ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 290

“พี่สาว เมื่อกี้ที่วิ่งผ่านไปคืออะไรหรือ?”

เด็กสาวคนหนึ่งขยี้ตาและถามหญิงสาวที่อยู่ข้างๆเธอด้วยใบหน้าที่คล้ายคลึงกับสับสน

"รถหนึ่งคัน!"

ผู้หญิงที่นั่งอยู่ตำแหน่งคนขับจ้องเขม็งไปที่เงารถข้างหน้าที่ค่อยๆไปไกล และสีท้าทายก็ปรากฏขึ้นใต้ตาของเธอ

ขณะตอบน้องสาวของเธอ เธอเหยียบคันเร่งโดยไม่ลังเล ไล่ตามเงาสีเหลืองที่อยู่ข้างหน้าเธอ

ถ้ามีคนเห็นหญิงสาวสองคนนี้ พวกเขาจะต้องอดไม่ได้ที่จะร้องอุทานอย่างแน่นอน

ไม่ใช่อะไร เพราะทั้งสองคนนี้เป็นลูกสาวของตระกูลฮั่วที่ทำให้ตระกูลใหญ่หลายตระกูลในจ๊กกลางรู้สึกหวาดกลัว!

น้องสาวคือฮั่วหลิงเยว่ซึ่งนั่งอยู่ข้างคนขับ ส่วนคนที่นั่งอยู่บนตำแหน่งคนขับคือพี่สาวฮั่วเยี่ยนจื่อ!

“รถคันนั้นเร็วมาก! คาดว่าความเร็วแบบนี้ คนที่จะขับได้แบบนี้ต้องอยู่ในระดับราชารถเท่านั้นมั้ง?”

ฮั่วหลิงเยว่สังเกตเห็นดวงตาของพี่สาวของเธอเต็มไปด้วยเจตนาแข่งขัน แต่เธอก็ไม่กังวลเลย ในทางกลับกัน เธอหัวเราะอย่างตื่นเต้น และในดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยความกระตือรือร้นที่จะรีบเร่ง

“ถ้าฉันเดาไม่ผิด รถคันนั้นน่าจะเป็นลัมโบร์กีนีของซูเย่าหมิง!”

ฮั่วเยี่ยนจื่อขับเฟอร์รารีสีแดงเพลิงอย่างชำนาญ และเพลิดเพลินไปกับความตื่นเต้นที่เกิดจากความเร็วอันรวดเร็ว

“ซูเย่าหมิง? ไม่ใช่มั้ง!”

ฮั่วหลิงเยว่ส่ายหัวปฏิเสธทันที “ด้วยทักษะการขับขี่ที่ย่ำแย่ของเขา แม้แต่รถทหารก็ตามไม่ทัน เขาจะขับเร็วขนาดนี้ได้ยังไง”

“ฉันแค่บอกว่ามันเป็นรถของเขา แต่ไม่ได้หมายความว่าเขากำลังขับรถอยู่นิ”

มุมปากของฮั่วเยี่ยนจื่อเผยรอยยิ้มที่มีความหมาย และเธอก็เหยียบคันเร่งอีกครั้ง เฟอร์รารี่ก็เร่งความเร็วอย่างบ้าคลั่งอีกครั้งในทันที

ในขณะที่ขับผ่านไป เธอแค่เห็นผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างคนขับ แต่เธอไม่ได้เห็นหน้าเธอชัดเลย และเธอจะมีเวลาไปดูคนขับได้อย่างไร

แต่ด้วยสิ่งนี้ เธอจึงมีความมั่นใจอย่างมากว่าไม่ใช่ซูเย่าหมิงเป็นคนขับรถอย่างแน่นอน

จากความเข้าใจของเธอที่มีต่อซูเย่าหมิงหากได้ออกมากับหญิงสาวที่สวยๆจริงๆ เขาคงจะขับรถชักช้าเหมือนหอยทาก และอวดให้พวกคนระดับล่างดู

เย่เทียนสังเกตเห็นร่างสีแดงที่วิ่งไล่ตามด้านหลังจากกระจกมองหลัง ลูบจมูกของเขาและยิ้มอย่างขมขื่น

อย่างน้อยรถที่เขาขับก็เป็นลัมโบร์กีนี บวกกับสนามบินอยู่ในย่านชานเมือง ดังนั้นประชากรจึงค่อนข้างน้อย ด้วยความอยากสนุกเย่เทียนจึงขับรถเร็วขึ้น แต่ก็ดึงดูดความสนใจจากผู้ที่ชื่นชอบการแข่งรถอย่างไม่คาดคิด

แม้ว่าจะเป็นเช่นนี้ เย่เทียนก็ไม่ได้ตั้งใจจะปรับรถให้ช้าลง แทนที่จะเสียเวลาโดยถูกอีกฝ่ายไล่ทัน จะดีกว่าไหมที่จะทิ้งอีกฝ่ายไว้ท้ายรถ!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เย่เทียนก็เตือนซูเหมยที่รู้สึกตึงเครียดอยู่ข้างเขา“คุณนาย รีบจับรถดีๆ รอให้ผมกำจัดรถที่อยู่ข้างหลังแล้วจะค่อยๆช้าลง”

แม้ว่าเธอจะหวาดกลัวจนแข็งไปทั้งตัว แต่ก็มีสีแดงเลือดแปลกๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของซูเหมย เห็นได้ชัดว่าเธอรู้สึกสะใจและตื่นเต้นมาก

มือของเย่เทียนหมุนอยู่ที่พวงมาลัยอย่างรวดเร็ว และเท้าขวาของเขาเหยียบคันเร่งโดยตรงโดยไม่ลังเลใดๆ

ไม่มีการสะบัดหางที่น่าตกตะลึง มีแต่ความเร็วราวกับลม!

ความเร็วสูงสุดนั้นเพียงพอสำหรับเย่เทียนที่ทิ้งเงาสีแดงเพลิงที่ไล่ตามเขาไปยังประเทศชวา!

"แม่งๆๆ! ใครเป็นคนขับรถ!"

เมื่อเห็นว่าไม่ว่าพี่สาวของเธอจะพยายามไล่ตามแค่ไหน ระยะห่างของลัมโบร์กีนีตรงหน้าเธอก็ยิ่งไกลขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ฮั่วหลิงเยว่ไม่มีเวลาสนใจภาพลักษณ์ของกุลสตรี และพ่นคำหยาบออกมาซ้ำๆ

ฮั่วเยี่ยนจื่อขมวดคิ้วอย่างกะทันหัน กัดริมฝีปากสีแดงอันสดใสของเธอแล้วพูดว่า “หาคนมาสืบก็จะรู้แล้วไม่ใช่หรือ”

เกรงว่าเย่เทียนคงคิดไม่ถึงว่า เขามาที่จ๊กกลางยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เขาก็ได้ดึงดูดความสนใจของสองพี่น้องในตระกูลฮั่วแล้ว

ตามที่สัญญากับซูเหมยไว้ก่อนหน้านี้ เย่เทียนได้ชะลอความเร็วของรถหลังจากสะบัดเงาสีแดงที่อยู่ข้างหลังเขา

อย่างแรก กลัวว่าซูเหมยจะทนไม่ไหว อย่างที่สองคือมันเข้าสู่เขตเมืองและไม่เหมาะกับการขับรถเร็ว

ภายใต้การบอกทางของซูเหมย เย่เทียนขับรถลัมโบร์กีนีไปจอดที่หน้าคฤหาสน์

สิ่งนี้ทำให้เย่เทียนมองไปที่ซูเหมยด้วยความประหลาดใจ แต่เขาคิดไม่ถึงว่าคุณนายที่ไม่ค่อยชอบโชว์จะเป็นคุณหนูที่ร่ำรวยขนาดนี้!

ราคาที่ดินในจ๊กกลางนั้นเทียบได้กับเมืองติดทะเล ราคาแพงมากอย่างแน่นอน คฤหาสน์ตรงหน้า อย่างน้อยก็หลายร้อยล้าน นั่นไม่ใช่สิ่งที่ครอบครัวที่มีฐานะธรรมดาสามารถจ่ายได้

ยามที่ประตูดูเหมือนจะคุ้นเคยกับลัมโบร์กีนีเป็นอย่างดี และเขาเปิดประตูเหล็กขนาดใหญ่เพื่อให้เย่เทียนเข้าไป โดยไม่รอให้เย่เทียนลดกระจกระลง

สิ่งนี้ทำให้เย่เทียนขมวดคิวขึ้นเล็กน้อย ด้วยความตระหนักด้านความปลอดภัยแบบนี้ ถ้ามีคนที่มีเจตนาร้ายเข้ามา คาดว่าแม้ว่าบุคคลที่อยู่ภายในจะตาย บอดี้การ์ดเหล่านี้ก็คงจะไม่รู้

ไม่ว่ายังไง หลังจากเข้าไปในคฤหาสน์ไม่กี่นาที ในที่สุดเขาก็หยุดอยู่หน้าตรงกลางวิลล่า ภายใต้การบอกทางของซูเหมย

ดิงดอง!

ซูเหมยไม่สนใจว่าเย่เทียนคิดอะไรอยู่ เธอออกจากรถทันทีที่รถหยุด ก้าวไปข้างหน้าแล้วกดกริ่งประตู

"มาแล้วมาแล้ว!"

เสียงของผู้หญิงวัยกลางคนก็ดังขึ้นในวิลล่า และหญิงวัยกลางคนก็เข้ามาเปิดประตูทันที เมื่อดูจากการแต่งตัวแล้ว เห็นได้ชัดว่าเธอเป็นคนรับใช้

“คุณหนู? โอ๊ย ในที่สุดคุณก็กลับมาแล้ว!”

ผู้หญิงคนนั้นมองซูเหมยอย่างเอ็นดู "นายท่านได้ยินมาว่าวันนี้คุณจะกลับมา เอะอะก็ให้ฉันออกมาดูหลายครั้งเลยเชียว"

ระหว่างพูด ผู้หญิงคนนั้นเหลือบมองเย่เทียนโดยไม่รู้ตัว ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความระแวดระวัง

“น้าฟาง”

ซูเหมยทักทายหญิงวัยกลางคนและถามอย่างเร่งรีบ “ฉันได้ยินจากแม่ของฉันเมื่อสองวันก่อนว่าคุณปู่ไม่สบาย เป็นยังไงบ้าง? คุณปู่ป่วยหนักหรือเปล่า?”

“ในตอนกลางวัน นายท่านดูเหมือนจะไม่เป็นอะไร…”

น้าฟางส่ายหัวอย่างขมขื่น “แต่ตอนกลางคืนก็จะกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด และทั้งตัวก็จะแดง สองสามวันนี้ได้เชิญแพทย์ที่มีชื่อเสียงในเมืองจนหมด แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าเป็นอะไร ”

ในระหว่างการสนทนา น้าฟางรีบเดินพาซูเหมยเข้าไปในบ้าน

ในเวลานี้ เย่เทียนเพิ่งรู้ว่าทำไมซูเหมยจึงรีบกลับมา เป็นเพราะนายท่านซูป่วย และฟังคำพูดของคนใช้ ดูเหมือนเป็นโรคประหลาด!

ซูเหมยเริ่มกังวลเมื่อเธอได้ยินคำพูดนั้น และลืมให้คนจัดที่นอนให้เย่เทียน และต้องการไปพบคุณปู่ก่อน

เย่เทียนจะยืนอยู่คนเดียวซื่อๆก็คงไม่ใช่ เขาเดินตามทั้งสองคนเข้าไปโดยตรง

เมื่อเข้าไปในวิลล่า เหมือนมีกลิ่นของยาสมุนไพรที่เข้มข้น ซึ่งทำให้เย่เทียนค่อนข้างคุ้นเคยกับสมุนไพรนี้ จึงอดไม่ได้ที่จะดมอีกสองสามอึก แต่หลังจากแยกแยะส่วนผสมของยาสมุนไพรแล้ว สีหน้าของเขาก็เริ่มแปลก

ภายใต้การนำทางของน้าฟาง ทั้งสองรีบเข้าไปในห้อง สิ่งแรกที่เข้ามาในตาคือหญิงวัยกลางคนที่ประดับด้วยเพรชพลอยนั่งอยู่ข้างเตียง เป็นแม่ซูจ้าวเสว่เฟินที่เย่เทียนเคยเจอหนึ่งครั้ง

นอกจากนี้ ยังมีชายชราร่างผอมบางนอนอยู่บนเตียงนุ่มขนาดใหญ่ และเมื่อเขาเห็นร่างของซูเหมย เขาก็เผยรอยยิ้มที่มีความสุขในทันที

แค่คิดด้วยตีน เย่เทียนก็รู้ว่าชายชราคนนี้ต้องเป็นปู่ของซูเหมย นายท่านซูของตระกูลซูซูหงจูน!