ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 138

ภายใต้การคุ้มกันของจ้าวฝางและหลี่ซาน เย่เทียนมาถึงห้องขังโดยสำเร็จ

ระหว่างทาง เย่เทียนสำรวจดูคร่าวๆ การตกแต่งภายในอาคารแห่งนี้มีลักษณะของสถานีตำรวจระดับหนึ่งจริง

แต่ว่า พวกนี้ล้วนเป็นรูปแบบการตกแต่งในยุคแปดศูนย์!

นี่พิสูจน์ทุกอย่างก่อนหน้าที่จ้าวฝางและหลี่ซานพูดมาไม่มีผิดแน่นอน เกรงว่านี่ยังเป็นสถานที่ถ่ายหนังจริงๆ ด้วย!

ไม่ว่าจะพูดอย่างไร จ้าวฝางกับหลี่ซานหลังจากมอบเย่เทียนให้นักแสดงที่รับหน้าที่แสดงบทตำรวจเฝ้าด้านหน้า ก็หมุนตัวไปแบบไม่พูดพร่ำทำเพลง

พวกเขาตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อจริงๆ ยังยอมมองเห็นเย่เทียนปีศาจร้ายคนนี้ที่ไหนเล่า

“เข้าไป!”

นักแสดงที่รับบทตำรวจหน้าห้องขังหลังจากนำเย่เทียนทำเหมือนไปบันทึกอยู่พักหนึ่งแล้ว ผลักเย่เทียนเข้าไปด้านในห้องขังแล้ว

โดยเฉพาะนี่เป็นห้องขังที่สร้างตามสถานีตำรวจ สถานที่ไม่ใหญ่ คนยิ่งไม่ได้มาก

เย่เทียนเดินเข้าไปแบบหน้าตาผ่อนคลาย ดวงตาดำมืดพินิจพิเคราะห์รอบหนึ่ง

ชายกล้ามโตที่แข็งแรงเหมือนหมีคนหนึ่ง ชายหนุ่มทันสมัยที่มัดผมหางม้าคนหนึ่ง ด้านข้างยังมีคู่เกย์สองคนที่จูบปากกันอย่างดูดดื่มเหมือนด้านข้างไม่มีใครอยู่

สุดท้ายเป็นผู้ชายวัยกลางคนที่ผอมมากคนหนึ่งนั่งอยู่ด้านในมุมหนึ่ง ในปากคาบไม้จิ้มฟันอันหนึ่ง มีบุคลิกลักษณะเฉพาะตัวเต็มเปี่ยม

เย่เทียนสัมผัสได้อย่างฉับไวผู้ชายเหล่านี้ถึงแม้จะไม่ใช่นักบู๊ แต่กลิ่นอายแข็งแกร่งบนตัวแพร่กระจายออกมาเห็นได้ชัดว่าไม่ใช่พวกที่ธรรมดาอะไร

เกรงว่า ล้วนเป็นผู้มีฝีมือที่คนหนึ่งสามารถสู้สองคนขึ้นไปได้

แน่นอนว่า นี่จำกัดอยู่ในการต่อสู้ระหว่างคนธรรมดา เย่เทียนไม่ใช่คนธรรมดาอะไร!

ไม่รอให้หลายคนนี้ส่งเสียง มุมปากเย่เทียนอดวาดรอยยิ้มเยาะเย้ยขึ้นไม่ได้ ทำร้ายความเงียบลงก่อน

“พี่ๆ ทุกคน ผมมาใหม่ ว่ากันว่าเจอกันเป็นวาสนา เวลาสองสามวันต่อจากนี้ฝากทุกคนดูแลหน่อยนะครับ”

“ที่รัก นายดูสิพ่อรูปหล่อคนนี้มีมารยาทจัง!”

หนึ่งคนที่จูบดูดดื่มนั้นเดินออกมาแล้ว บนหน้าเขาทาแป้ง แต่งตัวเครื่องแต่งกายผู้หญิง เห็นได้ชัดว่าเป็นฝ่ายรับ

หนุ่มฝ่ายรับออกไปจากอ้อมอกของคู่รัก เดินกรีดกรายทีละก้าวไปข้างหน้า หรี่ดวงตาทรงสามเหลี่ยมคู่หนึ่งจ้องเย่เทียน

“รูปหล่อ นายหน้าตาหล่อมากนะ สนใจมาทำสงครามดุเดือดกับพี่สาวสักยกไหมล่ะ?”

“แม่งเอ๊ย สรุปจางเวยหาของดีแบบนี้มาจากที่ไหนกันแน่!”

เพียงแค่ฟังชายฝ่ายรับจงใจกดเสียงทุ้มและแหบไว้ เย่เทียนอดรู้สึกหวาดกลัวไม่ได้ ด่าทอในใจไม่หยุด บนหน้าดูอึมครึมลงมาแล้ว

“แกไอ้เกย์นี่ ออกห่างฉันหน่อย อย่าเข้ามาใกล้!”

“ฉันไม่ได้กินคนสักหน่อย นายจะกลัวฉันทำไม? หรือหมายความว่า รูปหล่อนี่นายแกล้งทำปฏิเสธแล้วยังรอคอยฉันอยู่?”

ชายฝ่ายรับสนใจคำเตือนของเย่เทียนที่ไหนกัน ทำนิ้วกรีดกรายเข้าไปใกล้อีกอย่างยั่วยวน

“ฉันรอบ้านแกสิ! ฉันเตือนแกเป็นครั้งสุดท้าย ดีที่สุดแกอย่าเข้ามา ถ้าไม่อย่างนั้นอย่าโทษว่าฉันไม่เกรงใจแล้วนะ!”

เย่เทียนขมวดคิ้วแน่นขึ้นมา แจ้งคำเตือนครั้งสุดท้ายออกมา

“พ่อรูปหล่อนายโหดขึ้นมาดูดีจังนะ ฉันชอบมาก ให้ฉันดูหน่อยสิว่ารูปหล่ออย่างนายเวลาทำเรื่องอย่างว่านั้นจะโหดขนาดนี้ไหม!”

เพียงแค่ ชายฝ่ายรับลิขิตมาให้ไม่สนใจคำเตือนของเย่เทียน

ตามองเห็นว่านับวันชายฝ่ายรับยิ่งมาใกล้ แม้กระทั่งเย่เทียนพอที่จะสามารถได้กลิ่นหอมฉุยพัดมาตอนที่เขาเดิน ในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหวแล้ว

เย่เทียนยกเท้าใหญ่เบอร์สี่สิบสองขึ้นย่างไม่พูดพร่ำทำเพลง ถีบเข้าไปตรงๆ ไม่ปรานีสักนิด

เดิมทีชายฝ่ายรับคิดไม่ถึงว่าเย่เทียนจะลงมือกะทันหัน พอไม่ระวังจึงถูกถีบเข้าท้องน้อยโดยตรง ในปากส่งเสียงร้องคำรามอย่างเจ็บปวดออกมา

ทั้งตัวยิ่งกระเด็นถอยหลังกลางอากาศ จากนั้นชนบนผนังแบบหนักอึ้ง กระแทกหนักมากหมดสติสลบไปโดยตรง

“ไอ้โรคจิต เตือนแกแล้วยังกล้าเข้ามาอีก วอนโดนตีจริงๆ!”

เย่เทียนเบ้ปาก ตำหนิขึ้นมาแบบอารมณ์เสีย

“ฮาๆ! ไอ้น้องนายมีความมั่นใจมากนะ”

ชายกล้ามโตหัวเราะฮาๆ เชื่อคำพูดบ้าบอพวกนี้ของเย่เทียนที่ไหน

“พี่ชาย งั้นพี่ล่ะ? พี่ทำผิดเรื่องอะไรถึงเข้ามากัน?”

ระหว่างที่เคลื่อนย้ายฝีเท้า เย่เทียนเอามือของชายกล้ามโตลงมาแบบไม่ทิ้งร่องรอย

“ฉัน?”

ชายกล้ามโตส่ายหน้าเล็กน้อย หัวเราะมีเลศนัยตอบว่า “ฉันเข้ามาเอง มีคนจ่ายเงินแล้ว ให้ฉันเข้ามาช่วยสั่งสอนไอ้หนุ่มคนหนึ่ง ยังหวังว่าดีที่สุดให้ฉันหักแขนขาเขาเลย”

“หา? ไม่จริงมั้ง?”

เย่เทียนกวาดตามองคนในเหตุการณ์ทีหนึ่งแบบรู้ดีแต่แกล้งถาม กดเสียงต่ำถามว่า “พี่ชาย งั้นไม่รู้ว่าไอ้หนุ่มที่พี่อยากสั่งสอนเป็นใครกัน?”

“ฉันก็ไม่เคยเห็นเหมือนกัน”

ชายกล้ามโตส่ายหน้าเล็กน้อย หัวเราะหยอกเย้าบอกว่า “รู้แค่เขาชื่อเย่เทียน ว่ากันว่าเป็นแค่หนุ่มอ่อนหัดตัวเล็กๆ”

“คิดดูแล้วน่าสงสารจริงๆ อายุยังน้อยก็ต้องโดนคนหักแขนขาพิการ นี่วันข้างหน้าเกรงว่าเขาคงทำได้เพียงไปขอทานแล้ว”

“ว้าว! พี่ชาย พูดมาก็บังเอิญจัง ผมก็ชื่อเย่เทียนนะ!”

เย่เทียนกระโดดออกไปก้าวหนึ่ง แกล้งทำหน้าตกใจ “พี่ชาย หรือว่าไอ้หนุ่มคนนั้นที่พี่อยากจัดการ คงไม่ใช่ผมมั้ง?”

มองท่าทางนี้ของเย่เทียน ชายกล้ามโตขมวดคิ้วแน่นขึ้นมา ในใจหมดคำจะพูดอยู่บ้าง

ตนเองพูดจาไปชัดเจนขนาดนั้นแล้ว เจ้าหนุ่มนี่ทำไมยังทำท่าทางไม่เข้าใจเรื่องราวอยู่อีก?

สรุปว่าโง่จริงหรือไง? หรือว่าจงใจแกล้งทำออกมากันแน่?