ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 176

“ออกมา! โรงฝึกศิลปะการต่อสู้แช่ฉินกากๆนี้ใครเป็นคนดูแล?ยังไม่รีบออกมาต้อนรับอีกเหรอ!”

ฉินโล่หยินและเย่เทียนเพิ่งลงจากรถ และพวกเขายังไม่ทันก้าวเข้าไปในประตูของโรงศิลปะการต่อสู้ เหล่าชายหัวโล้นสองสามคนในเครื่องแบบก็ยืนตะโกนอย่างเย่อหยิ่ง

อยู่ที่ประตู

"พวกคุณ……"

สีหน้าของฉินโล่หยินเริ่มมืดมนในทันที

อย่างไรก็ตาม ก่อนที่ฉินโล่หยินจะเดินไป ลุงอายุสามสิบต้นๆก็รีบวิ่งออกจากโรงฝึกศิลปะการต่อสู้แช่ฉิน เขาขมวดคิ้วเมื่อมองดูกลุ่มคนหัวล้านที่ดูแล้วมาหาเรื่องอย่างเห็นได้ชัด

“สวัดีทุกท่าน ผมมาจากโรงฝึกศิลปะการต่อสู้แช่ฉิน…”

อย่างไรก็ตาม โดยไม่รอให้เขาพูดออกมา ชายหัวล้านของโรงฝึกศิลปะการต่อสู้เวยหย่วนที่เพิ่งตะโกนเมื่อกี้ก็ขัดจังหวะทันที "คุณคิดว่าตนเองเป็นใคร? รีบไปเรียกเจ้าโรงฉินยีเป้าของพวกคุณมา รีบออกมาต้อนรับอาจารย์ของผม!"

คนที่ฝึกศิลปะการต่อสู้นั้นกล้าหาญและร้อนแรง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงลุงสกินเฮดสที่ยังอยู่ในวัยที่แข็งแรง?

ลุงสกินเฮดสได้ยินคำพูดนั้น สีหน้าของเขาก็มืดลงทันที และเมื่อเขามองดูผู้คนเหล่านี้ สีหน้าของเขาก็เริ่มไม่เป็นมิตร

“โรงฝึกศิลปะการต่อสู้เวยหย่วน? พวกคุณช่างกล้า กล้ามาหาเรื่องที่โรงฝึกศิลปะการต่อสู้แช่ฉิน!”

“ศิษย์พี่ใหญ่ด่าได้ดี!”

“กล้ามาหาเรื่องที่โรงฝึกศิลปะการต่อสู้แช่ฉินของเรา ตัวคันใช่ไหม?”

เสียงของชายหัวล้านไม่เบา และได้ดึงดูดศิษย์คนอื่นๆที่ฝึกฝนในโรงฝึกศิลปะการต่อสู้ออกมา

“ทำไม? คุณยังอยากรังแกคนน้อยเพราะมีคนมากใช่ไหม?”

ชายหัวล้านตัวใหญ่ยิ้มเยาะที่มุมปากของเขา "วันนี้กูจะสอนมึงว่าต่อให้มีมดมากแค่ไหนก็ฆ่าช้างไม่ได้!"

ขณะพูด ชายหัวล้านขยิบเท้าและกระแทกกำปั้นขนาดเท่าหม้อไปที่หน้าผากของลุงสกินเฮด

“กลัวว่าคุณจะเก่งแต่ปาก แต่จริงๆแล้วคุณก็แค่คนกระจอก!”

ลุงสกินเฮดหรี่ตาลงเล็กน้อย นัยน์ตาแวววาว และก้าวไปข้างหน้าโดยไม่กลัวอะไร ในขณะที่หยุดการรุกรานของชายหัวโล้น เขาก็ดึงเท้าออกอย่างรุนแรงด้วย

ปังปัง!

เสียงปะทะกันดังก้อง ชายหัวโล้นที่แข็งแกร่งไม่หลบเลย แต่เลือกที่จะต่อสู้กับลุงสกินเฮดสุดกำลัง

ทั้งสองคนต่อสู้กันอย่างหนักติดต่อกัน และในที่สุดชายหัวล้านก็ส่งเสียงครางอู้อี้ ถอยกลับไปสองสามก้าว สีหน้าของเขาก็ดูเจ็บปวดเล็กน้อยซึ่งยากจะปกปิด

ในทางกลับกัน ลุงสกินเฮดยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ราวกับรากอยู่ใต้เท้าของเขา พร้อมกับรอยยิ้มเยาะเย้ยที่ปากของเขา

“ศิษย์พี่ใหญ่ คุณพูดถูก ไอ้กระจอกนี้ภายนอกดูเก่งภายในกากจริงๆด้วย!”

“มีความสามารถแค่นี้ยังกล้ามาหาเรื่องโรงฝึกศิลปะการต่อสู้แช่ฉิน หาที่เจ็บตัวชัดๆ!”

ศิษย์ของโรงฝึกศิลปะการต่อสู้แช่ฉินที่ยืนอยู่ข้างหลังลุงสกินเฮดต่างก็พูดประชดประชัน

“บัดซบ! กูแค่ประมาท ถ้าเก่งจริงก็มาสู้ใหม่!”

ใบหน้าของชายหัวโล้นแดง เขาคำรามและพยายามจะกระโจนใส่ลุงสกินเฮดอีกครั้ง

“อะหู่ กลับมา! คุณไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา”

อย่างไรก็ตาม ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาในท่าทางเหมือนปรมาจารย์ตั้งแต่ต้นจนจบก็พูดอย่างกะทันหันและหยุดเขาไว้

"ครับ อาจารย์!"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ชายหัวล้านก็จ้องไปที่ลุงสกินเฮดอย่างโกรธเคือง แต่เขาก็ถอยกลับอย่างเชื่อฟัง

ชายวัยกลางคนพยักหน้าอย่างพึงพอใจ ก้าวไปข้างหน้าเล็กน้อย ยืนอยู่ข้างหน้ากลุ่มชายหัวโล้น และมองตรงไปยังลุงสกินเฮด

“ผมเจ้าโรงหนิงหยวน ผู้ดูแลโรงฝึกศิลปะการต่อสู้เวยหย่วนที่เพิ่งเปิดใหม่ข้างๆ! ถ้าผมเดาไม่ผิด คุณน่าจะเป็นเซี่ยเฟยฝันที่มีชื่อเสียงโด่งดังในช่วงสองปีที่ผ่านมาใช่ไหม?”

7 ปีที่แล้ว หนิงหยวนเป็นปรมาจารย์ที่ดุร้าย ตอนนี้ 7 ปีผ่านไป เขาจะแข็งแกร่งแค่ไหน?

“ได้ ผมจะไม่ทำให้คนรุ่นหลังอย่างคุณลำบากใจ วันนี้ผมมาที่นี่เพื่อมาหาอาจารย์ของคุณ ไปเรียกอาจารย์ของคุณออกมาเถอะ!”

เมื่อสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของเซี่ยเฟยฝัน หนิงหยวนก็ส่ายหัวเล็กน้อยและตรงไปที่หัวข้อ

“นี่ นี่……”

สัมผัสของความซับซ้อนของเซี่ยเฟยฝันวาบผ่านอย่างชัดเจน “ผู้อาวุโสหนิง คุณมาผิดเวลาจริงๆ อาจารย์ของผมไปต่างแดน และคงกลับมาได้ไม่ เกรงว่าจะทำให้คุณผิดหวังเสียแล้ว”

เมื่อเสียงหายไป ชายหัวล้านตัวใหญ่ที่ยืนอยู่ข้างหลังหนิงหยวนอดไม่ได้ที่จะประชดประชัน

“ไปต่างแดน? ผมว่าอาจารย์ของคุณเป็นเพราะกลัวใช่มั้ย? ซ่อนตัวเหมือนเต่าและไม่กล้าออกมาใช่มั้ย?”

สีหน้าของเซี่ยเฟยฝันจมลง สายตาของเขาจับจ้องไปที่ชายหัวล้านตัวใหญ่ที่เปิดปากพูด

“คุณพูดอะไร? ถ้ากล้าพอก็พูดใหม่สิ!”

"ผม ผม……"

ชายหัวล้านสะดุ้งตกใจ หางตามองเห็นหนิงหยวน ความกลัวในใจก็หายไปอีกครั้งและพูดด้วยความรู้สึกอายจนโกรธว่า "กูพูดแล้วไง? ฉินยีเป้าก็แค่ไอ้คนขี้ขลาดไม่กล้าออกมา!"

“ศิษย์พี่ใหญ่ กลัวพวกมันทำไม? จัดการคนพวกนี้ให้หนักๆเลย!”

“ใช่ๆ! ศิษย์พี่ใหญ่ทุบตีพวกเขาให้เข็ดเลย เพื่อให้คนอื่นรู้ว่าโรงฝึกศิลปะการต่อสู้แช่ฉินของเราไม่ใช่สิ่งที่ทุกคนสามารถมารังแกได้!”

กลุ่มลูกศิษย์ที่ไม่รู้จักหนิงหยวน ยุยงและตะโกนเหมือนกลัวว่าโลกไม่วุ่นวาย

เหตุผลที่พวกเขามาที่โรงฝึกศิลปะการต่อสู้แช่ฉิน ไม่มากก็น้อยที่มาเพราะชื่อที่โด่งดังของตระกูลฉินและฉินยีเป้า ตอนนี้มีคนกล้าดูถูกเจ้าโรงแบบนี้ พวกเขาจะรู้สึกสบายใจได้อย่างไร?

ณ ขณะนั้น เซี่ยเฟยฝันตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่รู้ควรทำอย่างไรดี...