ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1182

“ไปตายซะ!”

ในเมื่อคนของตระกูลหลี่ก็มากันในวันนี้แล้วก็ไม่ได้คิดว่าจะเดินออกไปอย่างสงบ

ทัศนคติของหลี่โปก็แสดงถึงทัศนคติของตระกูลหลี่ พวกเขาอยู่อย่างสงบมานานเกินไปแล้ว และในวันนี้ก็จะเอาชนะขึ้นอยู่เหนือบนตระกูลจ้าวไป! ให้ชาวตากันทั้งหมดรู้ว่า ตระกูลหลี่ของเขาแข็งแกร่งกว่าตระกูลจ้าว!

เป็นเช่นนี้แล้วหลี่ลี่ย่อมไม่ได้อ่อนมือใดๆ และมือของเขาก็ควบแน่นไปด้วยแสงสีเหลืองแก่ ตั้งใจจะฆ่าด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

เย่เทียนถอนหายใจ

“เฮ้!”

ที่แปลกประปลาดก็คือการถอนหายใจนี้แผ่ไปถึงหูของทุกคนอย่างชัดเจนและแม่นยำ!

“หือ?” หลี่โปถึงหันไปมองเย่เทียนในเวลานี้

ในเวลานี้ถ้วยน้ำชาของเย่เทียนก็ถูกโยนมาถึงต่อหน้าหลี่ลี่แล้ว

หลี่ลี่ในตอนนี้มีเพียงสองทางเลือกแล้วเท่านั้น

หนึ่งคือปาดถ้วยน้ำชาทิ้งด้วยมือ หากทำเช่นนั้นก็จะทำให้การรุกรานของเขาถูกทำลายอย่างสมบูรณ์ และโอกาสที่จะสำเร็จการฆ่าด้วยการโจมตีครั้งเดียวที่เขาต้องการก็จะหายไปโดยธรรมชาติ

สองคือการพกเฉยถ้วยน้ำชา เพราะยังไงถ้วยน้ำชานั้นก็ดูเหมือนจะไม่มีพลังมากนัก

ยอดฝีมือขั้นระดับดินยังคงมีความมั่นใจในระดับหนึ่งต่อร่างกายตัวเอง

“ไม่มีใครจะสามารถขวางข้าไว้ได้! กล้าพูดว่าหลานชายของข้าเป็นไอ้ขยะ วันนี้เจ้าจะต้องตาย!”

หลี่ลี่เลือกอย่างที่สอง หรือพูดอีกอย่างก็คือนักบู๊ขั้นระดับดินคนใดก็จะเลือกอย่างที่สองเมื่อต้องเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้!

“พัฟ!”

ที่แปลกประหลาดก็คือจู่ๆ ถ้วยก็เร่งความเร็วขึ้นมาอย่างกะทันหัน!

ในขณะที่หมัดของหลี่ลี่ที่เกิดแสงสีเหลืองแก่กำลังจะลงสู่บนตัวจ้าวกวง ถ้วยน้ำชาก็กระแทกใส่บนใบหน้าหลี่ลี่เป็นอันดับแรกก่อน!

ไม่เพียงเท่านั้น ความแข็งแกร่งของถ้วยน้ำชาใบนี้ก็เกินความคาดหมายของเขาอย่างมากเลยทีเดียว

ถ้วยน้ำชาไม่ได้แตก แต่กลับทำให้ร่างกายของเขาหยุดชะงักอย่างกะทันหันอยู่ครู่หนึ่ง

จ้าวกวงก็ได้ปัดวิกฤตของหมัดนี้ออกไปเพราะเช่นนี้

“บ้าเอ๊ย! นั่นใคร!”

ความโกรธในหัวใจของหลี่ลี่สามารถจินตนาการเอาได้ เขาทุบถ้วยน้ำชาให้แตกสลาย และหันกลับไปมองด้วยความโกรธบนใบหน้าของเขา

“ดูเหมือนว่าพวกเจ้าจะหาผิดคนแล้ว หลี่หมิงเทาใช่หรือไม่ ฉันจัดการมันเอง!”

เย่เทียนเอ่ยปากกล่าวอย่างแผ่วเบาว่า

แววตาของฟู่เซิ่งหนานที่อยู่ด้านข้างมีร่องรอยความตื่นเต้นวาบผ่าน สิ่งที่เธอชอบมากที่สุดก็คือการได้เห็นเย่เทียนต่อสู้ ตอนนี้มีการแสดงให้ชมแล้ว เธอจะมีเหตุผลอะไรที่ไม่ตื่นเต้นล่ะ?

หลี่ลี่ค่อยๆ หันกลับมาและมองไปที่เย่เทียน

หลี่โปและคนอื่นๆ ก็ได้เล็งสายตาไปที่เย่เทียน เต็มไปด้วยความเกลียดชังอันล้นหลาม

แต่เมื่อต้องเผชิญกับสายตาที่เลวร้ายมากมาย เย่เทียนยังคงดูเฉยเมย และหลังจากนั้นก็ยิ่งได้พูดอะไรบางอย่างที่ทำให้ตระกูลหลี่รู้สึกอับอายอย่างยิ่ง

“ถ้ารู้ว่าจะเป็นสถานการณ์เช่นนี้ ก่อนหน้านี้ฉันควรจะฆ่าเขาให้ตาย แต่ไม่ใช่แค่ทำให้เขาพิการเท่านั้น!”

“คุณพูดว่าอะไรนะ!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า! เจ้าสุนัขมันบ้าจริงๆ! กล้าดียังไงถึงมาอวดดีอยู่ต่อหน้าตระกูลหลี่ของข้า!”

“ลูกชายของข้าไปทำให้เจ้าขุ่นเคืองยังไง ถึงทำให้เจ้าต้องลงมือทำร้ายเช่นนี้!” หลี่โปโบกมือของเขา และคนของตระกูลหลี่ก็หยุดก่นด่า แต่พวกเขายังคงจ้องไปที่เย่เทียนด้วยสายตาที่ขุ่นเคือง

“ถ้าฉันขัดจังหวะระดมจิตของเจ้า เจ้าจะทำอย่างไร?” เย่เทียนถามกลับไปคำหนึ่ง

แต่หลี่โปกลับให้คำตอบที่น่าประหลาดใจ

“มันก็แค่ระดมจิต ครั้งนี้ถูกรบกวนก็ยังมีครั้งต่อไปอีก เพียงเพราะเรื่องแค่นี้เจ้าก็จะทำให้หมิงเทาพิการไปเลยงั้นเหรอ?”

“ฮ่าฮ่า! ระดมจิตเองงั้นเหรอ?”

สายตาของเย่เทียนเย็นชาลง “มีพ่อแบบไหนก็ต้องมีลูกชายแบบนั้นจริงๆ!”

หลังจากพูดจบเย่เทียนก็ยืนขึ้นอย่างช้าๆ สีหน้าของเขามืดมน มันแสดงให้เห็นว่าในใจเขานั้นโกรธมากแค่ไหน

“อยากจะลงมือก็บอกมาตรงๆ ตระกูลหลี่? ฮ่าฮ่า! ก็เก่งได้แค่นี้เหรอ!”

“รนหาที่ตาย!”