ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1112

แน่นอนว่าถ้าเย่เทียนยังจมปลักอยู่กับภวังค์นี้ ตัวเขานั่นอาจจะต้องกลายเป็นมนุษย์ผัก ดีแต่ว่าพอเขาได้เข้าถึงเคล็ดวิชาฝ่ามือจ้งเหินไป่เหอ พื้นที่ดำมืดข้างหน้าทั้งหมดแตกกระจายออกเหมือนผิวกระจก

ความรู้สึกเจ็บแปลบจากจิตวิญญาณพาเย่เทียนกลับสภาพเดิมของตัวเอง ทุกสิ่งต่าง ๆ ถัดมาก็เป็นเรื่องง่ายแล้ว พลังดูดแรงมหาศาลกระแสหนึ่งเกิดขึ้น จิตสำนึกของเย่เทียนก็ได้กลับคืนสู่ภายในร่างกายของตัวเองในที่สุด

เย่เทียนลืมตาขึ้นอย่างฉับพลัน แสงจ้าวาบขึ้นในดวงตาแล้วก็ดับไป ไม่ต้องตรวจสอบก็รู้ได้ว่า ญาณทิพย์ ในตัวนั้นได้เพิ่มอานุภาพขึ้นอีก

บริเวณทรวงอกมีความรู้สึกหนักถ่วง ๆ อยู่ ก้มหน้าลงมอง เห็นช่ายเหมยเป่านอนซบอยู่ไม่รู้หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่

มองเห็นภาพนี้แล้วเย่เทียนก็หัวเราะออกมาเบา ๆ ยกมือขึ้นวางลงบนหัวช่ายเหมยเป่า

“อึมม์！” ช่ายเหมยเป่าลืมตาขึ้นอย่างสะลึมสะลือ พอสัมผัสเห็นท่าทีหยอกเย้าของเย่เทียนเข้าก็ทะลึ่งพรวดดีดตัวขึ้นจากแผงอกของเย่เทียน

“คุณฟื้นแล้ว？”

เย่เทียนเห็นท่าทางตื่นตกใจของช่ายเหมยเป่าก็หัวเราะเบา ๆ ผงกหัวแล้วลุกนั่งขึ้นมา คว้ารวบกอดเอาตัวช่ายเหมยเป่าเข้ามาข้างหน้า

“ทำให้เธอต้องลำบากนะ！” เย่เทียนหัวเราะแล้วพูด ไม่ต้องถามก็เห็นได้ว่า ช่วงที่สลบไสลอยู่นั้นก็มีช่ายเหมยเป่านี่แหละที่คอยดูแลเขาอยู่ ใจให้รู้สึกเป็นกระแสไออุ่นเอ่อล้นขึ้นมา

ช่ายเหมยเป่าก็รู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง ถึงแม้ว่าที่ผ่านมาก็เคยยั่วยวนด้วยเสน่ห์กับเย่เทียน แต่กับอารมณ์ส่วนนี้ที่มีกับเย่เทียนก็ยังเป็นความรู้สึกที่สับสนอยู่

ข้อเท็จจริงที่มีอยู่ในใจหล่อนก็เข้าใจดีว่าหล่อนกับเย่เทียนนั้นไม่มีทางเป็นไปได้ แต่ทุกครั้งที่สัมผัสกับแววตาของเย่เทียนก็เหมือนตกลงไปในห้วงความรู้สึก

“ข้า...”

“ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นแล้ว！” เย่เทียนจูบลงไปอย่างเผด็จการสุด ๆ

จะว่าไปก็คือบังเอิญ ในตอนที่เย่เทียนฟื้นคืนสติมา คนที่เป็นผู้นำได้พาตัวตลกกับเงาลวงกลับเข้ามา ไม่พูดถึงพวกคนขี้โม้อย่างพวกท่านจ้าว แต่ที่มากกว่าคือเรื่องความห่วงกับเย่เทียน ต่างก็จะรีบเข้ามาเพื่อดูความคืบหน้าในอาการของเย่เทียน

แต่แค่เพียงเปิดประตูเข้ามาก็เห็นภาพเย่เทียนกำลังจูบช่ายเหมยเป่า

“ฮะแอ้ม ขอโทษทีนะ พวกคุณต่อของพวกคุณกันไปเถอะ！” ท่านจ้าวช่างเป็นคนใจกว้างจริง ๆ พอเห็นภาพที่เห็นก็ทำเป็นกระแอมไอเบา ๆ แล้วรีบเดินถอยออกไป

ยังมีอารมณ์เจ้าชู้อีก เจ้าเด็กน้อยเย่เทียนคนนี้ดูยังไงก็ไม่เห็นมีอะไรเป็นปัญหาอะไรใหญ่โตแล้ว ไอ้เด็กระยำนี่ ไว้ให้มันฟื้นตัวดีแล้วจะต้องจัดการอบรมให้หนักหน่อยละ！

ช่ายเหมยเป่าผลักตัวเย่เทียนออก คิดถึงตัวเองเป็นถึงราชินีฝันร้ายนี้ไหนเลยที่จะเคยทำเรื่องน่าเขินอายแบบนี้？ มีก็ไอ้คนสมควรตายคนนี้ คอยจะทำให้มีเรื่องน่าละอายแบบนี้！

ช่ายเหมยเป่าพาสมองอันมึนงงรีบหลบออกไป เย่เทียนกลับส่ายหน้า เรื่องที่มากกว่านี้ก็ทำไปแล้ว มีอะไรต้องเขินกันอีกด้วย！

แต่พวกเฒ่าพวกนั้นสิ เวลาไหนไม่มา ดันมาให้ขัดจังหวะกันได้ในตอนนี้！

เย่เทียนก็แค่ย้อนแย้งแก้ตัวกับตัวเองในใจเท่านั้น ตัวเขาก็เข้าใจดีในความสำคัญของเขากับเหตุการณ์ที่เกิดอยู่ปัจจุบัน ทดลองสัมผัสพลังที่คุ้นเคยอยู่ เย่เทียนกระโดดผลุงลงจากเตียง

หลายคนพวกกลุ่มเจ้าสำนักแห่งสำนักหมอเทพได้รู้ว่าเย่เทียนฟื้นตื่นแล้วก็ไม่ได้ปรากฏตัว เวลานี้ถึงเย่เทียนจะรู้ว่าพวกเขามาก็ไม่เห็นจะได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา

เพียงขอให้เย่เทียนไม่มีปัญหาอะไร พวกเขาก็พอใจแล้วที่มีผู้นำยุทธภพคนนี้ไปตะลุยสู้ศึกให้พวกเขา

ทำไงได้หละ ใครปล่อยให้พวกเขาชราแก่เล่า？ก็เทียบกับท่านผู้นำที่มีพลังลุยเต็มอยู่ไม่ได้สิ！