ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 350

การลงมือเดินหน้าของแก๊งS.P.Lนั้นก็เป็นไปตามที่เย่เทียนคาด แต่ก็แปลกใจไม่เบาเช่นกัน

ถึงอย่างไร เขาก็เป็นคนทำลายแผนชั่วในการแย่งยามาจากตระกูลเฉินของแก๊งS.P.L และขุดคุ้ยเจอว่าแก๊งS.P.Lเป็นส่วนหนึ่งของแก๊งมังกร และเป็นหนึ่งในคนที่ฆ่าสามหัวหน้าแก๊งของพวกเขา！

นี่มันเป็นการดูแคลนมากเกินไป ถ้าเกิดแก๊งS.P.Lไม่หาเรื่องสู้อีกครั้ง จากนี้พวกเขาคงจะไม่สามารถชูคอในวงการทหารได้อีก

เย่เทียนในวันนี้แม้จะบอกว่าไม่กลัวอะไร แต่กลับไม่นึกถึงเฉินหวั่นชิงและความปลอดภัยของตระกูลเฉินไม่ได้เลย！

ใครจะรู้ว่าตอนที่แก๊งบ้านั่นหาตัวเองไม่เจอ จะไปแก้แค้นกับตระกูลเฉินแทนล่ะ？

“ดูเหมือนจะต้องรีบจบเรื่องในจ๊กกลางแล้วล่ะ！”

เย่เทียนพึมพำ แต่กลับพบว่ามีข้อความสิบกว่าข้อความที่ยังไม่อ่านปรากฏขึ้นบนโทรศัพท์

ส่วนมากเป็นสายที่ซูเหมยโทรมา แล้วก็มีข้อความจากเหลียงเหวินห้าว ฮั่วเยี่ยนจื่อและเฉินหวั่นชิงแทรกมาด้วย

ข้อความในนั้นส่วนมากก็เป็นเหมือนกัน ซูเหมยกับเฉินหวั่นชิงกำลังถามว่าเมื่อคืนไปไหน แถมยังไม่รับโทรศัพท์อีก

ข้อความของเหลียงเหวินห้าวกับฮั่วเยี่ยนจื่อนั้นทำให้น่าหงุดหงิด เหมืองหินทิพย์เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ งานประมูลเหมืองก็เลื่อนออกไป เปลี่ยนจากคืนนี้เป็นคืนพรุ่งนี้

กระนั้น เย่เทียนกลับเห็นด้วยเล็กน้อย เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานไม่เล็กเลย บวกกับทหารที่ประจำการนั้นตายหมด การเลื่อนงานประมูลออกไปก็ไม่แปลก

แต่ทว่า ก็ยังให้เวลาว่างเขาไปพลางอีกด้วย ตอนแรกเขากังวลว่าจะไปร่วมงานประมูลคืนนี้ทันหรือเปล่าอยู่เลย

เมื่อบอกกับคนอื่นๆ แล้วว่าตัวเองปลอดภัยดี ก่อนจะกุเรื่องโกหกไปส่งๆ เย่เทียนถึงได้เดินเข้าห้องอาบน้ำ ก่อนจะรีบล้างหน้าล้างตาให้สะอาด

เมื่อเย่เทียนออกมาจากห้องอาบน้ำแล้ว ก็เป็นเวลาบ่ายสามกว่าแล้ว เลยกินโจ๊กสักชาม ก่อนจะทิ้งกระดาษไว้ แล้วก็เอาต้นวิสทีเรียสามก้านออกไปด้วย

การดูดหินทิพย์นั้นมีขีดจำกัด การฝึกด้วยอาวุธนั้นก็ยังเหลือที่ แต่ถ้าอยากจะฝึกทั้งสองอย่างมันกลับไม่เพียงพอ

ต้นวิสทีเรียนี้นอกจากใช้ในการฝึกแล้วก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีก กลับมีพิษด้วยซ้ำ ทิ้งเอาไว้ให้ตี๋ต้าจื้อจัดการยังดีกว่า ยังไงก็ถือว่าเป็นการซื้อใจไม่ให้เหรอ？

เมื่อออกไปก็หาคุณตาแก่ข้างต้นไม้เพื่อถามทาง เย่เทียนก็ตรงไปที่บ้านของหยูฝาน

แม้จะบอกว่าป้าหยูดีขึ้นด้วยเพราะการรักษาของเย่เทียน แต่กระดูกก็ยังอ่อนแรงอยู่ หยูฝานกลับไม่กล้าออกมา

แน่นอน ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดคือเมื่อเย่เทียนหายไปอย่างไม่แน่ชัด หยูฝานจะกล้าจากไปไหนได้อย่างไร

“เถ้าแก่เย่ เมื่อวานคุณไปไหนมา？ทำไมไม่บอกกันหน่อย？ฉันกำลังคิดอยู่ว่าจะไปแจ้งความดีไหม คุณทำให้ฉันตกใจหมดเลย！”

เมื่อเห็นเย่เทียนกลับมา หยูฝานก็รีบเข้าไปต้อนรับ ก่อนจะพูดพลางบ่นออกมา

“เมื่อวานบังเอิญได้เจอเพื่อนที่มาเก็บหินแถวนี้พอดี ฉันเห็นว่าตีหนึ่งแล้วคุณยังไม่กลับมาสักที เลยไปดูสักหน่อย คิดไม่ถึงว่าจะพูดลากไปดื่มในเมืองน่ะ”

เย่เทียนยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะกุเรื่องโกหกขึ้น ตอนที่เตรียมจะบอกลา ด้านนอกก็กลับมีเสียงตะโกนดังขึ้น

“ป้าหยูฝาน！หยูฝาน！พวกคุณทั้งสองคนออกมาเดี๋ยวนี้นะ！”

“เสี่ยวฝาน คุณอยู่คุยกับเถ้าแก่เย่หน่อยเถอะ เดี๋ยวแม่ออกไปดู”

ป้าหยูฝานที่ไม่พูดแทรกตั้งแต่แรกเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะรีบเดินออกไป

เพียงแต่ว่ายังไม่ทันรอให้เย่เทียนกับหยูฝานคุยอะไรกัน ก็มีเสียงโวยวายหน้าประตูบ้าน

“เถ้าแก่เย่ คุณนั่งลงก่อนเถอะ ฉันออกไปดูข้างนอกก่อน”

คนอย่างหยูฝานจะนั่งอยู่ได้อย่างไร ก่อนจะบอกเย่เทียนอย่างเร่งรีบ แล้วก็รีบเดินออกไป

ตอนแรกเย่เทียนนั้นนั่งอย่างสงบ แต่เพียงไม่นาน เสียงด่าของหยูฝานก็ดังขึ้น

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น？”