ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 150

หวางซานได้แต่นั่งอยู่บนพื้นที่เลอะเทอะอย่างทรุดโทรม

ถ้าเขารู้ตั้งแต่แรกว่าเย่เทียนแข็งแกร่งขนาดนี้ เขาควรหยุดความคิดในการแก้แค้นของหลิวเหวินซวุ่และอยู่ให้ห่างจากเย่เทียน!

ด้วยวิธีนี้ ครอบครัวตระกูลหลิวจะไม่พินาศ ศิษย์พี่หวางลี่ก็จะไม่ตาย และผู้อาวุโสทั้งสามก็ไม่จำเป็นต้องตายเช่นกัน

“หวางซาน ตอนนี้เหลือแค่คุณคนเดียวแล้วนะ!”

ทันใดนั้น สายลมพัดขึ้นเบาๆ ในขณะที่หวางซานลืมตาขึ้น ร่างเงาของคนคนหนึ่งปรากฏขึ้นตรงหน้าเขาพร้อมกับคำพูดที่เย็นชาและไร้ซึ่งความปรานีดังเข้ามาในหู

นอกจากเย่เทียนแล้วจะเป็นใครได้อีก?!

เมื่อยืนยันแล้วว่าคือเย่เทียน สีหน้าของหวางซานผู้ซึ่งเคยเย่อหยิ่งมาตลอดคนนี้ก็กลายเป็นสีฝุ่นในทันที ร่างกายของเขาอดไม่ได้ที่จะสั่นเทา ลำคอของเขาดูเหมือนถูกขัดด้วยบางสิ่งซึ่งทำให้เขาถึงกับพูดอะไรไม่ออก

แต่จากนั้น ใบหน้าอันทรุดโทรมของหวางซานค่อยๆ ตั้งสติได้ สีหน้าของเขากลายเป็นความโกรธขึ้นมาทันที และมือที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อก็ถูกชักออกมาให้เห็น

“เย่เทียน ผมรู้ว่าคุณเก่ง แต่คุณจะถูกฝังกับผมไปด้วยกันที่นี่!”

“ผมไม่กล้วหรอกนะ เพราะผมได้ฝังระเบิดห้ากิโลกรัมไว้ในโกดังนี้แล้ว ขอแค่ผมปล่อยมือ อย่าว่าแต่โกดังนี้เลย แม้แต่ระยะสองร้อยเมตรก็จะไม่เหลืออะไร!”

เย่เทียนผงะไปครู่หนึ่ง แต่ก็หัวเราะออกมาจนได้ “ถ้านี่เป็นทางเลือกสุดท้ายของคุณ ขอโทษนะ เส้นทางของโลกภายหน้าคุณคงต้องเดินคนเดียวก่อนแล้วล่ะ!”

หลังจากที่พูดอย่างนั้น และก่อนที่หวางซานจะตั้งตัวได้ เย่เทียนสะบัดเท้าแล้วหายตัวไป แต่เพียงชั่วพริบตาเท่านั้น เขาก็ปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าหวางซานแล้ว

หวางซานตกใจจนหน้าซีด ด้วยความคิดที่จะตายไปพร้อมกัน เขาจึงเตรียมจะปล่อยคอนโทรลเลอร์ในมือทิ้ง

แต่ว่า ในขณะที่เขาเพิ่งเริ่มความคิดนั้น เย่เทียนก็พุ่งเข้าไปติดตัวเขาและจี้เขาด้วยนิ้วเดียว

และในวินาทีถัดมา หวางซานไม่สามารถเคลื่อนไหวได้แม้แต่นิดเดียว!

แม้จะเป็นเพียงท่าง่ายๆ ในการคลายนิ้วโป้งเขายังไม่สามารถทำได้ มีเพียงลูกตาสองลูกที่ยังขยับขึ้นลงได้ แต่ส่วนอื่นของร่างกายเขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อีกเลย

“จะหาว่าคุณเป็นปัญญาอ่อนมันก็ไม่ผิดเลยนะ”

เย่เทียนตวาดเสียงดังและใช้ฝ่ามือครอบหัวหวางซานไว้ “คิดว่าผมจี้จุดไม่เป็นงั้นเหรอ? จะควบคุมคุณมันก็แค่เรื่องในวินาทีเดียวเท่านั้น!”

“......” แววตาของหวางซานโกรธจนแทบจะลุกเป็นไฟ ถ้าสายตาสามารถฆ่าคนได้ เกรงว่าเย่เทียนคงเละไม่เป็นท่าไปแล้ว

“ในเมื่อคุณอยากถูกระเบิดจนร่างกระจาย งั้นผมจะสมทบให้ละกัน เผื่อตอนคุณเจอยมบาลแล้วจะกล่าวหาว่าผมไม่เอาไหน”

เย่เทียนไม่อยากเสียเวลากับหวางซานอีก เขาจึงหันไปอุ้มเหลียงเยว่หรูที่หมดสติขึ้นมาแล้วเดินออกจากโกดังนั้นทันที

เดิมทีคิดว่าเฉินไห่หรือหลิวชิงจะมาเก็บศพที่นี่ แต่ไม่คิดเลยว่าหวางซานได้คำนึงถึงเรื่องนี้แล้ว ไม่จำเป็นต้องให้ใครลำบากใครอีก แล้วจะรออะไร?

หวางซานที่ถูกจี้จุดไม่มีทางที่จะห้ามใครได้ทั้งนั้น ได้แต่เฝ้ามองเย่เทียนเดินจากไป

หลังเดินออกจากโกดังแล้วเย่เทียนก็วางเหลียงเยว่หรูไว้ในรถอย่างระมัดระวัง เขายังไม่ได้รีบร้อนที่จะไปไหน แต่เดินไปเปิดประตูโกดังร้างนี้ให้กว้างก่อน

และจากนั้นเขาก็เดินไปทั่วโกดัง เมื่อเจอรถของหวางซานที่จอดอยู่ข้างโกดังแล้ว เขาเก็บท่อนเหล็กเก่าแล้วนำไปใส่ไว้ที่คันเร่งของรถ และเมื่อเห็นรถยนต์คันดังกล่าวค่อยๆ ขยับไปหาหวางซาน เย่เทียนถึงจะพึงพอใจแล้วขึ้นไปบนรถของเขาและเหยียบคันเร่งออกไปให้เร็วที่สุด

ความตายนั้นไม่ได้น่ากลัว แต่ที่น่ากลัวคือต้องเฝ้ามองความตายโดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย!

แม้ความเร็วของรถที่เคลื่อนเข้าหาหวางซานจะช้ามาก และมันไม่อาจชนเขาจนถึงกับตายได้

แต่ อย่าลืมแผงควบคุมระเบิดในมือเขา!

ขอแค่รถชนกับหวางซาน ร่างกายที่ถูกจี้จุดจะไม่สามารถบังคับแผงควบคุมระเบิดนั้นได้อย่างแน่นอน เมื่อถึงเวลานั้นเขาได้แต่ถูกระเบิดที่ตัวเองวางไว้จนกลายเป็นชิ้นเนื้อ!

หวางซานจะไม่เข้าใจความคิดของเย่เทียนได้อย่างไร แต่เขาไม่สามารถทำอะไรได้ จิตใจของเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง แต่สุดท้ายก็ทำได้เพียงรอความตาย!

ตู้ม!

เมื่อเย่เทียนขับรถออกจากโกดังมาเกือบร้อยเมตร ในที่สุดเสียงระเบิดก็ดังขึ้นจากข้างหลังเขา และเมฆรูปเห็ดยักษ์ก็ปะทุขึ้น