ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 408

หลังจากสูบบุหรี่ไปแล้วหนึ่งมวล เย่เทียนก็ดับบุหรี่ด้วยรอยยิ้มกริ่ม ก่อนจะสกัดความรู้สึกเจ็บปวดของเจ็ดสังหารช้าๆ และเอาผ้าเน่าที่ยัดอยู่ในปากของเธอออกมา

เจ็ดสังหารในตอนนี้ถูกทรมานจนแทบไม่เหลือความเป็นคน ใบหน้าซีดราวกระดาษ ดวงตากลวงโบ๋ เหงื่อซึมท่วมตัว หายใจเข้าออกอึกใหญ่อย่างตะกละตะกลาม

แล้วมาดูที่แขนขาของเจ็ดสังหาร เส้นเอ็นได้ทะลุออกจากเลือดเนื้อแล้ว ชีวิตนี้คงต้องเป็นคนพิการแล้วล่ะ!

"นับถือๆ! สมกับเป็นคุณเจ็ดสังหารชื่อเสียงเกรียงไกร แม้กระทั่งนรกขุมที่สิบเก้ายังทนได้"

เย่เทียนปรบมือ เขายิ้มแย้มและหยิบมีดสั้นมาจากศพด้านข้างขึ้นมาเล่นและพูดอย่างหยอกล้อ "ในเมื่อเป็นแบบนี้ เรามาเปลี่ยนวิธีกันหน่อยมั้ย อย่างเช่นการแล่เนื้ออะไรแบบนั้น....."

"ฉันพูดแล้ว! นายอยากรู้อะไรฉันจะบอกให้!"

เจ็ดสังหารสะดุ้งโหยง เธอพูดด้วยปากสั่นระริก "ขอเพียงนายทำให้มันจบไวๆ!"

แต่เดิมเธอคิดว่าตัวเองผ่านการฝึกฝนอย่างเข้มงวดมาแล้ว ไม่มีการทรมานใดๆที่ทำให้ตัวเองยอมเปิดปาก แต่ความเป็นจริงได้พิสูจน์แล้วว่าเธอประเมินตัวเองสูงไป

ดูคนตรงหน้าที่ยิ้มไร้เดียงสานี่สิ เขาเป็นปีศาจขนานแท้เลยล่ะ!

"ฉัน ฉันรู้เพียงว่าเขาอยู่ในเมืองเอก แต่ฉันไม่รู้ว่าอยู่ส่วนไหน"

"ให้ความร่วมมือฉันแต่แรกไม่ดีเหรอ? อย่างน้อยก็ไม่ต้องทรมานมากขนาดนี้ใช่มั้ยล่ะ?"

เย่เทียนส่ายหัว ขยับก้นให้นั่งสบายยิ่งขึ้น "ว่ามาสิ หยุ่นหมัวอยู่ที่ไหน"

เจ็ดสังหารปากสั่นระริก "ฉัน ฉันรู้เพียงว่าเขาอยู่ในเมืองเอก แต่ฉันไม่รู้ว่าอยู่ส่วนไหน"

"แค่นี้เหรอ?" หน้าตาเย่เทียนฉายแววไม่พอใจ

"ฉัน ฉันไม่ได้โกหกจริงๆนะ! หลังจากพวกเรามาที่นี่แล้วเขาให้ฉันมาที่เมืองเจียงหนัน ส่วนพวกเขาอยู่ที่เมืองเอกต่อ ฉันไม่รู้ตำแหน่งที่แน่ชัดของพวกเขาจริงๆ!"

เมื่อเห็นสีหน้าไม่พอใจของเย่เทียน เจ็ดสังหารลนลานขึ้นมา

แต่เย่เทียนกลับส่ายหัวด้วยรอยยิ้มบางๆ หยิบผ้าเน่ามาอุดปากเจ็ดสังหารอีกครั้ง หยิบมีดสั้นมาอย่างรวดเร็ว แล่เนื้อบางๆออกจากตัวเจ็ดสังหารอย่างรวดเร็ว

“อืออือ!” เจ็ดสังหารโหยหวนด้วยความเจ็บปวด หน้าตาบิดเบี้ยวเข้าด้วยกัน ดูน่ากลัวสุดๆ

เย่เทียนไม่สนใจเรื่องนี้เลยสักนิด เขาค่อยๆแล่เนื้อออกจากเอวของเจ็ดสังหารต่อไป

เขาแล่เนื้อออกมาเก้าชิ้นรวด จนกระดูกสีขาวโพลนเริ่มเผยให้เห็นลางๆเย่เทียนถึงยอมหยุด และดึงผ้าเน่าที่อุดปากเจ็ดสังหารออก

เจ็ดสังหารในตอนนี้ถูกทรมานจนแทบไม่เหลือลมหายใจเข้าออก คนทั้งคนนอนกองอยู่บนพื้นอย่างหมดท่า สายตาที่มองเย่เทียนเต็มไปด้วยความวิงวอน

“ฝีมือของฉันเป็นยังไง? แล่เธอสักหนึ่งพันทีไม่น่าจะเป็นปัญหานะ?”

เย่เทียนเช็ดคราบเลือดที่มือกับเสื้อผ้าของศพด้านข้างอย่างไม่คิดอะไร เธอแยงชิ้นเนื้อขึ้นมาหนึ่งชิ้นด้วยหน้าตาไร้เดียงสา

“ฉัน ฉันไม่รู้จริงๆว่าผู้นำอยู่ที่ไหน”

เจ็ดสังหารเจ็บปวดจนน้ำหูน้ำตาไหล บอกอย่างร้อนรน “นายทำลายแก๊งมังกรไป ผู้นำบอกแค่ว่าจะสนับสนุนอิทธิพลท้องถิ่นขึ้นมาใหม่ ส่วนเจาะจงที่ไหนนั้นฉันไม่รู้!”

พูดหนึ่งประโยคเป็นการทรยศ พูดสองประโยคก็เป็นการทรยศเช่นกัน ในเมื่อเลือกที่จะเปิดปากแล้ว ย่อมไม่ตืดและยอมพูดให้มากๆ เธอขอเพียงหลุดพ้นได้ในเร็ววัน

“สนับสนุนอิทธิพลท้องถิ่นขึ้นมาใหม่เหรอ?”

เย่เทียนอดพึมพำไม่ได้ นัยน์ตาสีนิลหรี่ลงเล็กน้อย มองเจ็ดสังหารอย่างพิจารณา

นัยน์ตาของเธอไร้จุดโฟกัสไปนานแล้ว พอจะเห็นแววสิ้นหวังในสายตาได้ลางๆ ท่าทางหมดอาลัยตายอยาก