ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 1326

“นี่...จะไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม!” เย่เทียนถามอย่างไม่ใส่ใจ

“ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรมาก แต่หากให้ฉันลงมือ อย่างนั้นสายฟ้าก็จะยิ่งแข็งแกร่งขึ้นไปตามพลังของฉัน ส่วนนายจะทนได้ไหม...” ผู้สังเกตการณ์หยุดนิ่งอย่างลองเชิง “ฉันคิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไร!”

เย่เทียนขี้เกียจเกินกว่าจะบ่นเขา

แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าผู้สังเกตการณ์แข็งแกร่งแค่ไหน แต่ท่าโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุดของตนนั้นไม่สามารถทำร้ายได้แม้แต่เส้นผมบนใบหน้าของเขาได้!

ความแข็งแกร่งนี้ทำให้สายฟ้ายิ่งแกร่งกล้ามากขึ้น อย่างนั้นจะต่างจากตัวเองรนหาที่ตายยังไงกัน!

หึ ถึงอยากตายก็ใช้วิธีนี้ไม่ได้!

“อย่างนั้นก็ลืมมันไปเถอะ ฉันคิดว่าฉันทำเองได้!”

เย่เทียนพูดด้วยรอยยิ้ม

“ไม่ต้องกังวลไป นี่เป็นเพียงสายฟ้ายาเทพอีกทั้งยาเทพที่นายกลั่นออกมาก็เป็นเพียงระดับแรกเท่านั้น พลังของมันไม่ถือว่ามากนัก” ผู้สังเกตการณ์กล่าวอย่างเกียจคร้าน

“ยาระดับนี้ถ้าเป็นเมื่อก่อนให้ฉัน ฉันก็คงไม่กิน เฮ้อ! เมื่อก่อนดีกว่าจริงๆ!”

ผู้สังเกตการณ์เริ่มเอ่ยปากโอ้อวดตนจนทำเอาเย่เทียนที่ฟังอยู่ถึงกับหน้าคล้ำ

คนคนนี้ผ่านอะไรมาบ้างเนี่ย! แถมมาบอกว่ายาเทพที่ตนกลั่นนั้นก็แค่งั้นๆ? แม้กระทั่งกินยังไม่อยากกิน? ไอ้เว....

“ใช่สิ ฉันคิดว่าวิชายุทธ์ที่นายฝึกฝนนั้นกลับใกล้เคียงกับการฝึกฝนในสมัยโบราณ แบบนี้นายอาจดึงดูดสายฟ้าได้เหมือนกันตอนที่นายเลื่อนระดับขั้น!”

ผู้สังเกตการณ์พูดจบเย่เทียนก็รู้สึกว่าร่างกายของเขาคล้ายกำลังถูกจับตามอง

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเย่เทียนรู้สึกว่าเขาถูกมองออกจากทะลุปรุโปร่ง จนดูเหมือนว่าจะไม่มีที่ให้หลบเลี่ยงเลย!

“การฝึกฝนในสมัยโบราณ? นายท่านกำลังพูดถึงผู้ฝึกฝนในสมัยโบราณหรือ? อย่างนั้นนี่ก็ไม่ใช่วิธีฝึกฝนที่ฉันคิดขึ้นมาเองน่ะสิ?”

“วิธีที่คิดขึ้นมาเองบ้าอะไร? ฝันอยู่หรือไง!”

ผู้สังเกตการณ์เยาะเย้ยอย่างไร้ความปรานี "ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแก่ที่นายสามารถกลั่นขนมของฉันออกมาได้ ฉันคงไม่มาพูดมากกับนายแล้ว! แต่ว่าวิธีการฝึกฝนของนายกลับแตกต่างจากผู้ฝึกฝนโบราณพวกนั้นอยู่บ้าง"

ผู้สังเกตการณ์ไม่ได้บอกว่าความแตกต่างคืออะไร แต่กลับถอนหายใจยาว "แต่เรื่องการฝึกฝนพวกนี้ใครจะบอกถูกผิดได้กัน อีกทั้งคนเราก็แตกต่างกันออกไป ย่อมมีวิชายุทธ์ของตัวเอง! คำแนะนำที่ฉันสามารถให้ได้ก็คือนายอย่าได้ลังเล ก้าวหน้าไปอย่างมั่นคงก็พอแล้ว!"

“เอาล่ะ จะพูดไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว สายฟ้าก่อตัวได้ที่แล้ว นายก็สามารถถือโอกาสนี้เพื่อสัมผัสพลังของสายฟ้าได้!”

ผู้สังเกตการณ์แสยะยิ้ม "ขอเตือนด้วยความหวังดี ทางที่ดีนายควรเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการถูกย่าง!"

หากสามารถทำให้ผู้สังเกตใส่ใจกับมันได้มากขนาดนี้ เย่เทียนเองก็ย่อมไม่กล้าดูถูกมัน เขามองขึ้นไปบนท้องฟ้า

วังวนขนาดใหญ่ยังคงหมุนวนไปมาราวกับกำลังจะดูดวิญญาณมนุษย์เข้าไป

หลังจากสังเกตการณ์ เย่เทียนก็เริ่มดูดซับชี่ทิพย์ด้วยกำลังทั้งหมดของเขา แม้ว่าสิ่งนี้จะเพิ่มภาระให้กับเส้นลมปราณภายในตัวของเขา แต่ปัญหาก็คือมีผู้สังเกตการณ์มาเอ่ยขู่ให้ตกใจแบบนั้น เขาไหนเลยจะกล้าไปดูเบามัน!

ชี่ทิพย์ต่างหากที่เป็นความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขา!

หลังจากการฟื้นตัวของชี่ทิพย์ในร่างกายอย่างต่อเนื่อง แรงกดดันของยาเทพในเตาปรุงยาก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ

สภาพจิตใจของเย่เทียนก็ยิ่งตึงเครียดมากขึ้นเรื่อยๆ

"ตูม! เปรี้ยง!"

จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงอึกทึก ทันใดนั้น สายฟ้าสีน้ำเงินก็ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าและตรงไปที่เตาปรุงยา

ในเวลาเดียวกัน ตัวเตาปรุงยาเองก็กระเด็นออกไป และมีเม็ดยาสีน้ำเงินเม็ดหนึ่งออกมาจากเตาปรุงยาทันทีพร้อมกับหมอกหนา จากนั้นมันก็เป็นฝ่ายเข้าไปเผชิญหน้ากับสายฟ้า!

เย่เทียนในตอนนี้ปวดหัวเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า

หากแค่ต้องฝืนต้านทานสายฟ้าก็แล้วไป มาตอนนี้ยาเทพน้ำแข็งเองก็กำลังทำตัวเป็นปีศาจ และคิดจะไปต่อสู้กับสายฟ้า!

"เวรเอ๊ย!"

เย่เทียนตอบสนองอย่างรวดเร็ว ก่อนที่สายฟ้าสีฟ้าจะสัมผัสยาเทพน้ำแข็งเขาก็ปรากฏตัวต่อหน้ายาเทพทันที