ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 113

เห็นหลี่เฟิงถูกพนักงานรักษาความปลอดภัยหิ้วออกไป จ้าวเสว่เฟินที่ดึงซูเหมยไปห้องน้ำเพิ่งกลับก็มาทำหน้ามึนงง เดิมทีไม่เข้าใจว่านี่สรุปแล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้น

หล่อนกำลังเตรียมเข้าไปสอบถามสถานการณ์ สายตาชำเลืองมองผู้จัดการของฉินโหลวที่วางท่วงท่าดูต่ำสุด และกำลังกล่าวขอโทษต่อเย่เทียนไม่หยุด ชั่วพริบตาเดียวก็หักห้ามความคิดอยากจะเข้าไปของหล่อนลงแล้ว

โดยเฉพาะหล่อนไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดาทั่วไป ความสามารถในการประเมินความเปลี่ยนแปลงของสถานการณ์มากน้อยแค่ไหนก็ยังมี

ลองครุ่นคิดดู จ้าวเสว่เฟินอดกระซิบถามทางซูเหมยไม่ได้ “เสี่ยวเหมย แฟนคนนั้นของลูกสรุปแล้วเบื้องหลังเป็นยังไงกันแน่?”

“แม่คะ เรื่องนี้หนูไม่ค่อยแน่ใจค่ะ” ซูเหมยหัวเราะขมขื่นและส่ายหน้า

ที่ซูเหมยพูดคือความจริง จ้าวเสว่เฟินกลับคิดว่าเธอกำลังจงใจปิดบังไม่กล้าพูดมาก ชั่วขณะนั้นสายตาที่มองทางเย่เทียนดูซับซ้อนขึ้นมา

ในฐานะพ่อแม่ หล่อนเพียงแค่หวังว่าลูกสาวของตนเองจะสามารถมีที่ลงหลักปักฐานอย่างดีได้เท่านั้น

ก่อนหน้าที่เรื่องนี้ยังไม่เกิดขึ้น ในใจลึกๆ หล่อนดูถูกเย่เทียน ก็แค่บอดี้การ์ดกระจอกคนหนึ่งเอง มีความสามารถมากมายสักแค่ไหน? เดือนหนึ่งหาเงินได้สักเท่าไร? จะมาซื้อบ้านซื้อรถได้อย่างไร?

แม้แต่ปัญหาด้านวัตถุขั้นพื้นฐานที่สุดพวกนี้ยังทำไม่สำเร็จ อยู่ในสังคมที่กระแสความปรารถนาด้านวัตถุไหลบ่าแห่งนี้ ยังจะมอบความสุขให้ลูกสาวตนเองได้อย่างไร?

เป็นเพราะเหตุนี้เอง ก่อนหน้าที่จะเข้าใจสถานการณ์ของเย่เทียน หล่อนจึงเลือกขัดขวางซูเหมยและเย่เทียน

ตอนที่หลี่เฟิงใช้เล่ห์เหลี่ยมชั้นต่ำเหยียดหยามเย่เทียน และบีบบังคับเย่เทียนออกไป หล่อนจงใจลากซูเหมยออกไปแบบรู้ดี

แต่ปัจจุบันนี้ผลลัพธ์ไม่เป็นแบบที่หล่อนคาดการณ์เอาไว้โดยสิ้นเชิง จ้าวเสว่เฟินจะคิดจริงว่าเย่เทียนเป็นเพียงบอดี้การ์ดกระจอกได้อย่างไรล่ะ?

บอดี้การ์ดกระจอกคนหนึ่งมีสิทธิ์อะไรทำให้ผู้จัดการของฉินโหลวปฏิบัติอย่างเคารพนบนอบได้?

ไม่ว่าในใจจ้าวเสว่เฟินกำลังคิดอะไรอยู่ ผู้จัดการของฉินโหลวนั่นปฏิบัติต่อเย่เทียนอย่างกับเอาใจปู่แท้ๆ สั่งลูกน้องไปทำความสะอาดห้องอาหารห้องหนึ่ง เชื้อเชิญเย่เทียนและคนอื่นๆ เข้าไปทานอาหารในห้อง

ครืด!

โดยเฉพาะแสดงบทบาทของแฟนหนุ่ม เย่เทียนดึงเก้าอี้ออกให้ซูเหมยแบบเป็นสุภาพบุรุษมาก จากนั้นถึงนั่งลงมาแล้ว

“คุณลูกค้าที่เคารพครับ ท่านดูว่าทานอะไรดีครับ?”

ภายใต้บารมีของการ์ดมังกรดำ แม้แต่สั่งอาหารผู้จัดการฉินโหลวยังบริการด้วยตนเอง หยิบเมนูอาหารแต่ละอันยื่นให้ทั้งสามคนด้วยท่าทีสุภาพ

จ้าวเสว่เฟินกับซูเหมยเพิ่งพลิกเปิดเมนูอาหารในมือเมื่อสักครู่ ข้างหูก็มีเสียงเรียบเฉยนั้นของเย่เทียนดังขึ้น “เมนูอาหารของพวกคุณหนาขนาดนี้ ผมไม่อ่านแล้ว”

“เอาแบบนี้แล้วกัน ร้านอาหารพวกคุณมีของขึ้นชื่ออะไรเอามาให้หมดอย่างละชุด!”

ผลประโยชน์สูงสุดของการ์ดมังกรดำคืออะไร?

นั่นคือสามารถดื่มด่ำบริการแบบไม่เสียเงินจากกิจการใดๆ ก็ตามของตระกูลฉินได้!

ไม่กินก็เสียเปล่า ในเมื่อไม่ต้องจ่ายเงินด้วย จะประหยัดเงินไปทำไมกันเล่า?

ความคิดที่เรื่องราวสมควรเป็นเช่นนี้ของเย่เทียน กลับทำให้ลูกตาของจ้าวเสว่เฟินนับวันยิ่งเร่าร้อนขึ้นมา

จ้าวเสว่เฟินไม่รู้ชัดว่าเย่เทียนมีการ์ดมังกรดำ ภายใต้คำพูดที่เป็นคนรวยโอ้อวดนี้ของเย่เทียน ไม่ตื่นเต้นได้ที่ไหนล่ะ!

ถึงแม้หล่อนจะเพียงแค่พลิกเมนูอาหารเฉยๆ นิดหน่อย แต่โดยทั่วไปยังมองเห็นชัดว่าราคาอาหารถูกที่สุดของฉินโหลวอย่างหนึ่งยังหลักพันขึ้น แล้วกับข้าวขึ้นชื่อนี้จะถูกไปได้ถึงไหนกันล่ะ?

ผู้จัดการไม่กล้าชักช้าสักนิดเดียว ทั้งสามนั่งลงมาไม่ถึงเวลาห้านาที อาหารรสเลิศสารพัดก็ค่อยๆ ยกเข้ามาเสิร์ฟแล้ว

ไม่เพียงแค่นี้ ตอนที่ผู้จัดการขึ้นมาอีกครั้ง ในมือยังถือไวน์แดงไว้ขวดหนึ่ง ยิ้มประจบสอพลอพูดว่า “เจ้านายทั้งสามท่านครับ เมื่อสักครู่พวกคุณลืมสั่งเครื่องดื่มกัน ผมเลยถือวิสาสะนำลาฟิตปีแปดสองขวดหนึ่งเข้ามาให้เองครับ”

“ลาฟิตปีแปดสอง?”

ซูเหมยยักคิ้วขึ้น พูดอย่างไม่พอใจ “ผู้จัดการ ไวน์นี้ราคาขวดหนึ่งตั้งหนึ่งแสน นี่คุณไม่ใช่กำลังมาโกงคนอื่นอย่างโจ่งแจ้งเลยเหรอ?”

“ไม่ๆๆ”

ผู้จัดการรีบปัดมือ “คุณผู้หญิงครับ คุณอย่าเข้าใจผิดเด็ดขาดเลย ไวน์ขวดนี้เป็นร้านอาหารพวกเราส่งให้ฟรีครับ”

ผู้จัดการวางสายตาลงบนตัวของเย่เทียน “คุณเย่ครับ เรื่องเมื่อสักครู่ล้วนเป็นความผิดของทางร้านพวกเรา ไวน์ขวดนี้เป็นพวกเราชดใช้ให้คุณครับ หวังว่าคุณจะเมตตาไม่ถือสาคนต่ำต้อย อย่าเก็บไปใส่ใจเลยนะครับ”

แต่น่าเสียดาย เดิมทีจ้าวเสว่เฟินไม่หลงกลลูกไม้นี้ “แม่บอกลูกไว้เลยนะ นิสัยของคุณปู่ลูกก็รู้ดี ถ้าลูกไม่ไปงานวันเกิดครบเจ็ดสิบปี รับรองเขาจะวิ่งเข้ามาหาด้วยตัวเอง!”

“หนู......” ซูเหมยอ้าปากกำลังอยากจะอธิบายสักหน่อย

“ไม่ต้องมาหนูอย่างโน้นหนูอย่างนี้ เรื่องนี้ตกลงตามนี้แล้วกัน!”

จ้าวเสว่เฟินเดิมไม่ได้ให้โอกาสซูเหมย โบกมือขึ้นตกลงเรื่องนี้ในที่สุดแล้ว

ทานข้าวมื้อหนึ่งใช้เวลาเกือบสองชั่วโมง นี่ยังเป็นเพราะว่าจ้าวเสว่เฟินรับโทรศัพท์สายหนึ่งแล้ว ถ้าไม่อย่างนั้นคงสามารถคุยจ้อต่อไปได้อีก

รอจ้าวเสว่เฟินออกไป ซูเหมยมองเย่เทียนด้วยสายตาซับซ้อน เผยอริมฝีปากแดงนิดหน่อยบอกว่า “วันนี้รบกวนนายแล้ว”

“อยู่เป็นเพื่อนแม่ยายของตัวเองมีอะไรรบกวนกัน”

เย่เทียนพูดยั่วเย้า “ตอนนี้พวกเราถือว่ากำหนดความสัมพันธ์แล้วรึเปล่า? น่าสงสารแม้แต่ศึกษาดูใจกันผมยังไม่ได้ก็ทำกระโดดไปขั้นเจอที่บ้านแล้ว คุณว่าควรจะชดเชยให้ผมรึเปล่านะ?”

ซูเหมยงุนงง พูดอย่างค่อนข้างเขินอาย “นายอยากให้ฉันชดเชยยังไง?”

เย่เทียนเดินมาสองสามก้าวถึงตรงหน้าซูเหมย หัวเราะแบบชั่วร้ายบอกว่า “คุณว่าไงล่ะ?”

“ฉัน ฉันจะรู้กับนายได้ยังไง”

รู้สึกถึงกลิ่นอายผู้ชายเข้มข้นที่กระโจนเข้ามา ใบหน้าของซูเหมยที่ดื่มไวน์ไปแดงเล็กน้อยยิ่งแดงเปล่งปลั่ง

เย่เทียนไม่ได้ตอบกลับ ค่อยๆ โน้มตัวลงมา ทำให้ซูเหมยประหม่าจนบิดมือไว้ด้วยกันแล้ว

ถ้าเกิดเขาจูบลงมาจริงจะทำอย่างไรดี? จะผลักออก? หรือว่าไม่ผลักออกดี?

เห็นลักษณะของเด็กสาวที่ไม่รู้ว่าจะควรทำอย่างไรดี เย่เทียนรู้สึกตลกเป็นพิเศษ มือหนึ่งหยิบไวน์แดงบนโต๊ะมา พูดแบบยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “คุณทำอะไรกัน? ผมเพียงแค่อยากให้คุณเทไวน์ให้ผมดื่มด้วยตัวเองสักแก้วเท่านั้น”

“นายไปให้พ้นเลยนะ!”