ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 14

แสงไฟที่สว่างในห้องทำงานสาดลงมา ส่องสะท้อนบนตัวของซูเหมย

เวลานี้เธอนั่งแผ่อยู่บนเก้าอี้ แก้มที่ขาวนวลแดงระเรื่อ คิ้วที่ดุจพระจันทร์เสี้ยวบิดอยู่ด้วยกันแน่นมาก หลับตาสนิท ขนตายาวสั่นไหวเล็กน้อย กัดฟันแน่น เห็นได้ชัดว่าปวดถึงขีดสุดแล้ว

เย่เทียนเพียงแค่มองแวบเดียว ก็มองออกอาการป่วยของซูเหมยออก เดินเข้าไปจับข้อมือของเธอไว้โดยไม่รอคำอนุญาต

ซูเหมยอยู่ในอาการที่เจ็บปวดอย่างยิ่ง เมื่อถูกเย่เทียนจับไว้ ทำให้เธอรู้สึกตกใจ

เขาจะทำอะไร? ฉวยโอกาสตอนย่ำแย่อยากเอาเปรียบงั้นเหรอ?

คิดอยู่ในใจ ยังไม่ได้ส่งเสียงร้องออกมา ทันใดนั้นก็รู้สึกตัวเบาๆ ตัวเธอถูกเย่เทียนอุ้มไว้ในอ้อมอก

“ไม่ต้องตกใจ อาการของคุณตอนนี้ไม่เหมาะที่จะขยับมาก ผมจะอุ้มคุณไปนอนที่โซฟา จากนั้นรักษาให้คุณ”

ระหว่างที่ซูเหมยตกใจและสงสัย เสียงพูดที่หนักแน่นของเย่เทียนนั้นก็ดังขึ้นอยู่ข้างหู

เดิมทีซูเหมยรู้สึกกังวลอยู่บ้างว่าเย่เทียนจะฉวยโอกาสลวนลาม แต่หลังจากที่เธอได้ยินคำพูดนี้ ความสงสัยภายในใจหายไปในชั่วพริบตา เหมือนว่าเย่เทียนคุ้มค่าให้เธอเชื่อใจอย่างมาก

“นาย......นายรักษาโรคเป็น?”

ซูเหมยถามจากจิตใต้สำนึก

เย่เทียนหัวเราะเล็กน้อย “พอรู้มานิดหน่อย”

ระหว่างพูดจา เย่เทียนเดินไปที่มุมห้องทำงาน วางซูเหมยลงบนโซฟา

“อื้อ......”

ซูเหมยส่งเสียงฮัมเบาๆ โดยสัญชาตญาณ การกระทำที่รุนแรงเช่นนี้ ทำให้ตรงท้องเธอเจ็บปวดเพิ่มขึ้น หน้าผากมีเหงื่อผุดขึ้นแถบหนึ่ง

ดูขึ้นมาเหมือนอ่อนแอไร้เรี่ยวแรงขนาดนั้น และทำให้คนรู้สึกว่าซูเหมยในเวลานี้ทั่วทั้งตัวเต็มไปด้วยแรงดึงดูด

เธอกึ่งหลับตา ดวงตามอมเมาด้วยเสน่ห์ที่ประกายแวววาวจับจ้องบนตัวเย่เทียน ในความอ่อนแรงยังมีความงดงามเพิ่มขึ้นมา

“ผู้หญิงที่มีเสน่ห์ถึงขั้นสุดคนหนึ่ง ขยับนิดขยับหน่อยก็น่าดึงดูดขนาดนั้น......”

กลับเป็นเย่เทียน เวลานี้อดจิตใจสั่นไหวไม่ได้ เชื่อว่าในช่วงเวลานี้ ถ้าเขาอยากจะทำอะไรสักหน่อย ด้วยสภาพของซูเหมยตอนนี้ ต้องต่อต้านไม่ไหวแน่!

แน่นอนว่าเย่เทียนไม่ใช่คนต่ำทรามที่ฉวยโอกาสตอนคนอื่นอยู่ในอันตราย ไม่ง่ายที่จะกดอารมณ์แตกต่างนั้นไว้ในใจ ขณะเดียวกันยังยื่นมือบีบติ่งหูอ่อนนุ่มของซูเหมยไว้

ตรงนั้นมีจุดหนึ่ง มีผลอย่างมหัศจรรย์ระงับต่อความเจ็บปวดของประจำเดือน

รวบรวมพลังชี่แท้นิดๆ ไว้ที่ปลายนิ้ว ยิงเข้ากลางจุดอย่างช้าๆ

“อ่า......”

รู้ที่ไหนว่าซูเหมยจะส่งเสียงครางออกมาทันใด ร่างกายที่น่าดึงดูดสั่นเทาไม่หยุดสักพัก

ติ่งหูคือหนึ่งในส่วนที่อ่อนไหวของเธอ!

ตอนนี้ถูกเย่เทียนบีบไว้ ยังมีพลังอุ่นโจมตีมาด้วย ทำให้เธอสั่นทั้งตัวเหมือนเจอฟ้าผ่า ชั่วขณะนั้นในใจส่วนลึกผุดความรู้สึกแตกต่างแปลกออกไป

“นาย......นายปล่อยฉัน......”

ซูเหมยเดิมก็แก้มแดงเล็กน้อยอยู่แล้ว ชั่วพริบตาเดียวก็แดงเหมือนหยดเลือด อดส่งเสียงคิกคักแบบหมดแรงขึ้นมาไม่ได้ ยื่นมืออยากผลักเย่เทียนออก

แต่ตอนนี้ทั้งตัวเธอไร้เรี่ยวแรง จะผลักเย่เทียนผู้ชายตัวใหญ่ขนาดนี้ได้ที่ไหน แต่ทว่าเหมือนอยากยอมรับแต่แกล้งทำปฏิเสธ

เดิมทีเย่เทียนเพียงแค่อยากบรรเทาอาการปวดให้เธอ แต่เวลานี้ระยะห่างของสองคนใกล้กันมาก แค่หายใจก็เป็นกลิ่นหอมเฉพาะบนตัวของซูเหมย บวกกับเสียงร้องพึมพำที่ยั่วยวนไร้ที่เปรียบนั้นของซูเหมย ร่างกายที่มีกำลังวังชาเต็มเปี่ยมมีปฏิกิริยาบางอย่างขึ้นมาโดยสัญชาตญาณ

ทันใดนั้น เย่เทียนเพียงรู้สึกปากแห้งผาก เขาอดหัวเราะแบบขมขื่นไม่ได้

“ประธานซู ถ้าคุณขยับไปทั่วอีก ผมไม่รับรองว่าผมจะทำเรื่องอะไรหรือไม่......”

คำขู่ที่ไม่หนักไม่เบา คาดไม่ถึงจะมีแรงยับยั้งมากล้นต่อซูเหมย

ซูเหมยตัวสั่นเทาไปหมดโดยสัญชาตญาณ กัดฟันไว้แน่น ถลึงตาใส่เขาอย่างดุร้าย “นาย......ต่อให้นายจะรักษาโรค แต่ว่าเปลี่ยนตำแหน่ง ได้หรือเปล่า!”

“เปลี่ยนตำแหน่ง?”

เย่เทียนงุนงงไปก่อน จากนั้นตอบสนองเข้ามาทันที หรี่ตายิ้ม เขารู้ว่าติ่งหูอาจจะเป็นตำแหน่งอ่อนไหวของซูเหมย ไม่อย่างนั้นจะมีปฏิกิริยามากขนาดนี้เหรอ