ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 118

เพียงแค่ ช่วงเวลาประมาณหนึ่งนาทีเท่านั้น ภายใต้การขัดของจางเวย สีเขียวจางๆ ปรากฏอยู่บนหินหยาบจริงด้วย!

“โอ้มายก็อด! ยังมีสีเขียวจริงๆ!”

“นี่คือสีเขียวอ่อนนะ! ก้อนใหญ่ขนาดนี้คาดว่าอย่างน้อยต้องสักห้าล้านได้!”

“นี่ยังมีสีเขียวออกมาได้? แถมยังเป็นสีเขียวเข้มอีก!”

“ได้แล้ว! ได้เยอะเลย! ไอ้หนุ่มนี่ทำกำไรขึ้นได้เยอะแล้ว!”

คนในเหตุการณ์มองเห็นแจ่มแจ้ง แต่ละคนอ้าปากค้างด้วยความตื่นตกใจ นี่เป็นการพนันที่ได้กำไรแน่นอน และแถมยังได้เพิ่มเยอะด้วย!

จางเวยที่ขัดถูด้วยมือตนเองยิ่งทนหยุดมือลงไม่ได้ สีหน้าดูแย่อย่างยิ่ง

เมื่อสักครู่เขายังพูดว่าไม่อาจมีสีเขียวได้อยู่เลย แต่ทว่าความเป็นจริงได้ตบหน้าเขาดังๆ อย่างแรงทีหนึ่ง!

“นายอึ้งอยู่ทำอะไรเล่า? ยังไม่ขัดให้เสร็จอีก! ขัดต่อไปสิ!” เย่เทียนพูดเร่งรัด

“ฉันไม่เชื่อว่าก้อนใหญ่นี้ของแกจะเป็นสีเขียวอ่อนทั้งหมดได้จริง!”

จางเวยดึงสติกลับมา ขัดต่อไปด้วยความไม่ยินยอม

และขัดไปอีกสามนาที จางเวยก้นกระแทกนั่งลงบนพื้นอย่างไม่มีลางบอกเหตุแม้แต่น้อย ทั้งตัวเหมือนตกใจจนแข็งทื่อเป็นหินแล้ว

คนที่ดูเรื่องสนุกกลุ่มหนึ่งอยู่ห่างไปสองสามเมตร กลับไม่ค่อยชัดเจนเท่าไรว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับจางเวยกัน แต่ชายกำยำที่ยืนอยู่ด้านข้างของจางเวยกลับตื่นเต้นขึ้นมา

เขายกน้ำสะอาดด้านข้างที่เตรียมไว้ใช้ทำความสะอาด สาดไปด้านบนหินหยาบแบบไม่พูดพร่ำทำเพลงแล้ว

ซ่า!

น้ำสาดกระเซ็นเป็นละออง จางเวยที่อึ้งทึ่งอยู่ตรงนั้นเดิมทีนึกไม่ถึงว่าจะเกิดสถานการณ์แบบนี้ขึ้น ตำแหน่งเป้ากางเกงถูกน้ำที่สาดกระเซ็นจนเปียกเป็นวงใหญ่ ถ้าคนที่ไม่รู้เรื่องราวทั้งหมดคงคิดว่าเขาฉี่ราดกางเกงล่ะ!

เดิมทีอารมณ์จางเวยทั้งตกใจทั้งโมโหอยู่แล้ว ชายกำยำจุดชนวนเปลวไฟในใจเขาให้ลุกไหม้แล้ว รีบกระโดดขึ้นมาอย่างกับแมวที่โดนเหยียบหาง “แกแม่งตาบอดรึไงวะ! ใครให้แกราดน้ำมา!”

“คุณชาย คุณชายจาง ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ” ชายกำยำได้สติกลับมา ภายในใจประหม่าอย่างยิ่ง

อย่างไรเสียเขาก็เป็นเพียงคนตัวเล็กๆ ถ้าจางเวยอยากตามเอาความต่อไป งั้นต่อไปนี้เขาคงไม่ต้องคิดทำงานที่นี่แล้ว

“เชี้ย! ถ้าขอโทษแล้วมันมีประโยชน์ บนโลกนี้ยังจะมีตำรวจเอาไว้ทำไม!”

จางเวยที่โกรธเคืองลุกขึ้นยืน ง้างมืออยากตบหน้าชายกำยำ

ผัวะ!

เพียงแต่ว่า เย่เทียนกลับแย่งเข้ามาก่อนก้าวหนึ่ง ขวางมือของจางเวยไว้แม่นยำไม่มีพลาด ชายตามองเขาอย่างเย็นชาแวบหนึ่ง

เห็นสายตาที่ไม่มีความรู้สึกใดๆ นั้นของเย่เทียนเข้า ชั่วพริบตาเดียวความรู้สึกหวาดกลัวเกิดขึ้นมาจากก้นบึ้งหัวใจของจางเวย ทั้งตัวแข็งทื่ออยู่ที่เดิม

เหล่าซุนในฐานะเจ้านายรีบเดินเข้ามาทันที พูดเอาอกเอาใจ “คุณชายจางครับ เขาก็แค่คนตัวเล็กๆ ไม่คุ้มค่าให้ท่านโกรธเคืองมากขนาดนี้หรอกครับ มาๆๆ ท่านเชิญทางนี้ครับ”

จางเวยถือโอกาสหาที่ลงดึงมือกลับมา เย่เทียนเดิมทียิ่งไม่ได้สนจางเวย แต่ว่าทอดสายตาไปบนตัวชายกำยำที่ตัดหินด้านข้าง “ไม่เป็นไรนะ?”

“ไม่ ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณเถ้าแก่มากครับ” ชายกำยำแก้มแดงมากรีบพูดขอบคุณ

“ฉันไม่ได้เป็นเถ้าแก่ใหญ่อะไรหรอก อย่างมากก็แค่บอดี้การ์ดเล็กๆ คนหนึ่งเท่านั้น”

เย่เทียนหัวเราะอย่างเป็นธรรมชาติ

ในขณะเดียวกัน ภายใต้การจู่โจมของน้ำสะอาด หินหยาบที่เดิมทีฝุ่นเต็มไปหมดถูกชำระล้างสะอาดถึงที่สุด เผยเนื้อแท้ที่ซ่อนไว้ด้านในออกมา