ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 181

พาณิชย์พลาซ่าเจียงหวยที่เมืองเอก

ทั้งลานกว้างครอบครองพื้นที่เกินกว่าสามหมื่นตารางเมตร ครอบคลุมถนนคนเดิน ศูนย์การค้าระดับสูง เป็นที่ตั้งใจกลางที่สุดของทั้งเมืองเอก การคมนาคมสะดวกมาก เป็นย่านการค้านานาชาติที่รวมเอาการค้า การทำงาน ความบันเทิง และที่พักอาศัยไว้อย่างครบครัน

พูดอย่างไม่อวดเกินไปสักนิด พาณิชย์พลาซ่าเจียงหวยเป็นพื้นที่เศรษฐกิจในการจัดเก็บภาษีที่สำคัญสุดของเมืองเอก ขาดที่แห่งนี้ไปแล้ว การจัดเก็บภาษีของเมืองต้องลดลงอย่างน้อยจำนวนสิบเปอร์เซ็นต์

ในเวลานี้ เย่เทียนตามอยู่ด้านหลังของฉินโล่หยินอย่างค่อนข้างจำใจระดับหนึ่ง เดินเรื่อยเปื่อยบนถนนคนเดินย่านการค้าที่เจริญรุ่งเรือง และผู้คนเดินขวักไขว่รถก็แน่นแห่งนี้

ถึงจะบอกว่าเรื่องที่เกิดในโรงฝึกศิลปะการต่อสู้แซ่ฉินนั้นทำให้ฉินโล่หยินคับแค้นใจอยู่พอสมควร แต่เธอยังชวนเย่เทียนมาทานอาหารกลางวันที่ร้านปิ้งย่างสไตล์เกาหลีแห่งหนึ่งทางนี้แล้ว

เพียงแต่ เมื่อเทียบกับตอนเข้ามา ตอนออกไปไม่ได้ง่ายดายขนาดนั้นแล้ว

“เย่เทียน เสื้อผ้าร้านนั้นเหมือนว่าไม่เลวเลยทีเดียวนะ พวกเราไปดูกันหน่อยเถอะ!”

“ได้!”

“เย่เทียน นายว่ารองเท้าที่ร้านนั้นวางโชว์เอาไว้เป็นยังไงบ้าง? ฉันอยากเข้าไปลองหน่อย”

“ได้!”

“......”

ราวกับว่าจงใจแก้แค้นเย่เทียนอย่างนั้น ฉินโล่หยินเจอร้านไหนก็เข้าร้านนั้น เหมือนทำให้เขาสัมผัสถึงความทุกข์ทรมานที่มาเดินซื้อของเป็นเพื่อนหญิงสาว

แต่ ถึงแม้ร้านค้าที่เข้าไปจะมากมาย และถึงแม้จะเดินมาชั่วโมงหนึ่งเต็มๆ ฉินโล่หยินเพียงแค่ซื้อรองเท้าส้นสูงมาคู่เดียว

เย่เทียนโดนทรมานจนชีวิตไร้ความหมายไปตั้งแต่แรกแล้ว ด้วยความสามารถของเขา เดินซื้อของการออกกำลังกายแบบนี้ยังไม่ถือว่าหนักหนาอะไรจริงๆ

แต่ประเด็นสำคัญมันอยู่ที่ ปากที่แทบจะไม่ได้หยุดพูดลงมานั้นของฉินโล่หยิน ทรมานคนอื่นเสียเหลือเกิน!

ต่อให้เป็นคู่รักทั่วไปเดินซื้อของ เปลี่ยนเสื้อผ้าชุดหนึ่งนั้น มากที่สุดก็แค่ถามคู่รักว่าดูดีหรือไม่

แต่ฉินโล่หยินไม่เหมือนกัน ดูดีนั้นต้องบอกออกว่าดูดีอย่างไร ไม่สวยก็ต้องบอกว่าทำไมถึงไม่สวย

ประเด็นหลักคือ ฉินโล่หยินยังไม่อยากได้ยินคำอธิบายเดิมซ้ำ!

ถึงแม้ว่าจะเป็นเย่เทียนที่กลับมาเกิดใหม่แต่พูดได้ว่าคิดจนหัวแทบแตกแล้ว ยังเกือบโดนทำพังทลายลงหมด นี่เป็นการทรมานคนเสียยิ่งเสียกว่าการแก้ปริศนาเสียอีก!

ถ้าไม่ใช่พิจารณาถึงว่านี่คือครั้งแรกในชาตินี้ที่จากเจียงหนันมา จากเฉินหวั่นชิงมา ถ้าไม่ได้อะไรกลับไปเลยจริงๆ นั่นคงจะขาดความสนุกไปมากทีเดียว?

แน่นอนว่า เย่เทียนรู้ดีเช่นกัน ด้วยสถานะของเฉินหวั่นชิง ย่อมไม่สนใจว่าเขาจะเอาของอะไรกลับไปหรือไม่ แต่มีน้ำใจหรือเปล่าเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

“เย่เทียน ข้างหน้าร้านนั้นดูขึ้นมาไม่เลวเลย พวกเราเข้าไปดูหน่อยเถอะ?”

“ได้!” เย่เทียนที่หัวสมองทำงานหนักเกินไปจนเกือบจะล้มเหลวพยักหน้าโดยจิตใต้สำนึก

นี่คือร้านเสื้อผ้าที่ตั้งอยู่ในเนื้อที่สามร้านเต็มๆ แห่งหนึ่ง ที่ถนนคนเดินเจริญรุ่งเรืองราคาแพงมากแบบนี้ ค่าเช่ารายเดือนอย่างน้อยต้องสักสองหมื่น!

เห็นได้ชัดว่าร้านค้าไม่เสียดายแม้จะลงทุนไปมาก ไม่เพียงแค่ด้านค่าเช่า แม้แต่ด้านการตกแต่งล้วนทำได้อย่างค่อนข้างงดงามมีระดับ ตกแต่งได้สง่างามอย่างมาก

ทั้งสองเพิ่งเดินเข้าในร้าน พนักงานขายหญิงคนหนึ่งรีบเดินเข้ามาต้อนรับทันที

“ทั้งสองท่าน ยินดีต้อนรับค่ะ ไม่ทราบว่ามีอะไรที่สามารถช่วยท่านได้บ้างคะ?”

“ชุดผู้ชายแบบใหม่ล่าสุดของร้านพวกเธออยู่ทางไหนเหรอ?”

ฉินโล่หยินกวาดตามองดูรอบหนึ่ง อดเอ่ยปากสอบถามไม่ได้

“เป็นทางนั้นค่ะ เชิญตามฉันมาเลยค่ะ” พนักงานขายหญิงชี้ทางด้านซ้ายแล้ว เผยรอยยิ้มมืออาชีพออกมา

“ชุดผู้ชาย?”

กลับเป็นเย่เทียนค่อนข้างงุนงงระดับหนึ่ง ถามไปว่า “เธออยากซื้อชุดผู้ชายทำไม?”

“ไม่ว่ายังไงวันนี้นายก็ช่วยฉันเอาไว้ครั้งใหญ่ แถมยังมาเดินซื้อของเป็นเพื่อนฉันอีก ซื้อเสื้อผ้าชุดหนึ่งเป็นการตอบแทนไม่ได้เหรอ?”

ดวงตาของฉินโล่หยินชำเลืองมองเขาแล้ว

ถึงแม้ว่าเย่เทียนไม่เข้าใกล้ความหล่อเท่าไร แต่เป็นประเภทที่ใส่เสื้อผ้าแล้วดูรูปร่างไม่ออก ทว่าพอถอดออกถึงได้รู้โดยแบบฉบับของจริง บวกกับบุคลิกที่เป็นเอกลักษณ์ของเขานั้น อยากควบคุมสูทชุดนี้ย่อมไม่มีปัญหาใดๆ ทั้งสิ้น

ไม่ต้องพูดถึงฉินโล่หยิน แม้แต่ผู้หญิงคนอื่นในร้านต่างถูกเสน่ห์ที่เย่เทียนปล่อยออกมาดึงดูดความสนใจเอาไว้แล้วอย่างช่วยไม่ได้

สัญชาตญาณผู้ชายมองเห็นสาวสวยย่อมย้ายสายตาเข้าไปเป็นธรรมดา ตอนที่ผู้หญิงเห็นหนุ่มหล่อก็จะมองมากหน่อยเหมือนกัน

พนักงานขายหญิงทอดถอนใจ “คุณผู้หญิงคะ สูทชุดนี้ราวกับวัดตัวตัดมาเพื่อแฟนของคุณเลยทีเดียวค่ะ ใส่ขึ้นมาแล้วหล่อจริงๆ!”

“เขา......”

ฉินโล่หยินได้ยิน อยากจะอธิบายสักหน่อยโดยจิตใต้สำนึก

“เสี่ยวมู่ เธอเข้ามาหน่อยสิ”

เวลานี้ พนักงานขายคนอื่นในร้านกลับตะโกนเรียกพนักงานขายหญิงแล้ว ทำให้คำอธิบายของฉินโล่หยินสะดุดถึงที่สุด

“คุณผู้หญิงคะ ขอโทษนะคะ เดี๋ยวฉันรีบกลับมาค่ะ”

พนักงานขายหญิงที่ถูกเรียกว่าเสี่ยวมู่แสดงท่าทางรู้สึกผิด จากนั้นไปจัดการที่เพื่อนร่วมงานเรียกก่อนแล้ว

ภายใต้ความจำใจ ฉินโล่หยินได้เพียงย้ายสายตากลับมาบนตัวเย่เทียนแล้ว ยิ้มอ่อนบอกว่า “ใส่สบายรึเปล่า? ถ้าสบายเดี๋ยวให้พวกหล่อนใส่ถุงให้”

“สบายมันก็สบาย แค่ว่า......”

เย่เทียนส่ายหน้าเล็กน้อย อดกดเสียงต่ำลงระดับหนึ่งไม่ได้ “ถ้าไม่อย่างนั้นก็ช่างเถอะ? เมื่อกี้ในห้องลองเสื้อฉันดูราคานิดหน่อย ชุดนี้รวมกันตั้งหนึ่งแสนแปดหมื่นนะ หรือว่า......”

“หนึ่งแสนแปดหมื่นก็หนึ่งแสนแปดหมื่น ไม่ได้ใช้ให้นายควักเงิน”

ฉินโล่หยินเดิมทียังคงหนักแน่น “ฉันว่าสูทตัวนี้เหมาะกับนายดี เมื่อกี้พนักงานขายเขายังบอกว่าสูทนี้วัดตัวตัดมาเพื่อนายโดยเฉพาะจริงๆ”

เวลานี้ ข้างหูกลับมีคำพูดที่มีความหมายเยาะเย้ยมากลอยมา

“โอ๊ย สูทชุดนี้ดีมากเลย! นายบ้านนอกคนนั้น ถอดสูทออกมาซะ!”