ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 348

ขณะที่เย่เทียนฝึกวิชา ในบ้านพักติดกับเขาแห่งหนึ่งในจ๊กกลาง

คนของสำนักหวู่หันที่ไปปรากฏตัวที่เหมืองหยกเมื่อคืน ยืนตัวตรงราวกับเป็นหลานที่เชื่อฟัง ด้านหน้าพวกเขานั้นมีคนสามคนนั่งอยู่บนโซฟา

ด้านซ้านนั้นเป็นคนที่เคยได้เจอกับเย่เทียนซึ่งเป็นเจ้าบ้านของตระกูลหยางก็คือหยางหย่งซิน

ด้านขวานั้นเป็นชายคนหนึ่งที่แต่งหน้าแต่งตาจัด มีกลิ่นน้ำหอมฉุน แถมท่าทีก็ยังเหมือนหญิงมากกว่าผู้หญิงอีกด้วย！

ส่วนเขา เป็นสุดยอดปีศาจที่ใครๆ ในโลกยุทธภพก็ฆ่าได้ เป็นอาจารย์ของหลิวจื่อหยัง ก็คือฮวาอวี่เฟย！

เกรงว่าเย่เทียนจะคิดไม่ถึง เขาปล่อยคนเหล่านั้นออกมาก็เพื่อหวังว่าพวกเขาจะสามารถมาก่อกวนเรื่องภายในของสำนักหวู่หันได้

แต่ลับหลังหลิวจื่อหยังนั้นกลับยังมียอดปีศาจที่โหดร้าย ที่ทำให้พวกเขาไม่มีทางกล้าคิดทรยศ

“พวกคุณบอกว่าจื่อหยางตายแล้วเหรอ？แล้วพวกคุณกล้ากลับมาได้อย่างไร！”

ฮวาอวี่เฟยในตอนนี้มีแววตาล้ำลึก ก่อนจะจ้องมองไปยังศิษย์ของสำนักหวู่หันสิบกว่าคน แววตามีความเย็นยะเยือกไม่เบา

“ท่าน ท่านฮวา คนคนนั้นมันแข็งแกร่งจริงๆ พวกเรา……”

คนหนึ่งของสำนักหวู่หันรวบรวมความกล้าก่อนจะพูดออกมา

ซวา！

เพียงแต่ว่ายังไม่ทันรอให้เขาพูดจบ ฮวาอวี่เฟยก็ยกมือขึ้น ก่อนจะดูดชายคนนั้นเข้ามาอยู่ในมือทันที！

“ท่านฮวา อย่านะ！”

“อีกฝ่ายเป็นผู้แข็งแกร่งระดับดิน พวกเราเข้าไปสู้ก็เหมือนไปตายอยู่ดี！”

คนคนนั้นรู้สึกถึงแรงภายในที่ฝึกฝนมาอย่างขมขื่น มันทะลุผ่านมือของฮวาอวี่เฟยไปอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะรีบเปิดปากร้องขอชีวิต

ฮวาอวี่เฟยมองด้วยแววตาประหลาดอย่างล้ำลึก แต่ในมือกลับไม่ได้หยุดลง พลางดูดชี่ทิพย์ของคนนั้นไว้！

คนในนั้นไม่มีใครกล้าออกเสียงเพื่อให้หยุด ต่างคนต่างยืนตัวสั่นอยู่ที่เดิม โดยไม่กล้าหายใจเสียงดังด้วยซ้ำ เพราะเกรงว่าฮวาอวี่เฟยจะหันมาสนใจเอาได้

ฟู่ๆ ！

ผ่านไปเพียงไม่นาน ฮวาอวี่เฟยก็หายใจออกมา ก่อนจะปล่อยมือออก

“เศษสวะก็คือเศษสวะ มีพลังในเท่านั้นเอง ฉันฝึกวิชาสองวันยังมีมากกว่านี้อีก！”

เมื่อมองคนคนนั้น ไม่เพียงแค่พลังในทั้งตัวถูกวิชาดูดพลังดูดไปจนหมด แต่น้ำในตัวยังถูกดูดไปจนไม่เหลืออะไร จนกลายเป็นศพแห้งๆ แววตาน่ากลัว แต่ก็ยังมีความอาลัยอาวรณ์ต่อโลกใบนี้อยู่

“แหวะ？！”

หยางหย่งซินรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วน ดีที่เขาผ่านอะไรมามากมาย เลยกลั้นไว้ไม่ให้อ้วกตรงนี้ได้

ตระกูลหยางเป็นครอบครัวด้านการแพทย์ ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเจอคนตายมาก่อน แถมยังเจอศพแปลกๆ มามาก แต่เมื่อมาเห็นแบบนี้มันก็ยังทำให้เขารู้สึกรับไม่ได้อยู่ดี

คนเป็นที่ไม่กี่นาทีก่อนยังกระโดดโลดเต้นได้อยู่ เพียงไม่นานก็กลายเป็นศพแห้งที่เหมือนตายมาร้อยปี ความไม่ปกตินี้มันคงจะไม่ใช่ใครก็ได้ที่จะรับได้

ขนาดหยางหย่งซินที่เจอศพจนชินยังไม่เว้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงศิษย์ของสำนักหวู่หันเลย ต่างคนต่างตัวสั่น หัวก็ก้มหน้าจนแทบจะมุดเข้าไปในอก เพราะกลัวเป็นอย่างมาก

“ท่านฮวา ศาสตร์ของเทพนั้นอยู่เหนือโลกจริงๆ ด้วย！ข้าน้อยหยางขอคารวะ！ขอคารวะเลย！”

หยางหย่งซินปรับอารมณ์อย่างรวดเร็ว ก่อนจะกลอกตา เคารพด้วยความมีนัย

“ทำไม？คุณอยากเรียนเหรอ？”

ฮวาอวี่เฟยเหมือนจะรู้เขากำลังคิดอะไรอยู่ เลยมองเขาเบาๆ ก่อนจะพูดออกมานิ่งๆ “น่าเสียดายที่คุณแก่ไปหน่อย แต่ลูกคุณไม่เลวเลย เดี๋ยวให้เขาตัดไอ้นั่นทิ้งแล้วก็มาหาฉัน”

“นี่……ท่านฮวาทำเป็นล้อเล่นหรอกเหรอ”

หยางหย่งซินตะลึง พลางมีสีหน้าประหม่า ความคิดที่มีในใจก็หายวาบ

ฝึกวิชานี้ ต้องเข้าพระราชวังก่อนเหรอ？

เขานั้นมีแค่ลูกชายอย่างหยางเส้าเหวินคนเดียว ถ้าตัดไอ้นั่นไปแล้ว ก็เหมือนตัดตระกูลหยางสิ้น แล้วตระกูลหยางจะมีใครเป็นผู้สืบทอดได้อีกล่ะ！

ฮวาอวี่เฟยขี้เกียจจะสนใจหยางหย่งซินอีก เลยมองไปทางศิษย์ของสำนักหวู่หันสิบกว่าคนที่ตัวสั่นเทาอยู่ทางด้านหน้า

“เมื่อครู่เขาบอกว่าคนนั้นคือผู้แข็งแกร่งระดับดิน มันจริงหรือเปล่าเนี่ย？”