ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1187

ชายชุดดำนั้นสงบนิ่งมาโดยตลอด แม้กระทั่งตอนที่พวกโจรเถื่อนจะเข้าโจมตีก็เช่นกัน

เมื่อฝุ่นจางลง เขาพยักหน้าให้เย่เทียน แล้วก็เข้าไปในเต็นท์ของตระกูลจ้าว

“ฉันอยากจะคุยกับผู้ซื้อเท่านั้น!”

“นั่นใคร!” จ้าวเทียนฉีจ้องมาที่เขาด้วยความโกรธ แต่จากนั้นฟู่เซิ่งหนานก็ถูกคว้าตัวไว้

“ช่างมันเถอะ พวกเราออกไปกันก่อนเถอะ!”

จ้าวเทียนฉีไม่ยอมใจ และในที่สุดก็ส่งเสียงด้วยความโกรธ กระทืบเท้าแล้วหันหลังเดินออกไป

“ตอนนี้สามารถดูโฉมหน้าที่แท้จริงของเจ้าได้แล้วใช่ไหม!”

เย่เทียนถามด้วยรอยยิ้มว่า

คนชุดคลุมสีดำค่อยๆ ยกชุดคลุมสีดำของเขาขึ้น เผยให้เห็นใบหน้าของคนหนุ่มซีดขาว “คุณเย่ ยินดีที่ได้พบคุณ ฉันชื่อกู่เย่ว”

ในดวงตาของเย่เทียนฉายแววประหลาดใจ

ในฐานะที่เป็นปรมาจารย์ปรุงยาคนหนึ่ง สายตาของเย่เทียนไม่ได้ด้อยไปกว่าแพทย์ที่มีชื่อเสียงอื่นใดๆ เพียงแค่มองดูเขาก็สามารถยืนยันได้ว่าชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าเขาป่วยเป็นระยะสุดท้ายแล้ว และโรคของเขาก็ไม่ใช่โรคธรรมดา มันเป็นโรคที่มีมาแต่กำเนิด!

หากจะพูดตรงๆ โรคที่มีมาแต่กำเนิดก็หมายความว่าโรคนั้นเกิดขึ้นตั้งแต่อยู่ในครรภ์แม่ และสามารถมีชีวิตอยู่ได้จนถึงวัยดังกล่าว ชายหนุ่มคนนี้ก็ถือว่าเป็นคนที่โชคดีมากพอแล้ว

“อาการป่วยของเจ้าร้ายแรงมาก ต้องการรักษาก่อนไหม?”

กู่เย่วเลิกคิ้วขึ้น แล้วไอเบาๆ “ไม่รบกวนคุณเย่แล้ว โรคนี้ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้!”

“นั่นเป็นเพราะคนอื่นไม่สามารถรักษาให้หายได้!”

เย่เทียนยิ้มและส่ายหัว “แล้วถ้าฉันสามารถรักษาโรคของเจ้าให้หายได้ล่ะ?”

กู่เย่วส่ายหัว “คุณเย่ คุณอย่าพูดตลกไปเลย เพราะยังไงมันก็ไม่ได้ฟังดูตลกเลยแม้แต่น้อย”

เย่เทียนพูดไม่ออก ทำไมบางครั้งพูดความจริงแล้วอีกฝ่ายกลับไม่เชื่อเลย?

“เจ้ากินยาเม็ดนี้ลงไปก่อน ถ้ามันไม่ได้ผลก็แค่ถือว่าฉันไม่เคยพูดแล้วกัน!”

สิ่งที่เย่เทียนหยิบออกมาก็คือยาปรับปรุงร่างกายของบนดิน แม้ว่าจะเป็นของบนดิน แต่ก็มีผลรักษาอาการอย่างมาก

กู่เย่วลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่เมื่อเห็นรูปลักษณ์ของเย่เทียนที่สาบานอย่างจริงจังก็ยังคงใส่เม็ดยาเข้าไปในปาก

ความรู้สึกอบอุ่นค่อยๆ เกิดขึ้นจากท้องของเขา ซึ่งทำให้ดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นในทันที และร่างกายของเขาที่เคยรู้สึกหนาวเย็นอยู่ตลอดเวลาก็อบอุ่นขึ้นมาก

“หู้!”

ในขณะที่เขาพ่นลมหายใจออกมา และก็มีลมหายใจเฮือกออกมาด้วย

ปรากฏการณ์นี้ทำให้ดวงตาของกู่เย่วสว่างขึ้นมาในทันที “ปรมาจารย์เย่!”

หลังจากได้รับรู้ถึงผลลัพธ์แล้วชื่อแทนก็ได้เปลี่ยนไปทันที แม้ว่าการแสดงออกค่อนข้างจะทรงพลัง แต่ก็ไม่มีใครเข้าใจความเจ็บปวดของการถูกทรมานด้วยอาการเจ็บป่วยของเขา และความรู้สึกอบอุ่นที่ได้รับอยู่ในสภาพแวดล้อมที่หนาวเย็นไปทั่วมันจะเป็นอย่างไร!

“อาการเจ็บป่วยของเจ้าฉันสามารถรักษาได้ ตอนนี้เรามาพูดคุยถึงเรื่องในส่วนลึกของทะเลทรายกันก่อนเถอะ! สิ่งที่บันทึกอยู่ในสมุดบันทึกเล่มนี้เป็นความจริงหรือไม่?”

เย่เทียนเปิดสมุดบันทึก ข้างในนั้นมีดอกบัวทองวาดไว้ดอกหนึ่ง

“ใช่! ฉันสามารถใช้ชื่อเสียงของตระกูลกู่รับประกันว่าสมุดบันทึกเล่มนี้เป็นของจริง!” กู่เย่วพยักหน้า การแสดงออกก็เคร่งขรึมมากขึ้น

“อันที่จริงในคราวนี้ที่ฉันเต็มใจที่จะเอาสมุดบันทึกออกมาก็เพราะว่าฉันต้องการจะตามหาดอกบัวทองทะเลทรายเพื่อนำมารักษาโรคประหลาดของฉัน ตามการบันทึกในสมุดบันทึก ดอกบัวทองทะเลทรายจะเติบโตเต็มที่ ในเวลาอีกประมาณหนึ่งสัปดาห์!”

ดวงตาของเย่เทียนหรี่ลงโดยไม่ตั้งใจ “ตระกูลของเจ้าสามารถเข้าไปในส่วนลึกของทะเลทรายได้หรือ?”

กู่เย่วลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และสุดท้ายก็พยักหน้า แต่ก็ยังคงลดเสียงลงโดยจิตสำนึก

เย่เทียนพยักหน้า สำหรับคำพูดของกู่เย่วเขาไม่ได้เชื่ออย่างสมบูรณ์ และก็ไม่ใช่ว่าไม่เชื่อเลยแม้แต่น้อย

“ดอกบัวทองทะเลทรายก็เป็นเป้าหมายของฉันเช่นกัน แม้ว่าเจ้าจะมีดอกบัวทองโรคประจำตัวในร่างกายของคุณก็ไม่สามารถรักษาให้หายขาดได้ ดอกบัวทองมีประโยชน์กับฉัน ฉันจะรักษาโรคของเจ้าให้เป็นอย่างไร?”

เย่เทียนปิดสมุดบันทึก

“ได้!”

กู่เย่วลังเลอยู่ครู่หนึ่งและก็พยักหน้า ไม่ใช่ว่าเขาไม่ได้ป้องกันเย่เทียน แต่ความรู้สึกที่แท้จริงจากร่างกายของเขาตอนเมื่อกี้นี้ทำให้เขาเชื่อมั่นว่าเย่เทียนไม่ได้หลอกตัวเองเลย

“นี่คือยายาปรับปรุงร่างกาย ซึ่งสามารถบรรเทาอาการไม่พึงประสงค์ในร่างกายของเจ้า แต่ถ้าอยากจะรักษาอย่างสมบูรณ์จำเป็นต้องใช้ยาเม็ดพิเศษ”

“แต่ตอนนี้ดอกบัวทองกำลังจะเติบโตได้ที่ เราจะรอไม่ได้อีกแล้ว หลังจากได้ดอกบัวทองมาแล้ว ฉันจะกลั่นมันขึ้นมาให้เจ้าโดยเฉพาะ!”

กู่เย่วลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วโค้งคำนับให้เย่เทียน “ขอบคุณท่านปรมาจารย์เย่! ฉันเชื่อว่าคุณจะไม่ผิดสัญญาแน่นอน!”

“ถือโอกาสที่ข้างนอกยังมีผู้คนจ้องมองไม่มาก พวกเรารีบจากไปกัน เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็น!”

หลังจากเย่เทียนพูดจบก็จากไปพร้อมกับคนของตระกูลจ้าว

พลังในที่นี้ไม่ใช่ว่าไม่มีใครอยากจะหาเรื่องของเย่เทียน แต่เมื่อนึกถึงวิชาขว้างคาบของเย่เทียนที่ทำให้ทุกคนตกใจในตอนเมื่อกี้นี้ พวกเขาจึงทำได้เพียงต้องระงับความโลภในใจตัวเองเท่านั้น

เมื่อเทียบกับชีวิตแล้ว ทุกสิ่งอื่นใดมันก็ดูไร้ค่ากว่ากัน

“จอดรถ!”

เย่เทียนที่นั่งอยู่ในรถจู่ๆ ก็พูดขึ้นมา และจ้าวเทียนฉีก็มองมาด้วยความงุนงง

“คุณจ้าว ปล่อยให้คนของคุณจากไปกันเถอะ วันนี้เราก็จะเข้าไปในส่วนลึกของทะเลทรายตากัน มีคนอื่นๆ อยู่ด้วยมันจะไม่สะดวก!”

จ้าวเทียนฉีไม่ได้มีการลังเลแม้แต่น้อย เหลือบมองที่คนขับรถ “เจ้ายังมัวแต่รีรออะไรอยู่? ขับรถจากไปโดยตรง และพยายามอย่าดึงดูดความสนใจของผู้อื่น!”