ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1248

เย่เทียนไม่ได้รีบร้อนเคลื่อนไหว แต่เดินไปรอบๆเมืองอิงเฉิงอีกครั้งอย่างสบายใจ

แม้ว่าเขาจะได้รับบาดเจ็บในการต่อสู้ครั้งนี้ แต่หลังจากกินยาไปแล้ว อาการบาดเจ็บแทบไม่มีแล้ว แต่สิ่งที่ได้รับนั้นยิ่งใหญ่กว่า

อีกด้านหนึ่งของตระกูลเฉิงนั้นต่างตื่นตระหนก ทุกคนต่างเดินทางด้วยสีหน้าท่าทางรีบร้อน มีเพียงสวนหย่อมเล็กๆในลานบ้าน ผู้คนที่เดินอยู่รอบๆจะกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว เพราะกลัวว่าจะไปรบกวนสิ่งใด

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า สามารถทำให้ตระกูลเฉิง ระมัดระวังมากขนาดนี้น่าจะเป็นที่อยู่อาศัยของเฉิงชิ่ง

หลังจากกินยาฟื้นฟูแล้ว อาการของเฉิงชิ่งก็ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด และสีหน้าของเขาก็กลับมาเป็นปกติ

ความยากที่แท้จริงคือชี่กระบี่ในร่างกายของเฉิงชิ่ง

“คิดไม่ถึงว่าเย่เทียนคนนี้จะมีความแข็งแกร่งถึงเพียงนี้!”

เฉิงจื่อเฟิงเปิดตาขึ้นด้วยใบหน้าซีดเซียว และพ่อบ้านที่ยืนอยู่ข้างหลังเขารีบก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วและเช็ดเหงื่อที่ออกจากหน้าผากของเขา

“เดิมทีคิดว่าที่เย่เทียนสามารถฆ่าล้างตระกูลเจี่ยงมันเป็นเพราะความบังเอิญ แต่พวกเราประเมินเขาต่ำเกินไป!”

เฉิงจื่อเฟิงพยักหน้า ขมวดคิ้วและเหลือบมองเฉิงชิ่ง “ชี่กระบี่ที่เย่เทียนใช้นั้นมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว และจัดการยาก ฉันสงสัยว่าผู้ชายคนนี้จะมีร่างกระบี่โดยกำเนิด!”

“ร่างกระบี่โดยกำเนิด? เป็นไปได้ยังไง! ร่างกายแบบนี้ในโลกบู๊โบราณไม่ปรากฏมาหลายร้อยปีแล้ว แต่มีอยู่ในหนังสือโบราณเท่านั้น!”

“ตอนนี้โลกได้เปลี่ยนไปแล้ว ชี่ทิพย์ก็ได้ฟื้นคืนชีพแล้ว ยังมีอะไรที่เป็นไปไม่ได้!” เฉิงจื่อเฟิงหรี่ตาลง

“ยิ่งเวลาแบบนี้คนชั่วที่เก่งกาจก็จะปรากฏตัวขึ้น แม้ดูในแวบแรกเหมือนเย่เทียนไม่ได้พิเศษตรงไหน แต่ในวันนี้สามารถฝ่าฟันมาถึงจุดนี้ ด้วยความแข็งแกร่งดังกล่าว มันเป็นสิ่งที่ผิดปกติมาก!”

เฉิงจื่อเฟิงเช็ดมือของตัวเอง “และในวันนี้ตอนที่ฉันมอบหินลับกระบี่ให้เขา เขาถึงกับใช้ร่างกายของตัวเองดูดซับมัน ถ้าไม่ใช่ร่างกระบี่แล้วมันคืออะไร?”

“ข่าวสำคัญเช่นนี้จะรายงานไปเบื้องบนหรือไม่?” ตอนนี้อาการบาดเจ็บของเฉิงจื่อเฉียนฟื้นฟูได้ดีพอสมควรแล้ว หลังจากได้ยินสิ่งที่เฉิงจื่อเฟิงพูดก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

“รายงานไปเบื้องบนเหรอ? ทำไมต้องรายงาน?” เฉิงจื่อเฟิงบ่นเสียงอย่างเย็นชา

“จำไว้ ตระกูลเฉิงของฉันจะไม่ใช่ใครจะมาสั่งตามอำเภอใจ!” หลังจากเฉิงจื่อเฟิงพูดจบก็เดินไปที่ด้านหลังประตู

“คนพวกนั้นถูกขังมากี่ปีแล้ว สมองมีปัญหาแล้ว คิดว่าพวกเขาสามารถครองโลกได้จริงหรือ? ถึงเวลานี้ต้องการคนอย่างเย่เทียนออกมาทุบตีพวกเขาอย่างแรงสักตั้ง!”

ดวงตาเฉิงจื่อเฟิงมีประกายแสงแวบเข้ามา “จำไว้ตระกูลเฉิงก็คือตระกูลเฉิง! ส่วนคนอื่นๆ ถ้าพูดให้มันน่าฟังก็ช่วยฟื้นฟูพวกเขา ถ้าพูดได้ไม่น่าฟังก็คือ ให้พวกเขาไสหัวออกไปจากที่นี่!”

“กลุ่มคนที่รู้แค่ซ่อนตัวอยู่ในที่ลับก็สมควรแล้ว! ฮึ่ม!”

เฉิงจื่อเฉียนก้มตัว ไม่กล้าพูดแม้แต่ประโยคเดียว

บางทีในบรรดาเจ้าบ้านตระกูลเฉิง เฉิงจื่อเฟิงอาจไม่ใช่สมัยที่แข็งแกร่งที่สุด แต่แน่นอนว่าเขาเป็นคนที่รอบคอบที่สุด ไม่เช่นนั้นตระกูลเฉิงในโลกบู๊โบราณจะไม่มั่นใจในตัวเขามากขนาดนี้

“พุด!”

หลังจากที่ เฉิงจื่อเฟิงจากไปไม่นาน เฉิงชิ่งก็พ่นเลือดคั่งออกมา จากนั้นก็ค่อยๆตื่นขึ้นมา

“คุณชายชิ่งคุณฟื้นแล้วเหรอ?”

“ผู้อาวุโสเฉียนไอไอ!” เฉิงชิ่งพยายามขยับตัว และหลังจากกระอักเลือดที่คั่งอยู่ตรงหน้าอกออกจนหมด ความรู้สึกสดชื่นจนอธิบายไม่ถูกก็ทำให้ดวงตาของเขาสว่างขึ้น

“หือ? เม็ดยานี้คือ……”

เฉิงชิ่งลมปราณหมุนเวียน จากนั้นก็ฝืนยิ้มแล้วมองไปที่เฉิงจื่อเฉียน

“ผู้อาวุโสเฉียน คิดไม่ถึงว่าในเผ่าจะมียาดีๆอย่างนี้ ปิดบังเช่นนี้ไม่กลัวเจ้านายค้นพบแล้วเล่นงานเหรอ?”

เฉิงจื่อเฉียนถอนหายใจ “คุณชายชิ่งไม่ต้องเหน็บแนมผมแล้ว ยาชนิดนี้ไม่ใช่ของตระกูลเฉิงแน่นอน แต่เป็นของเย่เทียน!”

“ของเย่เทียน?”

ตอนแรกเฉิงชิ่งรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่หลังจากคิดดูแล้วก็ดูเหมือนจะเป็นเรื่องปกติ ดูภายนอกได้อธิบายเกี่ยวกับความชำนาญในด้านนักกลั่นยาของเย่เทียนไว้แล้ว

เย่เทียนรีบสะบัดความคิดนี้ออกไป “ตั้งสติได้เร็วมาก และรากฐานก็แข็งแรงมาก!”

ทันใดนั้นเฉิงชิ่งคิดได้ก็เอาซุปรสเปรี้ยวตรงหน้ายื่นให้เย่เทียน แกไม่รู้หรือว่าการพูดกับคนไม่ต้องพูดแทนใจดำก็ได้?

“ต้องขอบคุณสำหรับยาเม็ดของคุณนะ!”

เฉิงชิ่งเม้มริมฝีปาก “แม้ว่าอาหารที่นี่จะมีรสชาติที่แตกต่างออกไป แต่ฉันก็รู้ว่าในเมืองอิงเฉิงมีร้านหนึ่งที่มีรสชาติไม่เหมือนใคร!”

“คุณรู้จักและเข้าใจเมืองอิงเฉิงขนาดนี้เลยเหรอ?”

เฉิงชิ่งเหลือบมองเย่เทียนราวกับคนงี่เง่า “นี่คือบ้านของฉัน! เอาล่ะไม่เสียเวลาแล้ว มากับฉัน!”

เมื่อเย่เทียนมาถึงที่ร้านอาหารภายใต้การนำทางของเฉิงชิ่ง ตัวหนังสือสี่ตัวใหญ่ที่สดใสดูแล้วก็แตกต่างจากทั่วไป

“เป็นเอกลักษณ์ที่ไม่เหมือนใครจริงๆ!”

“ไปกันเถอะ! ฉันยังไม่ถึงกับต้องหลอกคุณ!”

เฉิงชิ่งส่ายหัวด้วยรอยยิ้ม คุณชายที่มีชื่อเสียงที่สุดของตระกูลเฉิง มา และผู้จัดการของร้านอาหารก็รีบมาให้บริการเขาด้วยความเต็มใจ

ผู้ที่สามารถมาถึงตำแหน่งนี้ได้ล้วนเป็นคนที่ลาดมีความสามารถ ตอนนี้ และตอนนี้บุคคลที่มีชื่อเสียงที่สุดในเมืองอิงเฉิงคือเฉิงชิ่ง และคนที่สามารถอยู่ร่วมกับ เฉิงชิ่งได้ก็ไม่จำเป็นต้องลงรายละเอียด เพียงแค่ให้บริการอย่างดีเท่านั้น!

สิ่งสำคัญคือมีความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกต่อผู้จัดการคนนี้

เมืองอิงเฉิงในปัจจุบันมีการเปลี่ยนแปลงมากมาย อาจเกี่ยวข้องกับชายผู้นี้ที่มีรอยยิ้มอันอบอุ่น!

“ในโลกนี้ไม่มีของที่ได้มาฟรีๆ! คุณไม่มีโรคสต็อกโฮล์ม ซินโดรม ใช่ไหม!”

เฉิงชิ่งแทบสำลักน้ำชาออกมา “แหม แต่ก่อนดูไม่ออก ไม่คิดว่านายนี้จะปากร้ายขนาดนี้!”