ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 356

เย่เทียนให้ความร่วมมืออย่างน่าประหลาดใจ ทำให้อาไห่และอาหย่งผิดหวังอย่างมาก

ในใจพวกเขาเต็มไปด้วยความโกรธยังไม่ได้ระบาย พวกเขาอยากให้เย่เทียนทำอะไรผิด เพื่อให้พวกเขามีเหตุผลในการระบายออกมา

ไม่ว่ายังไง ทั้งสองคนไม่ได้ทำอะไรเย่เทียน และออกจากห้องไปพร้อมกับบันทึกของเย่เทียน

ไม่นานนัก กลุ่มคนสามคนมาที่ห้องกักกันชั่วคราว

“ทำไมคุณสองคนถึงมาที่นี่อีก?”

“สถานการณ์วันนี้เป็นอย่างไรบ้าง ปกติที่นี่ของผมไม่มีใครเลย แต่ตอนนี้เป็นไงล่ะ พวกคุณสองคนถูกส่งมาเป็นครั้งที่สองแล้ว”

เจ้าหน้าที่ตำรวจประจำห้องขังกำลังอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ และเมื่อเห็นสามคนที่เข้ามา เขาก็ทักทายพวกเขาทันที

คนพูดไม่คิดอะไร คนฟังกลับคิดไปแล้ว

เมื่อเย่เทียนได้ยินคำพูดนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะกวาดมองอาไห่และอาหย่ง และมุมปากของเขาก็เกิดรอยยิ้มที่ชั่วร้ายอย่างชั่วไม่ได้

จากเศษข่าวที่ได้รับมาจนถึงตอนนี้ ด้วยมันสมองของเย่เทียน เขายังไม่สามารถวิเคราะห์ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ไม่มีอะไรมากไปกว่าคนพวกนี้ เพราะเสื้อผ้าบนร่างกายของพวกเขา ทำให้พวกเขาไม่กล้าทำความชั่วอย่างปลดโปล่งอย่างตรงไปตรงมา พวกเขาเตรียมคนรอเขาไว้ที่นี่ตั้งนานแล้ว!

พวกคุณไม่ต้องการที่จะทำให้เรื่องใหญ่ไม่ใช่เหรอ? แต่ผมจะทำให้เรื่องใหญ่ให้ได้ ดูว่าพวกคุณจะทำอย่างไร!

“พี่จ้าว เราควบคุมสิ่งนี้ไม่ได้ไม่ใช่เหรอ?”

อาไห่ขยิบตาให้อาหย่ง อาหย่งก้าวออกมาทันที หยิบบุหรี่ออกจากกระเป๋าของเขาด้วยรอยยิ้มแล้วส่งไป

“พี่จ้าว จู่ๆผมก็นึกขึ้นได้ว่ามีบางอย่างจะรบกวนคุณ ไม่ก็คุณออกไปสูบบุหรี่กับผมหน่อยเถอะ”

“ได้! รอผมส่งไอ้เด็กคนนี้เข้าไปก่อน!”

พี่จ้าวก็ไม่คิดมาก ทำการลงทะเบียนให้เย่เทียน ล็อกเย่เทียนไว้ที่คุก หันหลังตามอาไห่และอาหย่งออกไปสูบบุหรี่ข้างนอก

คนสี่คนของหลี่เฟิงถูกคุมขังอยู่ในห้องขังตั้งนานแล้ว สามคนสวมชุดสีดำและมีร่างกายที่แข็งแรง เมื่อมองแวบแรก ก็รู้ว่าพวกเขาเป็นบอดี้การ์ดมืออาชีพ

คนที่เหลือนั่งยองๆอยู่ตรงมุมห้อง สวมเสื้อผ้าเน่าๆ มีหญ้าฟ่างหางม้าป่าคาบอยู่ในปาก หน้าตาขี้เหร่ ไม่มีความพิเศษอะไร

ชั่วขณะหนึ่ง เย่เทียนคิดว่าหลี่เฟิงได้จัดแค่บอดี้การ์ดที่แข็งแกร่งสามคนมาเท่านั้น และมีรอยยิ้มที่ไม่เป็นอันตรายก็เผยอยู่ที่มุมปากของเขา

“พี่ๆทุกท่าน ผมเพิ่งมาใหม่ ฝากดูแลผมด้วย!”

“แน่นอน เราสามคนไม่ว่าจะอยู่ไหน ก็จะดูแลผู้มาใหม่เป็นอย่างดีเสมอ!”

บอดี้การ์ดทั้งสามคนรู้สึกสนุกในทันที และบอดี้การ์ดที่มีใบหน้าสี่เหลี่ยมอยู่ทางซ้ายก็หัวเราะออกมาด้วยท่าทางที่ขี้เล่น

ทันทีที่เขาพูดคำเหล่านี้ บอดี้การ์ดหน้าวงรีและบอดี้การ์ดหน้ากลมที่อยู่ข้างๆเขาก็หัวเราะออกมาเสียงดัง ใบหน้าเต็มไปด้วยความชั่วร้าย

ในเวลาเดียวกัน บอดี้การ์ดหน้ากลมก็เดินขึ้นไปหาเย่เทียนเพียงไม่กี่ก้าว ในสายตามีสีหน้าท่าทางที่ไม่รู้เขาจะทำอะไร

“ไอ้น้อง ผมว่าคุณประหม่านิดหน่อยนะ ว่าไง? เข้ามาครั้งแรกเหรอ?”

“ผมไม่ได้ประหม่า แต่ก็จริงอยู่ที่ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเข้ามา”

แม้ว่าเขาจะรู้รายละเอียดของอีกฝ่าย แต่เย่เทียนก็ไม่รีบร้อน

เนื่องจากเขารอมาเป็นเวลานาน เขาจึงไม่ถือสาที่จะรออีกสักหน่อย เพื่อให้อีกฝ่ายแสดงละครให้จบ

“เข้ามาเพราะทำผิดอะไรเหรอ?”

บอดี้การ์ดหน้ากลมวางมือบนไหล่ของเย่เทียนอย่างคุ้นเคย

“ไม่ใช่เรื่องใหญ่มาก ผมแค่บังเอิญไปตีไอ้สารเลวที่ไม่มีตา คาดว่าผมจะสามารถออกไปได้ในอีกไม่ช้า”

เย่เทียนยิ้มและถามว่า “แล้วคุณเข้ามาเพราะเรื่องอะไรเหรอ?”

"ผม?"

บอดี้การ์ดหน้ากลมปล่อยมือ ชี้มาที่ตัวเองแล้วหัวเราะเยาะตนเอง“ที่จริงผมก็แค่ลูกน้อง มีเด็กโง่ๆ คนหนึ่งที่ทำให้เจ้านายของผมขุ่นเคือง เจ้านายก็เลยจัดให้พวกเราเข้ามาหักแขนขาทั้งสี่ของไอ้เด็กนั่น"

“ไม่ใช่มั้ง? แบบนี้ก็ได้เหรอ?”