ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 33

เย่เทียนตกตะลึง

จังเวยก็ตกตะลึง

ทุกคนอึ้ง!

ทุกคนมองดูสองคนที่กำลังจูบกันอย่างเสน่หาต่อหน้าพวกเขาอย่างเหม่อลอย

หลังจากช็อกไปชั่วครู่ ในที่เกิดเหตุก็โกลาหล

“แมร่ง! ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?”

“เจ้าหญิงตระกูลเหลียง มอบจูบของตนเองให้ผู้ชายคนอื่น?”

“พระเจ้า อะไรมันจะสุดยอดขนาดนี้?”

หากเมื่อกี้เป็นเพียงการเคลื่อนไหวเล็กๆ การเคลื่อนไหวของเหลียงเยว่หรูต่อจากนี้ ก็ระเบิดในที่เกิดเหตุทันที และมันก็ไม่สามารถสงบเป็นเวลานาน

แม้แต่เย่เทียนก็ตกตะลึง เขาไม่คาดคิดว่าเขาจะถูกเหลียงเยว่หรูจูบ

ทั้งสองมองหน้ากัน เย่เทียนก็สัมผัสได้ถึงความตื่นเต้นของเหลียงเยว่หรู

เขาแอบหัวเราะในใจ เหมือนคำที่กล่าวกันว่า มีให้เอาเปรียบแล้วไม่ไปเอาเปรียบก็เหมือนคนโง่ แม้แต่เหลียงเยว่หรูก็รุกขนาดนี้แล้ว ถ้าเขาไม่ทำอะไรเลย เขาจะไม่แมนแล้วมั้ง?

ดังนั้น เย่เทียนขยับตัว เหยียดมือออก คว้าเอวที่ไร้กระดูกของเหลียงเยว่หรู หันหลังให้แขก ตอนที่เหลียงเยว่หรูไม่ทันตั้งตัว เขาก็จูบปากของเหลียงเยว่หรูอย่างหยาบคาย ...

"อู……"

เหลียงเยว่หรูตกใจ เธอทำอย่างนั้นเพราะอยู่ในสถานการณ์คับขัน ไม่คาดคิดว่าเย่เทียนจะทำเช่นนี้

เมื่อเย่เทียนงัดฟันของเธอออก หัวของเธอก็ว่างเปล่า และลืมที่จะดิ้นรนและต่อต้าน

หลังจากรอสองวินาที เมื่อเธอต้องการดิ้นรน ร่างกายของเธอก็อ่อนแรงลง และคนทั้งคนแขวนอยู่บนร่างกายของเย่เทียน ทำได้เพียงรับไว้

เมื่อเห็นเย่เทียนจูบเธอ ยอมรับมันอย่างเงียบๆ ลึกลงไปในหัวใจ อารมณ์แปลกๆค่อยๆ เพิ่มขึ้น...

ผ่านไปนาน ริมฝีปากแยกกัน!

เย่เทียนปล่อยเหลียงเยว่หรูไปด้วยท่าทีไม่อยากไป ก่อนที่เหลียงเยว่หรูจะพูด ก็หันไปมองจังเวย

“ตอนนี้เชื่อหรือยัง?”

"คุณ……"

จังเวยโกรธมากจนตัวสั่น จ้องไปที่เย่เทียนอย่างดุเดือดด้วยสายตาที่พ่นไฟ

เขาเป็นคู่หมั้นในนามของเหลียงเยว่หรู แต่ฉากนี้ ทำให้เขาเหมือนถูกสวมเขาไม่ต้องสงสัย

นี่คือสิ่งที่เขาเห็น สิ่งที่เขาไม่เห็นล่ะ?

บางทีนางแรดเหลียงเยว่หรู อาจเคยนอนกับเขามานับครั้งไม่ถ้วนแล้ว ผู้หญิงของเขา กลับอยู่กับผู้ชายคนอื่น!

ยิ่งจังเวยคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งโกรธมากขึ้นเท่านั้น ในใจมีความอยากที่จะฆ่าคนผุขึ้นมา

“จังเวย เป็นอะไรไป?”

ในเวลานี้ ก็มีเสียงมาจากด้านข้าง

กว่าจังเวยจะสงบสติอารมณ์ หันไปมองอีกคนแล้วยิ้มอย่างขมขื่น “ไม่มีอะไร มันเป็นเพียงเรื่องส่วนตัว”

"เรื่องส่วนตัว? ผมคิดว่ามันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก"

คนที่เดินมาคือเจิ้นเซ่าเฉิน!

นี่คืองานเลี้ยงที่เขาจัดขึ้น ในฐานะเจ้าภาพ แน่นอนว่าเขาเห็นเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น

เขาคิดไม่ถึงว่า เย่เทียนจะมาพัวพันกับเจ้าหญิงของตระกูลเหลียง และสายตาที่มองไปที่เย่เทียนก็แปลกมากขึ้น

“คุณชายเจิ้น คุณหมายความว่าอย่างไร?” จังเวยขมวดคิ้ว

“เหอะๆ คุณเหลียง คุณคงไม่รู้หรอกใช่ไหมว่าผู้ชายที่อยู่ข้างๆคุณคนนี้เป็นใคร?”

เจิ้นเซ่าเฉินส่งสายตาให้จังเวย จากนั้นหันศีรษะและพูดกับเหลียงเยว่หรู

"ตัวตน?"

เหลียงเยว่หรูรู้จักเย่เทียนเพียงไม่กี่วัน และไม่รู้จริงๆว่าตัวตนของเขาคืออะไร

ดวงตาของเจิ้นเซ่าเฉินเป็นประกาย และเขาก็ทักทายในทันที โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากได้ยินคำพูดของเฉินหวั่นชิง เขาก็มีความสุขมากขึ้น

เดิมทีเขาจีบเฉินหวั่นชิงมานาน ก่อนหน้านี้เขาได้วางกับดักเพื่อบังคับให้เย่เทียนไปจากตระกูลเฉิน ตอนนี้ดูเหมือนว่าแผนของเขาจะได้ผลอย่างเห็นได้ชัด!

แน่นอน เขาไม่รู้ว่า เฉินหวั่นชิงปากบอกว่าจะหย่า แต่จริงๆแล้วไม่ได้เซ็นสัญญาหย่ากับเย่เทียน

แต่ไม่ปรากฏบนใบหน้าและถามว่า"หวั่นชิง เมื่อกี้คุณบอกว่าคุณหย่ากับเขาแล้วใช่ไหม?"

เฉินหวั่นชิงมาสาย แต่เธอก็ได้ยินการสนทนาของผู้คนในนั้นอย่างชัดเจน คนฉลาดอย่างเธอ ไม่นานก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

“ฉันมองพลาดไปจริงๆ ในเวลาเพียงไม่กี่วัน คุณก็ไปหาผู้หญิงคนอื่นๆแล้ว! ฉันได้รู้อะไรมากขึ้นจริงๆ!”

เธอพูดอย่างเย็นชา

เย่เทียน: "..."

“คุณชายเจิ้น ฉันขอโทษ ฉันรู้สึกไม่สบายนิดหน่อย ดังนั้น ขอตัวกลับก่อนนะ”

เฉินหวั่นชิงกวาดมองเย่เทียนด้วยความรังเกียจ กล่าวทักทายเจิ้นเซ่าเฉินและหันหลังกลับและเดินจากไป

เย่เทียนสังเกตเห็นสายตาของเธอ และรอยยิ้มที่ขมขื่นก็ปรากฏขึ้นที่มุมปาก

เรื่องของวันนี้ ไม่ว่าจะแก้ต่างยังไงก็ฟังไม่ขึ้นอย่างแน่นอน...

"ผมส่งคุณ"

เมื่อเจิ้นเซ่าเฉินเห็นว่าเฉินหวั่นชิงกำลังจะจากไป เขาก็ไม่สนใจเย่เทียน เนื่องจากเย่เทียนได้หย่าขาดจากเฉินหวั่นชิงแล้ว เขาจึงไม่จำเป็นต้องไปหาเรื่องเย่เทียนอีก และไล่ตามออกไป

ส่วนเหลียงเยว่หรู เธอก็โล่งใจและมีความสุขเล็กน้อยในใจ แอบคิดกับตัวเองว่า “แปลกจริงๆ ทำไมเธอถึงยอมทิ้งผู้ชายดีๆอย่างเย่เทียนไป? แต่ก็ดีแล้ว เช่นนี้ก็ไม่มีใครแย่งกับฉันอีก "

เมื่อในใจคิดเช่นนี้ รอยยิ้มบนใบหน้าของเหลียงเยว่หรูก็เผยออกมา ควงแขนของเย่เทียน

“เย่เทียน ฉันจะไปเติมหน้าก่อน เดี๋ยวพวกเขาจะว่าอย่างไรคุณก็ไม่ต้องไปสนใจ เดี๋ยวฉันออกมาเราก็ไปจากที่นี่ทันที”

“โอเค ผมไม่เป็นไร คุณไปเถอะ”

เย่เทียนยิ้ม ไม่มีอารมณ์ที่จะอยู่ต่ออีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าและตอบตกลง