ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1253

"ถุย ตอนแรกก็คิดว่าจะมีปัญหาเข้ามา แต่ไม่คิดว่ามันจะง่ายขนาดนี้!"

ชายหัวเราะชอบใจและส่ายหัวขณะพูด

“คนของนายพล?”

“ฉันคิดว่านายควรเรียนรู้ที่จะให้เกียรตินายพลนายควรเรียนรู้ที่จะเรียนท่านว่านายพล!” ใบหน้าของชายคนนั้นนิ่งลง จากนั้นเขาก็วางขลุ่ยไม้ไผ่ไว้ในมือแล้วรีบเป่ามัน งูพิษบนร่างของเย่เทียนเพิ่มพลังของการบีบทันที

“นายควรอยู่ในสถานการณ์นั้น สิ่งที่นายพลต้องการคือนาย ไม่เช่นนั้นนายจะกลายเป็นอาหารของวิญญาณรับใช้!”

หลังจากที่ชายคนนั้นพูดจบ เขาก็ตบหน้าผากของเขา "โอ้ ฉันลืมแนะนำ ฉันเป็นคนของ นายพล วิญญาณพันปี!"

“ไม่ต้องห่วง ฉันจะพาไปพบท่านนายพล”

เย่เทียนหรี่ตาลงและไม่พูดอะไร แต่ท่าทางของเขาสงบผิดปกติ ซึ่งทำให้วิญญาณพันปีรู้สึกไม่พอใจขึ้นมา

“ช่างหยาบคายอะไรเช่นนี้!”

วิญญาณพันปีพึมพำ แล้วใส่ขลุ่ยไม้ไผ่ในปากของเขาและรีบเล่นโน้ตไปสองสามตัว

มีเสียงกรอบแกรบดังขึ้นซึ่งแต่เดิมเป็นฉากที่เงียบเหงา จากนั้นตะขาบนับไม่ถ้วนก็ออกมาและมุ่งไปทาง เย่เทียนโดยตรง ไม่รู้ว่าพวกเขาทำได้อย่างไร พวกเขาสามารถลาก เย่เทียนและงูพิษ ไปสู่ส่วนลึกของป่า

เย่เทียนนั้นเคยเห็นการควบคุมแมลงมีพิษจากราชาพิษหลี่ซือมาก่อน

แต่วิธีควบคุมนี้และแมลงมีพิษเหล่านี้ทำให้เย่เทียนมีความรู้สึกที่ต่างไปจากเดิมมาก

ดูเหมือนจะไม่ใช่ร่างชีวิตที่บริสุทธิ์ แต่เป็นพลังชี่แท้มากกว่า!

เย่เทียนฝึกฝนนั้นแตกต่างจากนักรบทั่วไปอย่างมาก และวิธีการฝึกฝน วิญญาณพันปีตรงหน้าเขาดูเหมือนจะค่อนข้างคล้ายกับของเขา!

เย่เทียนเคยสัมผัสนินจุตสีและวิชาดาบของตงอิ๋งมาเป็นเวลานานแล้ว แต่ซื่อซู่เป็นครั้งแรกที่ได้สัมผัสมัน

เห็นได้ชัดว่าซื่อซู่นี้มีความเชื่อมโยงกับวิชาเต๋า นี่คือเหตุผลที่เย่เทียนไม่ได้แยกออกโดยตรง

เมื่อต้องเผชิญกับวิชาพลังแบบนี้ที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน เย่เทียนจึงมีสนใจที่จะสำรวจมันมาก

วิญญาณพันปีเป็นคนที่เย่อหยิ่งอย่างมาก และเหมือนเขาจะไม่คิดว่า เย่เทียนจะหลุดพ้นจากซื่อซู่อันหยิ่งพยองของเขาได้

วิชาตงอิ๋งมาจากไหนเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ปัญหาคือแม้แต่วิชาพลังบางอย่างในประเทศจีนนี้ก็ยังสูญเสียไป ดังนั้นเขาจึงมีความรู้สึกเหนือกว่าโดยธรรมชาติ

ซื่อซู่มีความได้เปรียบเหนือนักศิลปะการต่อสู้!

นี่คือสาเหตุของความหยิ่งพยองของเขา

ข้อเท็จจริงมากมายได้พิสูจน์ หากไม่ใช่เพราะภัยคุกคามที่มีอยู่ในมือของฮิโรชิมา เฉียนเฮง เขาจะไม่มีวันยอมจำนนต่อคำสั่งของนายพล

แต่จะเป็นเช่นนี้ไม่นาน

เขากำลังศึกษาวิธีการขอร้องจากนายพล การเดินทางไปยังหุบเขาหนอนครั้งนี้ถือเป็นโอกาสอันดี!

ความสามารถของฮิโรชิมา เฉียนเฮง ในการนำผู้คนเข้าสู่หุบเขาหนอนและไปถึงสระมังกรพิษมีความเกี่ยวข้องอย่างมากกับวิญญาณพันปีนี้

"บัซ!"

ในขณะนี้ แสงมีดบาดตาบินลงมาและตรงไปที่หน้าผากของ วิญญาณพันปี

“เห่เห่ นี่คือเฉิงชิ่งผู้โด่งดังใช่หรือไม่?”

ทันใดนั้นร่างกายของวิญญาณพันปีก็กลายเป็นภาพลวงตา จากนั้นแสงมีดก็ผ่าเขาออกเป็นสองส่วน กลายเป็นวิญญาณสองตัวแยกจากกัน และยิ้มให้ เฉิงชิ่งซึ่งยืนอยู่ด้วยมีดในระยะไกล

"น่าสนใจ!"

เห็นได้ชัดว่าเฉิงชิ่งเคยเผชิญเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน ดังนั้นเขาจึงไม่แปลกใจนัก แต่หันไปมองที่ เย่เทียน

“เล่นมาตั้งนานไม่เหนื่อยเกินไปหรือไง รีบปฏิเสธเขาซะ!”

เฉิงชิ่งนั้นไม่ธรรมดา หลังจากสัมผัสได้ถึงการโจมตีของ วิญญาณพันปี เขารีบหมุนเวียนพลัง บังคับตัวเองให้ไม่ไปสนใจเสียงและภาพต่างๆ ที่ปรากฏตรงหน้าเขา เพ่งความสนใจไปที่มีดในมือของเขาเท่านั้น

มีดเล่มนี้เป็นความมั่นใจสูงสุดของเขา!

ตราบใดที่ วิญญาณพันปี เปิดเผยร่างกายที่แท้จริงของเขา นั่นคือตอนที่เขาตัดหัวของเขาเอง!

การหายใจของเฉิงชิ่งช้า ๆ คงที่ในขณะที่ วิญญาณพันปี ขมวดคิ้ว

เขาพบว่าไม่มีข้อบกพร่องรอบๆ เฉิงชิ่ง! สิ่งที่ทรงพลังที่สุดเกี่ยวกับซื่อซู่คือการรบกวนโสตทัศนูปกรณ์ของอีกฝ่ายด้วยวิธีต่างๆ เพื่อฆ่าด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวที่จุดบกพร่อง

เมื่อพบกับเฉิงชิ่งซึ่งมีรากฐานที่มั่นคงและสภาพจิตใจที่สมบูรณ์ เขาค่อนข้างทำอะไรไม่ถูก

"ฉันไม่เชื่อว่านายจะทนได้นานแค่ไหน! มาดูกันว่านายจะอดทนได้นานแค่ไหนภายใต้เสียงสกดจิตของฉัน!"

วิญญาณพันปีอยู่ๆ ก็ออกเสียง สูดอากาศเย็น ๆ หรี่ตาและจ้องไปที่ เฉิงชิ่งอย่างดุเดือดและเริ่มไปมาอีกครั้ง

แต่ในขณะที่เขากำลังจะเคลื่อนไหว จู่ๆ เขาก็รู้สึกเย็นยะเยือก หลังของเขาตั้งตรง

"ฉันบอกว่ามันไม่มีประโยชน์สำหรับนายที่จะกรีดร้องเป็นเวลานานแบบนี้? พูดตามตรง เสียงของนายไม่น่าฟังเลยสักนิด! ฉันแนะนำให้นายเปลี่ยนอาชีพ!"

รูม่านตาของ วิญญาณพันปีหดตัวลงอย่างกะทันหัน และทันใดนั้นก็หันกลับมา

เป็นเย่เทียน!

ไม่เพียงแค่นั้น มือสีทองของเขายังจับ วิญญาณรับใช้อันเย่อหยิ่งของเขาอยู่!

“นี่มันเป็นไปไม่ได้! วิญญาณรับใช้มีสายเลือดแปดฉี แล้วจะถูกนายกดขี่อย่างเงียบ ๆ ได้อย่างไร!นาย...นายเป็นใครกันแน่!”

“ดูสิ บอกว่านายพูดจาน่ารังเกียจนายก็จะตะโกนเสียงดัง นายดูเหมือนขันทีมากขึ้นเรื่อยๆ!”

เย่เทียนส่ายหัวอย่างดูถูก จากนั้นดวงตาของเขาก็ค่อยๆ เย็นลง