ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 362

เขาตกใจจนฉี่ราดต่อหน้าทุกคน ใบหน้าของหลี่เฟิงแดงขึ้นทันที กับเย่เทียน ในใจของเขาทั้งตกใจและโกรธ

สีหน้าของหยูชิ่งถังน่าเกลียดมาก เรื่องถึงขั้นนี้แล้ว มันไม่สามารถถูกระงับได้ง่ายๆอีกต่อไป

ตอนนี้ เขาแค่หวังว่าจะไม่มีใครถูกฆ่าตาย

ต้งๆ!

ในเวลานี้ พี่จ้าวรีบกลับมาพร้อมของส่วนตัวของเย่เทียน

"ของ เอาของมาแล้ว..."

เย่เทียนขัดจังหวะโดยไม่รอให้เขาพูดจบ “เอาของมาให้ผม!”

“เดี๋ยว!”

หยูชิ่งถังรีบหยุดเขาและใช้โอกาสนี้เพื่อเรียกร้อง"คุณปล่อยคุณชายหลี่ไปก่อน จึงค่อยให้ของแก่คุณ"

“คุณคิดว่าผมโง่เหรอ ถ้าผมปล่อยเขาไปจริงๆ คุณจะให้ของผมเหรอ?”

เย่เทียนหัวเราะอย่างเย็นชา และทันใดนั้นก็ตบหัวของหลี่เฟิง

ไม่รู้ว่าเพราะเย่เทียนใช้กำลังมากเกินไป หรือเพราะว่าจิตใจของหลี่เฟิงถูกกระตุ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาไม่สามารถแม้แต่จะร้องออกมา เขาก็เป็นลมหมดสติและทรุดตัวลงกับพื้น

“ทนได้แค่นี้เหรอ?”

เย่เทียนเบะปาก เหยียดเท้าออกแล้วเหยียบแก้มของหลี่เฟิงโดยตรง

“เอาล่ะ คืนของให้คุณ! คืนให้คุณ!”

เมื่อเห็นสิ่งนี้ หยูชิ่งถังโบกมือด้วยความตื่นตระหนก และเหลือบมองไปยังคนทั้งสี่ที่ถูกทิ้งไว้ในห้องขัง แล้วพูดว่า "เอาแบบนี้แล้วกัน ถ้าผมคืนของให้คุณ ผมขอส่งทั้งสี่คนไปที่โรงพยาบาลก่อนได้ไหม? "

"ได้!"

เย่เทียนไม่ต้องการให้คนตายที่นี่ ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าแล้วตอบตกลง

“พวกคุณ ยังไม่รีบส่งพวกเขาทั้งสี่ออกไปอีก!”

หยูชิ่งถังถอนหายใจด้วยความโล่งอก ขยิบตาให้อาหย่งและพูดด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง “พวกเขาทั้งหมดล้วนได้รับบาดเจ็บสาหัส ระวังหน่อย อย่าให้อาการบาดเจ็บของพวกเขาแย่ลง ถ้าคนไม่พอก็เรียกคนมาช่วยเพิ่ม”

"ครับ!"

ในฐานะลูกน้องดีเด่นของหยูชิ่งถัง อาหย่งจะไม่รู้ได้ไงว่าหยูชิ่งถัง กำลังขอให้ตัวเองเรียกคนให้เข้ามาเพิ่มอีก ดังนั้นเขาจึงพยักหน้าอย่างรวดเร็ว

ณ ขณะนั้น เจ้าหน้าที่ตำรวจหลายคนที่อยู่ที่นั่นได้เข้าไปในห้องขังทีละคน และค่อยๆยกสองคนที่สลบอยู่ออกไปอย่างระมัดระวัง

เพราะว่า อาการบาดเจ็บของทั้งสองคนนั้นร้ายแรงกว่าอย่างไม่ต้องสงสัย และต้องส่งตัวไปรักษาที่โรงพยาบาลโดยเร็วที่สุด

เย่เทียนที่จ้องไปที่หยูชิ่งถังตลอดเวลา มีการเยาะเย้ยที่มุมปากของเขา ตอนที่หยูชิ่งถังขยิบตาให้อาหย่ง เขาเห็น แล้วเขาจะไม่รู้ได้ไงว่าอีกฝ่ายมีแผน

แม้ว่าจะไม่ชัดเจนว่าอีกฝ่ายพยายามจะทำอะไร แต่เย่เทียนก็ไม่ใส่ใจ เขาหยิบโทรศัพท์จากพี้จ้าว เปิดรายชื่อและกดหมายเลขเพื่อโทรออก

"อะไร?"

โทรศัพท์เชื่อมต่อทันทีที่ดังขึ้นสองครั้ง และเสียงอันเย็นสงบของฮั่วเยี่ยนจื่อก็ดังมาจากปลายสาย

เย่เทียนรู้อยู่ในใจว่า ทำให้เรื่องใหญ่ขนาดนี้ หากไม่เปิดเผยตัวตนหน่อย เขาอาจจะไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้อย่างง่ายๆ

ความสัมพันธ์ทางฝั่งเจียนหนันนั้นไกลเกินไป และคาดว่าฮั่วเยี่ยนจื่อซึ่งอยู่ในจ๊กกลางน่าจะดีกว่า

แน่นอน ถือโอกาสทดสอบฮั่วเยี่ยนจื่อ เรื่องดีๆแบบนี้ทำไมไม่ลองทำดูล่ะ?

“ผมถูกจับ มีวิธีปล่อยผมออกไปไหม?”

เย่เทียนไม่ได้พูดอ้อมค้อมกับฮั่วเยี่ยนจื่อ และตรงไปที่หัวข้อโดยตรง

“แน่ใจนะว่าคุณไม่ได้ล้อฉันเล่น”

การแสดงออกของฮั่วเยี่ยนจื่อจู่ๆก็เริ่มแปลก

ด้วยความสามารถของเย่เทียน จะถูกจับกุมงั้นหรือ? นี่ไม่ใช่ล้อเล่นคืออะไรล่ะ?

“ตกลงคุณมีวิธีไหม?”

เย่เทียนก็ทำอะไรไม่ได้ และอธิบายไปสองสามประโยค

“รอห้านาที!”

หลังจากที่ฮั่วเยี่ยนจื่อฟังแล้ว เธอตอบด้วยความเข้าใจ และวางสายทันที

“เหี้ย! ทำไมใครๆก็กล้าวางสายผม?!”

เย่เทียนบ่น แต่มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา เขายังคงพอใจกับปฏิกิริยาของฮั่วเยี่ยนจื่อมาก

ต้งๆๆ!

อย่างไรก็ตาม สายของเย่เทียนยังไม่ทันดังขึ้น กลับมีคนกลุ่มหนึ่งบุกเข้ามาอีกครั้ง

มีทั้งหมดประมาณ 20 คน ทั้งหมดเป็นชายร่างใหญ่ในชุดที่เป็นระบบ คาดว่าชายจากสถานีตำรวจทั้งหมดได้มาถึงแล้ว และหัวหน้าคืออาหย่ง!

“เย่เทียน เชื่อว่าคุณน่าจะรู้ดีว่าคุณได้ก่อเรื่องที่ใหญ่แค่ไหน ขอเพียงคุณปล่อยคุณชายหลี่ และยอมมอบตัวดีๆ ผมสัญญาว่าจะพยายามผ่อนผันให้คุณ”

เมื่อหยูชิ่งถังเห็นสิ่งนี้ ก็ล่อเย่เทียนทันที

เนื่องจากท่าทีที่ไม่เห็นเรื่องนี้อยู่ในสายตาเลย และดูจากที่เขาโทรเรียกคนมาช่วย หยูชิ่งถังก็ไม่กล้าพูดรุนแรงเกินไป

ดู๊ดตู๊ดๆ!

ขณะที่เย่เทียนกำลังจะตอบ โทรศัพท์ของหยูชิ่งถังก็ดังขึ้นก่อน

ในใจหยูชิ่งถังกระตุก มองไปที่เย่เทียนด้วยความหมายลึกซึ้ง และรีบหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกและตรวจดูหมายเลข กลับเป็นหมายเลขที่ไม่คุ้นเคยเลย

ไม่มีความประทับใจเลย

"ใครเหรอ?"

ถึงอย่างนั้น หยูชิ่งถังยังคงกดปุ่มเชื่อมต่อ

“ผมคือเซี่ยไห่!”

เสียงทุ้มต่ำของผู้ชายดังมาจากไมโครโฟนจากอีกด้าน

“เซี่ยไห่?”

หยูชิ่งถังรู้สึกเพียงว่าชื่อนี้ค่อนข้างคุ้นเคย หลังจากเหม่อไปนานก็กลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง จู่ๆเม็ดเหงื่อก็ปรากฏขึ้นที่หน้าผากของเขา และเขาก็ประจบและพูดว่า "สวัสดีครับ เถ้าแก่เซี่ย! ไม่ทราบว่าท่านมีคำสั่งอะไรหรือเปล่า?"

“หยูชิ่งถังใช่ไหม คุณจับชายหนุ่มชื่อเย่เทียนหรือเปล่า? คุณรีบปล่อยเขาไปเถอะ!”

เซี่ยไห่ไม่ได้อ้อมค้อมกับหยูชิ่งถัง เลย และตรงไปที่หัวข้อเมื่อเขาโทรมา

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น หยูชิ่งถังก็อดไม่ได้ที่จะมองเย่เทียนอย่างมีความหมาย และเริ่มทดสอบอย่างระมัดระวัง

“เถ้าแก่เซี่ยคุณคงไม่รู้อะไรมากเกี่ยวกับสถานการณ์นี้ เย่เทียนได้ทุบตีลูกชายคนโตของตระกูลหลี่และ…”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ เซี่ยไห่ก็ขัดจังหวะอย่างไม่อดทน

“ผมไม่สนหรอกว่าเขาจะตีใคร ถ้าคุณอยากทำงานต่อ ก็ปล่อยเขาไปเดี๋ยวนี้!”

หลังจากพูดจบ เซี่ยไห่ก็ขี้เกียจคุยกับหยูชิ่งถังต่อ และวางสายโดยตรง

เมื่อได้ยินเสียงวางสายของโทรศัพท์ หัวใจของหยูชิ่งถังก็เต็มไปด้วยความขมขื่น

เขาไม่ใช่คนโง่ เขาค่อนข้างฉลาดด้วยซ้ำ ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่สามารถดำรงตำแหน่งในทุกวันนี้ จากเด็กชาวนาที่ไม่มีภูมิหลัง

หลังจากเกิดเหตุการณ์ต่างๆขึ้น เย่เทียนก็ยังคงสามารถมั่นใจได้ ซึ่งเพียงพอแล้วที่จะทำให้เขาสงสัย

ตอนนี้การโทรมาของเซี่ยไห่ ได้ยืนยันสิ่งที่เขาคาดเดาอย่างไม่ต้องสงสัย เย่เทียนต้องเป็นคนใหญ่คนโตที่มีภูมิหลังอย่างแน่นอน!

เซี่ยไห่คือใคร?

นั่นคือคนใหญ่คนโตในจ๊กกลาง ซึ่งเป็นเจ้านายของเจ้านายโดยตรง คนที่สามารถขอความช่วยเหลือจากเขา จะเป็นคนธรรมดาเหรอ?

เดิมทีเขาต้องการใช้โอกาสนี้เกาะต้นไม้ใหญ่อย่างตระกูลหลี่ แต่ตอนนี้ ดูเหมือนว่าจะเป็นการต่อสู้ของพวกเทพเซียน คนธรรมดาเข้าไปยุ่งก็จะถูกฆ่าเท่านั้น!

หยูชิ่งถังรู้สึกโชคดีในใจ ต้องขอบคุณการมองการณ์ไกลของเขา เขาไม่ได้เปิดเผยหลักฐานแม้แต่น้อยตั้งแต่ต้นจนจบ มิฉะนั้น เขาก็คงจะซวยจริงๆ!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หยูชิ่งถังก็ส่ายหัวด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "คุณชายเย่ คุณสามารถไปได้แล้ว"

หลี่เฟิงยังไม่ตาย ส่วนภายหลังหลี่เฟิงจะแก้แค้นยังไงก็เรื่องของหลี่เฟิง เขาไม่กล้าเข้าไปเกี่ยวข้องแล้ว

หากหลี่เฟิงตื่นขึ้นมาแล้วมาหาเรื่องเขา เขาสามารถผลักไปให้เซี่ยไห่ และเขาจะไม่ได้รับผลกระทบอย่างแน่นอน!

เพราะท้ายที่สุดแล้ว เขาก็เป็นจิ้งจอกเฒ่าที่อยู่มาหลายสิบปีแล้ว และเมื่อพูดถึงการทำสิ่งต่างๆก็ไม่มีความบกพร่องเลย!