ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 213

หน้าประตูร้านกาแฟทันใดนั้นมีรถตำรวจมาจอดคันหนึ่ง

ผลักเปิดประตูรถ สิ่งที่ก้าวลงมาก่อนคือขาวสวยเรียวยาวคู่หนึ่ง ตามมาด้วยตำรวจสาวที่หน้าสวยผิวขาวคนหนึ่งปรากฏตัวอยู่ท่ามกลางเส้นสายตาของผู้คน

ชุดเครื่องแบบตำรวจที่รัดรูปทำให้รูปร่างที่สมบูรณ์แบบของหญิงสาวนั้นแจ่มชัดออกมามากที่สุดแล้ว ส่วนที่ควรนูนก็นูน ส่วนที่ควรเว้าก็เว้า เป็นรูปร่างปีศาจเสียจริง

บวกกับใบหน้างดงามมีเสน่ห์ของหญิงสาว บนตัวมีเสน่ห์อันน่าดื่มด่ำที่กล้าหาญและสง่างามออกมาเพิ่มอีก ชั่วพริบตาเดียวก็ดึงดูดสายตาของพวกผู้ชายหยาบคายในร้านกาแฟไว้ได้แล้ว

นอกจากจี้เยียนหรันที่เย่เทียนนัดมาแล้วยังจะยังมีใครได้อีก?

ตอนที่จัดการลี่ชุ่ยฮวาคุณยายกระดาษไหว้เจ้า ถึงแม้จี้เยียนหรันจะโดนพิษแล้ว แต่กินยาแก้พิษที่เย่เทียนปรุงด้วยมือตนเองแล้วจะเกิดเรื่องอะไรได้อย่างไรกัน

นอนอยู่ที่โรงพยาบาลเป็นเวลาหนึ่งวัน หลังจากตรวจสมรรถภาพร่างกายทุกรายการจนมั่นใจว่าไม่มีปัญหาใดๆ เธอจึงออกจากโรงพยาบาลมา

ในเมื่อคดีฆาตกรรมที่เมืองเอกสะสางเรียบร้อย คนบ้างานคนนี้จึงไม่อยู่ที่เมืองเอกต่ออีก วันนี้ตอนสายจึงกลับมาที่เจียงหนันแล้ว

สำหรับสายตาผู้ชายหยาบคายที่บุกรุกมาพวกนั้นเธอจะสัมผัสไม่ได้ได้อย่างไร ขมวดคิ้วแบบไม่พอใจพอสมควร ลูกตากลมโตที่หลักแหลมกวาดมองในร้านกาแฟรอบหนึ่ง ทันใดนั้นพบว่าเย่เทียนยืดหน้ายิ้มกริ่มโบกมือให้เธออยู่ด้านในมุมหนึ่ง

จี้เยียนหรันรีบเดินเข้าไปสามสี่ก้าว นั่งลงฝั่งตรงข้ามของเย่เทียนแล้ว

เวลานี้เป็นเวลาอาหารพอดี เย่เทียนอมยิ้มถามว่า “กินมารึยัง? ไม่กินก็สั่งตามสบายเลย ฉันเลี้ยงเอง”

“ตอนที่นายโทรหาฉันกำลังกินข้าวอยู่พอดี นายว่าฉันกินรึยังล่ะ?”

จี้เยียนหรันมองตาค้อนยกใหญ่ ถึงแม้จะเป็นการกระทำเหยียดหยามชัดเจน ทว่ากลับเผยท่วงทีงดงามยากจะอธิบายออกมาอยู่ดี มองจนพวกหยาบคายกลุ่มหนึ่งน้ำลายไหลย้อย แอบบ่นในใจว่าสาวงามกลับมีผู้ชายเอาไปครองแล้ว

“งั้นอย่างน้อยก็ดื่มอะไรหน่อยเถอะ? ไม่อย่างนั้นถ้าเธอไม่สั่งอะไรเลย อย่างนั้นคนอื่นจะมองฉันยังไงกัน?”

เย่เทียนเหมือนว่าเพิ่งนึกอะไรขึ้นได้ “ใช่แล้ว ถ้าฉันจำไม่ผิด ช่วงนี้เธอคงน่าจะเป็นประจำเดือนแล้วมั้ง?”

พูดจบ ไม่รอจี้เยียนหรันส่งเสียง เย่เทียนหันหน้าตะโกนบอกพนักงานที่เพิ่งเดินเข้ามา “พนักงาน รบกวนเพิ่มน้ำเปล่าให้ฉันแก้วหนึ่งด้วยนะ”

พนักงานชายที่เพิ่งเดินเข้ามาสีหน้าเปลี่ยนในชั่วขณะนั้น ชายตามองเย่เทียนแบบแอบขมขื่นมาก ถอยกลับไปอย่างซื่อสัตย์

น่าเสียดายที่ก่อนหน้านี้เขาดักเพื่อนร่วมงานผู้หญิงที่จะเข้ามาเอาไว้แล้ว เดิมคิดจะเข้ามาพูดคุยกับตำรวจสาวสักหน่อย อยากขอวิธีติดต่อ

ใครจะคาดคิดว่าเขาเพิ่งเดินเข้าไป คำพูดประโยคหนึ่งของเย่เทียนจะพังวิธีอยากติดต่อของเขาลงถึงที่สุด

แต่ ใครให้เย่เทียนเป็นลูกค้าล่ะ?

ถึงแม้ในใจพนักงานจะตำหนิมากมาย กลับไม่กล้าหน้าด้านเข้าไปอีก ได้เพียงไปเทน้ำอย่างหงอยเหงาเศร้าซึม

ริมฝีปากจี้เยียนหรันขยับแล้ว กลับไม่ตะโกนบอกพนักงานชายให้หยุด ดวงตาแหลมคมคู่หนึ่งจ้องเย่เทียนอยู่

“นายรู้ได้ยังไงว่าหลายวันนี้ฉันจะเป็นประจำเดือน?”

“เธออย่าเหยียดหยามฉันเลยได้ไหม?”

เย่เทียนเบ้ปาก พูดอย่างไม่สนใจ “เธออย่าลืมนะว่าฉันเป็นปรมาจารย์ปรุงยา ถ้าแม้แต่จุดนี้ยังดูไม่ออก งั้นฉันจะออกมาทำได้ยังไง?”

หางตาจี้เยียนหรันกระตุกเล็กน้อย ส่ายหน้าแบบจำใจ คลำหาบัตรธนาคารสองใบออกมาจากในกระเป๋าเสื้อก่อนจะยื่นเข้าไปแล้ว

“ด้านบนใบนี้เป็นเงินรางวัลที่ทางตำรวจเมืองเอกรับปากจะให้นาย คุณยายกระดาษลี่ชุ่ยฮวากับผู้ประมาทส่งโลงศพรวมกันขึ้นมาทั้งหมดหนึ่งล้านห้าแสน”

“ด้านล่างใบนี้คือคุณปู่มอบหมายให้ฉันเอามาให้นาย ด้านในมีสองล้าน บอกว่ามีคนจองยาเพิ่มพลังสี่เม็ด”

“เงินเป็นเธอเก็บไว้เถอะ!”

เย่เทียนไม่เพียงไม่รับบัตรธนาคารไป ยังล้วงบัตรธนาคารใบหนึ่งออกมาจากบนตัวยื่นเข้าไปให้ด้วย “ด้านในนี้มีประมาณสามล้าน เธอเอาไปด้วยกันนะ!”

“โดยเฉพาะ จำนวนตัวยาที่ฉันต้องการไม่ใช่น้อยๆ ให้เธอช่วยเหลือมันย่อมดีกว่าฉันทำคนเดียว”