ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1159

ติง!

ดาบยาวที่นินจาถืออยู่นั้นถูกก้อนหินกระแทก ซึ่งทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา “ใคร?”

“มาฆ่าคนในอาณาเขตของผม ช่างใจกล้านัก!”

เย่เทียนเดินออกมาจากป่า ถึงแม้ว่าเขาจะยิ้ม แต่ทุกคนก็สามารถสัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่าที่ออกมาจากร่างกาย

“ยุ่งเรื่องที่ไม่ควรยุ่ง! ฆ่า!”

นินจาโบกดาบยาว หลังจากนั้นนินจาทั้งหมดก็พุ่งไปหาเย่เทียน

“รนหาความตาย!”

เย่เทียนหักกิ่งไม้ แล้วโยนมันไปที่เงามืด

“โอ๊ย!”

“เป็นไปได้อย่างไร! แค่กิ่งไม้ก็สามารถทำร้ายคนได้ ผู้ชายคนนี้เป็นยอดฝีมือระดับดิน!”

พร้อมกับเสียงกรีดร้องเป็นชุด หัวหน้านินจาหันกลับมา ละทิ้งเย่เทียนแล้ววิ่งหนีไปทันที

“คิดจะหนี? คุณถามผมหรือยัง?!”

แสงเย็นประกายอยู่ในดวงตาของเย่เทียน เพราะญาติและเพื่อนของเขาเป็นการกระตุ้นต่อมโมโหของเขา

ห่าวเหรินแตกต่างจากคนอื่น ๆ เขาคือเพื่อนแท้ของตนเอง ตอนนี้นินจาเหล่านี้กล้าทำร้ายเขา! เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เขาอภัยให้ไม่ได้ และเขาก็อยากรู้เกี่ยวกับสถานะตัวตนของนินจาเหล่านี้ ดังนั้นเขาจึงปล่อยให้อีกฝ่ายหนีไปเช่นนี้ไม่ได้

“จิซึรุ ฆ่า!”

หลังจากรับรู้ถึงการไล่ล่าของเย่เทียนแล้ว สีหน้าของนินจาเปลี่ยนไป เขาโบกดาบและฟันไปข้างหลังเขาโดยไม่ลังเล

ดาบที่ฟันมาคราวนี้ค่อนข้างทรงพลัง มันฟันต้นไม้โดยรอบทั้งในแนวตั้งและแนวนอน ภายใต้การโจมตีเช่นนี้ ถ้ามีคนอยู่จริง จะต้องได้รับบาดเจ็บสาหัสอย่างแน่นอน

ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นยอดฝีมือระดับดินก็ตาม!

นินจาอดไม่ได้ที่จะพ่นลมออกมาอย่างเย็นชา กล้าประหม่าต่อหน้าตนเอง นี่คือการลงโทษที่อีกฝ่ายควรจะได้รับ!

ด้วยความมั่นใจในตนเอง นินจาจึงหยุดฝีเท้า แล้วมองหาเลือด เตรียมที่จะฆ่าเย่เทียนอย่างรวดเร็ว

เพียงแต่ยิ่งมองมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติมากขึ้นเท่านั้น ถึงแม้ว่าเมื่อสักครู่จิซึรุจะตัดพื้นที่นี้จนราบเป็นหน้ากลอง แต่ไม่มีรอยเลือด

“คุณกำลังหาอะไร?”

เสียงหัวเราะของเย่เทียนดังมาจากข้างหลัง ทำให้นินจารู้สึกขนลุก

“เป็นไปไม่ได้!”

อาจเป็นเพราะความแปลกใจ เสียงต่ำที่รักษาไว้กลายเป็นเสียงผู้หญิงอย่างชัดเจน

“อืม?”

เย่เทียนเลิกคิ้ว กระโดดลุกขึ้น ยื่นแขนไปโอบรอบเอวของอีกฝ่ายทันที

การต่อสู้ระยะประชิดแบบนี้และลมหายใจร้อนแรงเช่นนี้ ทำให้นินจาทนไม่ไหว เธอต้องการดึงดาบยาวออกจากเอว แต่แขนของเธอถูกมือของเย่เทียนจับไว้แน่น

“หมอบลง!”

เย่เทียนยิ้มแปลก ๆ ที่มุมปาก แล้วตบหลังของอีกฝ่าย

เนียนมาก! ชุ่มชื้นมาก!

รูปร่างของนินจาคนนี้ดีมาก เมื่อสักครู่มองแล้วราบแบน แต่เมื่อเขาสัมผัสแล้วถึงรู้ว่าเธอเป็นคนที่รูปร่างดี เย่เทียนไม่รังเกียจที่ตนเองจะได้เปรียบ

และดูเหมือนนินจาจะทราบสถานการณ์ของตนเอง ดูเหมือนว่าฝ่ามือเมื่อสักครู่ของเย่เทียนจะสัมผัสร่างกายของเธออย่างลวก ๆ แต่มันปิดจุดเส้นลมปราณในร่างกายของเธอทันที ทำให้เธอกลายเป็นลูกแกะที่รอถูกฆ่า

“คุณจะพูดอะไรสักหน่อยหรือ?”

“ถุย! ไร้ยางอาย! นึกไม่ถึงว่านักบู๊ระดับดินแต่กลับรังแกคนอื่น! ไม่มีคุณธรรมเลยสักนิด!” ร่างกายของนินจาชาจนทำได้เพียงแค่ด่า และเมื่อนึกถึงการกระทำเมื่อสักครู่ของเย่เทียนแล้ว เธอยิ่งรู้สึกอายและโกรธมากยิ่งขึ้น

“คุณธรรม?”

เย่เทียนเดินไปอยู่ข้างเธอ แล้วถอดหน้ากากของอีกฝ่ายออก

ใบหน้าอ่อนเยาว์ นัยน์ตาโตสองชั้น มีไฝใต้ตาซ้าย เป็นผู้หญิงที่สวยจริง ๆ

แน่นอนว่านากะ จิซึรุหนีไม่พ้นกฎเกณฑ์จริง ๆ สวยแต่ไร้สมอง เมื่อได้ยินคำถามของเย่เทียนแล้ว เธอตกตะลึงทันที แล้วถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “คุณคงไม่มีความแค้นกับอาจารย์ของฉันใช่ไหม?”

เย่เทียนยอมผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าจริง ๆ

ไม่ว่ายังไง เขาและนานาโกะนั้นก็ถือว่าเป็นเพื่อนกัน ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถรังแกนากะ จิซึรุมากเกินไปได้ เขาเดินไปข้างหน้าและคลายจุด จากนั้นพลังที่คุ้นเคยกลับคืนสู่ร่างกายของเธอ แล้วเธอกระโดดไปด้านข้างทันที

“ในเมื่อทุกคนล้วนเป็นคนรู้จัก งั้นเรื่องของวันนี้ก็ช่างมันเถอะ!”

หลังจากกล่าวจบ นากะ จิซึรุหันหลังกลับและกำลังจะวิ่งหนีไป

“แคก ๆ ผมปล่อยให้คุณไปแล้วเหรอ?” เย่เทียนกระแอมเบา ๆ หรี่ตาลงแล้วกล่าว

“ลุง คุณกำลังจะทำอะไรกันแน่?” นากะ จิซึรุกระทืบเท้าตนเองและกล่าวด้วยน้ำเสียงบูดบึ้ง

“ลุง.....?” เย่เทียนกะพริบตา หลังจากนั้นสีหน้าเปลี่ยนเป็นจริงจังทันที

เห็นได้ชัดว่านากะ จิซึรุยังไม่ได้ตระหนักถึงความผิดพลาดของตนเอง พยักหน้าด้วยความเชื่อฟัง “คุณรู้จักอาจารย์ของฉัน งั้นคุณก็เป็นอาจารย์ลุงของฉัน แน่นอนว่าฉันต้องเรียกคุณว่าลุง!”

ถ้าคิดแบบนี้มันก็ไม่ผิด แต่การถูกเรียกว่าลุงนั้นมันรู้สึกแปลกเล็กน้อย

“บอกมาเถอะ ทำไมคุณถึงต้องการฆ่าคาโตะ ยูซาน?”

นากะ จิซึรุถอนหายใจ และรู้ว่าตนเองไม่สามารถหลีกเลี่ยงปัญหานี้ได้! คาดว่าหลังจากกลับไปแล้ว ตนเองจะถูกอาจารย์ลงโทษอย่างหนัก แต่มันก็ดีที่สามารถมีชีวิตรอดกลับไปได้ ถ้าวันนี้เย่เทียนไม่ปรากฏตัวออกมา มันอาจจะเกิดปัญหาใหญ่

“นายพลได้รับบาดเจ็บสาหัส ตอนนี้เขาต้องการเครื่องรางทิพย์ของตระกูลสวีมาก คาโตะ ยูซานเป็นสุนัขรับใช้ของนายพล”

“ลุงเก่งจริง ๆ ตอนแรกฉันคิดว่ากว่าจะหาพวกเขาเจอคงเสียแรงไม่น้อย แต่ไม่คิดว่าจะเขาจะถูกลุงจับตัวเอาไว้!”

“พวกคุณทำเพื่อเครื่องรางทิพย์เหมือนกันใช่ไหม?” เย่เทียนเลิกคิ้ว

“แล้วถ้าเป็นอย่างที่คุณพูด ตอนนี้โนโซมิ ซาซากิก็มาด้วยใช่ไหม?”

“ถูกต้อง เขาอยู่ที่เมืองเจียงหนันมาโดยตลอด เพียงแต่เขาเป็นคนที่เจ้าเล่ห์มาก ฉันรู้แค่ว่าเขาอยู่ที่นั่น แต่ไม่รู้ว่าเขาหลบซ่อนตัวอยู่ที่ไหน เดิมฉันคิดว่าคาโตะ ยูซานจะรู้เบาะแส ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะรู้อะไรเลย”

“แย่แล้ว!” สีหน้าของเย่เทียนเปลี่ยนไป จากนั้นเขาก็รีบกลับไปอย่างรวดเร็ว