ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 272

“คุณชายสาม แม้ว่าผมจะอายุมากแล้ว แต่ก็ไม่ได้แก่จนแยกแยะไม่ออก!”

เมื่อสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงในท่าทีของเย่หย่งโซ่ น้ำเสียงของ ถังเหวินหลงก็เย็นชาลงเช่นกัน

ในใจเย่หย่งโซ่กระตุกอย่างกะทันหัน และรีบอธิบาย “ท่านถัง คุณอย่าเข้าใจผมผิด ผมไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น…”

อย่างไรก็ตาม โดยไม่รอให้เย่หย่งโซ่พูดจบ ถังเหวินหลงก็ขัดจังหวะเขาอย่างเฉยเมย

“คุณชายสาม ผมว่าคุณน่าจะแสดงความยินดีต่อคุณท่านเฉินแล้วใช่ไหม?”

“ถ้าคุณไม่มีธุระอะไรแล้วก็รีบกลับไปที่เมืองจิน เจียงหนันไม่ดีเท่าเมืองจิน กฎหมายและระเบียบนั้นวุ่นวายมาก!”

ดูเหมือนว่าจะคิดแทนเย่หย่งโซ่ แต่ทุกคนรู้ว่านี่เป็นคำสั่งขับไล่แขกโดยสิ้นเชิง!

“ท่านถัง คุณ...”

สีหน้าของเย่หย่งโซ่เปลี่ยนเป็นสีตับหมูด้วยความโกรธ และกัดฟันอย่างขุ่นเคือง "ผมขอตัวไปก่อน!"

หลังจากพูดจบ เย่หย่งโซ่ก็สะบัดแขนเสื้อแล้วจากไป ไม่ลังเลเลย

ไม่ไปแล้วจะยังไง?

บางทีคนอื่นอาจจะกังวลว่าเย่หย่งโซ่เป็นลูกหลานของตระกูลเย่ แต่ถังเหวินหลงจะสนใจหรือ?

เขาคือใคร?

เขาเป็นผู้บังคับการทั้งปวง!

เว้นแต่ทุกคนในตระกูลเย่จะเสียสติไปแล้ว ไม่มีทางที่พวกเขาจะกล้าผิดใจกับเขาเพราะเรื่องเล็กน้อยนี้อย่างแน่นอน!

อย่าดูว่าเมื่อกี้เขาดูเเย่อหยิ่ง ท่าทีเหมือนไม่มีใครกล้าทำให้ขุ่นเคือง แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นลูกหลานของตระกูลเย่ เขาจะโง่เขลาจนไม่มีสมองได้ไง?

ตระกูลที่ร่ำรวยอันดับต้นๆ แท้จริงนั้นเข้มงวดในการศึกษามาโดยตลอด และยากที่จะมีลูกหลานที่โง่เขลาไม่เอาไหน

สำหรับทุกคน ตกตะลึงกับฉากนี้มาก และห้องจัดเลี้ยงทั้งห้องก็เงียบกริบ

ทุกคนเงียบ ราวกับว่าคอของพวกเขาถูกบางสิ่งขวางกั้น และไม่มีใครกล้าพูดอะไรสักคำ

หยิ่งผยองเหรอ? เผด็จการเหรอ?

แล้วไง! ถังเหวินหลงมีคุณสมบัติที่จะหยิ่ง! ยิ่งมีคุณสมบัตินี้ที่จะเผด็จการ!

สายตาของทุกคนที่จ้องมองถังเหวินหลงอย่างเหม่อลอยเกือบมีดวงดาวโผล่ออกมา เฉพาะคนที่สามารถไปถึงจุดนั้นได้ ถึงจะเรียกได้ว่าเคยมาโลกนี้!

ถังเหวินหลงไม่สนใจว่าทุกคนจะคิดอย่างไร หันความสนใจไปที่เฉินชังไห่หลังจากที่ร่างของเย่หย่งโซ่หายไปอย่างสมบูรณ์

“น้องเฉิน ครั้งนี้ผมมาแบบรับมาก ไม่ได้นำของขวัญมาด้วย คราวหน้าเมื่อผมว่าง ผมจะไปเยี่ยมเยียนถึงบ้านด้วยตัวเองแน่นอน!”

เฉินชังไห่รีบดึงสติกลับมา และพูดด้วยความกลัวว่า “ท่านพี่ถัง คุณเกรงใจเกินไปแล้ว”

หลังจากเพียงแค่กล่าวทักทายกับดาววันเกิดวันนี้ สายตาของถังเหวินหลงก็หันไปหาเย่เทียนอีกครั้ง

“น้องน้อยเย่ คุณยินดีไปคุยกับผมโดยส่วนตัวได้ไหม?”

เมื่อเฉินชังไห่เห็นสิ่งนี้ รอยยิ้มอันขมขื่นก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา

แม้ว่าท่าทีของถังเหวินหลงจะเย่อหยิ่งมาก แต่เขาจะทำอะไรได้? เขาเชื่อว่าถึงแม้จะเป็นนายท่านฉินมา ก็ทำได้เพียงยิ้มอย่างขมขื่นเหมือนเขา

นี่เป็นสิ่งที่ช่วยไม่ได้ ถังเหวินหลงเป็นผู้บังคับการทั้งปวง ดูแลคนอย่างน้อย 200,000 คน เขามีทุนในการหยิ่งยโส!

เย่เทียนยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ยกข้อมือขึ้นและเหลือบมองนาฬิกา และพูดอย่างเฉยเมย “ใกล้จะถึงเวลาเริ่มงานแล้ว พยายามเร็วหน่อย”

“ไม่เป็นไร แค่คำไม่กี่คำ ไม่นานหรอก”