านตาก็หดเล็กลง จ้องมองสีหน้าที่ไร้เดียงสาของเย่เทียนแล้วเน้นออกมาเป็นคำๆ ว่า “นี่แกกล้าหลอกฉันเหรอ?”

“หลอกคุณเหรอครับ?” เย่เทียนอดกลั้นไม่ให้หัวเราะออกมา ยักไหล่แล้วทำเป็นพูดด้วยสีหน้าที่ได้เดียงสาว่า “ไม่ใช่ว่าเงินเมื่อกี้ คุณกานโนะตกรางวัลให้ผมเหรอครับ?”