ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 128

เย่เทียนรู้ดีว่าในครอบครัวใหญ่อย่างตระกูลเฉินนี้ คนที่จริงใจต่อเขานั้นเกรงว่าจะมีแค่ท่านปู่เฉินชังไห่คนนี้คนเดียวเท่านั้น

ซึ่งเรื่องนี้เขาสามารถเห็นได้จากสายตาของนายท่านเฉินที่ให้เขาออกมาอธิบายในขณะนี้

แต่ว่า เรื่องบางเรื่องยิ่งอธิบายก็ยิ่งแย่ สู้อยู่เงียบๆ จะดีกว่า

หลังจากการรอเป็นเวลาห้าวินาที เมื่อเห็นว่าเย่เทียนไม่ยอมอธิบายอะไร เฉินชังไห่จึงถอนหายใจลึกๆ และเตรียมจะพูดอะไรบางอย่าง

“นายท่านครับ บางทีคุณชายเย่อาจมีปัญหาอื่นก็ได้นะครับ!”

ในขณะนี้ ลุงฝูพ่อบ้านอาวุโสของตระกูลเฉินก็พูดขึ้น

ลุงฝูคนนี้อายุน้อยกว่าเฉินชังไห่ประมาณสิบปี ด้วยริ้วรอยเหี่ยวย่นบนแก้ม นัยน์ตาขุ่นมัวพลันเปล่งประกายวาววับและผมหงอกเต็มหัวที่ดูแลอย่างสะอาดสะอ้าน

เมื่อเย่เทียนมองไปที่ลุงฝู ลุงฝูก็หันมองไปที่เย่เทียนด้วยรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้า ซึ่งทำให้ผู้คนยากที่จะเดาใจเขาได้

เย่เทียนก็รู้สึกประหลาดใจเหมือนกัน แต่เขาไม่สามารถสัมผัสถึงพลังงานในตัวของลุงฝูได้ ซึ่งดูก็รู้ว่าลุงฝูไม่ใช่นักบู๊

แต่สิ่งนี้ไม่ได้กีดกันการประเมินของเย่เทียนที่มีต่อลุงฝู เพราะชายชราคนนี้ดูแปลกมาก!

ในตอนนี้ คนที่สามารถแสดงความคิดเห็นได้ในขณะที่เฉินชังไห่กำลังโกรธอยู่ เกรงว่านอกจากเย่เทียนแล้วก็มีแต่ลุงฝูคนนี้เท่านั้น

แม้ว่าลุงฝูจะเป็นคนนอกสำหรับตระกูลเฉิน แต่ในตระกูลเฉินนั้น ไม่มีใครกล้าคิดว่าชายแก่ที่ปกติทำตัวยิ้มแย้มและดูเป็นมิตรคนนี้จะเป็นคนนอกสำหรับพวกเขา

เพราะทุกคนก็รู้ว่าลุงฝูเป็นคนที่เฉินชังไห่ไว้วางใจที่สุด!

ซึ่งทั้งหมดนี้ก็เพราะลุงฝูได้ช่วยชีวิตเฉินชังไห่หลายครั้งโดยที่ไม่คำนึงถึงชีวิตของตนเลย

หากพูดอย่างไม่เกินจริง ถ้าหากไม่มีลุงฝูคนนี้ เกรงว่าเฉินชังไห่คงต้องตายไปหลายหนแล้ว คงไม่ต้องพูดถึงตระกูลเฉินที่เติบโตมาถึงปัจจุบันนี้หรอก?!

“เสี่ยวฝู?” เฉินชังไห่เลิกคิ้วแล้วมองไปที่ลุงฝูด้วยความสงสัย

เขาไม่เข้าใจว่าทำไมลุงฝูถึงพูดแทนเย่เทียนได้ แต่หลายปีที่เขารู้จักลุงฝูมา เขารู้ดีว่าลุงฝูไม่ใช่คนที่พูดจาไร้จุดประสงค์อย่างแน่นอน

“นายท่านครับ นี่เป็นภาพที่ผมให้คนไปตรวจสอบมาจากกล้องวงจรปิดครับ”

ลุงฝูยื่นโทรศัพท์ออกไป “คุณลองดูก่อนค่อยตัดสินก็ได้นะครับ!”

เฉินชังไห่ก็ยื่นมือออกไปรับโทรศัพท์ด้วยความงงงวย แต่เพียงไม่กี่วินาทีต่อจากนั้น สีหน้าของเขาก็ซีดเซียวทันที

เดิมทีคิดว่าถ้ามีเขาอยู่ เย่เทียนจะอยู่ในบ้านตระกูลเฉินอย่างมีความสุขได้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าทุกอย่างมันตรงกันข้าม!

ถึงแม้กล้องวงจรปิดจะพูดไม่ได้ แต่ก็สามารถเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเฉินหยังเป็นคนลงมือก่อน!

และถ้าหากเฉินชังไห่เคยกังวลเกี่ยวกับเรื่องการลำเอียงต่อเย่เทียน ตอนนี้ทุกอย่างก็กระจ่างแล้ว!

“เรื่องนี้ ให้มันจบเท่านี้!”

ทันทีที่ได้ยินคำนี้ อย่าว่าแต่เฉินจุนเหอกับเกาหย่าหยุนเลย แม้แต่เฉินจงเหอกับเฉินหวั่นชิงและคนอื่นๆ ยังตกตะลึง

“ว่าไงนะ?”

“จบเพียงเท่านี้?”

พวกเขาได้แต่มองไปที่เฉินชังไห่ที่นั่งอยู่บนที่นั่งประธานอย่างเหลือเชื่อ ซึ่งทุกคนยากที่จะเชื่อว่าคำพูดนี้มาจากเฉินชังไห่

แม้ว่าเฉินชังไห่คนนี้จะเป็นชายชราที่ใกล้ถึงฝั่งแล้ว แต่ไม่มีใครกล้าสงสัยว่าเขาจะประพฤติไม่เป็นธรรม และเขายังแสดงความโปรดปรานเย่เทียนอย่างโจ่งแจ้งขนาดนี้ด้วย

แม้หัวหน้าครอบครัวตระกูลเฉินจะอยู่ในมือของเฉินจงเหอแล้ว แต่ในความเป็นจริง อำนาจการตัดสินใจที่แท้จริงทุกอย่างยังคงอยู่ที่เฉินชังไห่

สีหน้าของเฉินจุนเหอถึงกับซีดเซียว แก้มที่พร่ามัวของเขาก็ยิ่งดำขึ้นกว่าเดิม

จะต่อว่าเขาก็แล้วไป เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกแล้ว แต่การที่พูดจาข่มขู่ท่านปู่แบบนี้ นางจะกล้าหาญไปหน่อยไหม? ไม่กลัวท่านปู่โกรธงั้นหรือ?

แม้แต่เฉินจุนเหอยังคิดแบบนี้ แล้วนับประสาอะไรกับคนอื่นๆ ในบ้าน ทุกคนจึงมองไปที่เกาหย่าหยุนด้วยความประหลาดใจและไม่คิดว่าเธอจะกล้าพูดจาไม่ให้เกียรติผู้อาวุโสแบบนี้

อันที่จริง เกาหย่าหยุนก็รู้สึกผิดทันทีหลังจากที่เธอหลุดปากออกมาแล้ว เพราะเธอแค่โกรธในการตัดสินใจของท่านปู่เฉินชังไห่เพียงชั่วขณะเท่านั้น

ในฐานะลูกสะใภ้ของตระกูลเฉิน เธอรู้ดีถึงนิสัยของพ่อตาของเธอคนนี้ ถ้าเขาโกรธขึ้นมาจริงๆ ผลที่ตามมาไม่ใช่สิ่งที่เธอจะสามารถแบกรับได้อย่างแน่นอน

แต่โชคดีที่ท่านปู่เฉินชังไห่เพียงแค่ชำเลืองมองเธอเบาๆ แล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “ในเมื่อเธอคิดว่าฉันลำเอียง เธอก็ดูเองสิ!”

เกาหย่าหยุนก็เดินเข้าไปอย่างกะโผลกกะเผลกและหยิบโทรศัพท์มือถือของลุงฝูขึ้นมาดู แม้จะไม่ได้ยินบทสนทนาในคลิปนั้น แต่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเฉินหยังเป็นคนริเริ่มก่อน

ทันใดนั้นสีหน้าของเกาหย่าหยุนก็เต็มไปด้วยความละอายใจ เพราะท่าทีของคนที่ตั้งใจจะหาเรื่องคนอื่นกับคนที่ป้องกันตัวเองนั้นมันช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง!

ถ้าเย่เทียนเป็นคนริเริ่มลงมือทำร้ายใครก่อน เขาจะไม่มีจุดยืนในบ้านตระกูลเฉินนี้อีก และแม้แต่การลำเอียงของท่านปู่เฉินชังไห่ เขาก็จะไม่สามารถอยู่ต่อในบ้านตระกูลเฉินนี้อีกอย่างแน่นอน

แต่ในความเป็นจริงนั้นเฉินหยังเป็นคนริเริ่มทำร้ายคนอื่นก่อน คงจะยอมให้เย่เทียนเป็นคนถูกทำร้ายฝ่ายเดียวไม่ได้หรอก? ถ้าจะโทษก็คงต้องโทษฝีมือของเฉินหยังสู้คนอื่นไม่ได้

ในชั่วขณะนั้น เกาหย่าหยุนถึงกับพูดไม่ออกและความหยิ่งผยองก็หายไป

“หวั่นชิงอยู่ที่นี่ก่อน ส่วนคนอื่นกลับไปกันก่อนเลย”

เรื่องวุ่นวายที่เกิดขึ้นนี้ทำให้เฉินชังไห่รู้สึกเหนื่อยใจและเขาก็โบกมืออย่างเหนื่อยล้าเพื่อส่งสัญญาณให้ทุกคนออกไป

ทุกคนในตระกูลเฉินมองไปที่เฉินหวั่นชิงด้วยแววตาความสงสัย เพราะตั้งแต่นายท่านเฉินล้มป่วยเมื่อครั้งล่าสุด เขาไม่ค่อยได้ทำแบบนี้แล้ว ซึ่งก็ทำให้ทุกคนสงสัยถึงแรงจุงใจของเขาที่มีต่อเฉินหวั่นชิง......